Via een Amerikaanse site wordt ons gevraagd of we iets te melden hebben over "my tiny hypocrisy" about coming to terms with our own little moral inconsistencies ... your stories about grappling with your own small ethical contradictions.
Omdat dit ook de tijd is van de direkteur IMF en het kamermeisje, én van die dominee, tevens parlementslid uit Kansas, die vindt dat vrouwen voorzorgsmaatregelen kunnen nemen voor het geval zij wegens verkrachting zwanger raken, zodat we het niet over abortus hoeven te hebben - you see, I have a spare tire on my car (sic), én omdat dit ook zijn de tijd en tijden en een halve tijd van de daadwerkelijke verkrachting van de rechten van een heel volk, heb ik de volgende bijdrage geleverd.
presumption of hypocrisy
I will not speak of my tiny layer(s) of hypocrisy in the past. No, I will foretell that in the near future I will have to come to terms with not so little moral inconsistencies. I will also predict that the participants of this open call, be it the bloggers or their readers, will find themself grappling with not that small ethical contradictions.
Not so long ago a not so famous lady, a room maid in a hotel USA, has accused a very famous man, director of a global political institution, of having her raped. The man has denied. From the moment this was breaking news the story is troubled by the fact that we've got a lot information of secondary business and that we have no information whatsoever on the objective facts.
There are three possibilities:
- the man is guilty
- there was misunderstanding between the two about his meanings and her consent
- it was a setup to get rid of a man who was, in terms of global affairs, a pain in the ass to some other important men
The man is already convicted - he is a beast. Although this is not the hypocrisy I am speaking of, it is important to signal this fact because it has set the conditions for the outcome of the process.
I have done some homework.
First, among the media and the professional bloggers around (whatever weight the adjective "professional" may carry in these matters) I have not found a single text without a (slight) presumption of guiltiness.
Worse, some men, also famous, have written in support of the integrity of the alleged suspect. Among them Bernard-Henri Lévy. Now, that man is a beast too!
I see only two possible outcomes, because I rule out a few things to happen
- the prosecutor will rest his case
- the defendant will plead guilty
- the defendant will collapse during the trial sessions
- the jury will return from her room to tell the judge that it is not possible to say who is right
So one of the two
- the jury returns from her considerations and tell us that the defendant is not guilty
- the chairman of the jury will stand up in court and tell us the verdict: guilty
Now, as we know, our dear Emily Holleman, introducing this open call in her essay on her being vegetarian and her love for fine leather, has exposed her tiny layer of hypocrisy, to hide for us her more serious layers of hypocrisy
- the thick layer of "is it OK for a vegetarian to ride on the back of a horse"
- and what about the even thicker layer of this: the majority of people think that it is righteous to own animals for their products, and their meat (a) vegetarian people think they are entitled to their opinion that this is wrong (b) a vegetarian lecturing meat consumers, feels also entitled to deny other people the right to their own opinion (c)
Everyone may think about the case DSK as he or she likes. But it could be interesting, after the verdict is spoken, to observe the participants of this open call, when they start examining their conscience, their second thoughts about what happened, to see their mind processing - what "little" moral inconsistencies they will have to come to terms with.
As far as I am concerned, I am sure that I will have a problem, whatever the verdict may be, but especially when the verdict has to be guilty (as I expect it will be). I do not have a problem with the fact that I will believe that the USA System of Justice not has functioned very well in these matters. Neither will I have problems with the fact that I do not agree with the judgment of the majority of the people USA, that I do not accept their competence. That is a normal position to me, to disagree with “normal” people.
I do not like powerful men. I do not like official points of view. I do not like spokesmen. I do know that the truth is always somewhere in the middle.
And still, I am sure that I will find myself not easily grappling with no small ethical contradictions regarding two different and at the same time quite equal positions: Israel/Palestine and Strauss-Kahn/the room maid (her name is not known by me).
- I will not believe that justice has done in the case of DSK
- I know for sure that the Palestinian people are victim and that Israel is guilty
In both cases the information I have is about the same: the same lot of relevant data, proportional to the available amount of data, while my competences are limited when it comes to distinguish the quality of the data.
My not so tiny hypocrisy for the days to come!
Tuesday, May 31, 2011
Thursday, May 5, 2011
FILMROLLETJES EN FOTOOTJES ...
... en private Bradley Manning die nog steeds zonder vorm van proces zit opgesloten in zijn cel. *)
In NL waren we, als onderdeel van het gelazer rondom Srebrenica, filmrolletjes kwijtgeraakt. Iets fout gegaan bij het ontwikkelingsproces.
In Pakistan wordt bij een actie Osama Bin Laden gedood. Een uiterst gecontroleerde actie: geheim, een beperkt aantal mensen van de elite van de elite, op basis van kneed-to-know. We horen dat Obama niet wil dat we de foto's zien. En we moeten ook weten dat dat is omdat hem dat is afgeraden door zijn ministers Gates en Clinton.
Osama Bin Laden wordt in zee gedumpt.
Maar niet al een paar uurtjes na deze actie: foto's op het internet! Iemand "heeft gelekt".
Wat denkt U nou precies dat hier gebeurt?
Kunt U zelfstandig nadenken? Heeft U een goede neus?
Ze zeggen wel eens dat democratie het minst slechte is van alle mogelijke regeersystemen.
Ik weet niet of dat waar is.
Ik weet niet of dat waar moet zijn.
Wat ik ook niet weet is wat er precies stinkt aan dit hele gebeuren. Maar dat het aan alle kanten stinkt - dat is duidelijk.
En wat stinkt er vooral?
Er zijn nogal wat window dressers die de behoefte hebben om aan het volk te suggereren dat we in een democratie leven: het minst slechte onder de mogelijke regeersystemen.
Wel, als er één ding heel erg duidelijk is, dan is het dit wel: de democratie verspreidt een geurtje meneer, niet mis hoor. En van alle kanten!
*) Bent U ook benieuwd of degene die gelekt heeft in z'n nakie in een cel zal worden opgesloten?
PS Waar nog geen fotootjes van op Internet zijn verschenen is van een vermoorde Gaddafi. Dat komt omdat we heel democratisch, als NATO, hebben afgesproken dat het om het beschermen van onschuldige burgers gaat. Niet om het ruimen van Gaddafi.
In NL waren we, als onderdeel van het gelazer rondom Srebrenica, filmrolletjes kwijtgeraakt. Iets fout gegaan bij het ontwikkelingsproces.
In Pakistan wordt bij een actie Osama Bin Laden gedood. Een uiterst gecontroleerde actie: geheim, een beperkt aantal mensen van de elite van de elite, op basis van kneed-to-know. We horen dat Obama niet wil dat we de foto's zien. En we moeten ook weten dat dat is omdat hem dat is afgeraden door zijn ministers Gates en Clinton.
Osama Bin Laden wordt in zee gedumpt.
Maar niet al een paar uurtjes na deze actie: foto's op het internet! Iemand "heeft gelekt".
Wat denkt U nou precies dat hier gebeurt?
Kunt U zelfstandig nadenken? Heeft U een goede neus?
Ze zeggen wel eens dat democratie het minst slechte is van alle mogelijke regeersystemen.
Ik weet niet of dat waar is.
Ik weet niet of dat waar moet zijn.
Wat ik ook niet weet is wat er precies stinkt aan dit hele gebeuren. Maar dat het aan alle kanten stinkt - dat is duidelijk.
En wat stinkt er vooral?
Er zijn nogal wat window dressers die de behoefte hebben om aan het volk te suggereren dat we in een democratie leven: het minst slechte onder de mogelijke regeersystemen.
Wel, als er één ding heel erg duidelijk is, dan is het dit wel: de democratie verspreidt een geurtje meneer, niet mis hoor. En van alle kanten!
*) Bent U ook benieuwd of degene die gelekt heeft in z'n nakie in een cel zal worden opgesloten?
PS Waar nog geen fotootjes van op Internet zijn verschenen is van een vermoorde Gaddafi. Dat komt omdat we heel democratisch, als NATO, hebben afgesproken dat het om het beschermen van onschuldige burgers gaat. Niet om het ruimen van Gaddafi.
Tuesday, May 3, 2011
het jaar 2001 na OBL
NB dit is een illustratie bij HET GROTE VERTIJDEN zoals door mij, als denksysteempje beschreven
look here for: HET GROTE VERTIJDEN
Hoe lang zal het nog duren voordat iemand het boek zal schrijven dat begint met de woorden Since many have undertaken to set down an orderly account of the events that have been fulfilled among us ... of waarvan het tweede hoofdstuk, in een andere vertaling, zal beginnen met In die dagen werd een bevel uitgevaardigd door ...
Osama Bin Laden is gedood.
Of vermoord, afhankelijk van hoe je het bekijkt.
Veel vragen buitelen door mijn hoofd. Zijn er die moeten rouwen om zijn dood? Moeten we rouwig zijn omdat het zo gegaan is?
En wat zijn belangrijke vragen?
De vraag naar rechtmatigheid of de vraag naar rechtvaardigheid?
Is aan onschuldig vergoten bloed genoegdoening verschaft, of kan er zoveel bloed aan je handen kleven dat ze niet meer in onschuld schoon te wassen zijn?
Eén ding is zeker. Een Arabische lyricus zal nooit het lot hoeven te bezingen van Osama Bin Laden zoals de Ierse rebel Brendan Behan de zo valse dood van een andere Ierse rebel Michael Collins bezong
Ah, cure the times and sad the loss my heart to crucify,
That an Irish son with a rebel gun shot down my Laughing Boy.
Oh had he died by Pearse's side or in the GPO,
Killed by an English bullet from the rifle of the foe,
En dat de Amerikanen een grote fout gemaakt hebben door zijn lijk in zee te dumpen is nog zo'n waarheid als een koe. Ze hadden hem gevankelijk weg moeten voeren, doen berechten door een Mohammedaanse Hoge Raad, om daarna zelf, als vleesgeworden wreker van al het wereldse onrecht, het vonnis te voltrekken - in de veilige zekerheid dat zijn bloed zou komen over alle Moslims en al hun kinderen tot in het vierde geslacht - om hem daarna in een zwaar bewaakt graf te stoppen, zodat niemand, maar dan ook niemand, later zou kunnen vertellen ...
Oh jee, waar doet me dat aan denken?
Het maakt natuurlijk geen moer uit hoe je het doet! Het grote vertijden is nu al begonnen. Nu al hebben we de geschiedenis niet meer in de hand.
En de Amerikanen, de Amerikaanse regering is er mee begonnen. In haar eerste berichten heette het dat Osama schietend ten onder is gegaan. De westerse news oulets, zeg maar de dienaren van de Amerikaanse regering, hebben het in grote koppen gretig gepubliceerd. Latere officiële versies spreken van een ongewapende Bin Laden - maar nu zijn het kleine lettertjes geworden. Obama zei het: America can do whatever we set our mind to. Inderdaad, zelfs de mindsetting van haar brave citizens en van de nette en oppassende citizens van al haar vrienden.
Het dumpen van een lijk in zee is daartoe een methode, die zijn nut al vele malen bewezen heeft, duidelijk niet alleen onder criminelen en misdadige regimes.
Ik heb hem al eerder geciteerd, Carlo Levi, die zijn boek Christo si è fermato a Eboli zo fraai begint met een karakteristiek van wat geschiedenis is. Nog maar eens daaruit: ... chiuso in una stanza, e in un mondo chiuso, mi è grato riandare con la memoria a quell'altro mondo, serrato nel dolore e negli usi, negato alla Storia e allo Stato, eternamente paziente ... *)
En ik sluit mij even op in wat ik mijn Nachjenseitszeit noem, de tijd die voor mij nooit geschiedenis zal worden.
Hoe lang zal het nog duren voordat emmaüsgangers zullen vertellen dat deze man opgestaan is, dat ze hem op de weg hebben gezien, en dat hij met hen is meegegaan naar hun huis, en met hen het brood heeft gebroken ...
Hoe lang zal het nog duren voor een Amerikaanse President Washington in de fik zal steken, en zal zeggen dat ...
En wellicht dat over zo'n driehonderd jaar een nieuwe geloofsbelijdenis van Nicea - nou ja, die van Mekka, of welke andere door het Westen als onzalige broedplaats beschouwde plek - het licht zal zien.
Jammer dat ik, liefhebber van grootse en sobere muziekdrama's, niet mag meemaken dat anderhalf millennium later een prachtig oratorium gecomponeerd zal worden over het Lijden en Sterven van Onze Osama Bin Laden, dat na een honderdjarig vertoeven in de vergetelheid door een andere componist herontdekt zal worden, om weer een paar honderd jaar later nog eens afgestoft te worden door een nieuwe lichting musicologen/uitvoerders.
't Kan natuurlijk ook morgen, of overmorgen gebeuren. Nou ja, ik zal het niet meer meemaken. Maar dat het gaat gebeuren kan ik geloven, mag ik geloven - met het geloof van de westerse bijbel: het bewijs van de dingen die men niet ziet en de zekerheid van de dingen die men niet weet.
Dus, hoe hoe lang zal het daarna nog duren voordat in Noord Amerika geïndoctrineerde jongeren zich op zullen maken om vanuit het Westen af te reizen naar de Verenigde Staten van Zuid Azië, om daar een symbool van hun grootsheid en hun vooruitgang, één van de heilige kalveren van de Oosterse beschaving, met de grond gelijk te maken, in die zelfmoordactie het bloed van een massa onschuldige mensen vergietend?
*) … opgesloten in een kamer, in een afgesloten wereld, betreed ik, dankbaar, in gedachten die andere wereld, gevangen in haar leed en in haar gewoonten, ontkend door de geschiedenis en door de staat, oneindig geduldig …
look here for: HET GROTE VERTIJDEN
Hoe lang zal het nog duren voordat iemand het boek zal schrijven dat begint met de woorden Since many have undertaken to set down an orderly account of the events that have been fulfilled among us ... of waarvan het tweede hoofdstuk, in een andere vertaling, zal beginnen met In die dagen werd een bevel uitgevaardigd door ...
Osama Bin Laden is gedood.
Of vermoord, afhankelijk van hoe je het bekijkt.
Veel vragen buitelen door mijn hoofd. Zijn er die moeten rouwen om zijn dood? Moeten we rouwig zijn omdat het zo gegaan is?
En wat zijn belangrijke vragen?
De vraag naar rechtmatigheid of de vraag naar rechtvaardigheid?
Is aan onschuldig vergoten bloed genoegdoening verschaft, of kan er zoveel bloed aan je handen kleven dat ze niet meer in onschuld schoon te wassen zijn?
Eén ding is zeker. Een Arabische lyricus zal nooit het lot hoeven te bezingen van Osama Bin Laden zoals de Ierse rebel Brendan Behan de zo valse dood van een andere Ierse rebel Michael Collins bezong
Ah, cure the times and sad the loss my heart to crucify,
That an Irish son with a rebel gun shot down my Laughing Boy.
Oh had he died by Pearse's side or in the GPO,
Killed by an English bullet from the rifle of the foe,
En dat de Amerikanen een grote fout gemaakt hebben door zijn lijk in zee te dumpen is nog zo'n waarheid als een koe. Ze hadden hem gevankelijk weg moeten voeren, doen berechten door een Mohammedaanse Hoge Raad, om daarna zelf, als vleesgeworden wreker van al het wereldse onrecht, het vonnis te voltrekken - in de veilige zekerheid dat zijn bloed zou komen over alle Moslims en al hun kinderen tot in het vierde geslacht - om hem daarna in een zwaar bewaakt graf te stoppen, zodat niemand, maar dan ook niemand, later zou kunnen vertellen ...
Oh jee, waar doet me dat aan denken?
Het maakt natuurlijk geen moer uit hoe je het doet! Het grote vertijden is nu al begonnen. Nu al hebben we de geschiedenis niet meer in de hand.
En de Amerikanen, de Amerikaanse regering is er mee begonnen. In haar eerste berichten heette het dat Osama schietend ten onder is gegaan. De westerse news oulets, zeg maar de dienaren van de Amerikaanse regering, hebben het in grote koppen gretig gepubliceerd. Latere officiële versies spreken van een ongewapende Bin Laden - maar nu zijn het kleine lettertjes geworden. Obama zei het: America can do whatever we set our mind to. Inderdaad, zelfs de mindsetting van haar brave citizens en van de nette en oppassende citizens van al haar vrienden.
Het dumpen van een lijk in zee is daartoe een methode, die zijn nut al vele malen bewezen heeft, duidelijk niet alleen onder criminelen en misdadige regimes.
Ik heb hem al eerder geciteerd, Carlo Levi, die zijn boek Christo si è fermato a Eboli zo fraai begint met een karakteristiek van wat geschiedenis is. Nog maar eens daaruit: ... chiuso in una stanza, e in un mondo chiuso, mi è grato riandare con la memoria a quell'altro mondo, serrato nel dolore e negli usi, negato alla Storia e allo Stato, eternamente paziente ... *)
En ik sluit mij even op in wat ik mijn Nachjenseitszeit noem, de tijd die voor mij nooit geschiedenis zal worden.
Hoe lang zal het nog duren voordat emmaüsgangers zullen vertellen dat deze man opgestaan is, dat ze hem op de weg hebben gezien, en dat hij met hen is meegegaan naar hun huis, en met hen het brood heeft gebroken ...
Hoe lang zal het nog duren voor een Amerikaanse President Washington in de fik zal steken, en zal zeggen dat ...
En wellicht dat over zo'n driehonderd jaar een nieuwe geloofsbelijdenis van Nicea - nou ja, die van Mekka, of welke andere door het Westen als onzalige broedplaats beschouwde plek - het licht zal zien.
Jammer dat ik, liefhebber van grootse en sobere muziekdrama's, niet mag meemaken dat anderhalf millennium later een prachtig oratorium gecomponeerd zal worden over het Lijden en Sterven van Onze Osama Bin Laden, dat na een honderdjarig vertoeven in de vergetelheid door een andere componist herontdekt zal worden, om weer een paar honderd jaar later nog eens afgestoft te worden door een nieuwe lichting musicologen/uitvoerders.
't Kan natuurlijk ook morgen, of overmorgen gebeuren. Nou ja, ik zal het niet meer meemaken. Maar dat het gaat gebeuren kan ik geloven, mag ik geloven - met het geloof van de westerse bijbel: het bewijs van de dingen die men niet ziet en de zekerheid van de dingen die men niet weet.
Dus, hoe hoe lang zal het daarna nog duren voordat in Noord Amerika geïndoctrineerde jongeren zich op zullen maken om vanuit het Westen af te reizen naar de Verenigde Staten van Zuid Azië, om daar een symbool van hun grootsheid en hun vooruitgang, één van de heilige kalveren van de Oosterse beschaving, met de grond gelijk te maken, in die zelfmoordactie het bloed van een massa onschuldige mensen vergietend?
*) … opgesloten in een kamer, in een afgesloten wereld, betreed ik, dankbaar, in gedachten die andere wereld, gevangen in haar leed en in haar gewoonten, ontkend door de geschiedenis en door de staat, oneindig geduldig …
Wednesday, March 2, 2011
Mensen, ga vandaag asjeblief stemmen
Vandaag ga ik stemmen in verkiezingen die ik tot nu toe altijd als onzinverkiezingen bestempeld heb, en waar ik ook nog nooit aan mee heb gedaan.
Ik ga stemmen voor de Provinciale Staten.
Wie dat zijn? vraagt U. Wat die doen?
Ik zou het bij God niet weten.
Je zou zeggen: de burgemeester bestuurt de stad, de minister president bestuurt het land en God bestiert ons werelds lot. Prima geregeld.
En als je behoefte hebt aan een Eerste Kamer, of aan een senaat ... ik schrijf dat met een kleine letter, want heeft U ooit wel eens een tegenwoordige senator gezien, net droog achter de oren - vroeger had je Harm van Riel, dat was ten minste een Senator ... welnu, als je behoefte hebt aan een Eerste Kamer dan vraag je de mensen om daarvoor te gaan stemmen.
Je ziet het ook aan de politieke mores dat het niks is, die Provinciale Staten. Als iemand ergens burgemeester wil worden en er wordt naar zijn credentialen gekeken, dan is vooral belangrijk: weet U de weg naar Den Haag, en bovenal: in het Haagse. Ooit gehoord van een burgemeester van Amsterdam die om iets voor elkaar te krijgen naar Haarlem ging. De burgemeester van Utrecht hoeft er niet eens de stad voor uit - en toch gaat die ook tien keer liever naar Den Haag dan dat hij op de foto zou moeten met een Commissaris van de Koningin.
Daar hebben we natuurlijk wel een probleem: die commissaris. Als er geen provinciaal bestuur meer is, wat moeten we dan met al die afgebrande kamerleden waar niet bijtijds een burgemeestersplekje voor gevonden kan worden.
Daar heb ik een antwoord op: die kan gewoon blijven bestaan. Iedereen zaagt tegenwoordig aan de poten van de troon - ook zo'n PVV-effect, vermoedelijk dankzij de onuitsprekelijke onmisbaarheid van Beatrix - maar je hoort niemand wat er dan met het instituut Commissaris van de Koningin moet gebeuren. Kennelijk denkt niemand aan zo'n man, behalve als ie weg gaat - dan moet er weer een nieuwe komen, zoals de zon die onder is gegaan de volgende dag gewoon weer schijnt.
Die Provinciale Staten dus. Waar zijn ze goed voor.
Ongetwijfeld zorgen ze voor werkgelegenheid onder mensen die bestuurder willen worden, en anders ook weer niks te doen zouden hebben.
En ze vullen de Eerste Kamer!
En precies daarom ga ik vandaag stemmen. Want er dreigen PVV'ers de senaat binnen te marcheren. Wel elf (11!) PVV'ers. Waar ze vandaan komen mag Joost weten, vermoedelijk uit een tuigdorp of zo.
Ik zal hun het recht niet ontzeggen. Als het volk vindt dat daar PVV'ers moeten zitten, dan mogen ze daar zitten. Het volk beslist.
En daarom ga ik stemmen. Door op een andere partij dan de PVV te gaan stemmen, beslis ik een beetje mee over wie er in de Eerste Kamer komt. En door te gaan stemmen komen er misschien maar 10 PVV'ers in de kamer - of worden het er in ieder geval geen 12.
Dus ik probeer de PVV af te remmen. Mijn goeie recht.
Ook Uw goeie recht, als U het niet zo op de PVV hebt.
Doet U mee!
Ik ga stemmen voor de Provinciale Staten.
Wie dat zijn? vraagt U. Wat die doen?
Ik zou het bij God niet weten.
Je zou zeggen: de burgemeester bestuurt de stad, de minister president bestuurt het land en God bestiert ons werelds lot. Prima geregeld.
En als je behoefte hebt aan een Eerste Kamer, of aan een senaat ... ik schrijf dat met een kleine letter, want heeft U ooit wel eens een tegenwoordige senator gezien, net droog achter de oren - vroeger had je Harm van Riel, dat was ten minste een Senator ... welnu, als je behoefte hebt aan een Eerste Kamer dan vraag je de mensen om daarvoor te gaan stemmen.
Je ziet het ook aan de politieke mores dat het niks is, die Provinciale Staten. Als iemand ergens burgemeester wil worden en er wordt naar zijn credentialen gekeken, dan is vooral belangrijk: weet U de weg naar Den Haag, en bovenal: in het Haagse. Ooit gehoord van een burgemeester van Amsterdam die om iets voor elkaar te krijgen naar Haarlem ging. De burgemeester van Utrecht hoeft er niet eens de stad voor uit - en toch gaat die ook tien keer liever naar Den Haag dan dat hij op de foto zou moeten met een Commissaris van de Koningin.
Daar hebben we natuurlijk wel een probleem: die commissaris. Als er geen provinciaal bestuur meer is, wat moeten we dan met al die afgebrande kamerleden waar niet bijtijds een burgemeestersplekje voor gevonden kan worden.
Daar heb ik een antwoord op: die kan gewoon blijven bestaan. Iedereen zaagt tegenwoordig aan de poten van de troon - ook zo'n PVV-effect, vermoedelijk dankzij de onuitsprekelijke onmisbaarheid van Beatrix - maar je hoort niemand wat er dan met het instituut Commissaris van de Koningin moet gebeuren. Kennelijk denkt niemand aan zo'n man, behalve als ie weg gaat - dan moet er weer een nieuwe komen, zoals de zon die onder is gegaan de volgende dag gewoon weer schijnt.
Die Provinciale Staten dus. Waar zijn ze goed voor.
Ongetwijfeld zorgen ze voor werkgelegenheid onder mensen die bestuurder willen worden, en anders ook weer niks te doen zouden hebben.
En ze vullen de Eerste Kamer!
En precies daarom ga ik vandaag stemmen. Want er dreigen PVV'ers de senaat binnen te marcheren. Wel elf (11!) PVV'ers. Waar ze vandaan komen mag Joost weten, vermoedelijk uit een tuigdorp of zo.
Ik zal hun het recht niet ontzeggen. Als het volk vindt dat daar PVV'ers moeten zitten, dan mogen ze daar zitten. Het volk beslist.
En daarom ga ik stemmen. Door op een andere partij dan de PVV te gaan stemmen, beslis ik een beetje mee over wie er in de Eerste Kamer komt. En door te gaan stemmen komen er misschien maar 10 PVV'ers in de kamer - of worden het er in ieder geval geen 12.
Dus ik probeer de PVV af te remmen. Mijn goeie recht.
Ook Uw goeie recht, als U het niet zo op de PVV hebt.
Doet U mee!
Tuesday, February 15, 2011
Queen's day and a canalappartment
Een paar weken geleden waarschuwde Van der Laan, de nieuwe burgemeester van Amsterdam, dat Koninginnedag te zwaar wordt voor de hoofdstad. Ik kon een sardonische grijns niet onderdrukken. Natuurlijk, nieuwe bezems vegen schoon, maar wij, bewoners van het centrum van Amsterdam, wisten het al heel lang.
Eigenlijk is Koninginnedag maar even leuk geweest. Mijn zoon studeerde er en ik had een woonruimte voor hem georganiseerd. Wij gingen op Koninginnedag naar hem toe en zagen de "gezellige" drukte.
Toen ik zelf enkele jaren later weer terug keerde naar de stad van mijn leven, bleek hoe gezellig. Voorafgaand aan Koninginnedag heb je de Koninginnenacht. Als je 's morgens op pad gaat om te zien hoe de dag zich "gezellig" gaat ontwikkelen zijn de sporen daarvan nog lang niet verdwenen.
En ze blijven de hele dag hangen, als ongewenst bezoek. Dus toen wij een keer, één keertje maar, tussen die drukte in de Leidsestraat liepen, en mee mochten maken hoe een paar opgeschoten jongens hun halfvolle zakken patat - met! - over hun schouder gooiden, en daarvan veel plezier hadden, wisten wij genoeg.
Wij woonden niet in die gezellige drukte, Godzijdank niet. Maar ook op afstand hoefde je niks van de jaarlijkse ontwikkeling van Koninginnedag te missen!
Wij hadden, wat de Amerikanen een Canalappartment noemen, en waar de Amerikanen dan ook heel graag komen, zeker op dat soort dagen.
Wij bewoonden een appartement aan de Raamgracht.
How nice, Queen's Birthday in Amsterdam.
Met vrij uitzicht vanaf die Raamgracht (21)over de Groenburgwal. Prachtig uitzicht, en ook van mijn uitzicht hebben Amerikanen mogen genieten, en ik dan weer van hun toen nog sterke dollar. Als het enigszins kon verkozen wij rond die dag rust boven het prachtige uitzicht.
Op Terschelling.
Of in Italia, waar het ook heerlijk toeven is. En het uitzicht soms ook betoverend.
Ik ben geen massamens.
Dus de waarschuwing van Van der Laan kan ik wel begrijpen.
In zijn kielzog volgde gisteren een waarschuwing van ...
Ja, van wie eigenlijk? Een organisatie die daartoe is ingericht?
Nee, van onze onvolprezen NS!
En weer kon ik een sardonische grijns niet onderdrukken. Maar nu om andere redenen. De NS laat ten eerste weten dat het wel eens een grote rotzooi kan worden. Ze gebruikt nog net het woord terrorisme niet, maar verder past haar waarschuwing prima in het tijdsbeeld en straatbeeld, vol met het ontevreden PVV-volk, dat inmiddels alles wat er in NL zo goed gaat zo slecht vindt, dat ik me bijna schaam dat ik hier boven iets negatiefs over Amsterdam heb geschreven.
Gauw goedmaken.
Voor alle duidelijkheid: ik hou van Amsterdam!
Ik hou alleen niet zo van Koninginnedag in Amsterdam. Maar ik kan me er best doorheen slaan, hoor.
Ik vermoed zo dat de NS zich niet meer door haar zware verantwoordelijkheden heen kan slaan. Want het is toch niet anders te verklaren dat ze een organisatietaak, die juist haar op het lijf geschreven moet zijn, bij voorbaat al lijkt op te geven.
Ze gaat niet eerst aan de slag.
Nee, ze begint met begrip te vragen voor de problemen. Bijna drie maanden van te voren!
Wat zeg ik, ze gaat waarschuwen. Ze vraagt maatregelen!
Op een manier, een terrorismebestrijdingsorganisatie niet onwaardig. Eerst wordt het hedendaagse spook van de zogenaamd alom aanwezige rotzooi in de samenleving opgeroepen. Waarna ze dat als smoesje gebruikt om te zeggen dat ze vermoedelijk ook onder deze omstandigheden wel eens zou kunnen falen in de uitvoering van haar taak.
U begrijpt, zo kunnen wij ons werk niet doen!
Ik zet het hier cursief, dus het lijkt geciteerd. Maar, al wil je er niet van horen, je moet wel over deze boodschap tussen de regels door struikelen!
Ik wil maar zeggen.
Dankuwel meneer Van der Laan, dat U ons zo geholpen hebt!
PS
Ik wil ook dit zeggen. Mocht U die aangekondigde gevaarlijke omstandigheden een keertje niet mee willen maken, klikt U dan eens op de links die onder/boven dit blog staan. Er zijn plekjes op de wereld, zo heerlijk rustig, zo wonderbaarlijk mooi ook, dat je daarna weer een heel jaar Amsterdam met plezier kunt beleven.
Eigenlijk is Koninginnedag maar even leuk geweest. Mijn zoon studeerde er en ik had een woonruimte voor hem georganiseerd. Wij gingen op Koninginnedag naar hem toe en zagen de "gezellige" drukte.
Toen ik zelf enkele jaren later weer terug keerde naar de stad van mijn leven, bleek hoe gezellig. Voorafgaand aan Koninginnedag heb je de Koninginnenacht. Als je 's morgens op pad gaat om te zien hoe de dag zich "gezellig" gaat ontwikkelen zijn de sporen daarvan nog lang niet verdwenen.
En ze blijven de hele dag hangen, als ongewenst bezoek. Dus toen wij een keer, één keertje maar, tussen die drukte in de Leidsestraat liepen, en mee mochten maken hoe een paar opgeschoten jongens hun halfvolle zakken patat - met! - over hun schouder gooiden, en daarvan veel plezier hadden, wisten wij genoeg.
Wij woonden niet in die gezellige drukte, Godzijdank niet. Maar ook op afstand hoefde je niks van de jaarlijkse ontwikkeling van Koninginnedag te missen!
Wij hadden, wat de Amerikanen een Canalappartment noemen, en waar de Amerikanen dan ook heel graag komen, zeker op dat soort dagen.
Wij bewoonden een appartement aan de Raamgracht.
How nice, Queen's Birthday in Amsterdam.
Met vrij uitzicht vanaf die Raamgracht (21)over de Groenburgwal. Prachtig uitzicht, en ook van mijn uitzicht hebben Amerikanen mogen genieten, en ik dan weer van hun toen nog sterke dollar. Als het enigszins kon verkozen wij rond die dag rust boven het prachtige uitzicht.
Op Terschelling.
Of in Italia, waar het ook heerlijk toeven is. En het uitzicht soms ook betoverend.
Ik ben geen massamens.
Dus de waarschuwing van Van der Laan kan ik wel begrijpen.
In zijn kielzog volgde gisteren een waarschuwing van ...
Ja, van wie eigenlijk? Een organisatie die daartoe is ingericht?
Nee, van onze onvolprezen NS!
En weer kon ik een sardonische grijns niet onderdrukken. Maar nu om andere redenen. De NS laat ten eerste weten dat het wel eens een grote rotzooi kan worden. Ze gebruikt nog net het woord terrorisme niet, maar verder past haar waarschuwing prima in het tijdsbeeld en straatbeeld, vol met het ontevreden PVV-volk, dat inmiddels alles wat er in NL zo goed gaat zo slecht vindt, dat ik me bijna schaam dat ik hier boven iets negatiefs over Amsterdam heb geschreven.
Gauw goedmaken.
Voor alle duidelijkheid: ik hou van Amsterdam!
Ik hou alleen niet zo van Koninginnedag in Amsterdam. Maar ik kan me er best doorheen slaan, hoor.
Ik vermoed zo dat de NS zich niet meer door haar zware verantwoordelijkheden heen kan slaan. Want het is toch niet anders te verklaren dat ze een organisatietaak, die juist haar op het lijf geschreven moet zijn, bij voorbaat al lijkt op te geven.
Ze gaat niet eerst aan de slag.
Nee, ze begint met begrip te vragen voor de problemen. Bijna drie maanden van te voren!
Wat zeg ik, ze gaat waarschuwen. Ze vraagt maatregelen!
Op een manier, een terrorismebestrijdingsorganisatie niet onwaardig. Eerst wordt het hedendaagse spook van de zogenaamd alom aanwezige rotzooi in de samenleving opgeroepen. Waarna ze dat als smoesje gebruikt om te zeggen dat ze vermoedelijk ook onder deze omstandigheden wel eens zou kunnen falen in de uitvoering van haar taak.
U begrijpt, zo kunnen wij ons werk niet doen!
Ik zet het hier cursief, dus het lijkt geciteerd. Maar, al wil je er niet van horen, je moet wel over deze boodschap tussen de regels door struikelen!
Ik wil maar zeggen.
Dankuwel meneer Van der Laan, dat U ons zo geholpen hebt!
PS
Ik wil ook dit zeggen. Mocht U die aangekondigde gevaarlijke omstandigheden een keertje niet mee willen maken, klikt U dan eens op de links die onder/boven dit blog staan. Er zijn plekjes op de wereld, zo heerlijk rustig, zo wonderbaarlijk mooi ook, dat je daarna weer een heel jaar Amsterdam met plezier kunt beleven.
Sunday, February 13, 2011
MULTATULI
Max Havelaar vertelt dat prachtige verhaal van DE JAPANSCHE STEENHOUWER aan de kleine freule, Si Oepi Keti.
Van de man die steenen hieuw uit de rotsen. Dat het zeer zware arbeid is en het loon gering.De man is niet tevreden.
Dan komt de koning langs. [Ik sla de rijke man nu even over, dat is niet essentieel voor het verhaal.] De steenhouwer ziet hoe goed de koning het heeft en wil ook koning zijn. Op datzelfde moment is hij die koning.
Maar als koning heeft hij last van de zon. En omdat zijn dienaren hem daarbij niet kunnen helpen, wil hij ook een zon zijn. Op hetzelfde moment is hij de zon.
En hij staat daar schitterend te stralen en maakt de aarde en de mensen die haar bewonen vrolijk. Maar dan schuift een wolk zich tussen hem en de aarde. En hij voelt zich machteloos en wil ook een wolk zijn. Op hetzelfde moment is hij die wolk.
En als wolk stort hij zijn water op de aarde en voelt zich zeer machtig, want hij spoelt alles weg. Maar dan ziet hij dat daar een rots staat waar hij niet tegenop kan. En hij wil ook rots zijn. Op datzelfde moment is hij die rots.
Fier staat hij daar in dat landschap. Totdat, U begrijpt het, de steenhouwer ...
En hij was steenhouwer. En hij hieuw steenen uit de rots, met zwaren arbeid, en hij arbeidde zeer zwaar, voor weinig loon, en hij was tevreden
Dat laatste betwijfel ik, het zou betekenen dat wij geheugen hebben bij herschepping, bij reïncarnatie, bij die ewige Wiederkehr.
Maar voor de rest is het een prachtig verhaal. Ik denk dat veel te weinig NL-ers dat verhaal gelezen hebben, anders zouden er vast niet zoveel PVV-stemmers zijn. Misschien dat ik met deze herinnering het PVV-volkje wat kan uitdunnen.
Ik heb het verhaal graag aan mijn kinderen verteld. Niet om ze in teveel bescheidenheid tevreden te doen zijn met alles wat nu eenmaal is zoals het is. Maar ik denk dat je moet beseffen dat als je je eigen toestand met een andermans toestand vergelijkt - voor mij de aard van de onvrede - dat je dan, naast dat je niet anders dan selectief bezig kunt zijn, vooral niet weet waar je mee bezig bent. Beware of answered prayers, roep ik dan altijd.
Ik heb ook lang rond gelopen met het idee er een spel van te maken. Dat heb ik uiteindelijk ook gedaan. Ik heb zelf op basis van dit verhaal kaarten gemaakt. En dat heeft geleid tot drie, met VB ontwikkelde spelen op mijn computer.Multatuli (patience) / Rompicapo (mastermind) / Multadue (voorlopige naam, blokkade-oorlog). Én het heeft geleid tot een bordspel RIVOLTA waarvoor opnieuw grote dank moet worden gebracht aan heer Roberto omdat die op basis van mijn ontwerp een prototype heeft gemaakt van bord en stukken.
En de bedoeling van al deze spelletjes is steeds hetzelfde: het schuim van deze aarde - let wel niet te verwarren met de PVV! Niet de ontevredenen, maar de verschoppelingen van deze wereld, de verworpenen. LANG LEVE HET ANARCHISME - het schuim dus zal overwinnen en de Hooghe Heeren zullen het steeds in hun broek doen.
Ik ga deze spellen voor U op mijn site beschrijven.
- look here for: MULTATULI
Van de man die steenen hieuw uit de rotsen. Dat het zeer zware arbeid is en het loon gering.De man is niet tevreden.
Dan komt de koning langs. [Ik sla de rijke man nu even over, dat is niet essentieel voor het verhaal.] De steenhouwer ziet hoe goed de koning het heeft en wil ook koning zijn. Op datzelfde moment is hij die koning.
Maar als koning heeft hij last van de zon. En omdat zijn dienaren hem daarbij niet kunnen helpen, wil hij ook een zon zijn. Op hetzelfde moment is hij de zon.
En hij staat daar schitterend te stralen en maakt de aarde en de mensen die haar bewonen vrolijk. Maar dan schuift een wolk zich tussen hem en de aarde. En hij voelt zich machteloos en wil ook een wolk zijn. Op hetzelfde moment is hij die wolk.
En als wolk stort hij zijn water op de aarde en voelt zich zeer machtig, want hij spoelt alles weg. Maar dan ziet hij dat daar een rots staat waar hij niet tegenop kan. En hij wil ook rots zijn. Op datzelfde moment is hij die rots.
Fier staat hij daar in dat landschap. Totdat, U begrijpt het, de steenhouwer ...
En hij was steenhouwer. En hij hieuw steenen uit de rots, met zwaren arbeid, en hij arbeidde zeer zwaar, voor weinig loon, en hij was tevreden
Dat laatste betwijfel ik, het zou betekenen dat wij geheugen hebben bij herschepping, bij reïncarnatie, bij die ewige Wiederkehr.
Maar voor de rest is het een prachtig verhaal. Ik denk dat veel te weinig NL-ers dat verhaal gelezen hebben, anders zouden er vast niet zoveel PVV-stemmers zijn. Misschien dat ik met deze herinnering het PVV-volkje wat kan uitdunnen.
Ik heb het verhaal graag aan mijn kinderen verteld. Niet om ze in teveel bescheidenheid tevreden te doen zijn met alles wat nu eenmaal is zoals het is. Maar ik denk dat je moet beseffen dat als je je eigen toestand met een andermans toestand vergelijkt - voor mij de aard van de onvrede - dat je dan, naast dat je niet anders dan selectief bezig kunt zijn, vooral niet weet waar je mee bezig bent. Beware of answered prayers, roep ik dan altijd.
Ik heb ook lang rond gelopen met het idee er een spel van te maken. Dat heb ik uiteindelijk ook gedaan. Ik heb zelf op basis van dit verhaal kaarten gemaakt. En dat heeft geleid tot drie, met VB ontwikkelde spelen op mijn computer.Multatuli (patience) / Rompicapo (mastermind) / Multadue (voorlopige naam, blokkade-oorlog). Én het heeft geleid tot een bordspel RIVOLTA waarvoor opnieuw grote dank moet worden gebracht aan heer Roberto omdat die op basis van mijn ontwerp een prototype heeft gemaakt van bord en stukken.
En de bedoeling van al deze spelletjes is steeds hetzelfde: het schuim van deze aarde - let wel niet te verwarren met de PVV! Niet de ontevredenen, maar de verschoppelingen van deze wereld, de verworpenen. LANG LEVE HET ANARCHISME - het schuim dus zal overwinnen en de Hooghe Heeren zullen het steeds in hun broek doen.
Ik ga deze spellen voor U op mijn site beschrijven.
Thursday, February 10, 2011
De Italiaanse agenda
Iedereen buiten Italia houdt zijn hart vast hoe dat zal gaan met Berlusconi en de jonge, te jonge, maar niet meer zo maagdelijke maagden.
Wij in Italia niet. Natuurlijk, een enkele nog niet cynische fan van de oppositie hoopt voor de zoveelste keer op de ondergang van deze volksverleider. Maar verder hebben de Italianen een ander probleem aan hun hoofd.
De uitbater van de bar waar ik vanmorgen mijn caffè lungo dronk gaf de sfeer goed aan. Ik vroeg hem of la Repubblica er was, doelend op de krant die altijd op zijn tafeltjes ligt.
La Repubblica non c'è più. Ora Italia è un casino.
Misschien niet op een examen, maar verder mag U dit in gedachten vertalen met: een huishouden van Jan Steen. Dat is dan netjes uitgedrukt.
Er zou een feest moeten komen. Het is straks 150 jaar geleden dat het heette dat de eenwording van Italia een feit was. Dat is officieel, maar verder enigszins overdreven. Voor de Italianen bestaat Italia niet. Okay, als het nationale elftal de kwartfinales van een belangrijk toernooi binnenstrompelt - dan gaat er even iets leven. Als de voetballers het toernooi winnen, hoe dan ook, al is het met catenaccio, dan gaat het gevoel iets langer mee. Maar daarna weer over tot de orde van de dag. De directe omgeving is veel belangrijker. En daarom mag het staatshoofd Berlusconi ook de pias uithangen.
En toch, toen ik aangaf dat ik de barhouder begreep, door op te merken dat ze geen feestje mochten bouwen, werd de pijn daarvan, van hun Italia dat maar geen natie wil zijn, weer voelbaar. De aanwezigen begonnen te mopperen.
De Lega Nord wil hen een vrije dag door de neus boren. Want voor de Lega zou een feestje, laat staan een geslaagd feest, een streep door hun federalistische plannen kunnen halen - plannen overigens die als zovele Italiaanse plannen niet meer dan de agenda zijn en blijven van een willekeurige Italiaanse partijbons.
Bossi dus. Daarin voorgegaan door zijn adjudant Calderoli, die het vuurtje opgestookt heeft, heeft hij laten weten dat dat 150-jarige bestaan geen vrije dag waard is - want niet op iedere plek denken ze hetzelfde over de eenwording van Italia.
Dat kan niet ontkend worden.
Er is een prachtig verhaal over de plannen van Bossi. Colpo di Lega van Raffaele Nigro. Het begint met de woorden Crooc crooc corocrooc. En je ziet en hoort wat je leest: dat op een nacht de Lega Nord Italia doormidden zaagt, van Trastevere naar Pescara, waarna de onderste arme helft de Middellandse Zee indrijft. Zo daar zijn we vanaf, denken de capitani d'industria di Milano en Torino. Nu hebben we eindelijk een mooie staat.
Maar ze denken verkeerd.
Bolzano, meer noordelijk bestaat er niet in Italia, is een min of meer autonome provincie waarvan het BNP per hoofd van de bevolking het BNP van andere gebieden in Italia vele malen overstijgt, zelfs dat van het toch niet arme Toscana. Daar wonen nl. Italiaanse Duitsers - zouden ook zomaar Duitse Italianen kunnen zijn. I Bolzanini moeten dan ook niks van Bossi hebben, want dat is net zo goed een Italiaan, of ie nou van Padania is of van Sicilia. Bij de nationale verkiezingen scoren de Leghisten nog een beetje, maar bij de regionale verkiezingen komen ze er niet aan te pas. I Bolzanini willen graag autonoom blijven, en als er weer een privilege in gevaar komt, dreigen ze hooguit dat ze zich aansluiten bij Oostenrijk.
Als ik in het postkantoor in Gioiella, dus nog steeds in wat Bossi als het Noorden van Italia ziet, sta te wachten op een oud vrouwtje dat heel geduldig door de kantoorhouder uitgelegd wordt hoe ze wel en niet moet pinnen of wat het verschil is tussen iets gewoon en iets aangetekend verzenden, verzucht een fietsmaatje die in Zwitserland werkt en hier voor zijn oude moeder veel van zijn weekends en vakanties doorbrengt na een stief kwartiertje wachten: Leonardo, als mijn moeder straks dood is, dan kom ik hier nooit meer.
Nog zuidelijker, in de buurt van Orvieto, heb ik ooit meegemaakt dat een toeristische trekpleister dicht was vanwege een ristrutturazione en dat een Italiaans echtpaar, dat een lange reis helemaal voor niets had gemaakt, ruzie ging maken met de werklui. Eén van de steviger werklui liep op ze af en vroeg ze op te sodemieteren.
Vattene via! Sei di Nord, Eh!
Dat van het sterke Nord en het arme Sud is dus zeer betrekkelijk.
Bossi is overigens niet de enige die zo over het feestje denkt. Om diverse redenen lopen de scheidslijnen dwars door de Italiaanse samenleving. De voorzitter van de werkgevers wil geen vrije dag; de oud voorzitter - Montezemolo, nog steeds een belangrijk man - wil wel een vrije dag. De voorzitter van de ene vakcentrale is voor, een andere is tegen. Sommige ministers zijn voor, sommige tegen.
Saillant detail: Berlusconi en zijn secretaris Letti zitten op de stoel van de mediator. Daar gaat il Cavaliere vast nog munt uit slaan, dat gaat hem geen windeieren leggen.
Wanneer denkt U nu dat het feest is. La Repubblica (ik ben nu terug bij de krant die ik bij mijn caffè lungo wilde lezen) kopte IL GOVERNO PRENDE TEMPO . Ze had ook kunnen koppen dormirci sopra = prendendo tempo per riflettere con calma. Ofwel een nachtje er over slapen.
Eén nachtje maar?
Kunnen er evengoed meer worden!
Wanneer denkt U dus dat het gaat gebeuren?
Volgend jaar zult U zeggen, indachtig het feit dat Lubbers sinds vorig jaar bezig is met de viering van 200 jaar NL waarvan we nu alleen nog maar weten dat dat ergens tussen 2014 en 2018 gestalte moet krijgen.
Niks hoor: het is volgende maand dat Italia 150 jaar bestaat! En eerst nu gaan ze zich druk maken over of er wel of geen vrije dag zal zijn, de zo noordelijk efficiënte Lega Nord van Bossi achteraan voorop.
Wij in Italia niet. Natuurlijk, een enkele nog niet cynische fan van de oppositie hoopt voor de zoveelste keer op de ondergang van deze volksverleider. Maar verder hebben de Italianen een ander probleem aan hun hoofd.
De uitbater van de bar waar ik vanmorgen mijn caffè lungo dronk gaf de sfeer goed aan. Ik vroeg hem of la Repubblica er was, doelend op de krant die altijd op zijn tafeltjes ligt.
La Repubblica non c'è più. Ora Italia è un casino.
Misschien niet op een examen, maar verder mag U dit in gedachten vertalen met: een huishouden van Jan Steen. Dat is dan netjes uitgedrukt.
Er zou een feest moeten komen. Het is straks 150 jaar geleden dat het heette dat de eenwording van Italia een feit was. Dat is officieel, maar verder enigszins overdreven. Voor de Italianen bestaat Italia niet. Okay, als het nationale elftal de kwartfinales van een belangrijk toernooi binnenstrompelt - dan gaat er even iets leven. Als de voetballers het toernooi winnen, hoe dan ook, al is het met catenaccio, dan gaat het gevoel iets langer mee. Maar daarna weer over tot de orde van de dag. De directe omgeving is veel belangrijker. En daarom mag het staatshoofd Berlusconi ook de pias uithangen.
En toch, toen ik aangaf dat ik de barhouder begreep, door op te merken dat ze geen feestje mochten bouwen, werd de pijn daarvan, van hun Italia dat maar geen natie wil zijn, weer voelbaar. De aanwezigen begonnen te mopperen.
De Lega Nord wil hen een vrije dag door de neus boren. Want voor de Lega zou een feestje, laat staan een geslaagd feest, een streep door hun federalistische plannen kunnen halen - plannen overigens die als zovele Italiaanse plannen niet meer dan de agenda zijn en blijven van een willekeurige Italiaanse partijbons.
Bossi dus. Daarin voorgegaan door zijn adjudant Calderoli, die het vuurtje opgestookt heeft, heeft hij laten weten dat dat 150-jarige bestaan geen vrije dag waard is - want niet op iedere plek denken ze hetzelfde over de eenwording van Italia.
Dat kan niet ontkend worden.
Er is een prachtig verhaal over de plannen van Bossi. Colpo di Lega van Raffaele Nigro. Het begint met de woorden Crooc crooc corocrooc. En je ziet en hoort wat je leest: dat op een nacht de Lega Nord Italia doormidden zaagt, van Trastevere naar Pescara, waarna de onderste arme helft de Middellandse Zee indrijft. Zo daar zijn we vanaf, denken de capitani d'industria di Milano en Torino. Nu hebben we eindelijk een mooie staat.
Maar ze denken verkeerd.
Bolzano, meer noordelijk bestaat er niet in Italia, is een min of meer autonome provincie waarvan het BNP per hoofd van de bevolking het BNP van andere gebieden in Italia vele malen overstijgt, zelfs dat van het toch niet arme Toscana. Daar wonen nl. Italiaanse Duitsers - zouden ook zomaar Duitse Italianen kunnen zijn. I Bolzanini moeten dan ook niks van Bossi hebben, want dat is net zo goed een Italiaan, of ie nou van Padania is of van Sicilia. Bij de nationale verkiezingen scoren de Leghisten nog een beetje, maar bij de regionale verkiezingen komen ze er niet aan te pas. I Bolzanini willen graag autonoom blijven, en als er weer een privilege in gevaar komt, dreigen ze hooguit dat ze zich aansluiten bij Oostenrijk.
Als ik in het postkantoor in Gioiella, dus nog steeds in wat Bossi als het Noorden van Italia ziet, sta te wachten op een oud vrouwtje dat heel geduldig door de kantoorhouder uitgelegd wordt hoe ze wel en niet moet pinnen of wat het verschil is tussen iets gewoon en iets aangetekend verzenden, verzucht een fietsmaatje die in Zwitserland werkt en hier voor zijn oude moeder veel van zijn weekends en vakanties doorbrengt na een stief kwartiertje wachten: Leonardo, als mijn moeder straks dood is, dan kom ik hier nooit meer.
Nog zuidelijker, in de buurt van Orvieto, heb ik ooit meegemaakt dat een toeristische trekpleister dicht was vanwege een ristrutturazione en dat een Italiaans echtpaar, dat een lange reis helemaal voor niets had gemaakt, ruzie ging maken met de werklui. Eén van de steviger werklui liep op ze af en vroeg ze op te sodemieteren.
Vattene via! Sei di Nord, Eh!
Dat van het sterke Nord en het arme Sud is dus zeer betrekkelijk.
Bossi is overigens niet de enige die zo over het feestje denkt. Om diverse redenen lopen de scheidslijnen dwars door de Italiaanse samenleving. De voorzitter van de werkgevers wil geen vrije dag; de oud voorzitter - Montezemolo, nog steeds een belangrijk man - wil wel een vrije dag. De voorzitter van de ene vakcentrale is voor, een andere is tegen. Sommige ministers zijn voor, sommige tegen.
Saillant detail: Berlusconi en zijn secretaris Letti zitten op de stoel van de mediator. Daar gaat il Cavaliere vast nog munt uit slaan, dat gaat hem geen windeieren leggen.
Wanneer denkt U nu dat het feest is. La Repubblica (ik ben nu terug bij de krant die ik bij mijn caffè lungo wilde lezen) kopte IL GOVERNO PRENDE TEMPO . Ze had ook kunnen koppen dormirci sopra = prendendo tempo per riflettere con calma. Ofwel een nachtje er over slapen.
Eén nachtje maar?
Kunnen er evengoed meer worden!
Wanneer denkt U dus dat het gaat gebeuren?
Volgend jaar zult U zeggen, indachtig het feit dat Lubbers sinds vorig jaar bezig is met de viering van 200 jaar NL waarvan we nu alleen nog maar weten dat dat ergens tussen 2014 en 2018 gestalte moet krijgen.
Niks hoor: het is volgende maand dat Italia 150 jaar bestaat! En eerst nu gaan ze zich druk maken over of er wel of geen vrije dag zal zijn, de zo noordelijk efficiënte Lega Nord van Bossi achteraan voorop.
Friday, February 4, 2011
Congres van GroenLinks: proef haar niertjes!
Ik doel uiteraard op Jolande Sap, Uw nieuwe leider. Proef haar nieren.
[NB Nogmaals Jolande Sap.
Deze post is een andere manier als die van tel uit je winst Jolande Sap om tot uitdrukking te brengen wat ik vind dat iedere rechtgeaarde GroenLinkser zou moeten voelen: ongenoegen over ondemocratische besluitvorming over nooit te legitimeren inmenging in oorlogshandelingen in een vreemd land.]
Rutte en Verhagen menen te weten wat goed is voor NL. Ze vormen daarin een minderheid, maar dat belet ze niet om hun zin te willen doorvoeren. Daartoe hebben ze Geert Wilders als vriend in de armen gesloten. Geert Wilders heeft dat met een dankbare grijns aanvaard. De beloning is zoet.
Even was er geen democratische meerderheid voor de Afghanistan-missie - eufemisme voor inmenging in de aangelegenheden van een soevereine staat. Daar was, naast D66 en CU, Jolande Sap.
Eerlijkheidshalve moet opgemerkt worden dat het eerst GroenLinks was, daarbij op sleeptouw genomen door Femke Halsema. Maar na raadpleging van de partijraad, de achterban en de kiezer NL kan Jolande Sap niet meer zeggen dat het niet haar actie was. Zij heeft tegen de wil van het volk NL, tegen de wil van de kiezer GroenLinks, een besluit mogelijk gemaakt dat in Den Haag democratisch heet, want door de zittende meerderheid van de Tweede Kamer gelegitimeerd.
Heeft ze daarmee de situatie voor de Afghanen verbeterd? Nee!
Heeft ze daarmee de veiligheid in de wereld doen toenemen? Nee. (En vermoedelijk ook niet die van NL want niet alle niet-westerse-allochtonen zullen ons dit in dank afnemen.)
Een betere toekomst voor de minder bedeelden in deze wereld en anderen die in het programma van GroenLinks worden bedoeld? Nee! Nee! Nee!
Driewerf nee.
Wat heeft ze dan wel gedaan?
Ze heeft de toekomstverwachting voor Maxime Verhagen veilig gesteld. Die kan nu met opgeheven hoofd op vakantie naar Amerika om als vriend van de USA-politiek verder aan zijn Atlantische carrière te werken. Die kan nu naar het CDA kijken en zeggen: de crisis en onze daaropvolgende verkiezingsnederlaag is niet voor niets geweest. Wij doen onze Christenplicht, en als ik er niet was geweest had niemand een vinger voor dit arme volk uitgestoken!
Lang leve Maxim Verhagen.
Zal het ook lang leve Jolande Sap zijn?
Ik heb het allemaal niet begrepen, en met mij menige kiezer niet. Dus er zal wel een hoger politiek doel mee gediend zijn. Zou ze zich hebben laten souffleren door Geert Wilders. In de trant van: "Als je iets van je program wil waarmaken moet je Rutte en Verhagen de helpende hand toesteken."
O ja, het is lang leve Wilders. Hij heeft het minderheidsgedrocht aan een meerderheid geholpen en wordt daarvoor rijkelijk beloond. Hij mag het vreemdelingenbeleid bepalen en Gerd Leers, de minister van Vreemdelingenzaken aansturen.
Wat zal de beloning van Jolande Sap zijn?
- gaan de vreemdelingen binnen onze poorten voortaan wat humaner behandeld worden, meer volgens Groenlinks opvattingen
- gaat de schande van de voedselbank weggenomen worden
- of gaan we meemaken dat het groene beleid van dit kabinet in positieve zin wordt bijgesteld
Congres van GroenLinks: wilt U niet vergeten dat aan Jolande Sap te vragen. En wilt U dan niet omkeren in een applausmachine voor haar, als ze met mooipraat de boel aan elkaar wil breien - zoals het CDA met list en bedrog in een applausmachine voor Verhagen werd omgetoverd!
Wordt dat congres van U een schertsvertoning?
Of gaat U daadwerkelijk de niertjes van Jolande Sap proeven?
[NB Nogmaals Jolande Sap.
Deze post is een andere manier als die van tel uit je winst Jolande Sap om tot uitdrukking te brengen wat ik vind dat iedere rechtgeaarde GroenLinkser zou moeten voelen: ongenoegen over ondemocratische besluitvorming over nooit te legitimeren inmenging in oorlogshandelingen in een vreemd land.]
Rutte en Verhagen menen te weten wat goed is voor NL. Ze vormen daarin een minderheid, maar dat belet ze niet om hun zin te willen doorvoeren. Daartoe hebben ze Geert Wilders als vriend in de armen gesloten. Geert Wilders heeft dat met een dankbare grijns aanvaard. De beloning is zoet.
Even was er geen democratische meerderheid voor de Afghanistan-missie - eufemisme voor inmenging in de aangelegenheden van een soevereine staat. Daar was, naast D66 en CU, Jolande Sap.
Eerlijkheidshalve moet opgemerkt worden dat het eerst GroenLinks was, daarbij op sleeptouw genomen door Femke Halsema. Maar na raadpleging van de partijraad, de achterban en de kiezer NL kan Jolande Sap niet meer zeggen dat het niet haar actie was. Zij heeft tegen de wil van het volk NL, tegen de wil van de kiezer GroenLinks, een besluit mogelijk gemaakt dat in Den Haag democratisch heet, want door de zittende meerderheid van de Tweede Kamer gelegitimeerd.
Heeft ze daarmee de situatie voor de Afghanen verbeterd? Nee!
Heeft ze daarmee de veiligheid in de wereld doen toenemen? Nee. (En vermoedelijk ook niet die van NL want niet alle niet-westerse-allochtonen zullen ons dit in dank afnemen.)
Een betere toekomst voor de minder bedeelden in deze wereld en anderen die in het programma van GroenLinks worden bedoeld? Nee! Nee! Nee!
Driewerf nee.
Wat heeft ze dan wel gedaan?
Ze heeft de toekomstverwachting voor Maxime Verhagen veilig gesteld. Die kan nu met opgeheven hoofd op vakantie naar Amerika om als vriend van de USA-politiek verder aan zijn Atlantische carrière te werken. Die kan nu naar het CDA kijken en zeggen: de crisis en onze daaropvolgende verkiezingsnederlaag is niet voor niets geweest. Wij doen onze Christenplicht, en als ik er niet was geweest had niemand een vinger voor dit arme volk uitgestoken!
Lang leve Maxim Verhagen.
Zal het ook lang leve Jolande Sap zijn?
Ik heb het allemaal niet begrepen, en met mij menige kiezer niet. Dus er zal wel een hoger politiek doel mee gediend zijn. Zou ze zich hebben laten souffleren door Geert Wilders. In de trant van: "Als je iets van je program wil waarmaken moet je Rutte en Verhagen de helpende hand toesteken."
O ja, het is lang leve Wilders. Hij heeft het minderheidsgedrocht aan een meerderheid geholpen en wordt daarvoor rijkelijk beloond. Hij mag het vreemdelingenbeleid bepalen en Gerd Leers, de minister van Vreemdelingenzaken aansturen.
Wat zal de beloning van Jolande Sap zijn?
- gaan de vreemdelingen binnen onze poorten voortaan wat humaner behandeld worden, meer volgens Groenlinks opvattingen
- gaat de schande van de voedselbank weggenomen worden
- of gaan we meemaken dat het groene beleid van dit kabinet in positieve zin wordt bijgesteld
Congres van GroenLinks: wilt U niet vergeten dat aan Jolande Sap te vragen. En wilt U dan niet omkeren in een applausmachine voor haar, als ze met mooipraat de boel aan elkaar wil breien - zoals het CDA met list en bedrog in een applausmachine voor Verhagen werd omgetoverd!
Wordt dat congres van U een schertsvertoning?
Of gaat U daadwerkelijk de niertjes van Jolande Sap proeven?
Monday, January 31, 2011
VREEMDE ZAKEN
Vreemd onderzoek over vreemdgaan. Wetenschappelijk onderzoek zou hebben uitgewezen dat vreemdgaan gedrag is dat vanuit je hersenen komt. Wij zeiden vroeger: hij loopt altijd zijn lul achterna als er weer eens iemand op de zaak verkeerd gedrag vertoond had, waardoor een carrierepad plotseling een cul-de-sac werd. Managers houden niet zo van vreemdgaand personeel. Vraag mij niet waarom. Maar zie Jack de Vries. Ook de partijbonzen achten het schadelijk voor de kwaliteit van je werk.
BNR-radio wijdde er een item aan. Was vreemdgaan inmiddels aanvaardbaar? Johan Karremans, de onderzoeker moest op belangrijke vragen het antwoord schuldig blijven. Kun je dat aan mensen vragen, had de presentator gevraagd, daar krijg je toch nooit een eerlijk antwoord op? Nee had de onderzoeker gezegd, we probeerden er via een omweg een beeld van te krijgen. Als je het rechtstreeks vraagt, gaat niemand vreemd.
Het geeft de onzin van het onderzoek aan.
En de wereldvreemdheid van de onderzoeker. Het gaat hier natuurlijk net als met de omvang van het geslachtsdeel: vraag 100 mannen of ze wel eens in het verkeerde bed zijn gestapt en de score zal hoog zijn. Zie de ongekende populariteit van Berlusconi onder de Italianen: wie wil er nou niet vreemd gaan, of op zijn minst vreemd zijn gegaan
Zou de kwaliteit van het onderwijs dan toch achteruit zijn gegaan?
Dit kun je nog op je klompen aanvoelen. Maar neem nu het volgende bericht in het protestants-christelijke Trouw. "Onderzoek heeft aangetoond dat de gulle gever een alleenstaande is en praktiserend gelovige uit de protestantse hoek."
Om bij Trouw te kunnen werken hoef je niet meer protestants te zijn, zelfs niet praktiserend gelovig. Maar een beetje journalist weet toch nog wel dat bij een echt gelovig mens geldt: laat de linkerhand niet weten wat de rechter doet.
Hier heb je je klompen niet nodig om te weten: dat onderzoek kan niet deugen. En de berichtgeving daarover kan dus geen kritische journalistiek zijn.
Je kunt jezelf afvragen: werkt inmiddels bij het geven aan goede doelen het omvang-van-het-geslacht-syndroom? Nou ja, we weten dat gulle gevers bestaan. Zou er in deze tijd, waarin we God overboord gezet hebben, toch nog zoiets als een notie van hel en hemel bestaan. Dat er daarom door sommigen veel aan de minder bedeelden gegeven wordt. Je weet maar nooit. En dat, als er dan toch een onderzoeker langs komt, en passant geloofd wordt dat we geloven?
Kwestie van vreemdgaan met God?
En dat "alleenstaande" dan, Leen Karman?
Uuuuuhhhh .....
BNR-radio wijdde er een item aan. Was vreemdgaan inmiddels aanvaardbaar? Johan Karremans, de onderzoeker moest op belangrijke vragen het antwoord schuldig blijven. Kun je dat aan mensen vragen, had de presentator gevraagd, daar krijg je toch nooit een eerlijk antwoord op? Nee had de onderzoeker gezegd, we probeerden er via een omweg een beeld van te krijgen. Als je het rechtstreeks vraagt, gaat niemand vreemd.
Het geeft de onzin van het onderzoek aan.
En de wereldvreemdheid van de onderzoeker. Het gaat hier natuurlijk net als met de omvang van het geslachtsdeel: vraag 100 mannen of ze wel eens in het verkeerde bed zijn gestapt en de score zal hoog zijn. Zie de ongekende populariteit van Berlusconi onder de Italianen: wie wil er nou niet vreemd gaan, of op zijn minst vreemd zijn gegaan
Zou de kwaliteit van het onderwijs dan toch achteruit zijn gegaan?
Dit kun je nog op je klompen aanvoelen. Maar neem nu het volgende bericht in het protestants-christelijke Trouw. "Onderzoek heeft aangetoond dat de gulle gever een alleenstaande is en praktiserend gelovige uit de protestantse hoek."
Om bij Trouw te kunnen werken hoef je niet meer protestants te zijn, zelfs niet praktiserend gelovig. Maar een beetje journalist weet toch nog wel dat bij een echt gelovig mens geldt: laat de linkerhand niet weten wat de rechter doet.
Hier heb je je klompen niet nodig om te weten: dat onderzoek kan niet deugen. En de berichtgeving daarover kan dus geen kritische journalistiek zijn.
Je kunt jezelf afvragen: werkt inmiddels bij het geven aan goede doelen het omvang-van-het-geslacht-syndroom? Nou ja, we weten dat gulle gevers bestaan. Zou er in deze tijd, waarin we God overboord gezet hebben, toch nog zoiets als een notie van hel en hemel bestaan. Dat er daarom door sommigen veel aan de minder bedeelden gegeven wordt. Je weet maar nooit. En dat, als er dan toch een onderzoeker langs komt, en passant geloofd wordt dat we geloven?
Kwestie van vreemdgaan met God?
En dat "alleenstaande" dan, Leen Karman?
Uuuuuhhhh .....
Friday, January 28, 2011
tel uit je winst Jolande Sap
Volgens velen - zo niet de meesten - van hen die ons het Haagse wereldje verklaren heeft Jolande Sap een politieke prestatie van formaat geleverd wat betreft het democratische "meedoen" en heeft ze aldus het failliet van Job Cohen en de PvdA zichtbaar gemaakt.
Dat deze commentaren mij, als rechtgeaard pacifist, nogal wrang in de oren klinken zal niemand verbazen.
Menigeen is het vergeten, maar het is nog niet zo lang geleden dat niet alleen de meerderheid van het volk NL tegen verder optreden in Afghanistan was, maar dat ook de meerderheid van het Haagse wereldje het met het volk eens was. Er was eigenlijk maar één belangrijke dwarsligger: Maxime Verhagen. Die heeft werkelijk alle middelen ingezet om zijn persoonlijke doelstellingen tot regeringsbeleid te maken. Daarbij nu dan geholpen door Jolande Sap.
Waarmee Jolande Sap zich niet heeft laten hinderen door de wens van de meerderheid van haar eigen Groenlinks kiezers.
Zoals Rutte en diezelfde Verhagen, hun zeer persoonlijke inzichten volgend, zo'n drie miljoen kiezers buitenspel gezet hebben onder het mom dat je anders anderhalf miljoen PVV-kiezers in de kou zou laten staan.
Veel van die verklaarders menen nu dat de democratie versterkt uit dit proces tevoorschijn is gekomen (er zijn er zelfs die van een wederopstanding van de dialoog spreken!).
Ik weet niet of Groenlinks hiervoor een prijs gaat betalen. De kiezer NL is een wel zeer autonome kiezer. Ik doel nu niet zozeer op het aantal anti-vreemdeling-stemmers, maar op het feit dat het vertrouwen in de politiek hier is toegenomen sinds we een minderheidskabinet hebben met gedoogsteun van op zijn zachtst gezegd maatschappelijk vreemd sporende figuren. 't Zou me niks verbazen als Jolande er mee weg komt.
De opbrengstcijfers zijn duidelijk.
Rutte heeft gezag gewonnen door een minderheidsstandpunt door de kamer te loodsen.
Verhagen heeft zeer beslist een boost gegeven aan zijn Atlantische carriere.
Ik weet niet of iemand het in de gaten gaat houden, ongetwijfeld zal ook Jolande Sap haar toekomst versterkt hebben - denk aan Eveline Herfkens die als rechtgeaard sociaal-democraat aan de oostkust van Amerika op zeer Amerikaanse wijze de behartiging van de belangen van de minder bedeelden in deze wereld weet te verbinden met de behartiging van haar eigen belangen.
Wat ik zo graag verklaard zou willen zien door die Haagse verklaarders is dit. Het kabinet Rutte/Verhagen zit er dankzij de steun van Wilders. Die is daarvoor rijkelijk beloond. We mogen dat iedere keer weer duidelijker zien als Gerd Leers in al zijn naaktheid voor ons staat, ons toont dat hij met zijn joods-christelijke bloedlichaampjes persoonlijk garant staat dat Neerlands bloed voor de invloed van vreemde smetten gevrijwaard zal blijven.
Ik hoop dus dat iemand van die verklaarders Jolanda Sap gaat vragen, graag met de camera erbij, wat nu precies de opbrengst is voor Groenlinks van die politieke prestatie, het geven en nemen dat zo kenmerkend is voor het democratische proces. Dat iemand van hen dus, wijzend op de niet te ontkennen beloning van Wilders gaat vragen aan Sap waar we de beloning voor Groenlinks gaan zien:
- gaan de vreemdelingen binnen onze poorten voortaan wat humaner behandeld worden, meer volgens Groenlinks opvattingen
- gaat de schande van de voedselbank weggenomen worden
- of gaan we meemaken dat het groene beleid van dit kabinet in positieve zin wordt bijgesteld
Waar en wanneer zal de steun van Groenlinks voor het kabinetsbeleid in klinkende munt worden omgezet.
Dat deze commentaren mij, als rechtgeaard pacifist, nogal wrang in de oren klinken zal niemand verbazen.
Menigeen is het vergeten, maar het is nog niet zo lang geleden dat niet alleen de meerderheid van het volk NL tegen verder optreden in Afghanistan was, maar dat ook de meerderheid van het Haagse wereldje het met het volk eens was. Er was eigenlijk maar één belangrijke dwarsligger: Maxime Verhagen. Die heeft werkelijk alle middelen ingezet om zijn persoonlijke doelstellingen tot regeringsbeleid te maken. Daarbij nu dan geholpen door Jolande Sap.
Waarmee Jolande Sap zich niet heeft laten hinderen door de wens van de meerderheid van haar eigen Groenlinks kiezers.
Zoals Rutte en diezelfde Verhagen, hun zeer persoonlijke inzichten volgend, zo'n drie miljoen kiezers buitenspel gezet hebben onder het mom dat je anders anderhalf miljoen PVV-kiezers in de kou zou laten staan.
Veel van die verklaarders menen nu dat de democratie versterkt uit dit proces tevoorschijn is gekomen (er zijn er zelfs die van een wederopstanding van de dialoog spreken!).
Ik weet niet of Groenlinks hiervoor een prijs gaat betalen. De kiezer NL is een wel zeer autonome kiezer. Ik doel nu niet zozeer op het aantal anti-vreemdeling-stemmers, maar op het feit dat het vertrouwen in de politiek hier is toegenomen sinds we een minderheidskabinet hebben met gedoogsteun van op zijn zachtst gezegd maatschappelijk vreemd sporende figuren. 't Zou me niks verbazen als Jolande er mee weg komt.
De opbrengstcijfers zijn duidelijk.
Rutte heeft gezag gewonnen door een minderheidsstandpunt door de kamer te loodsen.
Verhagen heeft zeer beslist een boost gegeven aan zijn Atlantische carriere.
Ik weet niet of iemand het in de gaten gaat houden, ongetwijfeld zal ook Jolande Sap haar toekomst versterkt hebben - denk aan Eveline Herfkens die als rechtgeaard sociaal-democraat aan de oostkust van Amerika op zeer Amerikaanse wijze de behartiging van de belangen van de minder bedeelden in deze wereld weet te verbinden met de behartiging van haar eigen belangen.
Wat ik zo graag verklaard zou willen zien door die Haagse verklaarders is dit. Het kabinet Rutte/Verhagen zit er dankzij de steun van Wilders. Die is daarvoor rijkelijk beloond. We mogen dat iedere keer weer duidelijker zien als Gerd Leers in al zijn naaktheid voor ons staat, ons toont dat hij met zijn joods-christelijke bloedlichaampjes persoonlijk garant staat dat Neerlands bloed voor de invloed van vreemde smetten gevrijwaard zal blijven.
Ik hoop dus dat iemand van die verklaarders Jolanda Sap gaat vragen, graag met de camera erbij, wat nu precies de opbrengst is voor Groenlinks van die politieke prestatie, het geven en nemen dat zo kenmerkend is voor het democratische proces. Dat iemand van hen dus, wijzend op de niet te ontkennen beloning van Wilders gaat vragen aan Sap waar we de beloning voor Groenlinks gaan zien:
- gaan de vreemdelingen binnen onze poorten voortaan wat humaner behandeld worden, meer volgens Groenlinks opvattingen
- gaat de schande van de voedselbank weggenomen worden
- of gaan we meemaken dat het groene beleid van dit kabinet in positieve zin wordt bijgesteld
Waar en wanneer zal de steun van Groenlinks voor het kabinetsbeleid in klinkende munt worden omgezet.
Thursday, January 13, 2011
STEUNBEREN VAN DE SAMENLEVING
Kees Schuyt is een steunbeer van de samenleving. Ik heb hem leren kennen via zijn stukjes in de Volkskrant. Wat mij betreft is het een man die we niet kunnen missen in de ruggengraat van onze samenleving NL. Zeker niet sinds daarover een gesel gaat.
Ik doel niet op de gesel van Fortuyn of Theo van Gogh of Wilders. Ik doel op de gesel van hun nalopers. De klagers. En dan vooral hen die het zo goed weten te verwoorden in de krant, op de pagina's van internet.
Kees Schuyt heeft ooit voor Balkenende een rapport mogen schrijven. Over normen en waarden. Een goed rapport, denk ik. Balkenende vond van niet en heeft het onder in een la gestopt.
Kees Schuyt heeft een aantal van zijn stukken gebundeld in STEUNBEREN VAN DE SAMENLEVING. Een goeie bundel. Ik ben het niet altijd met hem eens. Een enkele keer heb ik deze wijze man op een onvolkomenheid kunnen betrappen. Maar ik zou het boek aan iedereen aan willen raden.
Ik ben dankbaar dat ik een tijdgenoot van deze man mag zijn. Zoals ik ook even een tijdgenoot mocht zijn van zulke grote mannen als Anton Constandse, Arthur Lehning of Theun de Vries.
Er schuilt een zekere tragiek in het bestaan van deze mensen, en de rapporten en boeken die ze het licht doen zien. Zij die deze geschriften ter hand nemen hebben deze eigenlijk niet nodig.
Zij die het nodig hebben zullen vermoedelijk nooit langer dan een seconde stil kunnen staan bij wat deze mensen te melden hebben.
Tuesday, January 4, 2011
SPAGHETTI ALLA PUTTANESCA
Er is alla carbonara. Het is spaghetti genoemd naar de mannen die het aten: de houtskoolbranders, le carbonai. Harde werkers die veel spek nodig hadden om overeind te blijven.
Gaat het verhaal.
Mooi dat ze geen spaghetti, maar penne aten!
Zou alla carbonara vaker gegeten worden als alla puttanesca. Puttana is niet zo'n eerzaam beroep. Nou ja, vroeger wel. Zie de fim L'Uomo delle Stelle, waar in een klein Siciliaans dorpje de mannen die nog te jong zijn om samen te wonen, de mannen die zich eenzaam voelen ondanks dat ze samen wonen en de mannen wier vrouw is gaan hemelen, 's avonds in de rij staan voor de deur van de vrouw, die voor het dorp een zegenende taak vervult - pratend over het weer terwijl ze netjes hun beurt afwachten. Of denk aan het verhaal van García Marquez Memoria de mis putas tristes.
Maar als je denkt aan de tegenwoordige hoertjes op de afwerkplekken dan zou een spaghetti alla puttanesca evenals die voor de carbonai zeker een functie hebben.
Nee, spaghetti alla puttanesca heeft niks met hoertjes te maken. Of ....
Volgens mij is het zo gegaan.
Eén van de carbonai had genoeg van zijn zware leven. En van zijn bazige vrouw. En toen een marskramer langs kwam en hem vertelde van het zoete leven in Napoli stapte hij op, liet vrouw en kinderen achter zich en kwam een paar weken later in die smerige, maar o zo wonderschone stad aan, inmiddels vrouwlief het lekkere eten en het warme bed al aardig missend. Omdat hij er niet rijker op was geworden gedurende zijn tocht was het leven niet zozeer dolce dan wel hard en koud, vooral 's nachts. En zo bevond hij zich op een avond ook in zo'n rij, keurig en vooral knikkebollend wachtend op zijn beurt. Toen hij eindelijk aan de beurt was viel hij bijna om van de slaap, en kon hem nauwelijks overeind krijgen. De vrouw zag een aardige man, kreeg medelijden, en pakte haar bordje fuori servizio dat de volgende klant voor zijn neus aan de deurknop gehangen zag worden. Senza fare motto.
Ik zal jou eens een lekkere pasta klaarmaken, zei ze, kijken wat we daarna in bed hebben.
pomidori da sugo 500 gr.
spaghetti 400 gr.
olijfolie
zwarte olijven 150 gr.
ansjovis 100 gr.
kappertjes 50 gr.
tomatenpuree
knoflookteentjes 2
rood chilipepertje
En, zoals alle Italiaanse vrouwen, zei ze zichzelf voor wat te doen.
> Een pan water, niet al te zout ...
Nee, zo zegt een Italiaanse hoer dat niet.
> Mettere sul fuoco una pentola con abbondante acqua non troppo salata; quando alzerà il bollore buttarvi gli spaghetti.
[pan op het vuur - voldoende water - als het gaat borrelen de spaghetti er in gooien]
> Lavare e diliscare le acciughe.
[ansjovis wassen en fileren (ik hou niet van sardientjes!)]
> Porre in un casseruola di terracotta l'olio, l'aglio, e il pepperoncino a pezzetti; fare soffrigere e quando l'aglio sarà ben scuro, unire le acciughe e con una forchetta spappolarle bene.
[Olie, knoflook en aan stukken gereten chilipepertje bij elkaar - verhitten tot de knoflook bruin is - ansjovis erbij en roeren tot het een papje vormt]
> Aggungere quindi i pomidori, pelati e spezzetati, le olive snocciolate, i capperi ben lavati, e due cucchiaini di concentrato di pomodoro.
[De tomaten erbij, ook aan stukken en bovendien gepeld, de olijven zonder pit, de kappertjes en een beetje tomatepuree]
> Mescolare bene la salsa - deve risultare molto scura - e lasciarla sul fuoco fino a quando gli spaghetti saranno cotti; scolarli leggermente al dente e poi condirli.
[De boel goed mengen, en op het vuur houden tot de spaghetti klaar is(die begrijp ik niet: een mindere kok, zoals ik, kan niet op tijd alles gedaan hebben - bij mij is de spaghetti eerder gaar dan de saus klaar is)]
Wel, wat er die nacht verder gebeurd is weet ik niet, maar de houtskoolbrander voelde zichzelf de volgende morgen nog ongelukkiger. Zo een beetje als de slaaf, of als het hulpeloze kind dat niet zonder de mishandelende vader kan: ze hebben graag een gecontroleerd leventje, ook al wordt hun leven dan gecontroleerd door een ander.
De ondankbare hond. Met de staart tussen de benen vat hij de volgende morgen de reis terug aan. En zit enkele weken later weer aan zijn eigen tafel.
Waar hij onder uit de zak krijgt. Van vrouw én kinderen!
> Dove sei stato?
> Beh ... Napoli.
> Che hai fatto?
> Peuh ... niente.
> Ma, dove hai dormato?
> Un trattoria.
> Un trattoria!?
> C'era anche un letto.
> Che hai mangiato?
Aha, da's een makkelijke vraag. En hij vertelt hoe de "herbergierster" een pasta voor hem heeft gemaakt. Maar zijn vrouw, die allesbehalve van gisteren is, heeft onmiddellijk door dat hier een "potentie"-hapje is bereid.
> Porca miseria, sei stato con le donne!
De oudste zoon mengt zich in het gesprek.
> Trattoria alla puttanesca!
De jongste zoon doet ook een duit in het zakje.
> Spaghetti alla puttanesca!
Zo, de naam van dat gerecht staat. En moeders buldert:
> Da oggi mangiamo la pasta sempre a casa!
> Pasta alla carbonara!
Waarmee de oudste zoon de pot op tafel de nu bekende naam geeft!
> Che dice? Eeeh!
Zegt de vrouw met bliksemende ogen, vuurspuwend welhaast.
En de arme man weet alleen nog maar uit te brengen Amen. Waarmee zijn lot bezegeld is. Zijn verdere leven lang zal hij alleen nog maar spaghetti alla carbonara eten.
Gaat het verhaal.
Mooi dat ze geen spaghetti, maar penne aten!
Zou alla carbonara vaker gegeten worden als alla puttanesca. Puttana is niet zo'n eerzaam beroep. Nou ja, vroeger wel. Zie de fim L'Uomo delle Stelle, waar in een klein Siciliaans dorpje de mannen die nog te jong zijn om samen te wonen, de mannen die zich eenzaam voelen ondanks dat ze samen wonen en de mannen wier vrouw is gaan hemelen, 's avonds in de rij staan voor de deur van de vrouw, die voor het dorp een zegenende taak vervult - pratend over het weer terwijl ze netjes hun beurt afwachten. Of denk aan het verhaal van García Marquez Memoria de mis putas tristes.
Maar als je denkt aan de tegenwoordige hoertjes op de afwerkplekken dan zou een spaghetti alla puttanesca evenals die voor de carbonai zeker een functie hebben.
Nee, spaghetti alla puttanesca heeft niks met hoertjes te maken. Of ....
Volgens mij is het zo gegaan.
Eén van de carbonai had genoeg van zijn zware leven. En van zijn bazige vrouw. En toen een marskramer langs kwam en hem vertelde van het zoete leven in Napoli stapte hij op, liet vrouw en kinderen achter zich en kwam een paar weken later in die smerige, maar o zo wonderschone stad aan, inmiddels vrouwlief het lekkere eten en het warme bed al aardig missend. Omdat hij er niet rijker op was geworden gedurende zijn tocht was het leven niet zozeer dolce dan wel hard en koud, vooral 's nachts. En zo bevond hij zich op een avond ook in zo'n rij, keurig en vooral knikkebollend wachtend op zijn beurt. Toen hij eindelijk aan de beurt was viel hij bijna om van de slaap, en kon hem nauwelijks overeind krijgen. De vrouw zag een aardige man, kreeg medelijden, en pakte haar bordje fuori servizio dat de volgende klant voor zijn neus aan de deurknop gehangen zag worden. Senza fare motto.
Ik zal jou eens een lekkere pasta klaarmaken, zei ze, kijken wat we daarna in bed hebben.
pomidori da sugo 500 gr.
spaghetti 400 gr.
olijfolie
zwarte olijven 150 gr.
ansjovis 100 gr.
kappertjes 50 gr.
tomatenpuree
knoflookteentjes 2
rood chilipepertje
En, zoals alle Italiaanse vrouwen, zei ze zichzelf voor wat te doen.
> Een pan water, niet al te zout ...
Nee, zo zegt een Italiaanse hoer dat niet.
> Mettere sul fuoco una pentola con abbondante acqua non troppo salata; quando alzerà il bollore buttarvi gli spaghetti.
[pan op het vuur - voldoende water - als het gaat borrelen de spaghetti er in gooien]
> Lavare e diliscare le acciughe.
[ansjovis wassen en fileren (ik hou niet van sardientjes!)]
> Porre in un casseruola di terracotta l'olio, l'aglio, e il pepperoncino a pezzetti; fare soffrigere e quando l'aglio sarà ben scuro, unire le acciughe e con una forchetta spappolarle bene.
[Olie, knoflook en aan stukken gereten chilipepertje bij elkaar - verhitten tot de knoflook bruin is - ansjovis erbij en roeren tot het een papje vormt]
> Aggungere quindi i pomidori, pelati e spezzetati, le olive snocciolate, i capperi ben lavati, e due cucchiaini di concentrato di pomodoro.
[De tomaten erbij, ook aan stukken en bovendien gepeld, de olijven zonder pit, de kappertjes en een beetje tomatepuree]
> Mescolare bene la salsa - deve risultare molto scura - e lasciarla sul fuoco fino a quando gli spaghetti saranno cotti; scolarli leggermente al dente e poi condirli.
[De boel goed mengen, en op het vuur houden tot de spaghetti klaar is(die begrijp ik niet: een mindere kok, zoals ik, kan niet op tijd alles gedaan hebben - bij mij is de spaghetti eerder gaar dan de saus klaar is)]
Wel, wat er die nacht verder gebeurd is weet ik niet, maar de houtskoolbrander voelde zichzelf de volgende morgen nog ongelukkiger. Zo een beetje als de slaaf, of als het hulpeloze kind dat niet zonder de mishandelende vader kan: ze hebben graag een gecontroleerd leventje, ook al wordt hun leven dan gecontroleerd door een ander.
De ondankbare hond. Met de staart tussen de benen vat hij de volgende morgen de reis terug aan. En zit enkele weken later weer aan zijn eigen tafel.
Waar hij onder uit de zak krijgt. Van vrouw én kinderen!
> Dove sei stato?
> Beh ... Napoli.
> Che hai fatto?
> Peuh ... niente.
> Ma, dove hai dormato?
> Un trattoria.
> Un trattoria!?
> C'era anche un letto.
> Che hai mangiato?
Aha, da's een makkelijke vraag. En hij vertelt hoe de "herbergierster" een pasta voor hem heeft gemaakt. Maar zijn vrouw, die allesbehalve van gisteren is, heeft onmiddellijk door dat hier een "potentie"-hapje is bereid.
> Porca miseria, sei stato con le donne!
De oudste zoon mengt zich in het gesprek.
> Trattoria alla puttanesca!
De jongste zoon doet ook een duit in het zakje.
> Spaghetti alla puttanesca!
Zo, de naam van dat gerecht staat. En moeders buldert:
> Da oggi mangiamo la pasta sempre a casa!
> Pasta alla carbonara!
Waarmee de oudste zoon de pot op tafel de nu bekende naam geeft!
> Che dice? Eeeh!
Zegt de vrouw met bliksemende ogen, vuurspuwend welhaast.
En de arme man weet alleen nog maar uit te brengen Amen. Waarmee zijn lot bezegeld is. Zijn verdere leven lang zal hij alleen nog maar spaghetti alla carbonara eten.
Subscribe to:
Posts (Atom)