het klimaat, de MSM en De Correspondent

Ik zal een jaar of twaalf geweest zijn, nog in de laatste klas van de CNS, de Christelijke Nationale School, of er net af. Ik was bij een vriendje aan het spelen. Ik speelde daar graag, bij ons thuis was het niet zo fijn. En ineens laat ik me ontvallen: ik wou dat het weer eens oorlog was.
De vader van mijn vriendje vroeg niet naar het waarom maar zei dat ik een stomme hond was, en dat ik nooit meer zoiets geks moest zeggen.

Maar ik was geen stomme hond. Ik voelde me heerlijk daar in die huiskamer, en ik had zojuist een vierluik over de oorlog gelezen: Reis door de Nacht van Anne de Vries.
Daar werd niet in gemarteld, er verdwenen geen vaders die nooit meer terug kwamen. Er was wel een jongen die een tijdje ergens anders moest logeren en dat was heel gezellig. Kortom, spannende jeugdboeken, zoals de Bob Evers serie.
En alles kwam goed.

Ik moest daaraan denken terwijl ik het artikel van Rutger Bregman in De Correspondent las: Belastingen omhoog, op rantsoen en bouwen, bouwen, bouwen: zo ziet mobilisatie tegen klimaatverandering eruit. Drie onderdelen:
- een grafiek die die maar niet uit zijn hoofd krijgt: de uitstoot van broeikasgassen
- zo ziet echte mobilisatie eruit
- en dan nu: de beuk erin
Tijdens lezing van dat tweede deel, zou ik de vader van mijn vriend kunnen volgen en tegen Bregman zeggen: stomme hond. Het is bijna een lofzang op de oorlog: wat een sfeertje zo onder elkaar, en iedereen de handen uit de mouwen hé.
‘k Wou dat het weer eens oorlog was.

En ik vroeg me af: heeft de redactie van De Correspondent collectief een aanval van cognitive dissonance. Want in het begin van het artikel heet het: Ze [climate deniers] bestaan nog wel, de twijfelaars, maar ze worden zo langzamerhand net zo zeldzaam als de types die vraagtekens zetten bij de dood van Elvis en Tupac.
Hoezo zeldzaam? Het Forum voor Democratie heeft, nu een half jaar geleden, bij de laatste verkiezingen meer dan één miljoen (1.000.000) stemmen gehaald.
Clintel reist door het land en trekt volle zalen, en dat zijn lang niet allemaal tegenstanders.
Eigenlijk mag je dit geen cognitive dissonance noemen, want daarbij raak je nog confuus van de tegenstelling tussen wat je gelooft en wat je ziet.
Uit niets blijkt dat De Correspondent die verkiezingsuitslag kent, of weet heeft van die avonden van Clintel.

De Correspondent is begonnen met een motto, ontleend aan Joris Luyendijk: nieuws is wat vandaag gebeurt, maar dat niet elke dag gebeurt. Wel, als goede leerling van the Guardian - deze krant heeft momenteel twee zaken much ado about nothing: Brexit en climate crisis (zoals ze het noemen) - brengen ze veel nieuws dat nog steeds geen nieuws is geweest ... over climate change.

Gebeurt er dan niets op klimaatgebied?
Wel, we hadden Al Gore, en nu hebben we Greta. Maar doemdenken is geen nieuws, onder het motto van De Correspondent: dat gebeurt elke dag, vanaf het begin der tijden.
Verder is de wetenschap druk in de weer met het klimaat. En die vertelt over haar bevindingen wel dat er kans is op climate change, en dat, als zich dat zou voordoen, dat wel eens vervelende gevolgen voor de menselijke habitat kan hebben ... maar, over het algemeen houden de wetenschappers zich toch verre van doemdenken. Het merendeel van de wetenschappers dan.
Zeggen ze. Zegt bijvoorbeeld Klimaatverandering van Bart Verheggen, waar wetenschap hand in hand gaat met doemdenken, moralisme en verkettering van andersdenkenden.

Maar, als je ze wijst op gedrag à la dat van Bregman onder de mensen - vrouwen die roepen: we’ve got to start eating babies, of de actieleider van Extinction Rebellion die zegt dat babies are already dying and will continue to die - dan wassen ze hun handen in onschuld.
Is dat wat Bregman doet in dit artikel: paniek schoppen?
Well, sort of. We hebben nog maar dertig jaar, en als we niet doen wat de Amerikanen hebben gedaan in 1940-1945 dan gaan we d’r aan.

Toen ik dat artikel begon te lezen, dacht ik: dat ga ik in detail becommentarieren. Maar daar is geen beginnen aan, daarvoor is het veel te ronkerig.
Tijdens het lezen merkte ik dat ik aan andere dingen ging denken. En ik heb het toen maar bij een paar aantekeningen gelaten:

- tijdens de lofzang op de oorlogsinspanningen (het tweede deel van zijn artikel): luister eens naar wat Howard Zinn te zeggen heeft daarover in zijn Three holy wars

- nu de beuk erin (het derde deel): waar is ons Pearl Harbor vroeg ik mij af

- als hij de productie van staal en cement ter sprake brengt: ga eens luisteren naar Bill Gates

- als hij zegt dat we ook kernenergie nodig hebben: luister nu maar naar Mike Shellenberger

- als hij zegt dat het alleen gaat lukken als we er samen in geloven: ik kon er niks aan doen, ik moest denken aan Joseph Goebbels

Zou ik hem daarop moeten wijzen? Ik mag hopen van niet. Ik neem aan dat Bregman, als historicus die ook in California heeft gestudeerd, weet heeft van Howard Zinn. Ik mag aannemen dat hij weet heeft van de zorgen van Bill Gates omdat we (nog) geen vervanging hebben voor het broodnodige staal en cement. Ik neem aan dat hij de inzichten van Mike Shellenberger kent over hoe Nederland zijn CO2-probleem kan oplossen met kernenergie.

Maar uit de tekst van zijn artikel blijkt dat niet. Hij lijkt er geen sjoege van te hebben dat we de problemen ook anders aan kunnen pakken. Dat we een samenleving hebben opgebouwd waar je niet zomaar in kunt hakken. Zeg maar een organisme waarbij je niet zomaar even een harttransplantatie kunt doen.

En toen die opschreef: het gaat alleen lukken als we er samen in geloven - zou die toen even gedacht hebben aan dat motto over nieuws? Zou die in de gaten hebben dat er een geweldige PR-machine is ingezet.
En zou die toen een Godwin moment hebben gehad: daar moeten we een tweede Joseph Goebbels voor zien te vinden.

Want daar gaat het wel om, als je oorlog in je kop hebt. En dat het oorlog is, is glashelder: the climate wars.
Pardon? Het heet wel climate wars, maar de hele wereld gaat op de schop. Honger, racisme, en bovenal: inkomensongelijheid.

Ik vrees dat Rutger Bregman niet in de gaten heeft dat de propagandemachine van het alarmisme hem in de greep heeft. Ik vrees dat de redactie van De Correspondent niet in de gaten heeft dat nieuws over climate crisis vooral nieuws is op de burelen van the Guardian - nieuws dat nog geen nieuws is, want het is nog niet gebeurd!

En dat blijkt ook wel. Want over één ding blijft Bregman oorverdovend stil: waarom wij maar dertig jaar zouden hebben.
Geen woord daarover. Geen uitleg, geen verklaring, zelfs geen tipje van de sluier. En dat is ook begrijpelijk, want de leden van werkgroep 1 van IPCC, de wetenschappers, nemen dat soort termen niet in hun mond.
Zoals Richard Linzen zeer recent zegt: De basis voor bezorgdheid is simpelweg dat modellen (die over het algemeen onbetrouwbaar zijn) suggereren dat er een probleem ‘denkbaar’ is.
Denkbaar. En die bezorgdheid wordt breed uitgevent. Dat is waar de MSM haar brood van maakt, de schoorsteen van doet roken.
Bregman hoeft van mij Lindzen niet te geloven. Maar enige relativering, of enig nadenken over “waarom dan toch die dertig jaar” zou je met kennis van deze inzichten mogen verwachten.

Ik heb Bregman, en de andere redacteuren van De Correspondent gewezen op een artikel in OpinieZ. Dat is natuurlijk vloeken in de kerk. Dat is beneden de waardigheid van De Correspondent. Dat internetmagazine is net door minister Ollongren weggezet als junk.
Maar daar was een artikel te lezen, van Alma van Hees, getiteld duistere machinaties in de klimaatkerk. En daar zit geen woord nepnieuws bij. Dat gaat over Peter Ridd, Susan Crockford en de capriolen van Michael E. Mann - allemaal nieuws dat gisteren of eergisteren gebeurde, en zich niet herhaald heeft. Nou ja, Crockford is enigszins nieuws dat de vorige dag Ridd overkomen is. Sommige nieuwswaardige dingen gebeuren een paar keer achter elkaar.
Ik heb de redactie van De Correspondent aangeraden dat artikel te lezen, en dan nog eens na te denken over het alarmisme. Ik moet aannemen dat ze dat een onzinnige raad vinden. Soit.

Ik weet één ding zeker, één ding dat ze in Duitsland al gaan voelen aankomen - waar ze de kerncentrales bijna allemaal gesloten hebben en de kolencentrales aan het sluiten zijn.
Dat ene ding is dit. Het zal niet zo heel erg lang gaan duren, voordat allerlei mensen in de wereld van media en wetenschap een ander de zwartepiet gaan toespelen als straks onze energievoorziening één grote rotzooi is geworden. Want dat is mijn alarmisme: dat met de plannen waar Rutger Bregman in dit artikel van droomt, en veel milieu”deskundigen” met hem van dromen, niet de inkomensongelijkheid wordt opgelost, maar dat een gelijke verdeling van ellende over ons allen uitgestort zal worden.

En ik denk wel eens: we hebben op de verkeerde mensen gelet. We hielden de klimatologen in de gaten. Maar de helden van Rutger Bregman zijn Naomi Klein, George Monbiot en Eric Holthaus, en Roger Hallam van Extiction Rebellion komt ook nog tevoorschijn.
Ja, dat is het, we hebben verzuimd het ecologische, of ecomodernistische denken te beteugelen. En dat zou ons wel eens behoorlijk kunnen gaan bezuren.

NB
Dit is de laatste impressie over de climate wars. Er zijn ook speldeprikje, uitgedeeld tijdens het "bestuderen" van het wel en wee van de climate wars.
Voor de eerste impressie van die climate wars zie: climate deniers
Voor het eerste speldeprikje zie: mankind stumbles from blunder to blunder

systemen, modellen ... en het klimaat

We maken met Hume een wandeling op een verlaten eiland, en vinden een horloge. Maar we interrumperen Hume als hij over het wel of niet bestaan van een schepper wil beginnen. Het gaat ons om heel iets anders.
We weten nog even niet wat een horloge is, maar we zien iets bewegen. We nemen het mee naar huis en proberen te achterhalen wat we gevonden hebben door het van alle kanten te bekijken. Zonder resultaat.
Maar op een morgen pakken we het weer op, en wat blijkt: er is geen beweging meer. We proberen van alles: leggen het op de hei, geven het water, doen het om de pols ... er gebeurt niets.
Dan draaien we aan een knopje, dat er iets uitsteekt, en jawel: het beweegt weer.

We komen tot de conclusie dat we een black box in onze handen hebben, met duidelijk afgebakende grenzen die één, en niet meer dan één externe invloed behoeft om te doen wat het deed sinds we het gevonden hebben.
Die externe invloed kunnen we begrijpen, want we hebben weet van de onmogelijkheid van een perpetuum mobile.

We noemen zoiets, wat in een black box past, ook wel systeem. Het begrip “systeem” is een beetje gemankeerd begrip. Een systeem veronderstelt een systematiek, systematisch handelen. Als wij, de mens, iets systeem noemen, zou dat moeten betekenen dat wij de systematiek doorgronden.
Dat is lang niet altijd zo. Als we iets zien, dat afgerond lijkt en waarbinnen zich dynamiek manifesteert, dan spreken we van systeem, soms deelsysteem.
En dat kan behoorlijk abstract worden.

Er is een paper, waaraan Chomsky in zijn hoedanigheid van linguïst meegewerkt heeft, en dat gaat over systemen die zich in onze hersenmassa bevinden - die de schrijvers van het paper zich in onze kop voorstellen. Communicatiesystemen:
- er is FLB, faculty of language in the broad sense, en dat bevat een sensory motor system en een conceptual intentional system
- er is FLN, faculty of language in the narrow sense, en dat bevat - uitsluitend! - een recursery system
Ik denk dat de black box hier niet aan te wijzen is - het kan de hersenpan niet zijn want die bevat al die systemen - en ik denk dat ook de grenzen niet af te bakenen zijn.

Mijn onderwerp is het klimaatsysteem. Dat wordt ook systeem genoemd. Direct wordt door allen die er over mee mogen praten vastgesteld dat het hier om een zeer complex en chaotisch systeem gaat.
Kan dat: een chaotisch systeem? Systeem veronderstelt systematisch handelen, dus er kan geen chaos ontstaan. Wel, we hebben afgesproken dat dat kan: de notie chaos zegt dan dat a system can be chaotic when the set of possible outcomes can be confined within a limited space. Beter gezegd iets dat oogt als een black box maar waarvan we de werking niet doorgronden, mogen we systeem noemen als de set van mogelijke uitkomsten afgebakend kan worden.

Ik denk dat we coulant zijn als we die systemen in onze hersenpan, zoals door Chomsky et al. beschreven, als zodanig accepteren - er is geen black box, en ik denk niet dat de set van mogelijke uitkomsten afgebakend kan worden.

Bij het klimaat kunnen we wel van redelijk af te bakenen uitkomsten spreken. Hoe verwoestend een orkaan ook, hoe hevig een stortbui - de Italianen spreken dan van bomba d’acqua - het is allemaal te overzien.

Maar, er spelen bij het klimaat wel andere problemen.
Allereerst is klimaat een zeer arbitrair begrip - vooral omdat we klimaten onderscheiden naar soort. Dat is logisch, want als klimaat het weer van een langere periode binnen een typische locatie aanduidt, kun je verschillende klimaten waarnemen. Daarnaast is er een groot probleem met de afbakening van de grenzen. De zon, en de stand van de aarde t.o.v. de zon speelt een rol. Geologische processen - aardsystemen genoemd - spelen een rol. De stand van de overige planeten t.o.v. de aarde, maar ook t.o.v. elkaar speelt een rol.
Bovendien geldt dat klimaat nogal wat kenmerken heeft, temperatuur, luchtdruk, neerslag, wind etc. maar het probleem van de verandering wordt opgehangen aan temperatuur.

Persoonlijk denk ik dat het geen box is die daar black ligt te wezen, meer een amorfe massa. Er zijn positive forcings en negative forcings, je hebt El Nino en La Nina, je hebt tektonische verschuivingen - kortom: voor zover het als systeem aangeduid mag worden moet het als zeer chaotisch beschouwd worden.

Een kenmerk van een systeem is, dat het cybernetisch kan zijn: dan zit er een mechanisme in het systeem, dat de set van mogelijke uitkomsten beperkt tot gewenste uitkomsten - gewenst door de ontwerper van het systeem.
Maar het klimaatsysteem kent geen ontwerper.
Toch zijn er optimistische geesten, die, in het kader van climate change, corrigerende bewegingen menen te zien die het “binnen de perken” houden. James Lovelock met name. Het is waar, sinds er leven is op aarde zijn de klimatologische omstandigheden nooit zodanig geweest dat alle leven uitgeroeid werd. Maar de vraag is of zo’n omstandigheid tot de set van mogelijke uitkomsten hoort.

Systemen kun je voorstelbaar maken middels een model. Een strak recht-toe-recht-aan schema met lijntjes en blokjes bijv. De blokken geven dan functies weer, de lijnen laten de beïnvloeding zien.
Maar er is ook een prachtig CO2-schema, waarbij IPCC-documenten de boekhouding van CO2 - dat als schuldige van de gedachte klimaatwijziging wordt beschouwd - laten zien. Het wordt boekhouding genoemd, maar de cijfers die bij de pijlen staan zijn schattingen.

Het woord climate change is een paar keer gevallen. Er zou sprake zijn van climate change als de set van dagelijkse uitkomsten er anders uit gaat zien dan bekend is vanuit de recente geschiedenis. Ook wel af te meten aan begeleidende factoren: de langdurige afwezigheid van een Elfstedentocht.
Het begrip klimaat beslaat een periode van minstens dertig jaar. Persoonlijk denk ik dat een mens klimaatwijziging niet merkbaar aan de lijve kan ondervinden. Dat zou ongeveer hetzelfde zijn als een eendagsvlieg die de overgang van seizoenen wil beschrijven.
Ik durf te stellen: Niemand heeft ooit klimaatverandering gezien. Niemand weet met welke verschijnselen klimaatverandering gepaard gaat.

Toch zijn er mensen die climate change menen waar te nemen: de climatologist community. Ook wel: de alarmisten. Sinds kort daarbij gekomen: Extinction Rebellion.
Eén groep meent daar technisch toe in staat te zijn, en daarvoor ook de middelen te hebben: de klimatologen - die hebben wetenschap in hun gereedschapskist.
De overigen, de alarmisten die om de klimatologen heen hangen kijken naar de fenomenen. Extinction Rebellion zijn doempredikers.

Die klimatologen zijn dus wetenschappelijk in de weer. Daar komt opnieuw het model om de hoek kijken, maar nu een ander model. Geen model om het systeem visueel voor te stellen, de werking er van begrijpelijk te maken.
Nee, dit zijn modellen waarmee gerekend wordt. Modellen waarin historische reeksen zijn vastgelegd, van waaruit trends zichtbaar worden gemaakt. Die historische reeksen vormen wel een probleem, want er worden nog niet zo verschrikkelijk lang objectieve metingen gedaan.
Het belangrijkste ijkpunt voor de klimatologen: de temperatuur.

Kun je met een rekenmodel de werkelijkheid van het klimaat - nogmaals: een arbitrair begrip - zodanig nabootsen dat je als eendagsvlieg een seizoensovergang kunt beschrijven?
Er is een pendant: de economische modellen. De economie is, evenals het klimaat, moeilijk grijpbaar, en bijna niet te vangen in een precies model. De economen doen het wel. We kennen de resultaten, zelden wordt er achteraf gezegd: dat hadden we precies zo voorspeld.
In dat verband is het leuk om op te merken hoe klimatologen naar economische modellen kijken. Dat gaat zo: climate modellers, all using the same agreed equations from physics, are reluctant to consider economic models as models at all; economists, it seems, can just decide to use whatever equations they prefer.

Dus, nogmaals, kun je in een rekenmodel de werkelijkheid van dat zeer complexe, en zeer chaotische systeem dat klimaat heet - terwijl er niet één klimaat is ... kun je dat systeem in een rekenmodel vangen?
Bijna alle klimatologen zeggen volmondig ja. Maar niet alle klimatologen.
Modeldeskundigen zijn daar voorzichtiger in. Eén specialist zegt er dit van: The most common definition of climate as averaged weather, is more cliché than definition. Average over what? Average in what way? Is there a function relating resulting averages to each other, or do the averages satisfy differential equations? There is not one but many divergent approaches to defining climate in terms of averages, which seem to coexist without mutual competition. The three primary approaches employ time averages, field averages, and model solution ensemble averages, respectively. Each is problematic in its own way.

De klimatologen worden steeds enthousiaster, want, zeggen ze: de modellen komen steeds meer in de buurt van de werkelijke weersontwikkeling. Dat wekt om een paar redenen bevreemding.
Iedereen is het er over eens dat een weermodel iets heel anders is dan een klimaatmodel. Vergeleken met daadwerkelijke metingen betekent: geen klimaatontwikkeling, maar het weer van de laatste 150 jaar. Daarvan hebben we reële metingen; en dan gaat het niet om een dicht netwerk (grids).

Een tweede reden is dat er een behoorlijk aantal parameters in zitten, waaronder die welke positve / negative forcings beschrijven. Hoe weet je dat de uitkomst gestuurd wordt door de juiste parameters? In andere woorden. De waarde van die parameters bepaalt de uitkomst. Hoe kom je zeker te weten dat verschillende sets aan waardes niet dezelfde uitkomst leveren.

NB
Dit is de laatste impressie over de climate wars. Er zijn ook speldeprikje, uitgedeeld tijdens het "bestuderen" van het wel en wee van de climate wars.
Voor de eerste impressie van die climate wars zie: climate deniers
Voor het eerste speldeprikje zie: mankind stumbles from blunder to blunder

comment is free

The Guardian heeft een motto: comment is free - waar tevens een blog aan verbonden is … om sommige mensen een podium te bieden die al lang een podium hebben.
Het motto geldt ook voor het becommentariëren van artikelen. Maar, pas op, je kunt de cummunity standards van The Guardian veronachtzamen, en dan verwijdert een moderator je comment, met een notificatie achter je naam.

Die community standards gaan niet alleen over taalgebruik, of over (het ontbreken van) respect voor de schrijver van het artikel. Vandaar dat er een internetkrant is, offGuardian genaamd - subtitel because facts really should be sacred - die ons informeert over de schaduwzijde van comment is free en de community standards en de censorship die daarmee gestalte wordt gegeven.

Ook ik was heel recent het slachtoffer. Vandaar dat ik offGuardian als volgt daarover heb geïnformeerd.

I have written the following comment in the Guardian, 23th of June, under an article Free speech isn’t under threat. It just suits bigots and boors to suggest so

With climate we have here a real problem!

Should we see the boycott by BBC of anti-alarmist speakers, or the fact that the Guardian doesn't speak anymore of climate-change but calls it climate crisis ... should we see that as stopping a debate because it's over?

That comment is accepted (see attachment).

Someone answered me, saying: 97%-3% is a pretty unbalanced equation - suggesting that the debate is really over.

I sent in a new comment: 97% is as big a hoax as climate-crisis is.

Within half an hour that comment was removed because it didn't abide by our community standards.

Was it a tart comment? I do not think so. The science is far from settled. If you follow the money then you see a lot of alarmists who are driven solely by self-interest. Speaking of a climate-crisis is spreading panic.

So, I tried a new comment: This discussion does prove: there is no freedom of speech. I mentioned the fact that the 97% consensus is a big debate, as is there a big debate on the climate-problem. And it is! That comment is removed by the moderator. Reason: because it didn't abide by our community standards

That last comment was removed within a few minutes, without telling the reader that they had removed another comment of mine.

The Guardian heeft kennelijk niet alleen besloten dat climate change voortaan climate crisis moet worden genoemd, maar ook dat haar lezers niet mogen weten dat lang niet iedereen in het veld het daarmee eens is, noch in het wetenschappelijk veld, en al helemaal niet in het publicitaire veld.

Dat ze dat demonstreert bij een artikel dat ze kopt met Free speech isn’t under threat. It just suits bigots and boors to suggest so is wel het toppunt van cynisme.

Dat ze daarbovenop ook nog niet vies is van paniek zaaien, geeft aan dat ze een beetje vergeten is wat het betekent om herald te zijn.

NB
Dit is een speldeprikje, uitgedeeld tijdens het "bestuderen" van het wel en wee van de climate wars. Voor die climate wars zie: climate deniers
Voor het eerste speldeprikje zie: mankind stumbles from blunder to blunder

Groen doen: verantwoorde yoga-kleding

NRC - ze noemt zichzelf nog immer de slijpsteen voor de geest - had weer eens een artikeltje. Er was iemand dood gegaan: iemand die heel veel om taal gaf. Zijn ouders zagen hem wel graag als priester, maar hij brak die opleiding voortijdig af. Niet geschikt voor de discipline, denkt zijn broer.
Hij deed de MULO en ging werken bij het gasbedrijf. Daarna werd hij conciërge op een Tilburgs lyceum. Hij blonk uit in het maken van lesroosters, en in het terugdringen van het spijbelen door als een Pietje secuur de presentielijsten te controleren.

En hij blonk uit in taalvaardigheid. Zozeer, dat de rector hem aanmoedigde om een mo-akte te halen. De lagere klassen hebben zodoende het Nederlands van hem geleerd. Ik denk dat dat geen slecht schoolvoorbeeld was om je aan te spiegelen ... voor taalvaardigheid wel te verstaan.
Hij hield niet van literatuur, en weigerde met leerlingen verhalen - verzinsels! - te lezen. Spelling en grammatica, dat bepaalde de levensnorm.

En zo is het gebeurd dat hij na zijn pensionering carrière heeft gemaakt bij het Genootschap Onze Taal, waar ze hem als corrector van drukproeven en adviseur omarmd hebben - adviseur die als secondant van de directeur van het genootschap raad gaf aan de premiers Lubbers en Kok over taalgebruik in de troonrede. De zogenaamde Taaladviesdienst. Dat kan niet als succes worden gezien - denk aan het feit dat het Genootschap Onze Taal als woord van 2013 koos het door de politiek verzonnen nonsensbegrip participatiesamenleving.

Iedere week wijdt NRC een berichtje aan een lid van de samenleving die overleden is, en daartoe voorgedragen is door een ander lid van de samenleving.
Ik gun het meneer Wil Sterenborg - dat is de naam van deze man - graag, maar kunnen ze bij NRC niet iets geprofileerders bedenken?

Ach, het past wel bij de slijpsteen voor de geest. Neem nu een ander recent artikeltje: Lekker duurzaam yogaën, met als ondertitel Groen doen Elke week gidst NRC je richting een duurzaam leven. Het schrijfsel (aanbevolen leestijd 1 minuut ... vooral niet over nadenken dus) bedoelt advies te geven over het kopen van duurzame en verantwoorde yoga-kleding - ingebed in ook een wekelijkse serie: NRC Groen doen Elke woensdag de laatste ontwikkelingen rond klimaat, energie en duurzaamheid.
Een must voor het NRC publiek, want een aanbevolen artikel daarnaast kopt: De nieuwe elite onderscheidt zich met yoga, podcasts en havermelk. En, zeg nu zelf, wie wil er nou niet bij de elite horen? Bedoeld wordt, denk ik, de elite die zich voor haar geestelijk leven laat slijpen - of leiden! - door de NRC.

Mag NRC dan geen aandacht schenken aan deze dingen?
Wis en waarachtig wel. Dat hoeven ze niet aan mij te vragen.

Is er iets mis met dit soort artikelen dan?
Uh ... nou ja ... het valt me op dat er in die wekelijkse necrologie nooit eens aandacht geschonken wordt aan een varensgezel die, na eerst in Marseille naar de hoeren te zijn geweest, in de Golf van Biskaje over boord slaat omdat ie een borreltje teveel op had ... nostalgia vanwege dat hoertje. Zeg maar, een vent die nog wat gekleurds aan zijn leven heeft weten te geven.

En wat heeft het nou helemaal met klimaat te maken?
Aha ... dat is niet omdat NRC zelf zegt dat het met klimaat te maken heeft. Ik heb het hier ook niet over het klimaat dat dertig jaar weer tot uitdrukking brengt. Ik heb het over het denkklimaat dat de hele samenleving aan het verzieken is, en dat zijn climax gevonden heeft in de klimaatangst, in het klimaatalarmisme.

Een man die niet van literatuur houdt, maar wel de puntjes op de i weet te zetten ... en nooit een borreltje hé, z’n leven lang een solist ... zo iemand enkele kolommen in je krant geven (let wel, leestijd: 2 minuten!), portretteren in de slijpsteen van de geest ... dat zegt iets over het kleine denken.
Een artikel over verantwoorde yogakleding ... ach, laten we er over ophouden. De NRC gidst je naar een braaf oppassend leven. Schaafijzer van de bange deugd.

Voor iemand die dat door heeft, had ik dit niet op hoeven schrijven.
Eigenlijk ben ik heel erg bang dat ik één van de heel weinigen ben die dit zo ziet.

NB 2
Dit is de voorlaatste impressie over de climate wars.
Voor de laatste impressie van die climate wars zie: systemen, modellen ... en het klimaat

ecofeminism en environmental justice

Enige tijd geleden stond er in het magazin AEON een verhaal van twee vrouwen over het klimaat en wat daar tegen te doen. AEON heeft als doelstelling het provoceren en bespreken van ideeën, het informeren over de stand van de wetenschap en, wat genoemd wordt cosmopolitan thinking - whatever that may be.
Ik vind het een goede informatiebron en laat mij informeren over nieuw te verschijnen artikelen.

Dit artikel had niet zoveel van doen met de doelstellingen van AEON. Er werden twee aannames verkocht als feiten:
- dat het met het klimaat zodanig is gesteld, met name als gevolg van het gebruik van fossiele brandstoffen, dat onze wereld ten onder dreigt te gaan
- dat kernenergie niet de oplossing is, vooral omdat we de risico’s die daaraan verbonden zijn nog niet aan kunnen

Dat zijn geen feiten. Dat is geloof:
- niemand heeft ooit klimaatverandering gezien, en niemand weet met welke verschijnselen dat gepaard gaat
- het produceren van een megawatt energie gaat gepaard met gebruik van grondstoffen; het enige wat we kunnen zeggen is dat we ons kennelijk ernstig verkeken hebben op de kosten van het gebruik van fossiel

Ik heb bij dat artikel een comment geplaatst. Dat luidt in de huidige lezing als volgt:

This is an article AEON unworthy. It is not about ideas, but about facts.
Worse, about assumed facts - two assumed facts. One, that climate change is an immediate threat for mankind. Second, that there is no space for thinking about nuclear energy.

This is not about spreading of knowledge, this is not cosmopolitan thinking, this is not thought provoking.

[Part of this comment has been removed because it contravened the Aeon community guidelines.]

But it’s going beyond that. It’s deciding by tossing what science is. Mankind may move one step right, or one step left. AEON seems to have made a step. It’s like you want to resolve that old problem of race and intelligence, the Bell curve, and you take a position just out of fear of losing your privileges.

Perhaps a good idea for penance: inviting a proponent of the anti-alarmist idea to write an article. For example, Judith Curry, who can tell another story about the time we have to resolve the problem, and the use of nuclear energy. Or Richard Lindzen, who even doesn’t see a problem.
Both experts in this matters, they will deny what Hutner and Cirino are repeating endless times without answering the real questions.

Dat wat daar tussen teksthaken staat is uiteraard niet mijn tekst - dat is van de moderator. Ik had daar iets gezegd over de hoedanigheid van de auteurs, en over scaredy cat behaviour. Dat was niet in een negatieve context maar, ik wilde het kort houden, dus mijn vraagtekens konden als sneer worden opgevat. (Ik heb de tekst niet in mijn archief, ik kan het niet letterlijk weergeven.) Dus ik heb mij bij het oordeel van de moderator neergelegd.
Dat wil niet zeggen dat het geen hout sneed.

Eén auteur, Erica Cirino, is science photojournalist, covering stories about the environment (among others). Geen specialist dus, noch op klimaatgebied, noch wat kernenergie betreft. Uiteraard mag ze, dankzij haar werkervaring, meepraten.

De andere auteur is Heidi Hütner, a professor at Stony Brook University, writer and filmmaker who publishes widely on ecofeminism, nuclear issues, toxics and climate. Uit haar site leid ik af dat haar vakgebied ecofeminism and environmental justice is. Ook geen specialist, noch op klimaatgebied, noch wat kernenergie betreft, dat blijkt vooral uit de beantwoording van vragen over haar standpunt, waar ze stevig op het oordeel van deskundigen leunt. Maar, als ik mee mag praten, dan mag zij zeker meepraten.

Onheilsprofeten hebben twee dingen gemeen: ze houden geen evenwichtig verhaal, en ze leunen sterk op een paar specialisten.
Je zou bij een verhaal over het klimaat ook met Richard Linzen kunnen gaan praten.
Je zou bij een verhaal over de staat van het klimaat, die dingen waar we de staat van het klimaat van aflezen, kunnen gaan praten met Peter Ridd - over de staat van het koraal - of met Susan Crockford - over de staat van de walvissen.
Je zou bij een verhaal over de mogelijkheden en risico’s van kernenergie met Judith Curry kunnen gaan praten.
Ik noem nu een paar “verdwaalde” geesten - verdwaald in de ogen van de alarmisten en DESMOG en Skeptical Science - maar daarvan kan ik er een heel rijtje aan toevoegen. Allemaal geen kleine namen.

Wat AEON betreft - confrontatie van ideeën, provocatief denken (over kernenergie bijvoorbeeld) - het zou als boetedoening niet misstaan om dit verzuim alsnog goed te maken.

Cirino is een duidelijk geval: bij haar werk steunt ze op specialisten - dus als journalist zou ze de andere kant moeten laten zien.

Bij Hütner ligt dat wat anders. Die is scholar in ecofeminism and environmental justice. In mijn comment was ik daar niet negatief over - behalve de toevoeging: what ever that may be. Maar hier wil ik daar wel een negatief punt zetten, wat mij betreft met uitroepteken.

Ecofeminism gaat over de idee dat, als de vrouw het voor het zeggen had gehad, dan zou de natuur er nu heel anders uitzien.
Environmental justice gaat over the fair distribution of environmental benefits and burdens.
Daar kun je hele uitgebreide verhalen over houden - de Wiki-artikelen zijn overigens niet zo lang, het ene wat langer en het andere wat korter, maar zonder te karikaturiseren leg ik met deze omschrijving des Pudels Kern neer.
En daar kun je toch wel een paar bomen over opzetten. Of het eerstgenoemde waar is, en of het tweede iets aan de staat van het klimaat kan veranderen.

Wel, het IPCC is daar duidelijk over:

Climate change impacts and responses are closely linked to sustainable development which balances social well-being, economic prosperity and environmental protection. The United Nations Sustainable Development Goals (SDGs), adopted in 2015, provide an established framework for assessing the links between global warming of 1.5°C or 2°C and development goals that include poverty eradication, reducing inequalities, and climate action. (high confidence)

Ik moet daar heel hard om lachen.
En waarom moet ik daar heel hard om lachen?
Wel, één van de alarmisten is op bezoek geweest in Pakhuis De Zwijger, Amsterdam, waar veel over klimaat wordt gepraat. En daar hoorde hij dat er aan de energietransitie ook wel haken en ogen zitten. Dit schrijft hij, op de site van zijn eigen, alarmistische klimaatkerk:

[...] maar de omvang van het probleem heeft me erg verontrust. Het gaat over alle benodigde mineralen voor windturbines, zonnepanelen, batterijen en opslag. De gevraagde hoeveelheid hiervan is enorm, in sommige gevallen (Lithium) tot 10 x de huidige vraag. Hiervoor is een enorme uitbreiding van de mijnbouw nodig, vaak in landen waar dingen niet goed geregeld zijn in o.a. Afrika, Azië en Zuid-Amerika. De mijnbouw laat een verwoesting in het landschap achter en de bewoners blijven zitten met de problemen. Groningen is er niks bij.

Een onheilsprofeet waarin een tweede onheilsprofeet verborgen zit?
Wel, als ecofeminisme een wetenschap is, dan is het toch een tweelingzusje van theologie - maar hier valt een punt te maken. We gaan in het rijke westen een paar vrouwen aanwijzen die dit varkentje gaan wassen.
Als environmental justice een wetenschap is die serieus genomen wil worden, dan moet ze toch eerst eens met de Amerikaanse kiezer gaan praten. Met de Chinezen mag ook, hoor. Of met hun bazen: Trump en Xi Jinping.
Nou, misschien is een afspraakje maken met John Bolton niet zo’n slecht idee.

Wat zijn de kosten van een kilowatt. Wij verlichte mensen kunnen tegenwoordig alle vragen beantwoorden, dus deze moet ook simpel zijn, nietwaar. Even simpel als dat we zo’n honderdvijftig jaar geleden de industriële revolutie begonnen en ook toen, verlicht als we waren, konden vertellen in welke luxe we baadden met onze fossiele brandstoffen. Tja, het heeft iets anders uitgepakt. Kennelijk.

Over kernenergie konden we alles vertellen. We hebben het ook geprobeerd. Maar we zijn door de welvaart wat banger geworden voor ons hachje, we hebben per slot het één en ander te verliezen, dus over kernenergie praten we niet meer als verlichte mensen.

En nu dreigen de bewoners van Nieuwerkerk aan den IJssel - volgens de alarmisten dan - kopje onder te gaan, Amersfoort komt aan zee te liggen. En, hoe verlicht we ook zijn, in onze benadering is alle rationaliteit zoek. Nou ja, behalve voor hen die in modellen geloven die de toekomst tot over honderd jaar kunnen voorspellen. Modellen die niet op ook maar één fundamenteel experiment gebaseerd zijn.

Wat zijn de kosten van een kilowatt: materialen voor windmolens zonnepanelen opslagsystemen. De winning daarvan, de aanvoer bewerking aflevering gereed product daarvan, installatie en onderhoud daarvan, het opruimen van de rotzooi daarvan? En let wel, geen kapitalistische trucjes hé. Environmental justice en goals that include poverty eradication, reducing inequalities ... Zouden wij mensen ... mensen die meer verlicht zijn dan 150 jaar geleden toen we de industriële revolutie begonnen, mensen die ook verlichter zijn dan toen we met kernenergie begonnen ... zouden wij mensen nu wel kunnen berekenen wat de kosten van een kilowatt energie zijn?

Die alarmist die ons vanuit Pakhuis De Zwijger berichtte heeft er een hard hoofd in.
Ik vrees met hem dat we binnen honderd jaar weer voor een lelijke verrassing komen te staan. Er zit nu nog een kadoopapiertje omheen. En een geinig koordje met een strikje.

NB
Over wat feministisch activisme kan betekenen in de samenleving, zie: bringing a casserole

NB 2
Dit is de negende impressie over de climate wars.
Voor de volgende impressie van die climate wars zie: Groen doen: verantwoorde yoga-kleding

bringing a casserole

A few days ago, before Christmas, 20th December, someone posted on Facebook this text: Three wise women would have asked directions, arrived on time, helped deliver the baby, brought practical gifts, cleaned the stable, made a casserole, and there would have been peace on earth.
It is a quotation, from earlier origin.
It was a woman, Laura Godfrey- Isaacs, and it was reposted by other women.

There’s also a nice song about the idea. A song of Liza Long (then Liza Walton): In winter time, three women wise.
Rethinking history.

Apart from the fact that casserole is popularized in the United States - so, be aware of collateral damage when women of the United States, wise or not wise, come to your country to bring a casserole ... and knowing that cacerolazo is a popular protest which consists of a group of people making noise by banging pots, pans, and other utensils in order to call for attention - which could proliferate unpeace ... let’s play the game.

By the way, it was Christ himself who commented what was happening to him: For I say unto you, that this that is written must yet be accomplished in me. These three wise women would have obstructed the will of God.

Let me, with you, revisit the first war: the fight between Cain and Abel. The story tells us this. Cain brought of the fruit of the ground an offering unto the LORD. And Abel, he also brought of the firstlings of his flock and of the fat thereof. And the LORD had respect unto Abel and to his offering. But unto Cain and to his offering he had not respect. […] And Cain talked with Abel his brother: and it came to pass, when they were in the field, that Cain rose up against Abel his brother, and slew him.

That’s the storyteller ... who didn’t like real history.
The real story was about the same what happened to Tamar - the sister in law of Onan and daughter in law of Juda ... what happened to the daughters of Lot. They wanted a man in bed. But the man refused to meet his obligations. So the wife of Cain wanted him in bed. And he didn’t come. He couldn’t, whatever the reason. And there was Abel. Young and wild. She asked him. And he delivered. Which made Cain very angry.

For sure, rewriting history is a favourite of mine.
And I know I’m right. What else could be the very rationale of the tenth commandment: thou shalt not covet thy neighbour's wife.

Still the man who’s guilty?
Who bred these boys? Before they could endure the risks of living, could wield a sword to defend themselves. Who taught these boys all the tricks?
Remember the story of Jacob, stealing his brother's blessing? Who’s inspiring him? Who's contriving the plan, plotting towards the unworthy end of deceiving her husband? Who’s telling Jacob what to do?
His mother!

Hmmm, three wise woman bringing a casserole.
Hillary Clinton.
Nikki Haley.
Kirstjen Nielsen.
Thanks a lot.

de banalisering van de smaak

De koninklijke familie heeft een nieuwe foto vrijgegeven. Voor de actuele Kerstgroet en Nieuwjaarwens. De foto is gemaakt door Erwin Olaf.
Ongeveer iedereen steekt de loftrompet.

Wow! Koninklijke familie straalt op prachtige nieuwe foto - kopt RTL nieuws.

En het AD laat weten: Volgens modejournaliste Josine Droogendijk, die onze royals al jaren volgt, is de hand van Olaf direct in de foto's te herkennen. ,,Ze zijn echt zo mooi'', jubelt ze.

Dat hou je niet voor mogelijk.

Ik zou denken: ze hebben goedkoop willen doen, en twee vliegen in één klap willen slaan. Er moest nog een foto gemaakt worden voor een reclamefolder voor munten, te slaan door de Koninklijke Nederlandse Munt, èn deze foto voor alle goede wensen.
Dat scheelt natuurlijk een paar centen bij zo’n dure fotograaf.

Een reclamefoto voor de markt van muntenverzamelaars zou ik zeggen.

En die foto moet toch door heel wat handen gegaan zijn - de kamerheer, de RVD, Beatrix - ik doel nu op de beeldhouwster Beatrix, Rutte... noem maar op, voordat ze tevreden konden knikken: ja, dat izzum.

Ik heb een kleine hoop dat NRC - toch de slijpsteen van de geest, zoals ze zichzelf graag noemt - zich niet bij de publieke smaak aansluit. Het bericht, waarin ze melding maakt van het bestaan van deze foto, is neutraal getoonzet. Koeltjes, zou ik zeggen: geen woord van lof. Heel kort: een familieportret.

Laat ik het netjes houden: hier wordt een familie uitgebeeld. Maar een portret? Nee, daar versta ik iets heel anders onder.