handen in onschuld

Er is iets vreemds in medialand, vooral het Nederlandse.

Ik weet nog goed dat Wilders naar Engeland vloog om daar een film te vertonen, zijn film Fitna. Het vliegtuig zat vol met journalisten, allemaal van Hollands vlag je bent mijn glorie. Het was kenmerkend voor de houding van de journalistiek die Wilders volgde, niet alleen toen, maar tot kort geleden: Wilders kreeg kritiekloos alle publiciteit om te groeien, gratis en voor niks op zijn bordje. Hoefde die alleen maar een beetje rotzooi voor te schoppen.
Zoals later daarna ook met zijn kopvoddentaks (“uitvinding” van Bosma) – zonder enige gêne of scrupule, laat staan schaamte, werd het in de pers breed uitgemeten.

Het is dat de Engelse regering zo verstandig was Wilders linea recta terug te sturen – uiteraard een extra verzetje voor het meereizende journaille.

Nu zit Wilders in het centrum van de macht. Er gaat een kabinet Wilders komen. Hij mag weliswaar geen premier zijn, maar het kabinet is Wilders – met de hardste hartdliners uit zijn partij. Mogelijk gemaakt en gefaciliteerd door toppers van PvdA, CDA, SGP en CU.
En de grote mediajongens en -meisjes gaan vraagtekens zetten: wat is ons overkomen.

Maar nu het mooie. Het is niet Wilders die bekritiseerd wordt om zijn gedrag gedurende de formatie, of om de mensen die hij in zijn kabinet zet, of om zijn verwachte optreden en “daadkracht” in de komende jaren.
Nee, de commentaren, ook de hoofdredactionele commentaren, de clumnisten, ze wijzen allemaal naar Yesilgöz en Omtzigt. Die zijn verantwoordelijk voor de rotzooi die we nu hebben.
Dat is uiteraard het heerlijke van influencer zijn. Je kunt je handen altijd in onschuld wassen.

Rotzooi?
Ik doel op de hoofdbrekens waarom iedere fatsoenlijke Nederlander, hetzij stemmer, hetzij verkozene, hetzij autoriteit, hetzij toeschouwer zich nu achter de oren krabt: hoe zijn we hier terecht gekomen, hoe heeft dit kunnen gebeuren, dit kan niet goed gaan.