women in the he-realm

Fishing people means delivering the right messages, the better tidings so to say, which made me worrying how to continue. But you sinners, you made it easy for me ... uh ... by exhibiting your carnal desires, a trait which is almost exclusively male as I've been told.

(I considered to tell you something about the beginning of times, but that can wait.)

There are a lot of misunderstandings about these places here, but don't have illusions. There is not such a thing as heavenly sex. And if you are going for Jehovah, you can forget the whole concept, be sure about that. In my place there are some rudimentary remains of the thing.

It's easy for me to catch gays and lesbians along the "path to heaven". If I see one, I do not need to load my boat with sweeties, or a bottle of wine. I just ask do you know what you are heading for. And if I tell them about the throne of Jehovah and his sitting in judgment over all your sins, I have an easy job. I don't know what it is, but they've told me about some rotten ideas of your church leaders.
Well, that gives my site some characteristics of the gay scene. As soon as we have crossed the river they start asking about Jacuzzi's and king size beds, and I'm happy to provide them.
But change the concept a bit, a quarter turn I would say. Think about it as something less physical, more spiritual.

I know, not all tidings are good tidings, but better to be honest with you - I hate to have frustrated people around my place.

So, what do you think about women in a place that was from the beginnings of time a he-realm and is a he-realm and always will be: Jehovah's realm. One of the concepts of his place which you got right in your mind is that you have to sing. Even if you can't sing, you have to sing. At some higher point in my country I can get a pretty good impression of Jehovah's business.

It's as easy as boring. The "judgment before his throne" consists of testing your voice. Forget all about America's Got Talent. No camera’s. No spotlights. No fancy dressings, no merry chatting. Just a simple test: either you can sing, and you earn yourself a place in the front rows – okay, there’s of course only one front row, but you get the idea - or you can't and you are moved to the last rows, so you can't spoil the show. The choir is something like a double choir - no soloists! forget also about harps or cymbals! no dancing! Every choir consists of four ... er ... regiments.

The woman's dress? Think of a nun.
And no countertenors hey. Four regiments consisting of men. Four regiments with exclusively women.

Once I overheard a dialogue between Peter and a professional singer, just arrived.
I'm glad to be in heaven. My whole life was singing.
Peter said nothing.
In my world I was a famous basso buffo.
Peter said nothing.
Where are the basses. I like to meet them.
Who do you think is the boss here?
Peter got angry.
Jehovah.
Jehovah? Jehovah? I'll learn you Jehovah. I’ll learn you bassobuffoing.
The poor devil didn't make it to the throne. Peter kicked his ass and ordered him to the last rows of the tenors.

Now, if that isn't hell, I'm not Satan.

By the way, I don't think my place is the right place for Leonardo. He's a bit of a thinker. That's also a concept you should forget: thinking. Thinking means worrying. At my place there's absolutely no need to worry.
At this moment I'm not sure if I'll try to tempt Leonardo to my place. Better to hide my entrance when he's passing. I hope for him that he has a good voice, otherwise he'll be condemned to sing forever and forever in the last rows, that ever extending army of good-for-nothings.

NB
This is the third of a series of impressions of the dwellings of Jehovah and Satan
For the fourth impression follow the link from the beginning of times

the existential outcry

No, dear readers of mine, no, I will not enter the grounds of Satan.
Neither will I embark with Jehovah for choirs.

My battlefield is the arrogance of Jehovah.
My battlefield is the self-pity of Satan.
No, I'm not a Richard Dawkins.
Neither am I a Christopher Hitchens.
I know to value the humble believer. He is in his own right,

But it is difficult to find your way from speaking of the arrogance of Jehovah, here on this blog, to the place where it thrones: the minds and hearts of individual men.
As it is hard to find your way from speaking of the self-pity of Satan to the place where it resides: the same places.

Having said that ...

There is no God or Satan, as there is no Captain Hawkeye or Leopold Bloom, or Kurtz. They are created.
Of course I admire the creation. I particularly admire the construction of that great book of stories, the Bible: I think the consecutive writers and editors have done their utmost to put it in a consistent frame.
But please notice, they are also indebted to other cultures. Here, in my hands, I hold two books - one Stories of the See, one The Creation, with a lot of stories of diverse cultures, and there’s much similarity.

There is, in your thinking, that existential question: why.
These stories are not an answer. They are not even the beginning of an answer. The answer is in your own heart and mind (by the way: I do not believe in the difference between ratio and emotio as the determining factor; in a technical sense it is all flesh and blood).
In a certain way you could say: the why-question is there from the beginning - and so is the answer.
But I have a practical way to solve the problem of our free will: in spite of my idea of the flesh and blood, our behavior is so unpredictable, that the question: free will or not - becomes an academic one.
There's no such thing as a free lunch.

So it's your own choice how you come to the why-answer. You can make a choice for the bible, you can go to the philosophical academy (one thing I never succeed to grasp: studying philosophy, declaring yourself a philosopher and then become Pope), you can go to a cloister of Buddha (like a friend of mine).
You can build your own universe.
All can be true, all can be wrong, and there's no one to tell you.

I like to play with these stories.
I don't believe in the concepts of good and evil. Yes, there's good and evil. But not in a laid down structure. Not with a fundament. Not with right and left.
I like to question these things, to explore.
In an easy and leisurely way.

The very reason for these stories?
My way to deal with it.

NB
This is the second of a series of impressions of the dwellings of Jehovah and Satan
For the third impression follow the link women in he-realm

how to tell you're in heaven

It's a long time now, since I have lived here. I can't remember how long. The place is peaceful, green hills, green valleys. With big trees and bushes. Not a formless void, covered with darkness, as some want you to believe. Certainly not a neverending storm of darkness, dark flames and dark smoke.
Empty, yes, but sweet.
I live there with my neighbor. We have both our own space. There's enough for both of us. Every now and then we met, during a walk, and had a nice chat. But one day we had a quarrel, and Jehovah - that's the name of my neighbor - built a huge fence, a barrier, and he said: Satan - that's my name - I do not want you to tread my property anymore.
That's a long time ago, can’t even remember what the argument was about. Since then we’ve felt both a bit alone.

One day I saw others around his place, people like him and me (those days I learnt to know the word female, because he and I were ... ahem ... just he and he). So there were other people out in the dark. And not just a few, because next day he had some more visitors. And no one seemed to leave the place. They seemed to adore him.

I tried to figure out where they came from. They came always at night - through the night was the expression I heard them use. I found out that a great river, separating our realms from the rest of the universe, was crossed at night by these people. At daytime there was nothing to be seen, Jehovah had covered the entrance to "his" commons with palms and olives. But at night, when it was dark, I could hear, between the singing of the voices, the noise of the oars dipping in the water.

It was impossible to guess what he was up to, he didn't want to speak to me, so one night I crossed the river myself, and found a path leading to the place where the people embarked. Every night a few or more came along that path, heading for the place where the boat was waiting. I decided to try my share of the new company, so I made a second road, a side road, with a broad entrance in order not to be passed unnoticed, and waited for some people. I managed to tempt a few every night, with candies - sometimes I had some wine or beer with me - and so I got my portion.

Good idea of Jehovah’s! It was nice to have some people around. But when Jehovah saw it, he became furious. First he called upon his powers: lightning and thunders and these kinds of things, but I have my powers too ... anyway, he had made the fence so strong that he couldn't harm me.
But he couldn't stand the fact that I too was able to fish people, so he started to tell stories about me. Naughty stories. Nasty. He even sent his son - he had met a nice girl among his visitors and lay with her - to the other side of the river.

Again, since Son's return a long time has passed.Things got worse and now they learn: it's either his father's paradise or destruction in Satan's hell. This misbelief has grown alarming. Listen, in Wales they sing what they call a rousing song:

When I tread the verge of Jordan
Bid my anxious fears subside
Hell and Hell, and death's destruction
Land me safe on Canaan's side

Do you understand?
Now, if there's one place at earth which earns the name ‘hell’ nowadays it is Palestine, isn't it? And they're longing for that in Wales? Which by British comparison is considered the Philistia of Albion!

I decided to do some publicity. I invited some people, who were not yet ready for the Voyage au bout de la nuit to meet me in my own place, to meet reality.
But who will listen, when asked to come to Hell, as my place is generally referred to? So, I had to be a bit devious ... well, like all advertisement, isn't it ... and I invited them to "heaven", to bring them here, not by rapture but by Ascension.
It's not that devious: my place has the same qualities, just the location is a few degrees shifted (more western longitude).

And I had that tremendous idea. I asked Marlon Brando, who nowadays lives at my place, to play the role of Paul. He did. But, being a smart-ass as in his earlier days, he surrounded himself with virgins, knowing of favored promises in Paradise, while I had ordered him to be surrounded by handsome youths, to display the real purpose of Paul's traveling’s along the coasts of the Mediterranean.
My intent was: during the session Marlon Brandon would reveal his identity to convince these people of the real nature of the premises they had entered, that they were in Hell.
Well, Jehovah solved that problem for me, partly.

Seeing that I was improving my relations with our Jenseits his behavior became sociopathic. He came to the fence, shouting Now it will be Armageddon. I didn't know what he was speaking about, so I ran to my computer to look it up in Wikipedia. No need to. Before I could enter my house there was an infernal racket behind me.
I turned on my way and saw Jehovah, using all his powers, trying to knock down the fence. With might and main, and, I'm proud to say, with the help of all my fans, we managed to throw back the heavenly forces.

The place is now peaceful again. But I'm braced for the next troubles. Because again, I am the loser. My mission hasn't even started yet. Look at one of the reports in your world, to be found at Open Salon. It describes a visit to heaven and concludes with: all hell broke loose - while the man was at my place, in Hell, and the expression has to be: "all heaven broke loose".

So, no misunderstanding about that: the good lord hasn't the pains of damage control. No, it's me still having my image problem.
There's a lot of work to be done, but that's another story.

NB
This is the first of a series of impressions of the dwellings of Jehovah and Satan
For the second impression follow the link the existential outcry

Dit is de eerste van een serie impressies over hoe hemel en hel te beschouwen.
Ze zijn geschreven, in wat nu een eeuwigheid geleden lijkt, als antwoord op een paar impressies van een Amerikaanse blogfriend op het blog Open Salon - vandaar het Engels.
Mijn blog daar is inmiddels opgeheven.

the unobservability of the observable universe

Op het blog van Marleen kwam een keer the observable universe langs.
Ik heb daar toen hap snap een paar opmerkingen over gemaakt, en me voorgenomen de vraag "is het wel obsevable" uit te werken.
Inmiddels heb ik dat gedaan onder de titel klein bier


hier is de link klein bier

geen mutaties, geen evolutie

vanwege het herlezen van het boekje L'EVOLUZIONE A FUMETTI (vertaling van het Engelse origineel Introducing Evolution) heb ik opnieuw als gast een post geplaatst op het evolutieblog van Marleen


hier is de link geen mutaties, geen evolutie

pareltjes vissen

Ik heb vandaag (tweede Paasdag) Bericht uit Berlijn van Otto de Kat uitgelezen.

In één ruk!

Dat wil wat zeggen.
ik heb veel gelezen. Ik heb genoeg gelezen.
Ik probeer pareltjes te vissen.
Dat lukt slecht. Om pareltjes te kunnen vissen moet een mens in ieder geval gaan vissen. En ik ben geen visser ... ook wel: een hele slechte eendagsvisser.

Laatst is het me gelukt een pareltje boven water te halen. Ik ontdekte Roberto Bolaño. En kocht A Little Lumpen Novelita. Een pareltje. Geheel op eigen kracht opgevist.

Bericht uit Berlijn kocht ik omdat iemand mij dat aanraadde.
Het is geen pareltje. Het is wel een boeiend boek. Vandaar dat ik het in één ruk uitlas.

De achterflap zegt er dit van.
"
Voorjaar 1941. Oscar Verschuur is diplomaat in Bern, zijn vrouw Kate werkt in een ziekenhuis in Londen, en hun dochter Emma leeft in Berlijn, getrouwd met een Duitser. Alle drie moeten ze hun leven en liefde bevechten op een wereld die in een meedogenloze oorlog verwikkeld is geraakt. Alles komt op scherp te staan.
Het explosieve geheim dat Oscar van zijn dochter te horen krijgt, drijft de drie hoofdpersonen tot het uiterste.
"

Achterflapteksten.
Het is nooit wat geweest. Het is niks. En het kan en zal ook nooit wat worden. Marketing kent nu eenmaal haar eigen wetten.

Er wordt hier geen leven bevochten. Hooguit moet Emma oppassen dat ze haar leven, of dat van haar man, niet in de waagschaal stelt. Maar dat van haar man ligt allang op een waagschaal, en ... heel erg aan de verkeerde kant.

Er worden vooral geen liefdes bevochten.
Kate en Oscar hebben een uit elkaar gegroeid huwelijk. Een huwelijk op grote afstand [...] zonder veel vragen [..] en niettemin met een onomstotelijke trouw aan elkaar. Het kon stukken slechter. overpeinst Oscar, als hij Kate na lange tijd weer eens ziet.
Emma hoeft niet voor haar liefde te vechten, tussen die twee is het één en al liefde.
Oscar begint een relatie aan het begin van het verhaal. Die loopt aan het einde op de klippen. Maar ook daar vecht hij niet voor.

Het enige waarvoor Oscar vecht, is de veiligheid van zijn dochter. Maar dat is een schijngevecht. Uitgevochten in zijn gedachten, bij het overwegen: zal ik A of zal ik B.

Het "explosieve geheim" is dat wat voor mij het boek tot gewoon een goed boek degradeert.
Emma komt te weten, dankzij haar man, dat Hitler Rusland zal binnen vallen, met datum en al.
Niet duidelijk wordt wat het belang is van Emma om dat aan haar vader te vertellen.
Haar vader wil graag zijn clangenoten deelachtig maken van zijn verhaal. Het gaat hier om een schetsmatige invulling van goed en kwaad. Goed zijn zij die tegen Hitler zijn. Maar vader komt niet tot de daad.
Ik weet niet wat flaptekstschrijvers onder het uiterste verstaan, maar Oscar wordt absoluut niet tot het uiterste gedreven. Het is Emma die hierdoor enige hachelijke momenten moet beleven.
Kate, de moeder, hoort pas op het einde van het boek van het geheim. Het enige dat zij doet is Oscar tot het uiterste aansporen. Maar Oscar berust in niets doen.
Oscar doet zelfs niks als zijn nieuwe vlam van hem wegdrijft als hij zegt dat hij niks kan doen.

Je zou zeggen, als mensen tot het uiterste gedreven worden is er iets dat hen tot het uiterste drijft. Het lijkt er op dat het hier de zorg is voor de arme Russische bevolking, die verpulverd zal gaan worden onder de Duitse tanks.
Maar, er wordt in het boek geen argument naar voren gebracht, dat het vermoeden rechtvaardigt dat er in een oorlog die zo wreed was, waarbij de burgerbevolking zo geleden heeft, waarin ook om niet-militaire redenen zulk een wrede geschiedenis geschreven is, het wel en wee van een paar Russen meer of minder een molensteen om de nek was van welke persoon dan ook, noch in werkelijkheid, noch figurerend in het boek.

De VPRO gids noemt het een pageturner. Wel, je zou het een thriller kunnen noemen, al wordt er dan ook niet gemoord. Vandaar: in één ruk.
Maar exciting - en dat is wat een boek een pageturner maakt - nee, verre van dat.

Humo sprak van Een liefdesverhaal waar je niet meer uit weg wil.
Dat vind ik een goeie typering.
Zonder nadere uitleg. Iedereen heeft zo zijn redenen om geboeid te worden door een liefdesverhaal. Ik werd geboeid door dit verhaal.

how the moon herself acquired an earth

Once upon a time ...

... ik ga nu spreken van een tijd dat er wel tijd was, dus the first mover had ... pardon: the self starting principle had zojuist de tijd opgestart, maar er was nog niemand om tijd te tellen ...

... verder: misschien moet de titel van dit verhaaltje wel zijn how the moon acquired herself an earth; in ieder geval, ze is vrouwelijk - vandaar dat er meestal verhaald wordt van maanzieke knapen, een iets minder erge straf dan de bliksem als je bepaalde dingen doet ...

... nou ja, in een tijd dat er nog geen bliksems insloegen, en er grote stilte heerste, andere bronnen spreken van woeste ledigheid, zwierf er iets door die grote stilte. Zeg maar an undefined flying object. Ik bedoel, er was nog niemand om het als komeet of planeet of ster te boekstaven. En voor er überhaupt gesproken zou worden van UFO's zou er nog heel veel tijd verloren gaan.
Maar, omdat het zichzelf iets kon aanschaffen, was het zich ook bewust van wat er om zich heen gebeurde. En zo zag het - het wordt pas een ze als we daar zijn, waar we weten dat ze wat aangeschaft heeft - andere objecten. En die leken bij elkaar te horen. Want die bleven bij elkaar. En het zwierf daar in z'n dooie eentje. Dat was vervelend.

Zodat het op een dag bij zo'n groepje bleef hangen. En om daadwerkelijk gezelschap te hebben drong het ook de kring van spelende objecten in, zag daar een object dat wel beviel en koppelde zich daaraan. En omdat dat uitverkoren object veel groter was, wist ons object opeens: ik ben een ze, en sloot ze voor eens en voor altijd een samenlevingscontract, en draaide trouw haar rondjes om de ander, die dat gelaten accepteerde want het had er weliswaar geen gemak van, maar ook geen last. Later, heel veel later, zijn de namen van de contractanten ingevuld: Moon, ook wel Luna, ook wel Maan en Earth, ook wel Terra, ook wel Aarde. Sorry, ik zet de namen in de verkeerde volgorde - een bekend probleem bij geschiedschrijving - het moet natuurlijk Aarde en Maan zijn.

Maar zulke dingen komen nooit zonder prijs, er moet altijd afgerekend worden. En zo gebeurde het dat een ander object, dat ze lang geleden tegengekomen was, en ook alleen was, en haar, op veilige, heel veilige afstand gevolgd had, ook het groepje binnendrong. Helaas, veel te klein om mee te kunnen doen. Dus toen dat in de buurt van het nieuwe paar kwam, voelde het ineens dat het sneller ging ... om even later te pletter te slaan op Aarde.

Dat ging van au, dat begrijpt U. Dus Aarde schreeuwde het uit van pijn en riep: wie heeft dat ding besteld, daar heb ik nooit om gevraagd.
Maan, die wel wist hoe de vork in de steel zat, hield zich angstvallig stil. Je wist maar nooit of Aarde haar zou verstoten. En ze heeft zich altijd stil gehouden, bang als ze was, en keurig haar rondjes om haar Aarde gedraaid.

En omdat Maan nooit wat gezegd heeft is het nooit op een kleitablet terecht gekomen. Vandaar dat het altijd is Aarde, en Maan komt daar achter aan.
En dat er in de leerboeken evolutie staat: earth acquired a moon.

NB deze post is ontstaan n.a.v. een discussie op het blog van Marleen op zoek naar de klepel ...

modellen en simulaties

In verband met de actuele toestand in de wereld heb ik opnieuw een post als gastschrijver op het evolutieblog van Marleen Roelofs gepubliceerd.


hier is de link the arrival of stardust

wat je wilt oogsten zul je moeten zaaien

Dit was daar in Parijs natuurlijk geen aanslag op de persvrijheid.
Dat de partner van Glenn Greenwald op Heathrow als een terrorist werd behandeld ... dat was een aanslag op de persvrijheid.
U kunt ook aan Chris Hedges, of een willekeurig andere kritische Amerikaanse journalist, vragen hoe hij door de customs ontvangen wordt als hij weer "veilig" op vaderlandse bodem landt.
Nee, voor aanslagen op de persvrijheid moet je bij de autoriteiten zijn.

Het was wel verschrikkelijk.
Hoe erg?
Ruben Oppenheimer, zelf cartoonist, probeert die zelfde avond in Jinek te verkopen dat het erger is dan - pas op mijn woorden, zegt ie er nog bij - nine eleven en de aanslagen in Londen en Madrid. Dit tast een pijler van onze samenleving aan.

Nee beste Ruben, de Twin Towers was erger, vele malen erger. Ik zou in ieder geval geen ander criterium weten dan het aantal doden.
(Je zou eigenlijk niet over erger moeten spreken, maar Oppenheimer deed mijn tenen even krommen.)
Je zou naar leeftijd kunnen kijken, bloemen in de knop gebroken. Dan was de aanslag op de Sandy Hook school ook vele, vele malen erger.

En voor misleide en verdwaasde geloofsfanaten, beste media, hoef je echt niet alleen naar mensen te kijken die uit het Midden Oosten komen, of Moslim zijn.
Zo is er in Amerika een arts vermoord die abortus pleegde.
En in Nederland is een minister vermoord die voor euthanasie was.
En toch roepen we niet dat de vrijheid om over je eigen leven te beslissen, of baas in eigen buik te zijn, aangerand is.

Media die over problemen in de media verslag doen, het heeft iets ranzigs. NRC besteedde het hele eerste katern van de zaterdageditie van meer dan twintig pagina's aan de aanslag in Parijs. Inclusief een obligaat essay van de op dit soort momenten nooit afwezige Bas Heijne. Voor hem hoeft het patina van de geschiedenis niet neer te dalen om de loop der dingen te duiden. En geef hem eens ongelijk, de schoorsteen moet per slot ook roken.

Maar hier ging het toch om de vrijheid van meningsuiting, dat grote goed van onze samenleving?
Los van of dat niet te vlug geconcludeerd is - daar wordt genuanceerd over gedacht - je kan het ook anders omschrijven.
Het recht om iemand te kwetsen.
Het recht om iemand in zijn waardigheid aan te tasten.
Da's namelijk een groot recht in de beschaafde westerse wereld.

Natuurlijk, het is waar, er is onmiskenbaar iets vreselijk mis in die Noord-Atlantische wereld, iets dat het genieten van onze rechten, en onze welvaart, ernstig verstoord heeft.

Allereerst heeft zich daar een substantieel aantal bewoners gevestigd uit andere culturen. Dat kwam uiteraard niet uit de lucht vallen: je kan niet straffeloos je welvaart opbouwen door elders in de wereld te roven en te brandschatten, en koloniale rijken op te bouwen.
Het was uiteraard een pretje voor NL'ers om Nl'er in Indië te zijn, of voor Fransen om Fransman in Afrika te wezen, tussen veel onderdanige vreemdelingen.
Maar het is voor NL'ers en Fransen geen pretje om in eigen land geconfronteerd te worden met veel Turken en Marokkanen, of met Moslims, niet meer zo onderdanig.
En zo is het voor Turken en Marokkanen, of voor Moslims, dan ook geen pretje om Turk of Marokkaan, of Moslim, in Nederland of Frankrijk te zijn.
Cultureel en sociaal niet.
En economisch al helemaal niet.

Een bijkomend probleem is dat de media in handen zijn van echte blanke mannen die voorwaarden en inhoud van het discours over deze "complexe materie", dat wel de multiculturele samenleving wordt genoemd, bepalen.
En dat maakt het er alweer niet prettiger op om Turk of Marokkaan, of Moslim, in Frankrijk of Nederland te zijn.

Een derde probleem is de overheid, de onderhoudsmonteurs van onze samenleving. Die sturen graag een F16 naar die plekken in de wereld waar al dat gespuis vandaan komt dat aan de poten van onze welvaart en onze gezellige samenleving zaagt, en bestellen ook graag een JSF om het kunstje van stealthy bommen werpen nog te verbeteren.
Maar hoeveel overheid er ook is, gemeentelijk, nationaal, Europees, Noord Atlantisch, wereldoverheid, iets doen aan de verhouding met dat gespuis, hetzij binnen de eigen natie, hetzij in internationaal verband, is een heel andere probleem. Tot en met voor Obama, voor even de machtigste man op aarde - die wat dat betreft nog geen gat in een pakje boter kan schieten. Hij, de man van hoop op change, had en heeft de guts niet, en ook geen ballen, om iets te veranderen in de verhouding met die andere wereld. Israël is de baas, en de Palestijnen, en alle andere bewoners van die regio die zich daar niet naar willen gedragen zullen dat weten.

En koud sinds deze gebeurtenissen hebben we er weer drie bij die wat mij betreft exemplarisch mogen heten voor deze soort onderhoudsmonteurs.

Na een mars door Parijs, die op zich indrukwekkend genoeg was om aan iedereen duidelijk te maken dat we het allemaal niet pikken, gaat Hollande met Netanyahu naar de synagoge, om de vier Joodse slachtoffers nog even apart te gedenken.
Wat daarvan de bedoeling mag zijn, deze voorkeursbehandeling van Joodse slachtoffers ... wel, het laat zich raden.

En onze eigen Aboutaleb, de burgemeester van Rotterdam, die vond dat iedereen die niet mee wil doen bij ons gewoon op moet rotten. Het maakte hem man van de week bij NRC.
Maar hij zei daar, ongewild neem ik aan, en vermoedelijk ook onbewust, iets heel raars mee. Want wanneer zeg je tegen iemand dat ie op moet rotten? Niet als ie met een Kalasjnikov de redactie van een krant binnen komt rennen, dan ben je te laat. Dus ze moeten vroegtijdig oprotten. Hoe herken je iemand die dat wil gaan doen, die niet mee wil doen met onze gezelligheid? Wel, to cut a long argument short: als je nu voor elkaar krijgt dat kansarmen en werklozen oprotten dan heb je het probleem opgelost.

En dan is daar nog Pechtold. Onderhoudsmonteur van het contrat social, dat het cement van ons samenleven vormt, par excellence.
Hij heeft uren nagedacht over wat hij als tweet de wereld in zou sturen. En na al dat nadenken schreef hij: Ik hoop dat morgen de beste cartoons van Charlie Hebdo pontificaal op alle voorpagina's staan. En trots vermeldde hij op de radio dat dit bericht wel duizend keer geretweet is. Kun je zien, zei hij, wat een impact.
De schat.

Je mag alleen maar achteraf hopen dat Hollande iets langer had nagedacht over de impact van zijn onderonsje in de synagoge.
Onderhoudsmonteurs van onze samenleving. Je verwarming zal maar stuk zijn, op een hele koude gure winterdag, en ze sturen zo een soort monteur op je af.
Uit de brand ben je..


PS1 Dat het oprotten van kanslozen en het blijven van mensen als Aboutaleb en Afshin Ellian niet noodzakelijk een garantie is voor rust en veiligheid kunt U lezen in die prachtige novelle The Reluctant Fundamentalist van Mohsin Hamid (ook verfilmd, maar over de film kan ik niks zeggen).

PS2 Over de handel en wandel van westerse cartoonisten, en hun verhouding met wat heilig is en met de autoriteiten heeft Glenn Greenwald een lezenswaardig artikel geschreven: in solidarity with a free press

keep the change

Charles P. Pierce is aanvoerder van het political blog van Esquire magazine. Misschien zelfs wel "eigenaar" in de zin dat hij de reguliere schrijver is en andere bloggers gastschrijvers.

Ik mag hem graag lezen. Hij heeft een scherpe pen, die soms gedoopt wordt in vitriool, en fileert daarmee de dames en heren uit het politieke circuit vakkundig en met veel humor.
Ik leerde hem overigens kennen door een prachtig portret dat hij geschreven heeft van Ted Kennedy; hij was niet genadig voor de jongste van de drie Kennedy mastodonten, maar wist de oude vakman, die de politicus per slot is, wel in zijn waarde te laten.

Pierce heeft één klein onhebbelijkheidje, dat maakt dat ik wel eens een tijdje bij hem wegblijf.
Over het algemeen zijn politici een noodzakelijk kwaad. Met dien verstande dat de Republikeinen het daadwerkelijke kwaad belichamen, en dat Democraten, voor zover ze een ongelukkige hand van beleidsvoering hebben, daarin gedwarsboomd worden door Republikeinen.
In die zin is president Obama een topper, die uitsluitend door het evil dat Grand Old Party heet gedoemd is tot beleid dat niet goed mag uitpakken, en verder stil zitten.

En zo verscheen er laatst een artikel op het blog over de ambities van Jeb Bush, de jongste Bush telg - waarin uiteraard het angstbeeld van een Bush-presidency werd opgeroepen door te herinneren aan die andere jonge Bush, G.W. met ... and his brother, the worst president in the history of the Republic.

Waarop ik reageerde met No sir, Bush may have been worse, but the worst president in the history of the Republic was, is and will be Barack Obama ... for a lot of reasons.

Even een misverstand voorkomen: ik vind dat Bush een hele erge president is geweest die zijn eigen land meer kwaad dan goed heeft gedaan.

Even voor alle duidelijkheid: dat van Obama meen ik woord voor woord. Uiteraard is er een klasse van slechtste presidenten, zoals er ook uitstekende en goede, en minder goede presidenten zijn. Maar in zijn soort, de slechtste presidenten, was en is Obama het beste jongetje van de klas.

Pierce is niet voor niks aanvoerder van het blog. Esquire weet dat Pierce een geliefde schrijver is, niet alleen bij dwarse jongetjes in Holland, maar vooral bij de zogenaamde lefties in USA. Dus U begrijpt: er was dit keer geen duimpje omhoog voor mij weggelegd.
Pek en veren.

Ene Jeffrey Bergin schreef:
"...for a lot of reasons."
1. Because he's Black?
2. Because he wiped the floor with the two best Privileged White Guys the sorry-ass Repubs could find?
3. Because he has spent six years cleaning up the messes of the worst and dumbest president ever ever ever?
4. Because he's Black?

Hij reeg daarvoor 7 likes en een supporting comment van ene Marilyn Jones, die daarvoor weer 4 likes kreeg.

Ik antwoordde:
black has nothing to do with it

think of drones
and lecturing torturing history
opening libraries for his predecessor
and other doors for the Wallstreet guys

and keep the change, I would say ... in mind, that is

Opnieuw geen likes voor mij, maar nog twee comments die duidelijk maakten dat ik het in het gunstigste geval niet goed begrepen had (2 likes) en in het ergste geval een troll was.

Helaas, Obama heeft zojuist opnieuw bevestigd wat zijn presidentschap precies inhoudt: no change, and even the hope for genuine change commonly lost.
Abbas, de man van het Kwaad dat Palestijnen heet, is persistent in het zoeken van een officieel plekje voor het Palestijnse volk onder de reguliere volkeren: aansluiting bij het Internationale Strafhof.
Netanyahu, de man van het Goede dat Israël heet, is het daar niet zo mee eens - en heeft ook daarvoor vergeldingsmaatregelen in petto.
Waarin hij nu slaafs gevolgd wordt door Obama: het Witte Huis heeft aan het Palestijnse volk laten weten dat alle hulp opgeschort zal worden als hun leider doorgaat met dit soort onzinnig gedoe.

En daartoe hebben die vermaledijde Republikeinen hem niet gedwongen, dat is een zeer officiële houding van Democratische afgevaardigden en senatoren.
En ook van Democratische presidenten, zwart of niet zwart, rechtsgeleerde of niet. En zo heeft de huidige Secretary of State van de huidige President de opdracht gekregen om deze boodschap van no change, and no hope for change voor de Palestijnen in niet mis te verstane bewoordingen over te brengen.

Voor de bühne natuurlijk ... want de Palestijnen hoef je dat al heel lang niet meer duidelijk te maken.