ecofeminism en environmental justice

Enige tijd geleden stond er in het magazin AEON een verhaal van twee vrouwen over het klimaat en wat daar tegen te doen. AEON heeft als doelstelling het provoceren en bespreken van ideeën, het informeren over de stand van de wetenschap en, wat genoemd wordt cosmopolitan thinking - whatever that may be.
Ik vind het een goede informatiebron en laat mij informeren over nieuw te verschijnen artikelen.

Dit artikel had niet zoveel van doen met de doelstellingen van AEON. Er werden twee aannames verkocht als feiten:
- dat het met het klimaat zodanig is gesteld, met name als gevolg van het gebruik van fossiele brandstoffen, dat onze wereld ten onder dreigt te gaan
- dat kernenergie niet de oplossing is, vooral omdat we de risico’s die daaraan verbonden zijn nog niet aan kunnen

Dat zijn geen feiten. Dat is geloof:
- niemand heeft ooit klimaatverandering gezien, en niemand weet met welke verschijnselen dat gepaard gaat
- het produceren van een megawatt energie gaat gepaard met gebruik van grondstoffen; het enige wat we kunnen zeggen is dat we ons kennelijk ernstig verkeken hebben op de kosten van het gebruik van fossiel

Ik heb bij dat artikel een comment geplaatst. Dat luidt in de huidige lezing als volgt:

This is an article AEON unworthy. It is not about ideas, but about facts.
Worse, about assumed facts - two assumed facts. One, that climate change is an immediate threat for mankind. Second, that there is no space for thinking about nuclear energy.

This is not about spreading of knowledge, this is not cosmopolitan thinking, this is not thought provoking.

[Part of this comment has been removed because it contravened the Aeon community guidelines.]

But it’s going beyond that. It’s deciding by tossing what science is. Mankind may move one step right, or one step left. AEON seems to have made a step. It’s like you want to resolve that old problem of race and intelligence, the Bell curve, and you take a position just out of fear of losing your privileges.

Perhaps a good idea for penance: inviting a proponent of the anti-alarmist idea to write an article. For example, Judith Curry, who can tell another story about the time we have to resolve the problem, and the use of nuclear energy. Or Richard Lindzen, who even doesn’t see a problem.
Both experts in this matters, they will deny what Hutner and Cirino are repeating endless times without answering the real questions.

Dat wat daar tussen teksthaken staat is uiteraard niet mijn tekst - dat is van de moderator. Ik had daar iets gezegd over de hoedanigheid van de auteurs, en over scaredy cat behaviour. Dat was niet in een negatieve context maar, ik wilde het kort houden, dus mijn vraagtekens konden als sneer worden opgevat. (Ik heb de tekst niet in mijn archief, ik kan het niet letterlijk weergeven.) Dus ik heb mij bij het oordeel van de moderator neergelegd.
Dat wil niet zeggen dat het geen hout sneed.

Eén auteur, Erica Cirino, is science photojournalist, covering stories about the environment (among others). Geen specialist dus, noch op klimaatgebied, noch wat kernenergie betreft. Uiteraard mag ze, dankzij haar werkervaring, meepraten.

De andere auteur is Heidi Hütner, a professor at Stony Brook University, writer and filmmaker who publishes widely on ecofeminism, nuclear issues, toxics and climate. Uit haar site leid ik af dat haar vakgebied ecofeminism and environmental justice is. Ook geen specialist, noch op klimaatgebied, noch wat kernenergie betreft, dat blijkt vooral uit de beantwoording van vragen over haar standpunt, waar ze stevig op het oordeel van deskundigen leunt. Maar, als ik mee mag praten, dan mag zij zeker meepraten.

Onheilsprofeten hebben twee dingen gemeen: ze houden geen evenwichtig verhaal, en ze leunen sterk op een paar specialisten.
Je zou bij een verhaal over het klimaat ook met Richard Linzen kunnen gaan praten.
Je zou bij een verhaal over de staat van het klimaat, die dingen waar we de staat van het klimaat van aflezen, kunnen gaan praten met Peter Ridd - over de staat van het koraal - of met Susan Crockford - over de staat van de walvissen.
Je zou bij een verhaal over de mogelijkheden en risico’s van kernenergie met Judith Curry kunnen gaan praten.
Ik noem nu een paar “verdwaalde” geesten - verdwaald in de ogen van de alarmisten en DESMOG en Skeptical Science - maar daarvan kan ik er een heel rijtje aan toevoegen. Allemaal geen kleine namen.

Wat AEON betreft - confrontatie van ideeën, provocatief denken (over kernenergie bijvoorbeeld) - het zou als boetedoening niet misstaan om dit verzuim alsnog goed te maken.

Cirino is een duidelijk geval: bij haar werk steunt ze op specialisten - dus als journalist zou ze de andere kant moeten laten zien.

Bij Hütner ligt dat wat anders. Die is scholar in ecofeminism and environmental justice. In mijn comment was ik daar niet negatief over - behalve de toevoeging: what ever that may be. Maar hier wil ik daar wel een negatief punt zetten, wat mij betreft met uitroepteken.

Ecofeminism gaat over de idee dat, als de vrouw het voor het zeggen had gehad, dan zou de natuur er nu heel anders uitzien.
Environmental justice gaat over the fair distribution of environmental benefits and burdens.
Daar kun je hele uitgebreide verhalen over houden - de Wiki-artikelen zijn overigens niet zo lang, het ene wat langer en het andere wat korter, maar zonder te karikaturiseren leg ik met deze omschrijving des Pudels Kern neer.
En daar kun je toch wel een paar bomen over opzetten. Of het eerstgenoemde waar is, en of het tweede iets aan de staat van het klimaat kan veranderen.

Wel, het IPCC is daar duidelijk over:

Climate change impacts and responses are closely linked to sustainable development which balances social well-being, economic prosperity and environmental protection. The United Nations Sustainable Development Goals (SDGs), adopted in 2015, provide an established framework for assessing the links between global warming of 1.5°C or 2°C and development goals that include poverty eradication, reducing inequalities, and climate action. (high confidence)

Ik moet daar heel hard om lachen.
En waarom moet ik daar heel hard om lachen?
Wel, één van de alarmisten is op bezoek geweest in Pakhuis De Zwijger, Amsterdam, waar veel over klimaat wordt gepraat. En daar hoorde hij dat er aan de energietransitie ook wel haken en ogen zitten. Dit schrijft hij, op de site van zijn eigen, alarmistische klimaatkerk:

[...] maar de omvang van het probleem heeft me erg verontrust. Het gaat over alle benodigde mineralen voor windturbines, zonnepanelen, batterijen en opslag. De gevraagde hoeveelheid hiervan is enorm, in sommige gevallen (Lithium) tot 10 x de huidige vraag. Hiervoor is een enorme uitbreiding van de mijnbouw nodig, vaak in landen waar dingen niet goed geregeld zijn in o.a. Afrika, Azië en Zuid-Amerika. De mijnbouw laat een verwoesting in het landschap achter en de bewoners blijven zitten met de problemen. Groningen is er niks bij.

Een onheilsprofeet waarin een tweede onheilsprofeet verborgen zit?
Wel, als ecofeminisme een wetenschap is, dan is het toch een tweelingzusje van theologie - maar hier valt een punt te maken. We gaan in het rijke westen een paar vrouwen aanwijzen die dit varkentje gaan wassen.
Als environmental justice een wetenschap is die serieus genomen wil worden, dan moet ze toch eerst eens met de Amerikaanse kiezer gaan praten. Met de Chinezen mag ook, hoor. Of met hun bazen: Trump en Xi Jinping.
Nou, misschien is een afspraakje maken met John Bolton niet zo’n slecht idee.

Wat zijn de kosten van een kilowatt. Wij verlichte mensen kunnen tegenwoordig alle vragen beantwoorden, dus deze moet ook simpel zijn, nietwaar. Even simpel als dat we zo’n honderdvijftig jaar geleden de industriële revolutie begonnen en ook toen, verlicht als we waren, konden vertellen in welke luxe we baadden met onze fossiele brandstoffen. Tja, het heeft iets anders uitgepakt. Kennelijk.

Over kernenergie konden we alles vertellen. We hebben het ook geprobeerd. Maar we zijn door de welvaart wat banger geworden voor ons hachje, we hebben per slot het één en ander te verliezen, dus over kernenergie praten we niet meer als verlichte mensen.

En nu dreigen de bewoners van Nieuwerkerk aan den IJssel - volgens de alarmisten dan - kopje onder te gaan, Amersfoort komt aan zee te liggen. En, hoe verlicht we ook zijn, in onze benadering is alle rationaliteit zoek. Nou ja, behalve voor hen die in modellen geloven die de toekomst tot over honderd jaar kunnen voorspellen. Modellen die niet op ook maar één fundamenteel experiment gebaseerd zijn.

Wat zijn de kosten van een kilowatt: materialen voor windmolens zonnepanelen opslagsystemen. De winning daarvan, de aanvoer bewerking aflevering gereed product daarvan, installatie en onderhoud daarvan, het opruimen van de rotzooi daarvan? En let wel, geen kapitalistische trucjes hé. Environmental justice en goals that include poverty eradication, reducing inequalities ... Zouden wij mensen ... mensen die meer verlicht zijn dan 150 jaar geleden toen we de industriële revolutie begonnen, mensen die ook verlichter zijn dan toen we met kernenergie begonnen ... zouden wij mensen nu wel kunnen berekenen wat de kosten van een kilowatt energie zijn?

Die alarmist die ons vanuit Pakhuis De Zwijger berichtte heeft er een hard hoofd in.
Ik vrees met hem dat we binnen honderd jaar weer voor een lelijke verrassing komen te staan. Er zit nu nog een kadoopapiertje omheen. En een geinig koordje met een strikje.

NB
Over wat feministisch activisme kan betekenen in de samenleving, zie: bringing a casserole

NB 2
Dit is de negende impressie over de climate wars.
Voor de volgende impressie van die climate wars zie: Groen doen: verantwoorde yoga-kleding