homo ludens … maar wel moraal

If you can meet with triumph and disaster
and treat those two impostors just the same …
Het staat geschreven boven de ingang naar het Centre Court van Wimbledon.

Nog net geen writing on the wall … maar wacht

Volgens mij staat het op de verkeerde muur.
Je moet het kunnen lezen als je het Centre Court verlaat – nadat je gewonnen óf verloren hebt.

En er is nog iets mis mee.

Dit plaatje is het resultaat van de single’s in 2023: Carlos Alcaraz winnaar bij de mannen, Markéta Vondroušová bij de vrouwen.
De tennis bobo’s houden kennelijk niet zo van treating just the same: De winnaars staan pontificaal op de muur, de verliezers, de runners up zijn weg geretoucheerd.

[NB Ik geloof dat ik blij zou zijn met dat wegretoucheren. Deze ruimte heeft toch meer weg van de ingang van een crematorium dan, zoals Wimbledon wel genoemd wordt door de liefhebbers, van een cathedral of tennis.]

Hoe dan ook, je doet gewoon mee aan een leuk spelletje, zoals Ivan Lendl vaak heeft gedaan, maar als je hem nooit wint, the trophy, en je wordt daar erg humeurig van, of depri, dan …

Volgens Rudyard Kipling, de auctor intellectualis van de aangehaalde woorden, is dat vergelijkbaar met een kleine twintig andere moralistische onbetamelijkheden, dus: you’ll never be a man, my son …
En dat heeft Lendl minstens bij twee verloren finales moeten lezen, en in ieder geval zo vaak als hij het Centre Court is opgegaan. Tja, en zo was hij dus, tijdens de line up van Wimbledon winners – lees tennis legends! – vanwege de honderdste verjaardag van Centre Court (2022), persona non grata.
Lendl heeft het tennissen na afloop van zijn spelers carrière de rug toegekeerd en zich er (bijna – na enig zegenrijk werk voor Andy Murray) nooit meer laten zien.
Hij is gaan golfen.

Desalniettemin: het blijft het leukste tijdverdrijf dat ik ken: Wimbledon kijken.