NRC bracht vandaag een vraaggesprek met onze man in New York - onze van RTL wel te verstaan, Erik Mouthaan – die poogt zijn verslaggeving te schonen van West-Europese vooringenomen standpunten die de Amerikanen een beetje raar vinden, en de voorkeur voor Trump onbegrijpelijk.
Ik weet niet of dit laatste geldt voor alle Nederlanders. Ik ken toch wel veel mensen die Trump een “goeie peer” vinden: zo iemand zouden we in Nederland ook eens een tijdje moeten hebben. En dat is niet verbazingwekkend als je ziet dat een kwart van de kiezers voor Wilders heeft gekozen. (Ja ja, ik besef, dit is een kapitaal van een impliciet waardeoordeel.)
Ik mag mezelf ingelezen noemen in de problematiek, en ik vind dat de democratische kiezer inderdaad veel te tevreden is over zijn eigen stemgedrag. Ik vind ze wat climate change betreft – “pro klimaat” – bijna dictatoriaal in hun houding tegenover anderen. Ik kan niet begrijpen dat de gemiddelde democratische stemmer niet begrijpt dat het faciliteren van het doodslaan van meer dan 40.000 onschuldige mensen, in een wraakoefening op een kleine dictatoriale beweging, kwaad bloed zet bij de van oorsprong Arabische kiezer.
En ik kan hun argumentatie en hun vertrouwen absoluut niet volgen: Trump zou een gevaar zijn voor de democratie en voor de vrouwenrechten, en daarom zou niemand op Trump willen stemmen. En ze tonen openlijk hun dedain voor de kiezer die wel op Trump stemt, ondanks de waarschuwing van oud-president Clinton om die mensen serieus te nemen.
Mijn favoriete columnist wat dat betreft is Charles P. Pierce, political blogger van Esquire. Niet omdat ie zo objectief is, maar hij kan goed schrijven én hij schrijft zo heerlijk ironisch, en ook wel sarcastisch. Niet objectief dus, want zijn grote vijand is dé Republikein, of dat nu Trump is of een achterkamerrepublikein ergens in Alaska. Slechts een enkele keer moet een Democraat het ontgelden.
Nog mooier zijn de comments en ingezonden brieven van democratische lezers die her en der, onder blogs en artikelen, bijdrages leveren. En waag het niet een vraagteken te plaatsen bij hun standpunten. Ik doe dat wel eens, een enkele keer, niet om te provoceren maar omdat het wel erg Gods woord in de ouderling is – en dan weet je niet waar je het moet zoeken.
Ik nam dat artikel in de Volkskrant enigszins voor kennisgeving aan, totdat ik de NYT ging lezen. Die bracht, voor de derde keer in korte tijd, een editorial waarin de kiezer op de gevaren die aan een keuze voor Trump zijn verbonden wordt gewezen. En de laatste waarschuwing nog dramatischer getoonzet dan de voorgaande. Het lijkt er warempel op dat ze spijt hebben van hun “objectieve” berichtgeving over Trump.
Inmiddels demonstreert het paniek, van een krant waarvan de uitgever nog geen drie maanden geleden de concurrerende Washington Post zelfs ruimte gevraagd heeft – en gekregen – om aan een ruimer publiek uitleg te geven over hun soepele houding, die bijna als supportive te lezen zou zijn, voor een man die ze nu als het grootste gevaar voor de democratie beschouwen waartegen het volk ernstig gewaarschuwd moet worden.
Met dank aan de noodlottige ontwikkeling zoals die in de polls zichtbaar wordt.
En the Atlantic schreef een stuk waaruit zou moeten blijken dat Trump nu toch wel als fascist mag worden gezien.
Wel, Putin is geen Hitler, al zien veel Amerikanen hem zo, vooral dankzij Trump’s sympathieën. Maar Trump’s connecties met het 2025-project beloven ook niet veel goeds. Daarover schrijft Heather Cox Richardson, een Amerikaanse historicus, een waarschuwende herinnering, letters from an American, waar ik op mijn beurt een beetje koud van werd, ik kan het niet ontkennen. Beter dan Pierce - niet zo’n scherpe pen, maar minstens net zo raak.
No comments:
Post a Comment