Vreemd onderzoek over vreemdgaan. Wetenschappelijk onderzoek zou hebben uitgewezen dat vreemdgaan gedrag is dat vanuit je hersenen komt. Wij zeiden vroeger: hij loopt altijd zijn lul achterna als er weer eens iemand op de zaak verkeerd gedrag vertoond had, waardoor een carrierepad plotseling een cul-de-sac werd. Managers houden niet zo van vreemdgaand personeel. Vraag mij niet waarom. Maar zie Jack de Vries. Ook de partijbonzen achten het schadelijk voor de kwaliteit van je werk.
BNR-radio wijdde er een item aan. Was vreemdgaan inmiddels aanvaardbaar? Johan Karremans, de onderzoeker moest op belangrijke vragen het antwoord schuldig blijven. Kun je dat aan mensen vragen, had de presentator gevraagd, daar krijg je toch nooit een eerlijk antwoord op? Nee had de onderzoeker gezegd, we probeerden er via een omweg een beeld van te krijgen. Als je het rechtstreeks vraagt, gaat niemand vreemd.
Het geeft de onzin van het onderzoek aan.
En de wereldvreemdheid van de onderzoeker. Het gaat hier natuurlijk net als met de omvang van het geslachtsdeel: vraag 100 mannen of ze wel eens in het verkeerde bed zijn gestapt en de score zal hoog zijn. Zie de ongekende populariteit van Berlusconi onder de Italianen: wie wil er nou niet vreemd gaan, of op zijn minst vreemd zijn gegaan
Zou de kwaliteit van het onderwijs dan toch achteruit zijn gegaan?
Dit kun je nog op je klompen aanvoelen. Maar neem nu het volgende bericht in het protestants-christelijke Trouw. "Onderzoek heeft aangetoond dat de gulle gever een alleenstaande is en praktiserend gelovige uit de protestantse hoek."
Om bij Trouw te kunnen werken hoef je niet meer protestants te zijn, zelfs niet praktiserend gelovig. Maar een beetje journalist weet toch nog wel dat bij een echt gelovig mens geldt: laat de linkerhand niet weten wat de rechter doet.
Hier heb je je klompen niet nodig om te weten: dat onderzoek kan niet deugen. En de berichtgeving daarover kan dus geen kritische journalistiek zijn.
Je kunt jezelf afvragen: werkt inmiddels bij het geven aan goede doelen het omvang-van-het-geslacht-syndroom? Nou ja, we weten dat gulle gevers bestaan. Zou er in deze tijd, waarin we God overboord gezet hebben, toch nog zoiets als een notie van hel en hemel bestaan. Dat er daarom door sommigen veel aan de minder bedeelden gegeven wordt. Je weet maar nooit. En dat, als er dan toch een onderzoeker langs komt, en passant geloofd wordt dat we geloven?
Kwestie van vreemdgaan met God?
En dat "alleenstaande" dan, Leen Karman?
Uuuuuhhhh .....
Monday, January 31, 2011
Friday, January 28, 2011
tel uit je winst Jolande Sap
Volgens velen - zo niet de meesten - van hen die ons het Haagse wereldje verklaren heeft Jolande Sap een politieke prestatie van formaat geleverd wat betreft het democratische "meedoen" en heeft ze aldus het failliet van Job Cohen en de PvdA zichtbaar gemaakt.
Dat deze commentaren mij, als rechtgeaard pacifist, nogal wrang in de oren klinken zal niemand verbazen.
Menigeen is het vergeten, maar het is nog niet zo lang geleden dat niet alleen de meerderheid van het volk NL tegen verder optreden in Afghanistan was, maar dat ook de meerderheid van het Haagse wereldje het met het volk eens was. Er was eigenlijk maar één belangrijke dwarsligger: Maxime Verhagen. Die heeft werkelijk alle middelen ingezet om zijn persoonlijke doelstellingen tot regeringsbeleid te maken. Daarbij nu dan geholpen door Jolande Sap.
Waarmee Jolande Sap zich niet heeft laten hinderen door de wens van de meerderheid van haar eigen Groenlinks kiezers.
Zoals Rutte en diezelfde Verhagen, hun zeer persoonlijke inzichten volgend, zo'n drie miljoen kiezers buitenspel gezet hebben onder het mom dat je anders anderhalf miljoen PVV-kiezers in de kou zou laten staan.
Veel van die verklaarders menen nu dat de democratie versterkt uit dit proces tevoorschijn is gekomen (er zijn er zelfs die van een wederopstanding van de dialoog spreken!).
Ik weet niet of Groenlinks hiervoor een prijs gaat betalen. De kiezer NL is een wel zeer autonome kiezer. Ik doel nu niet zozeer op het aantal anti-vreemdeling-stemmers, maar op het feit dat het vertrouwen in de politiek hier is toegenomen sinds we een minderheidskabinet hebben met gedoogsteun van op zijn zachtst gezegd maatschappelijk vreemd sporende figuren. 't Zou me niks verbazen als Jolande er mee weg komt.
De opbrengstcijfers zijn duidelijk.
Rutte heeft gezag gewonnen door een minderheidsstandpunt door de kamer te loodsen.
Verhagen heeft zeer beslist een boost gegeven aan zijn Atlantische carriere.
Ik weet niet of iemand het in de gaten gaat houden, ongetwijfeld zal ook Jolande Sap haar toekomst versterkt hebben - denk aan Eveline Herfkens die als rechtgeaard sociaal-democraat aan de oostkust van Amerika op zeer Amerikaanse wijze de behartiging van de belangen van de minder bedeelden in deze wereld weet te verbinden met de behartiging van haar eigen belangen.
Wat ik zo graag verklaard zou willen zien door die Haagse verklaarders is dit. Het kabinet Rutte/Verhagen zit er dankzij de steun van Wilders. Die is daarvoor rijkelijk beloond. We mogen dat iedere keer weer duidelijker zien als Gerd Leers in al zijn naaktheid voor ons staat, ons toont dat hij met zijn joods-christelijke bloedlichaampjes persoonlijk garant staat dat Neerlands bloed voor de invloed van vreemde smetten gevrijwaard zal blijven.
Ik hoop dus dat iemand van die verklaarders Jolanda Sap gaat vragen, graag met de camera erbij, wat nu precies de opbrengst is voor Groenlinks van die politieke prestatie, het geven en nemen dat zo kenmerkend is voor het democratische proces. Dat iemand van hen dus, wijzend op de niet te ontkennen beloning van Wilders gaat vragen aan Sap waar we de beloning voor Groenlinks gaan zien:
- gaan de vreemdelingen binnen onze poorten voortaan wat humaner behandeld worden, meer volgens Groenlinks opvattingen
- gaat de schande van de voedselbank weggenomen worden
- of gaan we meemaken dat het groene beleid van dit kabinet in positieve zin wordt bijgesteld
Waar en wanneer zal de steun van Groenlinks voor het kabinetsbeleid in klinkende munt worden omgezet.
Dat deze commentaren mij, als rechtgeaard pacifist, nogal wrang in de oren klinken zal niemand verbazen.
Menigeen is het vergeten, maar het is nog niet zo lang geleden dat niet alleen de meerderheid van het volk NL tegen verder optreden in Afghanistan was, maar dat ook de meerderheid van het Haagse wereldje het met het volk eens was. Er was eigenlijk maar één belangrijke dwarsligger: Maxime Verhagen. Die heeft werkelijk alle middelen ingezet om zijn persoonlijke doelstellingen tot regeringsbeleid te maken. Daarbij nu dan geholpen door Jolande Sap.
Waarmee Jolande Sap zich niet heeft laten hinderen door de wens van de meerderheid van haar eigen Groenlinks kiezers.
Zoals Rutte en diezelfde Verhagen, hun zeer persoonlijke inzichten volgend, zo'n drie miljoen kiezers buitenspel gezet hebben onder het mom dat je anders anderhalf miljoen PVV-kiezers in de kou zou laten staan.
Veel van die verklaarders menen nu dat de democratie versterkt uit dit proces tevoorschijn is gekomen (er zijn er zelfs die van een wederopstanding van de dialoog spreken!).
Ik weet niet of Groenlinks hiervoor een prijs gaat betalen. De kiezer NL is een wel zeer autonome kiezer. Ik doel nu niet zozeer op het aantal anti-vreemdeling-stemmers, maar op het feit dat het vertrouwen in de politiek hier is toegenomen sinds we een minderheidskabinet hebben met gedoogsteun van op zijn zachtst gezegd maatschappelijk vreemd sporende figuren. 't Zou me niks verbazen als Jolande er mee weg komt.
De opbrengstcijfers zijn duidelijk.
Rutte heeft gezag gewonnen door een minderheidsstandpunt door de kamer te loodsen.
Verhagen heeft zeer beslist een boost gegeven aan zijn Atlantische carriere.
Ik weet niet of iemand het in de gaten gaat houden, ongetwijfeld zal ook Jolande Sap haar toekomst versterkt hebben - denk aan Eveline Herfkens die als rechtgeaard sociaal-democraat aan de oostkust van Amerika op zeer Amerikaanse wijze de behartiging van de belangen van de minder bedeelden in deze wereld weet te verbinden met de behartiging van haar eigen belangen.
Wat ik zo graag verklaard zou willen zien door die Haagse verklaarders is dit. Het kabinet Rutte/Verhagen zit er dankzij de steun van Wilders. Die is daarvoor rijkelijk beloond. We mogen dat iedere keer weer duidelijker zien als Gerd Leers in al zijn naaktheid voor ons staat, ons toont dat hij met zijn joods-christelijke bloedlichaampjes persoonlijk garant staat dat Neerlands bloed voor de invloed van vreemde smetten gevrijwaard zal blijven.
Ik hoop dus dat iemand van die verklaarders Jolanda Sap gaat vragen, graag met de camera erbij, wat nu precies de opbrengst is voor Groenlinks van die politieke prestatie, het geven en nemen dat zo kenmerkend is voor het democratische proces. Dat iemand van hen dus, wijzend op de niet te ontkennen beloning van Wilders gaat vragen aan Sap waar we de beloning voor Groenlinks gaan zien:
- gaan de vreemdelingen binnen onze poorten voortaan wat humaner behandeld worden, meer volgens Groenlinks opvattingen
- gaat de schande van de voedselbank weggenomen worden
- of gaan we meemaken dat het groene beleid van dit kabinet in positieve zin wordt bijgesteld
Waar en wanneer zal de steun van Groenlinks voor het kabinetsbeleid in klinkende munt worden omgezet.
Thursday, January 13, 2011
STEUNBEREN VAN DE SAMENLEVING
Kees Schuyt is een steunbeer van de samenleving. Ik heb hem leren kennen via zijn stukjes in de Volkskrant. Wat mij betreft is het een man die we niet kunnen missen in de ruggengraat van onze samenleving NL. Zeker niet sinds daarover een gesel gaat.
Ik doel niet op de gesel van Fortuyn of Theo van Gogh of Wilders. Ik doel op de gesel van hun nalopers. De klagers. En dan vooral hen die het zo goed weten te verwoorden in de krant, op de pagina's van internet.
Kees Schuyt heeft ooit voor Balkenende een rapport mogen schrijven. Over normen en waarden. Een goed rapport, denk ik. Balkenende vond van niet en heeft het onder in een la gestopt.
Kees Schuyt heeft een aantal van zijn stukken gebundeld in STEUNBEREN VAN DE SAMENLEVING. Een goeie bundel. Ik ben het niet altijd met hem eens. Een enkele keer heb ik deze wijze man op een onvolkomenheid kunnen betrappen. Maar ik zou het boek aan iedereen aan willen raden.
Ik ben dankbaar dat ik een tijdgenoot van deze man mag zijn. Zoals ik ook even een tijdgenoot mocht zijn van zulke grote mannen als Anton Constandse, Arthur Lehning of Theun de Vries.
Er schuilt een zekere tragiek in het bestaan van deze mensen, en de rapporten en boeken die ze het licht doen zien. Zij die deze geschriften ter hand nemen hebben deze eigenlijk niet nodig.
Zij die het nodig hebben zullen vermoedelijk nooit langer dan een seconde stil kunnen staan bij wat deze mensen te melden hebben.
Tuesday, January 4, 2011
SPAGHETTI ALLA PUTTANESCA
Er is alla carbonara. Het is spaghetti genoemd naar de mannen die het aten: de houtskoolbranders, le carbonai. Harde werkers die veel spek nodig hadden om overeind te blijven.
Gaat het verhaal.
Mooi dat ze geen spaghetti, maar penne aten!
Zou alla carbonara vaker gegeten worden als alla puttanesca. Puttana is niet zo'n eerzaam beroep. Nou ja, vroeger wel. Zie de fim L'Uomo delle Stelle, waar in een klein Siciliaans dorpje de mannen die nog te jong zijn om samen te wonen, de mannen die zich eenzaam voelen ondanks dat ze samen wonen en de mannen wier vrouw is gaan hemelen, 's avonds in de rij staan voor de deur van de vrouw, die voor het dorp een zegenende taak vervult - pratend over het weer terwijl ze netjes hun beurt afwachten. Of denk aan het verhaal van García Marquez Memoria de mis putas tristes.
Maar als je denkt aan de tegenwoordige hoertjes op de afwerkplekken dan zou een spaghetti alla puttanesca evenals die voor de carbonai zeker een functie hebben.
Nee, spaghetti alla puttanesca heeft niks met hoertjes te maken. Of ....
Volgens mij is het zo gegaan.
Eén van de carbonai had genoeg van zijn zware leven. En van zijn bazige vrouw. En toen een marskramer langs kwam en hem vertelde van het zoete leven in Napoli stapte hij op, liet vrouw en kinderen achter zich en kwam een paar weken later in die smerige, maar o zo wonderschone stad aan, inmiddels vrouwlief het lekkere eten en het warme bed al aardig missend. Omdat hij er niet rijker op was geworden gedurende zijn tocht was het leven niet zozeer dolce dan wel hard en koud, vooral 's nachts. En zo bevond hij zich op een avond ook in zo'n rij, keurig en vooral knikkebollend wachtend op zijn beurt. Toen hij eindelijk aan de beurt was viel hij bijna om van de slaap, en kon hem nauwelijks overeind krijgen. De vrouw zag een aardige man, kreeg medelijden, en pakte haar bordje fuori servizio dat de volgende klant voor zijn neus aan de deurknop gehangen zag worden. Senza fare motto.
Ik zal jou eens een lekkere pasta klaarmaken, zei ze, kijken wat we daarna in bed hebben.
pomidori da sugo 500 gr.
spaghetti 400 gr.
olijfolie
zwarte olijven 150 gr.
ansjovis 100 gr.
kappertjes 50 gr.
tomatenpuree
knoflookteentjes 2
rood chilipepertje
En, zoals alle Italiaanse vrouwen, zei ze zichzelf voor wat te doen.
> Een pan water, niet al te zout ...
Nee, zo zegt een Italiaanse hoer dat niet.
> Mettere sul fuoco una pentola con abbondante acqua non troppo salata; quando alzerà il bollore buttarvi gli spaghetti.
[pan op het vuur - voldoende water - als het gaat borrelen de spaghetti er in gooien]
> Lavare e diliscare le acciughe.
[ansjovis wassen en fileren (ik hou niet van sardientjes!)]
> Porre in un casseruola di terracotta l'olio, l'aglio, e il pepperoncino a pezzetti; fare soffrigere e quando l'aglio sarà ben scuro, unire le acciughe e con una forchetta spappolarle bene.
[Olie, knoflook en aan stukken gereten chilipepertje bij elkaar - verhitten tot de knoflook bruin is - ansjovis erbij en roeren tot het een papje vormt]
> Aggungere quindi i pomidori, pelati e spezzetati, le olive snocciolate, i capperi ben lavati, e due cucchiaini di concentrato di pomodoro.
[De tomaten erbij, ook aan stukken en bovendien gepeld, de olijven zonder pit, de kappertjes en een beetje tomatepuree]
> Mescolare bene la salsa - deve risultare molto scura - e lasciarla sul fuoco fino a quando gli spaghetti saranno cotti; scolarli leggermente al dente e poi condirli.
[De boel goed mengen, en op het vuur houden tot de spaghetti klaar is(die begrijp ik niet: een mindere kok, zoals ik, kan niet op tijd alles gedaan hebben - bij mij is de spaghetti eerder gaar dan de saus klaar is)]
Wel, wat er die nacht verder gebeurd is weet ik niet, maar de houtskoolbrander voelde zichzelf de volgende morgen nog ongelukkiger. Zo een beetje als de slaaf, of als het hulpeloze kind dat niet zonder de mishandelende vader kan: ze hebben graag een gecontroleerd leventje, ook al wordt hun leven dan gecontroleerd door een ander.
De ondankbare hond. Met de staart tussen de benen vat hij de volgende morgen de reis terug aan. En zit enkele weken later weer aan zijn eigen tafel.
Waar hij onder uit de zak krijgt. Van vrouw én kinderen!
> Dove sei stato?
> Beh ... Napoli.
> Che hai fatto?
> Peuh ... niente.
> Ma, dove hai dormato?
> Un trattoria.
> Un trattoria!?
> C'era anche un letto.
> Che hai mangiato?
Aha, da's een makkelijke vraag. En hij vertelt hoe de "herbergierster" een pasta voor hem heeft gemaakt. Maar zijn vrouw, die allesbehalve van gisteren is, heeft onmiddellijk door dat hier een "potentie"-hapje is bereid.
> Porca miseria, sei stato con le donne!
De oudste zoon mengt zich in het gesprek.
> Trattoria alla puttanesca!
De jongste zoon doet ook een duit in het zakje.
> Spaghetti alla puttanesca!
Zo, de naam van dat gerecht staat. En moeders buldert:
> Da oggi mangiamo la pasta sempre a casa!
> Pasta alla carbonara!
Waarmee de oudste zoon de pot op tafel de nu bekende naam geeft!
> Che dice? Eeeh!
Zegt de vrouw met bliksemende ogen, vuurspuwend welhaast.
En de arme man weet alleen nog maar uit te brengen Amen. Waarmee zijn lot bezegeld is. Zijn verdere leven lang zal hij alleen nog maar spaghetti alla carbonara eten.
Gaat het verhaal.
Mooi dat ze geen spaghetti, maar penne aten!
Zou alla carbonara vaker gegeten worden als alla puttanesca. Puttana is niet zo'n eerzaam beroep. Nou ja, vroeger wel. Zie de fim L'Uomo delle Stelle, waar in een klein Siciliaans dorpje de mannen die nog te jong zijn om samen te wonen, de mannen die zich eenzaam voelen ondanks dat ze samen wonen en de mannen wier vrouw is gaan hemelen, 's avonds in de rij staan voor de deur van de vrouw, die voor het dorp een zegenende taak vervult - pratend over het weer terwijl ze netjes hun beurt afwachten. Of denk aan het verhaal van García Marquez Memoria de mis putas tristes.
Maar als je denkt aan de tegenwoordige hoertjes op de afwerkplekken dan zou een spaghetti alla puttanesca evenals die voor de carbonai zeker een functie hebben.
Nee, spaghetti alla puttanesca heeft niks met hoertjes te maken. Of ....
Volgens mij is het zo gegaan.
Eén van de carbonai had genoeg van zijn zware leven. En van zijn bazige vrouw. En toen een marskramer langs kwam en hem vertelde van het zoete leven in Napoli stapte hij op, liet vrouw en kinderen achter zich en kwam een paar weken later in die smerige, maar o zo wonderschone stad aan, inmiddels vrouwlief het lekkere eten en het warme bed al aardig missend. Omdat hij er niet rijker op was geworden gedurende zijn tocht was het leven niet zozeer dolce dan wel hard en koud, vooral 's nachts. En zo bevond hij zich op een avond ook in zo'n rij, keurig en vooral knikkebollend wachtend op zijn beurt. Toen hij eindelijk aan de beurt was viel hij bijna om van de slaap, en kon hem nauwelijks overeind krijgen. De vrouw zag een aardige man, kreeg medelijden, en pakte haar bordje fuori servizio dat de volgende klant voor zijn neus aan de deurknop gehangen zag worden. Senza fare motto.
Ik zal jou eens een lekkere pasta klaarmaken, zei ze, kijken wat we daarna in bed hebben.
pomidori da sugo 500 gr.
spaghetti 400 gr.
olijfolie
zwarte olijven 150 gr.
ansjovis 100 gr.
kappertjes 50 gr.
tomatenpuree
knoflookteentjes 2
rood chilipepertje
En, zoals alle Italiaanse vrouwen, zei ze zichzelf voor wat te doen.
> Een pan water, niet al te zout ...
Nee, zo zegt een Italiaanse hoer dat niet.
> Mettere sul fuoco una pentola con abbondante acqua non troppo salata; quando alzerà il bollore buttarvi gli spaghetti.
[pan op het vuur - voldoende water - als het gaat borrelen de spaghetti er in gooien]
> Lavare e diliscare le acciughe.
[ansjovis wassen en fileren (ik hou niet van sardientjes!)]
> Porre in un casseruola di terracotta l'olio, l'aglio, e il pepperoncino a pezzetti; fare soffrigere e quando l'aglio sarà ben scuro, unire le acciughe e con una forchetta spappolarle bene.
[Olie, knoflook en aan stukken gereten chilipepertje bij elkaar - verhitten tot de knoflook bruin is - ansjovis erbij en roeren tot het een papje vormt]
> Aggungere quindi i pomidori, pelati e spezzetati, le olive snocciolate, i capperi ben lavati, e due cucchiaini di concentrato di pomodoro.
[De tomaten erbij, ook aan stukken en bovendien gepeld, de olijven zonder pit, de kappertjes en een beetje tomatepuree]
> Mescolare bene la salsa - deve risultare molto scura - e lasciarla sul fuoco fino a quando gli spaghetti saranno cotti; scolarli leggermente al dente e poi condirli.
[De boel goed mengen, en op het vuur houden tot de spaghetti klaar is(die begrijp ik niet: een mindere kok, zoals ik, kan niet op tijd alles gedaan hebben - bij mij is de spaghetti eerder gaar dan de saus klaar is)]
Wel, wat er die nacht verder gebeurd is weet ik niet, maar de houtskoolbrander voelde zichzelf de volgende morgen nog ongelukkiger. Zo een beetje als de slaaf, of als het hulpeloze kind dat niet zonder de mishandelende vader kan: ze hebben graag een gecontroleerd leventje, ook al wordt hun leven dan gecontroleerd door een ander.
De ondankbare hond. Met de staart tussen de benen vat hij de volgende morgen de reis terug aan. En zit enkele weken later weer aan zijn eigen tafel.
Waar hij onder uit de zak krijgt. Van vrouw én kinderen!
> Dove sei stato?
> Beh ... Napoli.
> Che hai fatto?
> Peuh ... niente.
> Ma, dove hai dormato?
> Un trattoria.
> Un trattoria!?
> C'era anche un letto.
> Che hai mangiato?
Aha, da's een makkelijke vraag. En hij vertelt hoe de "herbergierster" een pasta voor hem heeft gemaakt. Maar zijn vrouw, die allesbehalve van gisteren is, heeft onmiddellijk door dat hier een "potentie"-hapje is bereid.
> Porca miseria, sei stato con le donne!
De oudste zoon mengt zich in het gesprek.
> Trattoria alla puttanesca!
De jongste zoon doet ook een duit in het zakje.
> Spaghetti alla puttanesca!
Zo, de naam van dat gerecht staat. En moeders buldert:
> Da oggi mangiamo la pasta sempre a casa!
> Pasta alla carbonara!
Waarmee de oudste zoon de pot op tafel de nu bekende naam geeft!
> Che dice? Eeeh!
Zegt de vrouw met bliksemende ogen, vuurspuwend welhaast.
En de arme man weet alleen nog maar uit te brengen Amen. Waarmee zijn lot bezegeld is. Zijn verdere leven lang zal hij alleen nog maar spaghetti alla carbonara eten.