Trump heeft weer een nieuw plannetje bedacht, voor Ukraine. Putin en Zelenskyy gaan praten in het Vaticaan.
Het is verwelkomd door Putin - zegt Trump, met zoveel woorden.
Het wordt van geen kant bevestigd, maar Trump suggereert dat de Paus zelf wel eens leiding zou kunnen geven aan deze gesprekken.
Trump “laat doorschemeren” is te zwaar uitgedrukt. Ik denk zelfs – ik verwacht dat we straks horen - dat “suggereert” de Trumpiaanse waarheid is: Trump wil graag dat dat waar is.
Als ik de Paus was zou ik wel link uitkijken. Voor je het weet zit je in een vangnet van alternatieve feiten, en ben je de hele dag bezig te ontkennen.*) Zoals The Conversation schreef, een internet medium: Since alternatives exist for any given political belief, and since these are often called “fact”, alternative facts do exist in the politics.
NB Trump is niet de enige met dit handelsmerk. Over de Russische President zegt een scholar: From Crimea to the Minsk agreements, from Syria to Chechnya, Putin has built his legacy on making up facts on the ground and daring the world to challenge them.
In Amerika noemen ze zo iemand an honest broker. Dat wil zeggen: de politieke, alternatieve werkelijkheid is dat USA altijd an honest broker was.
Forbes: The United States, meanwhile, has sought to maintain the fiction that it is an honest broker and neutral mediator [for a Palestinian state].
Als ik Zelenskyy was dan zou ik drie keer uitkijken én naar de wanhoop van de Palestijnen zien, en iedere keer als ik een Amerikaanse onderhandelaar een hand gegeven had, mijn vingers natellen (naar het - sarcastische - woord van Gruyters [D66] doelend op CDA politici).
Dat is ook de reden – volgens meerdere pundits – dat Trump zo busy is met Ukraine. Daarmee bepaalt hij dat de media daar druk mee zijn – aller ogen zijn gericht op Kwatta's - en dan is er niemand meer beschikbaar om op de barbaarse Netanyahu en zijn ultrarechtse orde te letten.
En dat is ook mijn wens, dat de Paus dat ziet en heel vriendelijk maar beslist Vance het Vaticaan uitbonjourt: en nou eerst die rotzooi in Gaza oplossen, dan kunnen we daarna kijken of we jullie Amerikanen ook de zorg over Ukraine kunnen toevertrouwen.
*) Oh wat zou ik het de Paus graag horen zeggen: Trump is niet mijn woordvoerder, daarvoor moet U bij Enzo Fortunato zijn (responsabile comunicazione progetti speciali Basilica San Pietro, direttore editoriale rivista Piazza San Pietro - althans, in deze functie, door Paus Francesco aldus een jaar geleden ingesteld).
Tuesday, May 20, 2025
Thursday, May 15, 2025
der Bundeskanzler hat gesprochen
Die Bundesregierung soll alle finanziellen Mittel zur Verfügung stellen, die die Bundeswehr braucht, um konventionell zur stärksten Armee Europas zu werden.
Wij moeten zo véél wapens kopen en in huis halen dat we ze nooit hoeven te gebruiken.Israël en USA in Gaza.
Rusland in Ukraine
India en Pakistan
’t Zou zomaar kunnen hoor.
Wat we in ieder geval weten: dat kost geld, veel geld. Daar moet iemand voor opdraaien. Uiteraard hebben we het dan niet over de sterken en gezonden in de samenleving, die mannen die die wapens niet zouden moeten bedienen maar wel bedienbaar moeten houden, en die mannen en vrouwen die de economie daarom heen kunnen trekken.
Vandaar deze kop bij de Frankfurter Allgemeine:
DIE NEUE GESUNDHEITSMINISTERIN MUSS INTELLIGENT SPARENImmer das gleiche Liedchen.
Friday, May 9, 2025
Trump’s schaduw over de pausverkiezing
NB kan ik toch ineens "Denkzettel" gebruiken, nadat ik het net geleerd heb - zie mijn vorige blog, over Merz
Dat er een Amerikaan als Paus gekozen kon worden heeft velen verbaasd.
Mij niet.
Ik doel nu niet op de AI blasfemie waarbij Trump op zijn eigen social media zichzelf portretteerde als de nieuwe Paus, dat voor de kardinalen reden kon zijn geweest hem een poepje te laten ruiken.
’t Steekt iets anders in elkaar.
Zodra het overlijdensbericht van Franciscus binnen kwam is Trump als een razende Roeland aan de slag gegaan. Hij heeft zijn medewerkers een lijst op laten stellen van alle stemgerechtigde kardinalen, met het nummer van hun mobieltje.
En daarna is ie aan het bellen geslagen. ’t Heeft hem wat tijd gekost die hij liever op de golfbaan had doorgebracht, maar je moet wat over hebben voor het goede doel.
» good morning (al naar gelang de tijd) I’m Donald Trump, the President who’s making America great again.
» mr. President, what an honor
(volgden de nodige plichtplegingen, waarna Trump, zeer terzake)
» moet je luisteren beste man, je baas is overleden, jullie gaan een nieuwe kiezen, wat dacht je van een Amerikaanse kardinaal, we hebben hele goeie hoor
» … hmmmm …
» jaja, ik begrijp, daar moet je even over nadenken, doe dat, neem rustig de tijd
» maar je weet, van justice Roberts, ik zal het niet vergeten, ik ben iemand die nooit wat dan ook vergeet
» I won’t forget
en, na nog wat heen en weer gemurmureer en vleierij
» have a nice day, your Eminence (dat laatste lag hem zwaar op de maag want iedere keer, aan het eind van elk telefoontje moest hij weer vaststellen dat hij wel eminent was, maar dat anderen ook echt zo genoemd worden)
Maar, hij had zijn best gedaan, met een paar “juiste” mensen in zijn kop: Timothy Dolan, zijn New Yorkse vriend die altijd zo smakelijk om zijn grapjes kon lachen, of, wie weet … misschien wel Raymond Burke. Dat zou nog eens een echte Trump opleveren, een man, een bully, door iedereen afgeschreven, die het toch wordt.
Afwachten maar. En het heeft gewerkt
Dat wil zeggen: de kardinalen zijn iets minder bang dan de Republikeinse coyotes die het Congres bevolken. Die hebben gedacht: wat denkt die man wel dat hij is? En kardinalen denken natuurlijk niet in termen van “een poepje laten ruiken” en ook niet in repercussieve zin - God straft wel, ook al is het lang niet altijd onmiddellijk. Maar, ein Denkzettel verpassen, dat kunnen ze wel, ook al spreken er niet zoveel Duits. En dus kozen ze de meest progressieve Amerikaanse kardinaal die ze maar konden bedenken: Robert Francis Prevost.
En Trump had zichzelf daarmee in eigen voet geschoten. Want zijn achterban is helemaal niet tevreden. En dat lieten ze weten ook.
Laura Loomer, zijn influisteraarster voor het ontslaan van deskundige mensen - denk aan de National Security Council – schreef: He is anti-Trump, anti-MAGA, pro-open Borders, and a total Marxist like Pope Francis …
En Charlie Kirk, een andere grote jongen van de Republikeinse Asocial Media vroeg zich af: Pope Leo XIV: Registered Chicago Republican and pro-life warrior OR Open borders globalist installed to counter Trump?
Hetgeen een krant uit “dat achterlijke Europa” deed koppen (FAZ): MARXISTISCHE MARIONETTE IM VATIKAN, en daaronder Denn Trumps glühenden Anhängern passt Leo XIV. nicht.
Het kan verkeren.
Dat er een Amerikaan als Paus gekozen kon worden heeft velen verbaasd.
Mij niet.
Ik doel nu niet op de AI blasfemie waarbij Trump op zijn eigen social media zichzelf portretteerde als de nieuwe Paus, dat voor de kardinalen reden kon zijn geweest hem een poepje te laten ruiken.
’t Steekt iets anders in elkaar.
Zodra het overlijdensbericht van Franciscus binnen kwam is Trump als een razende Roeland aan de slag gegaan. Hij heeft zijn medewerkers een lijst op laten stellen van alle stemgerechtigde kardinalen, met het nummer van hun mobieltje.
En daarna is ie aan het bellen geslagen. ’t Heeft hem wat tijd gekost die hij liever op de golfbaan had doorgebracht, maar je moet wat over hebben voor het goede doel.
» good morning (al naar gelang de tijd) I’m Donald Trump, the President who’s making America great again.
» mr. President, what an honor
(volgden de nodige plichtplegingen, waarna Trump, zeer terzake)
» moet je luisteren beste man, je baas is overleden, jullie gaan een nieuwe kiezen, wat dacht je van een Amerikaanse kardinaal, we hebben hele goeie hoor
» … hmmmm …
» jaja, ik begrijp, daar moet je even over nadenken, doe dat, neem rustig de tijd
» maar je weet, van justice Roberts, ik zal het niet vergeten, ik ben iemand die nooit wat dan ook vergeet
» I won’t forget
en, na nog wat heen en weer gemurmureer en vleierij
» have a nice day, your Eminence (dat laatste lag hem zwaar op de maag want iedere keer, aan het eind van elk telefoontje moest hij weer vaststellen dat hij wel eminent was, maar dat anderen ook echt zo genoemd worden)
Maar, hij had zijn best gedaan, met een paar “juiste” mensen in zijn kop: Timothy Dolan, zijn New Yorkse vriend die altijd zo smakelijk om zijn grapjes kon lachen, of, wie weet … misschien wel Raymond Burke. Dat zou nog eens een echte Trump opleveren, een man, een bully, door iedereen afgeschreven, die het toch wordt.
Afwachten maar. En het heeft gewerkt
Dat wil zeggen: de kardinalen zijn iets minder bang dan de Republikeinse coyotes die het Congres bevolken. Die hebben gedacht: wat denkt die man wel dat hij is? En kardinalen denken natuurlijk niet in termen van “een poepje laten ruiken” en ook niet in repercussieve zin - God straft wel, ook al is het lang niet altijd onmiddellijk. Maar, ein Denkzettel verpassen, dat kunnen ze wel, ook al spreken er niet zoveel Duits. En dus kozen ze de meest progressieve Amerikaanse kardinaal die ze maar konden bedenken: Robert Francis Prevost.
En Trump had zichzelf daarmee in eigen voet geschoten. Want zijn achterban is helemaal niet tevreden. En dat lieten ze weten ook.
Laura Loomer, zijn influisteraarster voor het ontslaan van deskundige mensen - denk aan de National Security Council – schreef: He is anti-Trump, anti-MAGA, pro-open Borders, and a total Marxist like Pope Francis …
En Charlie Kirk, een andere grote jongen van de Republikeinse Asocial Media vroeg zich af: Pope Leo XIV: Registered Chicago Republican and pro-life warrior OR Open borders globalist installed to counter Trump?
Hetgeen een krant uit “dat achterlijke Europa” deed koppen (FAZ): MARXISTISCHE MARIONETTE IM VATIKAN, en daaronder Denn Trumps glühenden Anhängern passt Leo XIV. nicht.
Het kan verkeren.
Wednesday, May 7, 2025
Denkzettel
Gisteren weer wat geleerd. Merz wilde Bundeskanzler worden en dat ging een beetje moeilijk. Bij de stemming in de Bondsdag kreeg hij pas na de tweede stemming de vereiste meerderheid. Een unicum, dat is nog geen bondskanselier voor hem overkomen.
Bij de eerste stemming waren alle fractieleden van CDU, CSU en SPD aanwezig: 328 koppen.
Toen de poppetjes geteld waren bleek hij slechts 310 stemmen voor gekregen te hebben. Een blamage.
Ik moest denken aan Lubbers en Aaantjes, en de CDA-loyalisten onder leiding van Jan Nico Scholten waar ze erg veel last van hadden. Maar die hadden niet tegen gestemd bij de vraag: Lubbers of geen Lubbers?
En zo heb ik nu het woord Abweichlern geleerd: de Duitsers hebben nu ook hun politieke loyalisten die het Merz verdomd lastig kunnen maken.
En jawel, pas in de tweede stemming ging het goed, maar … nog niet helemaal: geen 328 stemmen voor, slechts 325.
Gedurende de hectische ochtend- en middaguurtjes die volgden, stond er één op in het voetvolk van Merz, Mathias Middelberg, met een mogelijke verklaring: er zijn een aantal mensen, minsten 3, maar kunnen er ook nog steeds 18 zijn, die veel problemen hebben met Merz, en die hebben Merz “ein Denkzettel verpassen wollen”.
Wat is een Denkzettel?
Ik moest aan Kaïnsteken denken. Dat begrip kennen de Duitsers ook. Lijkt me te zwaar.
Google geeft geen vertaling. Nou ja, suggestie: herinnering. Dat lijkt me te zwak.
Iemand een etiket opplakken?
Het komt uit het Jiddisch.
Martin Luther gebrauchte das Wort Denkzettel für die Übersetzung vom griechischen phylaktérion, jenes jüdischen Gebetsriemens mit eingeritzten Gesetzessprüchen. So tragen Juden Pergamentstreifen (heute meist Papier) mit Bibelsprüchen.
En vandaar de afleiding.
Im 16. Jahrhundert hängte man Schülern in den Klosterschulen und anderen Ausbildungsstätten bei mehrmaligen Vergehen gegen die Ordnung des jeweiligen Instituts sogenannte Schandzettel an einer Schnur um den Hals, auf denen die Vergehen gelistet waren.
En heel Duitsland doet nu mee aan de vossenjacht: wie hebben Merz ein Denkzettel verpassen wollen. Want dit soort stemmingen is geheim. Die Welt heeft een artikel Wer waren die Abweichler? CDU-Politiker liefert überraschende Erklärung. Iedere fractievoorziter, CDU, CSU en SPD heeft meerdere malen, vaker dan drie keer, zeer gedecideerd gezegd dat je ze niet bij hun fractie moet zoeken. Maar de haan heeft nog niet gekraaid.
Zoals altijd, plaatjes kunnen veel verduidelijken. Als Denkzettel bezeichnet man entweder eine Strafe, die eine Person zum Nachdenken bringen soll („einen Denkzettel geben“), oder aber eine unangenehme Erfahrung, die jemandem als Lehre dient oder dienen sollte, so dass er ein bestimmtes, meist negatives Verhalten in Zukunft nicht mehr zeigt („einen Denkzettel bekommen“).
Bij de eerste stemming waren alle fractieleden van CDU, CSU en SPD aanwezig: 328 koppen.
Toen de poppetjes geteld waren bleek hij slechts 310 stemmen voor gekregen te hebben. Een blamage.
Ik moest denken aan Lubbers en Aaantjes, en de CDA-loyalisten onder leiding van Jan Nico Scholten waar ze erg veel last van hadden. Maar die hadden niet tegen gestemd bij de vraag: Lubbers of geen Lubbers?
En zo heb ik nu het woord Abweichlern geleerd: de Duitsers hebben nu ook hun politieke loyalisten die het Merz verdomd lastig kunnen maken.
En jawel, pas in de tweede stemming ging het goed, maar … nog niet helemaal: geen 328 stemmen voor, slechts 325.
Gedurende de hectische ochtend- en middaguurtjes die volgden, stond er één op in het voetvolk van Merz, Mathias Middelberg, met een mogelijke verklaring: er zijn een aantal mensen, minsten 3, maar kunnen er ook nog steeds 18 zijn, die veel problemen hebben met Merz, en die hebben Merz “ein Denkzettel verpassen wollen”.
Wat is een Denkzettel?
Ik moest aan Kaïnsteken denken. Dat begrip kennen de Duitsers ook. Lijkt me te zwaar.
Google geeft geen vertaling. Nou ja, suggestie: herinnering. Dat lijkt me te zwak.
Iemand een etiket opplakken?
Het komt uit het Jiddisch.
Martin Luther gebrauchte das Wort Denkzettel für die Übersetzung vom griechischen phylaktérion, jenes jüdischen Gebetsriemens mit eingeritzten Gesetzessprüchen. So tragen Juden Pergamentstreifen (heute meist Papier) mit Bibelsprüchen.
En vandaar de afleiding.
Im 16. Jahrhundert hängte man Schülern in den Klosterschulen und anderen Ausbildungsstätten bei mehrmaligen Vergehen gegen die Ordnung des jeweiligen Instituts sogenannte Schandzettel an einer Schnur um den Hals, auf denen die Vergehen gelistet waren.
En heel Duitsland doet nu mee aan de vossenjacht: wie hebben Merz ein Denkzettel verpassen wollen. Want dit soort stemmingen is geheim. Die Welt heeft een artikel Wer waren die Abweichler? CDU-Politiker liefert überraschende Erklärung. Iedere fractievoorziter, CDU, CSU en SPD heeft meerdere malen, vaker dan drie keer, zeer gedecideerd gezegd dat je ze niet bij hun fractie moet zoeken. Maar de haan heeft nog niet gekraaid.
Zoals altijd, plaatjes kunnen veel verduidelijken. Als Denkzettel bezeichnet man entweder eine Strafe, die eine Person zum Nachdenken bringen soll („einen Denkzettel geben“), oder aber eine unangenehme Erfahrung, die jemandem als Lehre dient oder dienen sollte, so dass er ein bestimmtes, meist negatives Verhalten in Zukunft nicht mehr zeigt („einen Denkzettel bekommen“).
Saturday, May 3, 2025
een gordiaanse knoop
Leonard Ornstein, een Nederlandse journalist, kreeg in Trouw ruimte om te protesteren tegen een columnist van die krant, Jamal Ouariachi, die in zijn meest recente column had gemeld dat hij dit jaar niet aan de dodenherdenking kon doen, en ook niet aan de bevrijdingsdag, wegens de moord op het Palestijnse volk. Ouariachi was niet mis te verstaan.
Ornstein, die zijn stuk probeerde te verpakken als een redelijke behandeling van het probleem en Ouariachi aan het slot uitnodigde om moed te tonen en mee te doen, was ook niet mis te verstaan. Hij verweet Ouariachi wat hij zelf ook deed: vol op het orgel.
Ouariachi heeft (nog) niet geantwoord, maar duidelijk is wel dat Ornstein niet “luistert” naar de argumenten van Ouariachi.
Floor Rusman, NRC columniste, signaleert vandaag iets soortgelijks, bij een discussie onder de kop WEL OF GEEN AANDACHT VOOR GAZA OP 4 MEI? Ze behandelt reacties daarop van rabbijn Yanki Jacobs, blogger voor the Times of Israel, Chanom Hertzberger voorzitter Centraal Joods Overleg, en van Theodoor Holman, de publicist. En het gaat op dezelfde manier als Ornstein tegen Ouariachi.
Rusman geeft daaraan een naam: betrekkingswaan. Ze bedoelt: deze mensen redeneren vanuit een bepaald kader, dat referentiekader zit ze niet alleen lekker om de ziel, maar ze vinden dat iedereen vanuit dat kader moet redeneren. En als je vanuit dat kader reageert dan kun je niet anders dan tot de slotsom komen dat Gaza niet in de dodenherdenking past (en ook niet de dag er na, het bevrijdingsfeest). En als je dan toch anders reageert, dan is dat geen inhoudelijke reactie. Nee, het is provoceren, politiseren, de samenleving splijten. En ja, ook het woord “kwetsend” werd maar weer eens opgehaald, door Holman, die ongenadig hard reageert.
Referentiekader.
Betrekkingswaan.
De column van Rusman is zeer de moeite van het lezen waard. Ik volsta hier met een paar rillingen die mij over de rug gaan bij deze dodenherdenking – en de viering daaropvolgend van de bevrijding.
Eén van de argumenten is: de dodenherdenking is uitsluitend voor en van de Nederlanders. Wel, daar heb ik al heel lang onaangename gevoelens bij: van een speciaal soort Nederlanders dan. De Joodse Nederlanders. Als er iemand wil nadenken over de functie van de dodenherdenking dan komen er onmiddellijk een aantal Joodse Nederlanders in het geweer, hoeven niet steeds dezelfde te zijn, die niet eens gaan discussiëren, maar onmiddellijk roepen: veto! Wat ze daarmee bedoelen, laat ik nu maar eens een oordeel hebben over andermans referentiekader: de dodenherdenking moet vooral gaan over Joden, het overgrote merendeel van de slachtoffers was immers slachtoffer vanwege hun Joodse afkomst.
Hoe lang is het nu geleden dat we erover dachten om de Duitse ambassadeur uit te nodigen bij de kranslegging op de Dam. Het lijkt zo lang, maar, met het oog op het referentiekader, ook nog alsof het de dag van gisteren was. We spreken anno 2010.
Er was daarvoor een meerderheid onder de Nederlandse bevolking.
De Joodse Nederlanders waren faliekant tegen, en lieten dat weten. Het ging niet door.
Anno 2024 was het mogelijk dat een prominent lid van de PVV uitgenodigd werd om een krans te leggen. Akkoord, in de hoedanigheid van … maar toch ook de man die, godbetert, het woord kopvoddentaks heeft bedacht. Begrijpelijk wel dat Ornstein c.s. dat niet erg vinden, want de PVV vindt ook dat er geen Palestijn hoort te wonen aan deze kant van the river.
Wat die Palestijnen betreft, Rusman had de week daarvoor haar column gewijd aan medeplichtigheid, en in dat referentiekader benoemde ze de medeplichtigheid van gewone Palestijnen aan de misdaden tegen Israël, omdat ze niet in opstand komen tegen het Hamasbewind. En Rusman besluit dat dat onzin is, want de gewone Palestijn heeft geen enkel machtsmiddel.
In dat verband is het opmerkelijk te noemen dat Ornstein de excuses van Halsema aan het referentiekader toevoegt.
Die excuses van Halsema, daar is ook wel wat over te zeggen.
Namens wie heeft Halsema die excuses uitgesproken, als wiens plaatsvervanger?
De Palestijnen kun je niet kwalijk nemen dat ze niet in verzet komen tegen het Hamasbewind. Kun je een Amsterdamse ambtenaar wel kwalijk nemen dat hij “trouw” naar zijn werk ging na 10 mei 1940, nadat de Koniklijke familie en de regering er vandoor was gegeaan naar Londen en Canada, na het bombardement van Rotterdam, na de Februaristaking, waarbij negen doden vielen.
Dus Halsema biedt excuses aan voor mensen die met angst en beven naar hun werk gingen en ’s nachts door buikpijn de slaap niet konden vatten – om nog maar eens een zeer denkbaar referentiekader te noemen. Geen argument natuurlijk, als je een moreel hoogstaand referentiekader tot je beschikking hebt … maar toch.
Het blijft een Gordiaanse knoop, die Palestijnse zaak én de verhouding daarvan tot het herdenken van slachtoffers van een specifieke oorlog. Maar het is geen knoop, en je hoeft er geen hersenkronkel voor te hebben om te begrijpen dat die Palestijnen ook slachtoffer zijn van de Tweede Wereldoorlog. En niet zo’n klein beetje ook.
En, zoals Chomsky - hij was het die het, in samenspraak met Ilan Pappé, een gordiaanse knoop noemde - ooit opmerkte: de rechtvaardige, de enig juiste oplossing, nl. de Palestijnen recht doen en het hun afgenomen land en bezit teruggeven, is ondenkbaar.
Ik vrees dat zulke gedachten aan Ornstein en Jacobs en Hertzberger en Holman niet besteed zijn.
Misschien dat we die knoop van Chomsky ook anders kunnen benoemen: als Palestijnen tegen het Hamasbewind protesteren worden ze door de beulen van Hamas doodgeslagen, en als de Palestijnen niets tegen dat bewind ondernemen worden ze door de IDF soldaten, met behulp van die o zo democratische United States of America, doodgeslagen.
Het is oorlog, en je voelt je eenzaam en koud … én de wanhoop … en je enige troost is dat ze later nog wel eens aan je zullen denken, wie weet.
---
Ik zie harnassen blinken
en niemand is met mij …
Zingt een tekst uit de vaderlandse liederenbundel over zo’n periode.
Ornstein, die zijn stuk probeerde te verpakken als een redelijke behandeling van het probleem en Ouariachi aan het slot uitnodigde om moed te tonen en mee te doen, was ook niet mis te verstaan. Hij verweet Ouariachi wat hij zelf ook deed: vol op het orgel.
Ouariachi heeft (nog) niet geantwoord, maar duidelijk is wel dat Ornstein niet “luistert” naar de argumenten van Ouariachi.
Floor Rusman, NRC columniste, signaleert vandaag iets soortgelijks, bij een discussie onder de kop WEL OF GEEN AANDACHT VOOR GAZA OP 4 MEI? Ze behandelt reacties daarop van rabbijn Yanki Jacobs, blogger voor the Times of Israel, Chanom Hertzberger voorzitter Centraal Joods Overleg, en van Theodoor Holman, de publicist. En het gaat op dezelfde manier als Ornstein tegen Ouariachi.
Rusman geeft daaraan een naam: betrekkingswaan. Ze bedoelt: deze mensen redeneren vanuit een bepaald kader, dat referentiekader zit ze niet alleen lekker om de ziel, maar ze vinden dat iedereen vanuit dat kader moet redeneren. En als je vanuit dat kader reageert dan kun je niet anders dan tot de slotsom komen dat Gaza niet in de dodenherdenking past (en ook niet de dag er na, het bevrijdingsfeest). En als je dan toch anders reageert, dan is dat geen inhoudelijke reactie. Nee, het is provoceren, politiseren, de samenleving splijten. En ja, ook het woord “kwetsend” werd maar weer eens opgehaald, door Holman, die ongenadig hard reageert.
Referentiekader.
Betrekkingswaan.
De column van Rusman is zeer de moeite van het lezen waard. Ik volsta hier met een paar rillingen die mij over de rug gaan bij deze dodenherdenking – en de viering daaropvolgend van de bevrijding.
Eén van de argumenten is: de dodenherdenking is uitsluitend voor en van de Nederlanders. Wel, daar heb ik al heel lang onaangename gevoelens bij: van een speciaal soort Nederlanders dan. De Joodse Nederlanders. Als er iemand wil nadenken over de functie van de dodenherdenking dan komen er onmiddellijk een aantal Joodse Nederlanders in het geweer, hoeven niet steeds dezelfde te zijn, die niet eens gaan discussiëren, maar onmiddellijk roepen: veto! Wat ze daarmee bedoelen, laat ik nu maar eens een oordeel hebben over andermans referentiekader: de dodenherdenking moet vooral gaan over Joden, het overgrote merendeel van de slachtoffers was immers slachtoffer vanwege hun Joodse afkomst.
Hoe lang is het nu geleden dat we erover dachten om de Duitse ambassadeur uit te nodigen bij de kranslegging op de Dam. Het lijkt zo lang, maar, met het oog op het referentiekader, ook nog alsof het de dag van gisteren was. We spreken anno 2010.
Er was daarvoor een meerderheid onder de Nederlandse bevolking.
De Joodse Nederlanders waren faliekant tegen, en lieten dat weten. Het ging niet door.
Anno 2024 was het mogelijk dat een prominent lid van de PVV uitgenodigd werd om een krans te leggen. Akkoord, in de hoedanigheid van … maar toch ook de man die, godbetert, het woord kopvoddentaks heeft bedacht. Begrijpelijk wel dat Ornstein c.s. dat niet erg vinden, want de PVV vindt ook dat er geen Palestijn hoort te wonen aan deze kant van the river.
In dat verband is het opmerkelijk te noemen dat Ornstein de excuses van Halsema aan het referentiekader toevoegt.
Die excuses van Halsema, daar is ook wel wat over te zeggen.
Namens wie heeft Halsema die excuses uitgesproken, als wiens plaatsvervanger?
De Palestijnen kun je niet kwalijk nemen dat ze niet in verzet komen tegen het Hamasbewind. Kun je een Amsterdamse ambtenaar wel kwalijk nemen dat hij “trouw” naar zijn werk ging na 10 mei 1940, nadat de Koniklijke familie en de regering er vandoor was gegeaan naar Londen en Canada, na het bombardement van Rotterdam, na de Februaristaking, waarbij negen doden vielen.
Dus Halsema biedt excuses aan voor mensen die met angst en beven naar hun werk gingen en ’s nachts door buikpijn de slaap niet konden vatten – om nog maar eens een zeer denkbaar referentiekader te noemen. Geen argument natuurlijk, als je een moreel hoogstaand referentiekader tot je beschikking hebt … maar toch.
Het blijft een Gordiaanse knoop, die Palestijnse zaak én de verhouding daarvan tot het herdenken van slachtoffers van een specifieke oorlog. Maar het is geen knoop, en je hoeft er geen hersenkronkel voor te hebben om te begrijpen dat die Palestijnen ook slachtoffer zijn van de Tweede Wereldoorlog. En niet zo’n klein beetje ook.
En, zoals Chomsky - hij was het die het, in samenspraak met Ilan Pappé, een gordiaanse knoop noemde - ooit opmerkte: de rechtvaardige, de enig juiste oplossing, nl. de Palestijnen recht doen en het hun afgenomen land en bezit teruggeven, is ondenkbaar.
Ik vrees dat zulke gedachten aan Ornstein en Jacobs en Hertzberger en Holman niet besteed zijn.
Misschien dat we die knoop van Chomsky ook anders kunnen benoemen: als Palestijnen tegen het Hamasbewind protesteren worden ze door de beulen van Hamas doodgeslagen, en als de Palestijnen niets tegen dat bewind ondernemen worden ze door de IDF soldaten, met behulp van die o zo democratische United States of America, doodgeslagen.
Het is oorlog, en je voelt je eenzaam en koud … én de wanhoop … en je enige troost is dat ze later nog wel eens aan je zullen denken, wie weet.
---
Ik zie harnassen blinken
en niemand is met mij …
Zingt een tekst uit de vaderlandse liederenbundel over zo’n periode.
Thursday, May 1, 2025
the deal is "rond"
Trump heeft zijn deal. Hij krijgt de mineralen van Ukraine, en in ruil daarvoor zal hij Ukraine helpen met een fonds voor de wederopbouw van het land als de oorlog met Rusland is afgelopen.
Dit ziet er niet uit als een verkoopovereenkomst. Ik bedoel, er is afgesproken dat Ukraine mineralen levert, en dat Trump hulp levert bij iets dat nog staat te gebeuren maar waarvan het gebeuren niet nader omschreven is. Dus een materiële levering tegenover een immateriële belofte.
Immateriële belofte?
Ik kan er niks anders van maken als ik de berichten daarover lees.
Niet duidelijk is hoe dat Ukraine er uit zal zien na de oorlog, ik bedoel in de atlassen.
Niet duidelijk is hoe die wederopbouw er uit zal zien.
Trump heeft Amerika beloofd, bij zijn eerste presidentschap, dat de infrastructuur USA een pareltje zou worden onder zijn bestuur. Er is niets van terecht gekomen.
Een verkoopcontract zou zijn geweest: okay joh, jij wilt die mineralen graag, en je wilt ze met uitsluiting van andere afnemers, ik heb geld nodig voor mijn infrastructuur – hier is de prijs die jij moet betalen.
Zo is het niet gegaan.
En Vance en Rubio zijn niet van het toneel gehaald, met hun hautaine houding tegenover Zelenskyy en hun disrespect voor de Oekraïense noden.
Ben ik te negatief?
Deze zin (NYT) spreekt boekdelen.
Geef mij maar een echte deal.
En ik kan er niks aan doen, maar ik kan niet anders dan een parallel trekken tussen Zelenskyy en Mohsen Mahdawi, de Colombia University student die van de straat opgepakt was door ICE, omdat hij Palestijn was en dat ook wilde laten weten, en zojuist door de rechter op vrije voeten is gesteld, hangende een due process. Hij zei, op zijn eerste persconferentie na zijn vrijlating:
Dit ziet er niet uit als een verkoopovereenkomst. Ik bedoel, er is afgesproken dat Ukraine mineralen levert, en dat Trump hulp levert bij iets dat nog staat te gebeuren maar waarvan het gebeuren niet nader omschreven is. Dus een materiële levering tegenover een immateriële belofte.
Immateriële belofte?
Ik kan er niks anders van maken als ik de berichten daarover lees.
Niet duidelijk is hoe dat Ukraine er uit zal zien na de oorlog, ik bedoel in de atlassen.
Niet duidelijk is hoe die wederopbouw er uit zal zien.
Trump heeft Amerika beloofd, bij zijn eerste presidentschap, dat de infrastructuur USA een pareltje zou worden onder zijn bestuur. Er is niets van terecht gekomen.
Een verkoopcontract zou zijn geweest: okay joh, jij wilt die mineralen graag, en je wilt ze met uitsluiting van andere afnemers, ik heb geld nodig voor mijn infrastructuur – hier is de prijs die jij moet betalen.
Zo is het niet gegaan.
En Vance en Rubio zijn niet van het toneel gehaald, met hun hautaine houding tegenover Zelenskyy en hun disrespect voor de Oekraïense noden.
Ben ik te negatief?
Deze zin (NYT) spreekt boekdelen.
But Ukraine’s supporters hope the agreement might lead Mr. Trump to see the country as something more than a money pit and an obstacle to improved relations with President Vladimir V. Putin of Russia.Hope?
Geef mij maar een echte deal.
En ik kan er niks aan doen, maar ik kan niet anders dan een parallel trekken tussen Zelenskyy en Mohsen Mahdawi, de Colombia University student die van de straat opgepakt was door ICE, omdat hij Palestijn was en dat ook wilde laten weten, en zojuist door de rechter op vrije voeten is gesteld, hangende een due process. Hij zei, op zijn eerste persconferentie na zijn vrijlating:
I am saying it clear and loud, to President Trump and his cabinet: I am not afraid of you.
Friday, April 25, 2025
tot de tanden toe
De Koning heeft gesproken. Diezelfde Koning die, vanwege Covid, op een bijna lege Dam in Amsterdam zei: Niet normaal maken wat niet normaal is.
Ik heb het nog eens nagekeken: woorden als “indrukwekkend” vielen.
Het AD werd verweten dat zinnetje in haar verslaggeving weggelaten te hebben en er kwam het vermoeden van een complot.
Nu bracht de Koning een bezoek aan een kazerne waar Oekraïners getraind worden om in hun land effectief oorlog te voeren, om Russen en Noord Koreanen en ook nog Chinezen te doen sneuvelen ... of zelf te sneuvelen, ook niet ondenkbaar. En de Koning sprak woorden die iedereen normaal is gaan vinden: om veilig te blijven moet Nederland zich tot de tanden toe bewapenen.
Zijn vriend Rutte zegt het.
NSC, zonder Pieter, zegt het.
De Partij voor de Dieren zegt het.
De oorlogshitserij mag nu officieel normaal worden.
Bertolt Brecht schreef het zo op:
Mein Sohn, ich hab dir die Stiefel
Und dies braune Hemd geschenkt:
Hätt ich gewußt, was ich heute weiß
Hätt ich lieber mich aufgehängt.
Jaap van de Merwe schreef het in zijn vertaling, gezongen door Adèle Bloemendaal, los van het fascisme:
‘t Militair zoekt voor jou al een slagveld
Hoe kan ik voorkomen, dat die bende jou straks door de molen stampt
Wat ik zei, flinke jongen, was niet overdreven
Al mijn zorg voor jou was toch niet verspild
Ik heb me niet opgeofferd om te beleven
Dat je straks in 't prikkeldraad hangt en om water gilt Jaja, we weten het wel - de consequenties en de complicaties. We kunnen het uittekenen.
En toch ...
Het mag weer normaal worden: oorlog. Het mag benoemd worden en besproken. En we moeten ons er warm voor lopen.
Eigenlijk nooit weg geweest van normaal.
Maar we hadden ooit Juliana. En die heeft, godbetert, het pacifisme nog uitgelegd aan het Amerikaanse Congres.
Hee Willem, jouw Oma!
Ik heb het nog eens nagekeken: woorden als “indrukwekkend” vielen.
Het AD werd verweten dat zinnetje in haar verslaggeving weggelaten te hebben en er kwam het vermoeden van een complot.
Nu bracht de Koning een bezoek aan een kazerne waar Oekraïners getraind worden om in hun land effectief oorlog te voeren, om Russen en Noord Koreanen en ook nog Chinezen te doen sneuvelen ... of zelf te sneuvelen, ook niet ondenkbaar. En de Koning sprak woorden die iedereen normaal is gaan vinden: om veilig te blijven moet Nederland zich tot de tanden toe bewapenen.
Zijn vriend Rutte zegt het.
NSC, zonder Pieter, zegt het.
De Partij voor de Dieren zegt het.
De oorlogshitserij mag nu officieel normaal worden.
Bertolt Brecht schreef het zo op:
Mein Sohn, ich hab dir die Stiefel
Und dies braune Hemd geschenkt:
Hätt ich gewußt, was ich heute weiß
Hätt ich lieber mich aufgehängt.
Jaap van de Merwe schreef het in zijn vertaling, gezongen door Adèle Bloemendaal, los van het fascisme:
Hoe kan ik voorkomen, dat die bende jou straks door de molen stampt
Wat ik zei, flinke jongen, was niet overdreven
Al mijn zorg voor jou was toch niet verspild
Ik heb me niet opgeofferd om te beleven
Dat je straks in 't prikkeldraad hangt en om water gilt Jaja, we weten het wel - de consequenties en de complicaties. We kunnen het uittekenen.
En toch ...
Het mag weer normaal worden: oorlog. Het mag benoemd worden en besproken. En we moeten ons er warm voor lopen.
Eigenlijk nooit weg geweest van normaal.
Hee Willem, jouw Oma!
Subscribe to:
Posts (Atom)