Monday, January 12, 2015

wat je wilt oogsten zul je moeten zaaien

Dit was daar in Parijs natuurlijk geen aanslag op de persvrijheid.
Dat de partner van Glenn Greenwald op Heathrow als een terrorist werd behandeld ... dat was een aanslag op de persvrijheid.
U kunt ook aan Chris Hedges, of een willekeurig andere kritische Amerikaanse journalist, vragen hoe hij door de customs ontvangen wordt als hij weer "veilig" op vaderlandse bodem landt.
Nee, voor aanslagen op de persvrijheid moet je bij de autoriteiten zijn.

Het was wel verschrikkelijk.
Hoe erg?
Ruben Oppenheimer, zelf cartoonist, probeert die zelfde avond in Jinek te verkopen dat het erger is dan - pas op mijn woorden, zegt ie er nog bij - nine eleven en de aanslagen in Londen en Madrid. Dit tast een pijler van onze samenleving aan.

Nee beste Ruben, de Twin Towers was erger, vele malen erger. Ik zou in ieder geval geen ander criterium weten dan het aantal doden.
(Je zou eigenlijk niet over erger moeten spreken, maar Oppenheimer deed mijn tenen even krommen.)
Je zou naar leeftijd kunnen kijken, bloemen in de knop gebroken. Dan was de aanslag op de Sandy Hook school ook vele, vele malen erger.

En voor misleide en verdwaasde geloofsfanaten, beste media, hoef je echt niet alleen naar mensen te kijken die uit het Midden Oosten komen, of Moslim zijn.
Zo is er in Amerika een arts vermoord die abortus pleegde.
En in Nederland is een minister vermoord die voor euthanasie was.
En toch roepen we niet dat de vrijheid om over je eigen leven te beslissen, of baas in eigen buik te zijn, aangerand is.

Media die over problemen in de media verslag doen, het heeft iets ranzigs. NRC besteedde het hele eerste katern van de zaterdageditie van meer dan twintig pagina's aan de aanslag in Parijs. Inclusief een obligaat essay van de op dit soort momenten nooit afwezige Bas Heijne. Voor hem hoeft het patina van de geschiedenis niet neer te dalen om de loop der dingen te duiden. En geef hem eens ongelijk, de schoorsteen moet per slot ook roken.

Maar hier ging het toch om de vrijheid van meningsuiting, dat grote goed van onze samenleving?
Los van of dat niet te vlug geconcludeerd is - daar wordt genuanceerd over gedacht - je kan het ook anders omschrijven.
Het recht om iemand te kwetsen.
Het recht om iemand in zijn waardigheid aan te tasten.
Da's namelijk een groot recht in de beschaafde westerse wereld.

Natuurlijk, het is waar, er is onmiskenbaar iets vreselijk mis in die Noord-Atlantische wereld, iets dat het genieten van onze rechten, en onze welvaart, ernstig verstoord heeft.

Allereerst heeft zich daar een substantieel aantal bewoners gevestigd uit andere culturen. Dat kwam uiteraard niet uit de lucht vallen: je kan niet straffeloos je welvaart opbouwen door elders in de wereld te roven en te brandschatten, en koloniale rijken op te bouwen.
Het was uiteraard een pretje voor NL'ers om Nl'er in Indië te zijn, of voor Fransen om Fransman in Afrika te wezen, tussen veel onderdanige vreemdelingen.
Maar het is voor NL'ers en Fransen geen pretje om in eigen land geconfronteerd te worden met veel Turken en Marokkanen, of met Moslims, niet meer zo onderdanig.
En zo is het voor Turken en Marokkanen, of voor Moslims, dan ook geen pretje om Turk of Marokkaan, of Moslim, in Nederland of Frankrijk te zijn.
Cultureel en sociaal niet.
En economisch al helemaal niet.

Een bijkomend probleem is dat de media in handen zijn van echte blanke mannen die voorwaarden en inhoud van het discours over deze "complexe materie", dat wel de multiculturele samenleving wordt genoemd, bepalen.
En dat maakt het er alweer niet prettiger op om Turk of Marokkaan, of Moslim, in Frankrijk of Nederland te zijn.

Een derde probleem is de overheid, de onderhoudsmonteurs van onze samenleving. Die sturen graag een F16 naar die plekken in de wereld waar al dat gespuis vandaan komt dat aan de poten van onze welvaart en onze gezellige samenleving zaagt, en bestellen ook graag een JSF om het kunstje van stealthy bommen werpen nog te verbeteren.
Maar hoeveel overheid er ook is, gemeentelijk, nationaal, Europees, Noord Atlantisch, wereldoverheid, iets doen aan de verhouding met dat gespuis, hetzij binnen de eigen natie, hetzij in internationaal verband, is een heel andere probleem. Tot en met voor Obama, voor even de machtigste man op aarde - die wat dat betreft nog geen gat in een pakje boter kan schieten. Hij, de man van hoop op change, had en heeft de guts niet, en ook geen ballen, om iets te veranderen in de verhouding met die andere wereld. Israël is de baas, en de Palestijnen, en alle andere bewoners van die regio die zich daar niet naar willen gedragen zullen dat weten.

En koud sinds deze gebeurtenissen hebben we er weer drie bij die wat mij betreft exemplarisch mogen heten voor deze soort onderhoudsmonteurs.

Na een mars door Parijs, die op zich indrukwekkend genoeg was om aan iedereen duidelijk te maken dat we het allemaal niet pikken, gaat Hollande met Netanyahu naar de synagoge, om de vier Joodse slachtoffers nog even apart te gedenken.
Wat daarvan de bedoeling mag zijn, deze voorkeursbehandeling van Joodse slachtoffers ... wel, het laat zich raden.

En onze eigen Aboutaleb, de burgemeester van Rotterdam, die vond dat iedereen die niet mee wil doen bij ons gewoon op moet rotten. Het maakte hem man van de week bij NRC.
Maar hij zei daar, ongewild neem ik aan, en vermoedelijk ook onbewust, iets heel raars mee. Want wanneer zeg je tegen iemand dat ie op moet rotten? Niet als ie met een Kalasjnikov de redactie van een krant binnen komt rennen, dan ben je te laat. Dus ze moeten vroegtijdig oprotten. Hoe herken je iemand die dat wil gaan doen, die niet mee wil doen met onze gezelligheid? Wel, to cut a long argument short: als je nu voor elkaar krijgt dat kansarmen en werklozen oprotten dan heb je het probleem opgelost.

En dan is daar nog Pechtold. Onderhoudsmonteur van het contrat social, dat het cement van ons samenleven vormt, par excellence.
Hij heeft uren nagedacht over wat hij als tweet de wereld in zou sturen. En na al dat nadenken schreef hij: Ik hoop dat morgen de beste cartoons van Charlie Hebdo pontificaal op alle voorpagina's staan. En trots vermeldde hij op de radio dat dit bericht wel duizend keer geretweet is. Kun je zien, zei hij, wat een impact.
De schat.

Je mag alleen maar achteraf hopen dat Hollande iets langer had nagedacht over de impact van zijn onderonsje in de synagoge.
Onderhoudsmonteurs van onze samenleving. Je verwarming zal maar stuk zijn, op een hele koude gure winterdag, en ze sturen zo een soort monteur op je af.
Uit de brand ben je..


PS1 Dat het oprotten van kanslozen en het blijven van mensen als Aboutaleb en Afshin Ellian niet noodzakelijk een garantie is voor rust en veiligheid kunt U lezen in die prachtige novelle The Reluctant Fundamentalist van Mohsin Hamid (ook verfilmd, maar over de film kan ik niks zeggen).

PS2 Over de handel en wandel van westerse cartoonisten, en hun verhouding met wat heilig is en met de autoriteiten heeft Glenn Greenwald een lezenswaardig artikel geschreven: in solidarity with a free press

Sunday, January 4, 2015

keep the change

Charles P. Pierce is aanvoerder van het political blog van Esquire magazine. Misschien zelfs wel "eigenaar" in de zin dat hij de reguliere schrijver is en andere bloggers gastschrijvers.

Ik mag hem graag lezen. Hij heeft een scherpe pen, die soms gedoopt wordt in vitriool, en fileert daarmee de dames en heren uit het politieke circuit vakkundig en met veel humor.
Ik leerde hem overigens kennen door een prachtig portret dat hij geschreven heeft van Ted Kennedy; hij was niet genadig voor de jongste van de drie Kennedy mastodonten, maar wist de oude vakman, die de politicus per slot is, wel in zijn waarde te laten.

Pierce heeft één klein onhebbelijkheidje, dat maakt dat ik wel eens een tijdje bij hem wegblijf.
Over het algemeen zijn politici een noodzakelijk kwaad. Met dien verstande dat de Republikeinen het daadwerkelijke kwaad belichamen, en dat Democraten, voor zover ze een ongelukkige hand van beleidsvoering hebben, daarin gedwarsboomd worden door Republikeinen.
In die zin is president Obama een topper, die uitsluitend door het evil dat Grand Old Party heet gedoemd is tot beleid dat niet goed mag uitpakken, en verder stil zitten.

En zo verscheen er laatst een artikel op het blog over de ambities van Jeb Bush, de jongste Bush telg - waarin uiteraard het angstbeeld van een Bush-presidency werd opgeroepen door te herinneren aan die andere jonge Bush, G.W. met ... and his brother, the worst president in the history of the Republic.

Waarop ik reageerde met No sir, Bush may have been worse, but the worst president in the history of the Republic was, is and will be Barack Obama ... for a lot of reasons.

Even een misverstand voorkomen: ik vind dat Bush een hele erge president is geweest die zijn eigen land meer kwaad dan goed heeft gedaan.

Even voor alle duidelijkheid: dat van Obama meen ik woord voor woord. Uiteraard is er een klasse van slechtste presidenten, zoals er ook uitstekende en goede, en minder goede presidenten zijn. Maar in zijn soort, de slechtste presidenten, was en is Obama het beste jongetje van de klas.

Pierce is niet voor niks aanvoerder van het blog. Esquire weet dat Pierce een geliefde schrijver is, niet alleen bij dwarse jongetjes in Holland, maar vooral bij de zogenaamde lefties in USA. Dus U begrijpt: er was dit keer geen duimpje omhoog voor mij weggelegd.
Pek en veren.

Ene Jeffrey Bergin schreef:
"...for a lot of reasons."
1. Because he's Black?
2. Because he wiped the floor with the two best Privileged White Guys the sorry-ass Repubs could find?
3. Because he has spent six years cleaning up the messes of the worst and dumbest president ever ever ever?
4. Because he's Black?


Hij reeg daarvoor 7 likes en een supporting comment van ene Marilyn Jones, die daarvoor weer 4 likes kreeg.

Ik antwoordde:
black has nothing to do with it

think of drones
and lecturing torturing history
opening libraries for his predecessor
and other doors for the Wallstreet guys

and keep the change, I would say ... in mind, that is


Opnieuw geen likes voor mij, maar nog twee comments die duidelijk maakten dat ik het in het gunstigste geval niet goed begrepen had (2 likes) en in het ergste geval een troll was.

Helaas, Obama heeft zojuist opnieuw bevestigd wat zijn presidentschap precies inhoudt: no change, and even the hope for genuine change commonly lost.
Abbas, de man van het Kwaad dat Palestijnen heet, is persistent in het zoeken van een officieel plekje voor het Palestijnse volk onder de reguliere volkeren: aansluiting bij het Internationale Strafhof.
Netanyahu, de man van het Goede dat Israël heet, is het daar niet zo mee eens - en heeft ook daarvoor vergeldingsmaatregelen in petto.
Waarin hij nu slaafs gevolgd wordt door Obama: het Witte Huis heeft aan het Palestijnse volk laten weten dat alle hulp opgeschort zal worden als hun leider doorgaat met dit soort onzinnig gedoe.

En daartoe hebben die vermaledijde Republikeinen hem niet gedwongen, dat is een zeer officiële houding van Democratische afgevaardigden en senatoren.
En ook van Democratische presidenten, zwart of niet zwart, rechtsgeleerde of niet. En zo heeft de huidige Secretary of State van de huidige President de opdracht gekregen om deze boodschap van no change, and no hope for change voor de Palestijnen in niet mis te verstane bewoordingen over te brengen.

Voor de bühne natuurlijk ... want de Palestijnen hoef je dat al heel lang niet meer duidelijk te maken.