NB
This is the sixth of a series of impressions of the dwellings of Jehovah and Satan
For the first impression follow the link how to tell you're in heaven
Thursday, December 28, 2017
porca miseria, where the hell are Pinamonti's marbles
Do you know Pinamonti?
I do know Pinamonti.
I prayed heaven: let this cup pass from me.
Just joking.
But he came to my place.
Those of you who are familiar with James Joyce's A Portrait of the Artist as a Young Man will probably know the man. Although James Joyce didn't mention his name, his biographers have disclosed the sources of which is one of the most pungent and gruesome passages of Joyce's work.
It is also the far most insulting description of my place.
In A Portrait, Stephen Dedalus, alter ego of JJ, has to hear a sermon, and the sermon is about my abode. The sermon tells schoolboys about the place of my reigning.
- Adam and Eve, my dear boys, were [...] created by God in order that the seats in heaven left vacant by the fall of Lucifer and his rebellious angels might be filled again ...
- Alas, my dear little boys, they too fell ...
- And then the voice of God was heard in that garden, calling His creature man to account ...
The preacher's voice sank. He paused, joined his palms, for an instant, parted them. Then he resumed:
- Now, let us try for a moment to realise, as far as we can, the nature of that abode of the damned ...
- They lie in exterior darkness ...
- The horror of this strait and dark prison is increased by its awful stench ...
- But the stench is not, horrible though it is, the greatest physical torment to which the damned are subjected. The torment of fire is the greatest torment ...
- Our earthly fire again, no matter how fierce or widespread it may be, is always of a limited extent: but the lake of fire in hell is boundless ...
- And yet what I have said as to the strength and quality and boundlessness of the fire is as nothing when compared to its intensity ...
- Consider finally that the torment of this infernal prison is increased by the company of the damned themselves ...
- Last of all consider the frightful torment to those damned souls, tempters, and tempted alike, of the company of the devils ...
If you think I'm quoting at length - no, I'm not.
And this was only the morning session.
The preacher began to speak in a quiet friendly tone. His face was kind and he joined gently the fingers of each hand, forming a frail cage by the union of their tips.
- This morning we endeavoured, in our reflection upon hell [...] the composition of place [...] the material character of that place and of the physical torment which all who are in hell endure. This evening we shall consider for a few moments the nature of the spiritual torments ...
I'll spare you the details, as I did above. I have summarized in 340 words what James Joyce tells you in 17 pages. James Joyce was a great sinner, and a joyous sinner too. But having heard that sermon as a fourteen year old boy, some time after his first experience with the whores, he came down the aisle of the chapel, his legs shaking and the scalp of his head trembling ...
The sermon was held by a preacher, but it was not his sermon. No, this sermon is written, and apparently preserved to repeat it now and then, to make young boys hear it.
The author was Giovanni Pietro Pinamonti, a great preacher, who came here at the beginning of what you call the 18th century. As I say, I didn't want to have him here. I didn’t begrudge him having heaven, and I didn’t begrudge Jehovah having him. When he died, and he came down the path to these places I camouflaged the entrance to my embankment place. But how sturdy that man was. He looked and looked, he rummaged over the place, poked in the leaves and twigs, and he found my path.
There he was, looking me in my face.
- Aha, there we are.
- You are wrong.
- No, I want to see hell as it is. If I got it right.
- Impossible, it's either Hell or Heaven, no way back. Please I warn you, this is the highway to hell.
- I'm not afraid. The good Lord has a lot of us saved from Hell.
Mines were fruitless attempts to change his mind. Inutile.
He was in the boat, before I could stop him. I rowed my boat in silence to my landing.
He was also the first to disembark. Anyway, his goose was cooked.
- Where 's the fire?
- We don't have fires here.
He looked around. He saw mountains, yielding prosperity fot the people, and hills in righteousness. He saw green pastures, still waters.
Then his eye caught something.
- What's that?
He pointed at a fireplace. You could see some flames.
- That's for the Jacuzzi.
He looked bewildered.
- Is this Hell?
I nodded.
- Then I better go to heaven, that must be ...
I interrupted the man brutally, took his arm, brought him to my mountain and pointed at the singing business of Jehovah.
- That's Jehovah's place, which to you from now on is forbidden territory. Make yourself comfortable and have a nice day.
I had seen well. This guy was a nuisance. Everyday something to complain. Loaded with frustrations.
How could I get rid of that man?
Well, that's the biggest problem. You, and you ... and you are already a few times raptured. Your elements have found each other again, and again, and have ordered for the envelope you are.
That's not the case with Pinamonti.
I hate to think of it but it seems to me that the constituting elements of Pinamonti are happy to be redeemed from the obligation to bear Pinamonti's envelope, and refuse, against every statistical law, to reconfigure the state which asks for the return of this fire-and-brimstone sermoner.
And, let's be honest, who would blame them? Who, in heaven or on earth, would like to meet again with a man who has made it his life's work to frighten kids and merry sinners, at the same time inventing the cruellest tortures.
Wednesday, December 27, 2017
revelation or illusion ... and Hitchen’s razor
Ik ben niet zo’n fan van Hitchens’ razor.
"What can be asserted without evidence can be dismissed without evidence"Het zet de gelovige in een verkeerde hoek. Als iemand wil geloven moet ie dat zelf weten - en ik zal hem serieus nemen. Eerst wanneer die iemand wil dat ik zijn geloof overneem, zal ik hem vragen de werkelijkheidswaarde van dat geloof aan te geven. En mocht deze gelovige zeggen: “Denying the existence of God is as much a leap of faith as asserting it.” - zoals Peter Wehner in het Kerstnummer van de New York Times - dan zal ik zeggen: nee jongen, da’s de zaak omkeren. Als ik iets, wat jij me op de mouw wilt spelden, niet geloof of niet vertrouw, maakt dat van mij noch een gelovige noch een ongelovige. En ik zal besluiten: het lijkt me beter dat je van nu af aan je verhaaltjes voor je houdt. Maar gisteren kon ik de neiging om Hitchens’ razor tevoorschijn te halen maar ternauwernood onderdrukken. In dat wat voorafging aan deze post revelation or illusion kwam een uitspraak van Francis Collins aan de orde ... samengevat: je hebt een revelation, daarop laat je reason los, en dan leidt een leap of faith tot inzicht ... een uitspraak die door Cees Dekker was doorgetweet. Naar aanleiding van die tweet ontstond een discussie die ik met interesse wilde volgen. Iemand vroeg: hoe weet je of je met een revelation of met een illusion te maken hebt? Dekker gaf antwoord op die vraag: “Of iets openbaring is [of] een illusie blijkt uit het feit dat het blijkt te passen bij de werkelijkheid. Toegegeven, daar zit een element van subjectiviteit in.” Wel, meer een begin van een antwoord dan een echt antwoord, maar het geeft iets aan. Maar Dekker voegde er nog iets aan toe. “Hoofdpunt waarom atheïsme (wat ik serieus overwoog) me niet overtuigt: Het benoemt veel kernzaken als illusie (zin van het leven, waardigheid van de mens, schoonheid, goedheid…).” Waarop ik in de discussie sprong (ingreep):” Nee hoor Cees, zin van het leven, waardigheid van de mens, schoonheid, goedheid ... zijn voor de atheist geen illusie. Hiermee is je reasoning overgegaan in exclusief claimen voor gelovigen van dingen die er toe doen.” Waarop Dekker mij antwoordde: “Ik begrijp dat ook de goedwillende atheist er wat van probeert te maken, maar het spijt me voor hen: in de louter toevallige beweging van atomen - de enige basis van het al, aldus de atheïst - valt erg weinig zin te ontdekken.” Een opmerking van een atheist - over de basis van het al - leidt tot Dekker’s conclusie: zin van het leven, waardigheid van de mens, schoonheid, goedheid ... zijn voor de atheist illusie. Die atheist blijkt Steven Weinberg te zijn. Ik weet niet veel van Steven Weinberg. Zijn biografie doet niet vermoeden dat hij zaken die er toe doen als een illusie ziet. Maar ik weet één ding zeker: Dekker heeft geen zorgvuldig onderzoek gedaan naar de beweegredenen van Weinberg. Dit zegt Weinberg over geloof / religie: “Frederick Douglass told in his Narrative how his condition as a slave became worse when his master underwent a religious conversion that allowed him to justify slavery as the punishment of the children of Ham. Mark Twain described his mother as a genuinely good person, whose soft heart pitied even Satan, but who had no doubt about the legitimacy of slavery, because in years of living in antebellum Missouri she had never heard any sermon opposing slavery, but only countless sermons preaching that slavery was God's will. With or without religion, good people can behave well and bad people can do evil; but for good people to do evil — that takes religion.” Die laatste deelzin is niet leuk voor Cees Dekker. Ik weet ook niet of het een goede afsluiting van de voorafgaande observatie is. Maar één ding is zeker: hier spreekt een man die gevoel in zijn donder heeft, hier spreekt een man die de waardigheid van de mens na aan het hart ligt. Nu is Dekker een groot wetenschapper, erkend en gewaardeerd door wetenschappers in binnen- en buitenland. Hij heeft weet van hypothese en benodigd onderzoek om van zo’n hypothese wetenschap te maken. Hij kan observeren, meten, één plus één bij elkaar optellen en concluderen. Dus, aan zijn intellectuele capaciteiten kan het niet liggen. Hier moet sprake zijn van twee revelations die via reasoning en een leap of faith tot inzicht zijn verworden. 1. Over de inzichten in de persoon Weinberg. Dekker heeft iets gelezen van Weinberg, over atomen en de basis van het al. Daar openbaart zich iets. Dekker’s reason gaat aan de slag, en na een leap of faith heeft hij nieuw inzicht verworven: de dingen die er toe doen zijn voor Weinberg zinloos. 2. Over Dé atheist. Dekker leert dat Weinberg een atheist is. Daar openbaart zich iets. Dekker’s reasoning gaat aan de slag, en na een faith of leap heeft hij nieuw inzicht verworven: de dingen die er toe doen zijn voor atheisten zinloos. (En een "goedwillende atheist" die die toevallig tegenkomt - ik dus - betekent geen nieuwe revelation en dus geen nieuw inzicht.) Ja Cees, ik zou zeggen: er komt behoorlijk wat subjectiviteit om de hoek kijken. En reasoning is gedurende het proces, wat zeg ik, aan het begin van het proces op de mesthoop terecht gekomen. Van mij mag voortaan iedere uitspraak die Cees Dekker doet buiten zijn wetenschappelijke kader - en ik bedoel dan zijn technisch-wetenschappelijke kader - a priori met het razor van Hitchens benaderd worden. Ook wel: met een korreltje zout genomen worden. Dat ik op één willekeurige dag in het leven twee leaps of faith zie, terwijl een beperkte research-inspanning ook inzicht had kunnen leveren - bijv. even de fiets pakken en naar de bibliotheek - wel ... ik weet voor even genoeg over die revelations. En dat op een dag dat iemand mij de vraag stelt “How Can I Possibly Believe That Faith Is Better Than Doubt?” en mij informeert over “the walls we have built between faith and reason.” - opnieuw Peter Wehner in de New York Times. Yes Sir, ik zou maar eens wat meer gaan twijfelen en wat vaker achter mijn oor krabben, als ik U was. No Sir, we hebben geen muur gebouwd tussen reason en faith. Zoals we ook geen muur bouwen tussen zulke uiteenlopende dingen als een voetbalveld en een glas met water, zoals we ook geen muur gebouwd hebben tussen ooievaars en zwangere vrouwen. Faith en reason hebben - naast een vocabulaire dat benodigd is - niets met elkaar gemeen. En tegen hen die ons dat wel willen doen geloven, zoals Cees Dekker, en zoals U, Peter Wehner, zeg ik: het lijkt me beter dat je van nu af aan je verhaaltjes voor je houdt.
Monday, December 25, 2017
revelation or illusion
“But reason alone cannot prove the existence of God. Faith is reason plus revelation, and the revelation part requires one to think with the spirit as well as with the mind. You have to hear the music, not just read the notes on the page. Ultimately, a leap of faith is required.”
Dit is een citaat uit een post van Francis Collins, wetenschapper, met als titel “Why this scientist believes in God”. De post is gepubliceerd april 2007. Het citaat is geactualiseerd doordat Cees Dekker, wetenschapper die vindt dat wetenschap gecombineerd kan/moet worden met geloof, het één dezer dagen getweet heeft met als kwalificatie “nice quote”.
Laat ik voorop stellen dat ik geen probleem heb met wetenschappers die geloven. Als ze hun wetenschappelijke arbeid uitvoeren conform de criteria die daarvoor gelden kan daar niks mis mee wezen. Zeker niet riskanter dan een socioloog die zich, gegeven zijn sociaal culturele achtergrond, zet aan het definiëren van een maatschappelijk probleem dat hoognodig onderzocht moet worden.
Wat mij wel een probleem lijkt is de ingrediënten die Collins hier met elkaar mengt, waar Dekker bewondering voor heeft: faith / reason / revelation / spirit / mind.
Revelation lijkt me hier een sleutelwoord.
De filosoof zegt: Revelation is the self-disclosure of God to humanity. Nu zijn er nogal wat redelijke mensen geweest - denkers - die iets over God hebben gezegd. Dat kan alleen uit revelation tevoorschijn komen. En die uitspraken vertonen zoveel verschillen dat je je mag afvragen: hoe betrouwbaar zijn die revelations.
Anders gezegd: wanneer is er sprake van revelation en wanneer is er sprake van illusion. Over illusion zegt de filosoof: it is impossible to distinguish a hallucination of being faced with an elephant from the state of being actually faced with an elephant.
Collins, en naar ik aanneem Dekker in zijn kielzog, gaan een revelation te lijf met reason.
Allereerst een citaat over de verhouding tussen illusion en revelation. Uit “Experimental Essays on Chuang-tzu”. Zhuang Zhu was een belangrijke filosoof die leefde tijdens de Periode van de Strijdende Staten.
“... but the spontaneous is always springing up at the center of me, thrusting me forward or dragging me back, and it is only at the periphery that I can take full control of it. Nor is it sensible to wish that it were otherwise, since raptures, aesthetic, erotic, intellectual, mystical, in which the spontaneous floods the whole of consciousness, can lift us to heights of awareness beyond our ordinary capacities. They can also delude us, of course, and the obscured line between revelation and illusion is a distinction to cling to as best one can, to be clarified by reason in retrospect or not at all.”
Een lang citaat, om ook de aard van een revelation duidelijk te maken: an aesthetic, erotic, intellectual, mystical rapture (ik kan de intellectual rapture niet goed plaatsen).
Maar het venijn zit natuurlijk in de staart: “the obscured line between revelation and illusion” en “to be clarified by reason in retrospect”.
Wie een revelation heeft gehad, en die mee naar huis neemt om daarover te berichten staat in wezen met lege handen. Er is niets concreets, er is niets meetbaar, er kan geen sprake zijn van herhaling. Maar bovenal, niemand kan ooit God kennen - daar zijn alle theologen en filosofen het over eens. Hoe dan zal degene die een revelation heeft gehad kunnen zeggen dat God zich aan hem kenbaar heeft gemaakt?
How to clarify a revelation by reason in retrospect?
Collins vat het samen met een muzikale ervaring: You have to hear the music, not just read the notes on the page.
Collins zou zich een paar dingen kunnen afvragen.
Hoe had Ludwig von Beethoven zijn Missa Solemnis of zijn 9de symfonie kunnen componeren?
Hoe was het mogelijk dat Leonard Bernstein, om maar een dwarsstraat te noemen, het orkest door een partituur kon leiden als hij die niet van te voren, liggend op de sofa, grondig had doorgenomen.
Of dit: ... in interviews, Gould would talk about the importance of learning a piece of music on paper before performing it.
Dit is een citaat uit een post van Francis Collins, wetenschapper, met als titel “Why this scientist believes in God”. De post is gepubliceerd april 2007. Het citaat is geactualiseerd doordat Cees Dekker, wetenschapper die vindt dat wetenschap gecombineerd kan/moet worden met geloof, het één dezer dagen getweet heeft met als kwalificatie “nice quote”.
Laat ik voorop stellen dat ik geen probleem heb met wetenschappers die geloven. Als ze hun wetenschappelijke arbeid uitvoeren conform de criteria die daarvoor gelden kan daar niks mis mee wezen. Zeker niet riskanter dan een socioloog die zich, gegeven zijn sociaal culturele achtergrond, zet aan het definiëren van een maatschappelijk probleem dat hoognodig onderzocht moet worden.
Wat mij wel een probleem lijkt is de ingrediënten die Collins hier met elkaar mengt, waar Dekker bewondering voor heeft: faith / reason / revelation / spirit / mind.
Revelation lijkt me hier een sleutelwoord.
De filosoof zegt: Revelation is the self-disclosure of God to humanity. Nu zijn er nogal wat redelijke mensen geweest - denkers - die iets over God hebben gezegd. Dat kan alleen uit revelation tevoorschijn komen. En die uitspraken vertonen zoveel verschillen dat je je mag afvragen: hoe betrouwbaar zijn die revelations.
Anders gezegd: wanneer is er sprake van revelation en wanneer is er sprake van illusion. Over illusion zegt de filosoof: it is impossible to distinguish a hallucination of being faced with an elephant from the state of being actually faced with an elephant.
Collins, en naar ik aanneem Dekker in zijn kielzog, gaan een revelation te lijf met reason.
Allereerst een citaat over de verhouding tussen illusion en revelation. Uit “Experimental Essays on Chuang-tzu”. Zhuang Zhu was een belangrijke filosoof die leefde tijdens de Periode van de Strijdende Staten.
“... but the spontaneous is always springing up at the center of me, thrusting me forward or dragging me back, and it is only at the periphery that I can take full control of it. Nor is it sensible to wish that it were otherwise, since raptures, aesthetic, erotic, intellectual, mystical, in which the spontaneous floods the whole of consciousness, can lift us to heights of awareness beyond our ordinary capacities. They can also delude us, of course, and the obscured line between revelation and illusion is a distinction to cling to as best one can, to be clarified by reason in retrospect or not at all.”
Een lang citaat, om ook de aard van een revelation duidelijk te maken: an aesthetic, erotic, intellectual, mystical rapture (ik kan de intellectual rapture niet goed plaatsen).
Maar het venijn zit natuurlijk in de staart: “the obscured line between revelation and illusion” en “to be clarified by reason in retrospect”.
Wie een revelation heeft gehad, en die mee naar huis neemt om daarover te berichten staat in wezen met lege handen. Er is niets concreets, er is niets meetbaar, er kan geen sprake zijn van herhaling. Maar bovenal, niemand kan ooit God kennen - daar zijn alle theologen en filosofen het over eens. Hoe dan zal degene die een revelation heeft gehad kunnen zeggen dat God zich aan hem kenbaar heeft gemaakt?
How to clarify a revelation by reason in retrospect?
Collins vat het samen met een muzikale ervaring: You have to hear the music, not just read the notes on the page.
Collins zou zich een paar dingen kunnen afvragen.
Hoe had Ludwig von Beethoven zijn Missa Solemnis of zijn 9de symfonie kunnen componeren?
Hoe was het mogelijk dat Leonard Bernstein, om maar een dwarsstraat te noemen, het orkest door een partituur kon leiden als hij die niet van te voren, liggend op de sofa, grondig had doorgenomen.
Of dit: ... in interviews, Gould would talk about the importance of learning a piece of music on paper before performing it.
NB
Deze post kreeg nog een onverwacht staartje, n.a.v. een discussie met Cees Dekker over revelation /illusion
zie: revelation or illusion ... Hitchens'razor
Tuesday, August 8, 2017
blockbuster
Deze foto is gemaakt door Marleen Roelofs. Ze heeft hem op facebook gepubliceerd, met als omschrijving: Ieri sera cinema all'aperto al Castello di Castiglione del Lago. Che bello fresco.
Ze spreekt van bello fresco, en doelt dan op de frisse open lucht. Niet op de schilderingen die op het op de foto nog witte doek komen. De schilderingen van een blockbuster, an epic best-selling film, kun je moeilijk met een affresco vergelijken, zelfs niet met die van Luca Signorelli in de Duomo di Orvieto: le grandiose scene apocalittiche, fra cui l’Annuncio del Giudizio.
De foto is genomen in de pauze van de film WAR FOR THE PLANET OF THE APES, zojuist uitgebracht.
Ik heb die film gezien.
Indiewire, een website voor/over films, zegt er van: As big, effects-driven Hollywood spectacles go, you can't do much better than this.
Ik geloof het graag. In dat opzicht vloeit de beker over van melk en honing.
Voor de liefhebbers dan.
Veel geweld dus. En veel smerige wreedheid van mens tegen mens - homo homini lupus est - én van mens tegen dier.
Persoonlijk vind ik er nogal wat idiotie in zitten.
Smaken verschillen, maar een meisje dat bij het lijk van haar zojuist doodgeschoten vader enigszins beteuterd staat te kijken, terwijl ze later in de film grote emoties laat zien bij de dood van een aap - dat vind ik wel de absolute limit.
War for the Planet of the Apes received praise for its […] morally complex storyline.
“War” is unusually bleak and violent. “If we were doing this without apes, they never would have made it,” Reeves says. But it is also deeply morally engaged, with visual and thematic echoes of everything from the Exodus to the Holocaust.
Ik vind dat grote onzin. Ik heb geen bredere morele lijn gezien dan de lijnen die in sommige wild west films worden gevolgd.
War for the planet of the apes is gewoon een wild west film in een ander jasje.
Okay, de hoofdrolaap voert de naam Caesar. En met verve. Nou ja, hij is leider van een stam, maar gaat de oorlog in met een legertje van vier waar zich genoemd meisje bijvoegt. Maar, naar de bedoeling van Reeves “Caesar is going to become like a mythic ape figure, like Moses” eindigt hij de film als meer dan een echo van Mozes: hij mag het beloofde land wel vanaf een heuvelrug aanschouwen, maar niet betreden. Edoch, wel met heel ander volk dan waarmee hij begonnen is.
Een metamorfose van jewelste.
Ik bevond mij in gezelschap, dus ik heb die beker moeten ledigen, willen ledigen. Ad fundum.
Ik heb er geen plezierige smaak aan overgehouden.
War for the planet of the apes is gewoon een rot film!
Monday, August 7, 2017
NRC checkt fact
Recent heeft NRC binnen een paar dagen twee opmerkelijke staaltjes van factchecking afgeleverd.
Rutger Bregman, historicus, twitterde: „Sorry, maar is een feit dat jager/verzamelaars fysiek gezonder waren dan landbouwers.” Dit nadat een lezer zijn pleidooi om kinderen meer te laten spelen, zoals lang geleden in de tijden van de jager/verzamelaar gebruikelijk was, als nostalgie had afgedaan. Een NRC-lezer vroeg de krant te checken of dat waar was.
NRC vroeg Bregman naar de herkomst van diens bewering. Bregman had deze kennis opgedaan in de collegebanken.
De wetenschap heeft vastgesteld dat de jagende mens langer leefde dan de boerende mens en qua gemiddelde lengte boven de boer uitstak, en dat botten en gebitten van boeren tekenen vertoonden van ziektes die bij de jagers niet voorkwamen. Dat onderzoek is eerst met de nodige scepsis ontvangen, maar aanvullend onderzoek heeft de bevindingen niet ondergraven.
Wel is het zo dat de kindersterfte onder de jagers aanzienlijk hoger lag.
In de wetenschap is er consensus over de door Bregman geponeerde stelling.
Daar moet wel bij worden aangetekend dat bij dergelijk onderzoek de nodige slagen om de arm moeten worden gehouden. Allereerst wordt er gewerkt met schattingen van populaties. Daarnaast zijn er geen kerkhoven die het mogelijk maken om massaal onderzoek te doen. Verder golden die defecten vooral bij de eerste boeren. Toen de mens het boeren onder de knie kreeg, was het met die nadelen snel gedaan.
De NRC beoordeelde de stelling als waar. (1/8/2017)
Daarna kwam Rosanne Hertzberger, microbioloog, als zomergast op tv en leerde ons “In werkelijkheid heeft de oermens honderden diersoorten weggevaagd. De vroege mens heeft doorgejaagd tot de laatste op zijn bordje lag.” Opnieuw vroeg een NRC-lezer dit feit te checken.
NRC vroeg ook Hertzberger naar de herkomst van haar bewering. Ook zij verwees naar de wetenschap.
Paleontologen zijn het lange tijd oneens geweest over de oorzaken van het verdwijnen van soorten. Klimaatverandering en ijstijden zouden daar mede debet aan zijn geweest.
Maar inmiddels is “er wel” consensus, volgens een wetenschapper. Grote dieren op andere continenten, waar de mens plotseling werd geïntroduceerd, hadden weinig angst voor de aapachtigen die op hen kwamen jagen met hun speren en hun vuur. Maar, “We kunnen het klimaat niet helemaal als schuldige uitsluiten” zegt diezelfde wetenschapper.
Ook hier geldt: wetenschappelijk onderzoek staat niet stevig in de schoenen. Sterker, waar je bij de stelling over de gezondheid van de jager/verzamelaar nog kunt spreken van een hypothese, is de stelling over het verdwijnen van soorten pure speculatie. De just so story over de afwezigheid van angst bij grotere dieren als er een nieuwe soort langskomt kan zo uit de boeken van EP, de evolutiepsychologie, opgeborreld zijn. En als gezegd wordt, opnieuw onze wetenschapper, “Het zou best kunnen dat veel dieren door het veranderende klimaat al in moeilijkheden waren” dan is het voor mij veel makkelijker in te vullen hoe die consensus is ontstaan, dan de perceptie van reeds lang verdwenen diersoorten te peilen.
De NRC beoordeelde ook deze stelling als waar.(2/8/2017)
Wat hier gedaan wordt is dit: kijken of de wetenschappers Bregman en Hertzberger hun lesje hebben geleerd. Twee wetenschappers debiteren een hypothese c.q. een speculatie en de NRC gaat naar hun wetenschappelijke basis om vast te stellen dat die hypothese c.q. speculatie gedragen wordt door de wetenschap.
Dat is heel iets anders dan factchecken, NRC!
Wat zegt het SVDJ, het Stimuleringsfonds Voor De Journalistiek?
Factchecken ontwikkelt zich tot een volwaardige discipline binnen de journalistiek.
???
Rutger Bregman, historicus, twitterde: „Sorry, maar is een feit dat jager/verzamelaars fysiek gezonder waren dan landbouwers.” Dit nadat een lezer zijn pleidooi om kinderen meer te laten spelen, zoals lang geleden in de tijden van de jager/verzamelaar gebruikelijk was, als nostalgie had afgedaan. Een NRC-lezer vroeg de krant te checken of dat waar was.
NRC vroeg Bregman naar de herkomst van diens bewering. Bregman had deze kennis opgedaan in de collegebanken.
De wetenschap heeft vastgesteld dat de jagende mens langer leefde dan de boerende mens en qua gemiddelde lengte boven de boer uitstak, en dat botten en gebitten van boeren tekenen vertoonden van ziektes die bij de jagers niet voorkwamen. Dat onderzoek is eerst met de nodige scepsis ontvangen, maar aanvullend onderzoek heeft de bevindingen niet ondergraven.
Wel is het zo dat de kindersterfte onder de jagers aanzienlijk hoger lag.
In de wetenschap is er consensus over de door Bregman geponeerde stelling.
Daar moet wel bij worden aangetekend dat bij dergelijk onderzoek de nodige slagen om de arm moeten worden gehouden. Allereerst wordt er gewerkt met schattingen van populaties. Daarnaast zijn er geen kerkhoven die het mogelijk maken om massaal onderzoek te doen. Verder golden die defecten vooral bij de eerste boeren. Toen de mens het boeren onder de knie kreeg, was het met die nadelen snel gedaan.
De NRC beoordeelde de stelling als waar. (1/8/2017)
Daarna kwam Rosanne Hertzberger, microbioloog, als zomergast op tv en leerde ons “In werkelijkheid heeft de oermens honderden diersoorten weggevaagd. De vroege mens heeft doorgejaagd tot de laatste op zijn bordje lag.” Opnieuw vroeg een NRC-lezer dit feit te checken.
NRC vroeg ook Hertzberger naar de herkomst van haar bewering. Ook zij verwees naar de wetenschap.
Paleontologen zijn het lange tijd oneens geweest over de oorzaken van het verdwijnen van soorten. Klimaatverandering en ijstijden zouden daar mede debet aan zijn geweest.
Maar inmiddels is “er wel” consensus, volgens een wetenschapper. Grote dieren op andere continenten, waar de mens plotseling werd geïntroduceerd, hadden weinig angst voor de aapachtigen die op hen kwamen jagen met hun speren en hun vuur. Maar, “We kunnen het klimaat niet helemaal als schuldige uitsluiten” zegt diezelfde wetenschapper.
Ook hier geldt: wetenschappelijk onderzoek staat niet stevig in de schoenen. Sterker, waar je bij de stelling over de gezondheid van de jager/verzamelaar nog kunt spreken van een hypothese, is de stelling over het verdwijnen van soorten pure speculatie. De just so story over de afwezigheid van angst bij grotere dieren als er een nieuwe soort langskomt kan zo uit de boeken van EP, de evolutiepsychologie, opgeborreld zijn. En als gezegd wordt, opnieuw onze wetenschapper, “Het zou best kunnen dat veel dieren door het veranderende klimaat al in moeilijkheden waren” dan is het voor mij veel makkelijker in te vullen hoe die consensus is ontstaan, dan de perceptie van reeds lang verdwenen diersoorten te peilen.
De NRC beoordeelde ook deze stelling als waar.(2/8/2017)
Wat hier gedaan wordt is dit: kijken of de wetenschappers Bregman en Hertzberger hun lesje hebben geleerd. Twee wetenschappers debiteren een hypothese c.q. een speculatie en de NRC gaat naar hun wetenschappelijke basis om vast te stellen dat die hypothese c.q. speculatie gedragen wordt door de wetenschap.
Dat is heel iets anders dan factchecken, NRC!
Wat zegt het SVDJ, het Stimuleringsfonds Voor De Journalistiek?
Factchecken ontwikkelt zich tot een volwaardige discipline binnen de journalistiek.
???
NB zie ook NRC checkt opnieuw fact
Friday, June 30, 2017
ruimte en tijd
oneindigheid en eeuwigheid
Recent is verschenen THE BIG PICTURE van Sean Carroll: de ondertitel suggereert dat dat over een heleboel gaat ... én over the UNIVERSE ITSELF.
Edge.org, de site van John Brockman doet aan wetenschappelijk plezier, en verenigt wetenschappers van divers pluimage om de stand en status van wetenschap te bespreken, middels interviews, gesprekken en brede uitwisseling van gedachten. Daarin komt ook het Universum aan bod en al wat astrofysici en kosmologen daarover te melden hebben. De interviews / gesprekken / gedachtewisselingen over het universum zijn gebundeld in the UNIVERSE, met als ondertitel leading scientists explore the origin, mysteries and future of the cosmos.
Ik moet nog ontdekken of Carroll een speciale bedoeling heeft met de toevoeging “itself” aan universe: is dit empathic bedoeld of misschien ook reflective, alsof het by itself, of in itself beschouwd zou kunnen worden. Carroll betuigt zich per slot a poetic naturalist.
Maar, wat moet ik met the origin of the cosmos, of met the future of the cosmos?
Vandaar hier alvast, vooraf, mijn, in zekere zin rigide ideeën over deze zaken.
Achteraf, na lezing van deze geschriften, kan ik dan nagaan of mijn gedachten daarover wezenlijk veranderd zijn.
UNIVERSE
Voor mij is de ruimte om ons heen een oneindige ruimte. Dat betekent dat ik vanaf mijn plaats gezien een oneindig lange weg kan afleggen, de hoogte in, of de diepte in, naar rechts of naar links - welke kant dan ook uit.
Dat suggereert een bol met een straal van oneindige lengte. Maar het is geen bol, en ook geen kubus; het is een onbegrensde realiteit.
Dat betekent wel dat iedere entiteit die zich van zijn aanwezigheid bewust is, waar die zich dan ook in het heelal bevindt, zich mag beschouwen als het middelpunt van die ruimte.
Die ruimte heet voor mij Universe, zonder lidwoord.
Universe, het woord zegt het al, omvat alles, het al.
Voor mij bestaat er dus geen multiverse. Voor zover iemand wil filosoferen over universa naast of door elkaar, al dan niet kenbaar voor de mens, zou hij daar andere namen voor moeten verzinnen. Eigenlijk is deeluniversum al een raar woord, want een zoveelste deel van de oneindige ruimte is ook al oneindig.
Er is één onderscheid dat ik wel kan hanteren: the observable universe als voor ons zichtbaar deel van Universe.
Zichtbaar is misschien iets te sterk uitgedrukt: kenbaar is wellicht een beter woord.
Kenbaar is wel een relatief begrip. Vooralsnog zijn we niet in staat om de ruimte buiten de grenzen van onze aardse ruimte te bezoeken, laat staan dat we de grenzen van ons zonnestelsel zouden kunnen overschrijden. Dus dat kenbare is erg relatief: het is gebaseerd op theoretische modellen. Ik bedoel daarmee dat de registratie van de observatie nooit geconfronteerd is kunnen worden met het geobserveerde.
Universe is er niet voor ons.
Wij zijn in een uithoekje van Universe, vanuit ons beschouwd het middelpunt, tot ontwikkeling gekomen en hebben, als van zichzelf bewust zijnde entiteiten, bezit van Universe genomen. Dat is gebeurd in een heel klein tijdvenstertje, nog niet een picto-deel van de eeuwigheid die achter ons ligt. Dus je zou kunnen zeggen: wij hebben onszelf een universumpje geschapen.
Dat is geenszins Universe.
Er is ook geen enkele reden om aan te nemen dat dit proces - de ontwikkeling van zichzelf bewust zijnde entiteiten - zich niet in meer uithoeken, en vaker heeft voorgedaan en zich nog veel vaker zal voordien.
TIME
Er ligt een eeuwigheid aan tijd achter ons, er ligt een eeuwigheid aan tijd voor ons. Tijd wordt vastgesteld doordat er dynamiek is in een systeem, waardoor na “verloop van tijd” de status van dat systeem een waarneembare verandering heeft ondergaan.
Voor het meten van deze tijd hebben we geen zonnestelsel nodig. Een seconde is gedefinieerd als the duration of 9192631770 periods of the radiation corresponding to the transition between the two hyperfine levels of the ground state of the caesium-133 atom. De premisse van de universaliteit van natuurkundige wetten zegt ons dat deze standaard hanteerbaar is in Universe.
Dat Universe één brok dynamiek is, is simpel vast te stellen: hemellichamen draaien om hun as, stelsels van hemellichamen draaien om hun as, het cirkelt allemaal om elkaar heen; er verdwijnen hemellichamen en er komen nieuwe bij, en volgens de gangbare theorie verwijderen hemellichamen en hemelstelsels zich onderling van elkaar.
Er wordt wel geopinieerd dat de tijd begonnen is met de big bang.
Ik heb geen enkele reden om aan te nemen, er is geen enkele logica ... behalve logica die uitgaat van het feit dat de mens geschapen is naar het evenbeeld van God, een feit dat ook door de atheïsten onbewust onderschreven wordt ... dus geen logica, die ons zegt dat Universe er enkel en alleen voor ons is. Voor mij staat vast dat ook de Big Bang, als die zich gemanifesteerd heeft, en hoe die zich dan ook gemanifesteerd moge hebben, niet een eenmalige gebeurtenis is geweest.
Die nooit begonnen en nimmer ophoudende eeuwigheid is logisch goed te verklaren.
Als ik, met nog een paar mensen op een gelijktijdig moment, om één of andere redenen de geest geef is daarmee niet het einde der tijden aangebroken. Er leven nog heel wat van zichzelf bewuste wezens verder. Als er nu nog één van die wezens overlijdt, geldt precies hetzelfde. De tijd en onze wereld draaien gewoon door.
Analoog aan de algebraïsche logica: dat wat voor n geldt, en bewijsbaar is voor n +1 geldt voor alle n - geldt dus ook voor de dynamiek van Universe: het houdt niet op met ons verscheiden, en de tijd schrijdt rustig voort.
Hierboven sprak ik al van ons tijdvenster. Van die nooit begonnen, en nimmer ophoudende eeuwigheid, mogen wij het bestaan van ons zonnestelsel in een piepklein tijdsvenstertje zien. Van dat piepkleine tijdsvenstertje bestaat homo sapiens weer een pieppiepklein onderdeeltje, en van dat pieppiepkleine onderdeeltje zijn wij weer een pieppieppiepklein deeltje een heel klein beetje verlicht en hebben we relatief beperkte middelen ontwikkeld om Universe te observeren.
NB
Die standaardtijd is overigens zeer relatief. Stel er is ergens een zonnestelsel, met een planeet zoals onze aarde, met daarop bewuste wezens als wij, zodat gedachtewisseling mogelijk is. Stel die planeet draait langzamer of sneller om zijn as dan de onze, en zijn omloop rond de zon gaat langzamer of vlugger dan onze omloop. Dan zijn onze dagen en jaren niet te vergelijken met de dagen en jaren op die planeet.
Een interessante vraag is of het caesium-133 atoom daar weet van heeft.
oneindig groot en oneindig klein: een geloofsartikel
Ik ben ervan overtuigd dat de maat der dingen zeer relatief is.
Het is verder niet interessant voor de discussie over de fysische realiteit van alles wat zich in de hemelen boven de aarde bevindt, en alles wat zich onder de wateren beneden de aarde bevindt. Het voegt niets toe aan Universe.
Maar ....
Ik ben er van overtuigd dat er een oneindig grote afspiegeling bestaat van datgene wat zich aan ons als observeerbare werkelijkheid aandient.
Dat is niet moeilijk vast te stellen. We zijn omringd door hemellichamen, stelsels van hemellichamen en stelsels van stelsels van hemellichamen. Een van zichzelf bewuste entiteit, die op voldoende afstand staat van onze werkelijkheid, laten we zeggen op voldoende afstand van het voor ons observable universe, ziet een compacte massa. Wat die massa inhoudt, wat die massa betekent valt buiten onze waarneming. Daar is niets over te zeggen.
Ik kan me daarvan overigens wel een beeld vormen, en in SF-verhalen komt deze idee ook wel aan de orde.
Als dat van die oneindige grote afspiegeling waar is, dan is er mutatis mutandis ook een oneindig kleine afspiegeling van de observeerbare werkelijkheid. De dingen houden dus niet op bij onze particles. Dat betekent dat een neutrino een massa is die een werkelijkheid in zich kan bergen, waarbinnen zich een zichzelf bewust zijnde entiteit kan bevinden die die massa als universum waarneemt.
Onze wereld dus, gezien als een Matroesjka pop, als één van een oneindig aantal werelden.
Recent is verschenen THE BIG PICTURE van Sean Carroll: de ondertitel suggereert dat dat over een heleboel gaat ... én over the UNIVERSE ITSELF.
Edge.org, de site van John Brockman doet aan wetenschappelijk plezier, en verenigt wetenschappers van divers pluimage om de stand en status van wetenschap te bespreken, middels interviews, gesprekken en brede uitwisseling van gedachten. Daarin komt ook het Universum aan bod en al wat astrofysici en kosmologen daarover te melden hebben. De interviews / gesprekken / gedachtewisselingen over het universum zijn gebundeld in the UNIVERSE, met als ondertitel leading scientists explore the origin, mysteries and future of the cosmos.
Ik moet nog ontdekken of Carroll een speciale bedoeling heeft met de toevoeging “itself” aan universe: is dit empathic bedoeld of misschien ook reflective, alsof het by itself, of in itself beschouwd zou kunnen worden. Carroll betuigt zich per slot a poetic naturalist.
Maar, wat moet ik met the origin of the cosmos, of met the future of the cosmos?
Vandaar hier alvast, vooraf, mijn, in zekere zin rigide ideeën over deze zaken.
Achteraf, na lezing van deze geschriften, kan ik dan nagaan of mijn gedachten daarover wezenlijk veranderd zijn.
UNIVERSE
Voor mij is de ruimte om ons heen een oneindige ruimte. Dat betekent dat ik vanaf mijn plaats gezien een oneindig lange weg kan afleggen, de hoogte in, of de diepte in, naar rechts of naar links - welke kant dan ook uit.
Dat suggereert een bol met een straal van oneindige lengte. Maar het is geen bol, en ook geen kubus; het is een onbegrensde realiteit.
Dat betekent wel dat iedere entiteit die zich van zijn aanwezigheid bewust is, waar die zich dan ook in het heelal bevindt, zich mag beschouwen als het middelpunt van die ruimte.
Die ruimte heet voor mij Universe, zonder lidwoord.
Universe, het woord zegt het al, omvat alles, het al.
Voor mij bestaat er dus geen multiverse. Voor zover iemand wil filosoferen over universa naast of door elkaar, al dan niet kenbaar voor de mens, zou hij daar andere namen voor moeten verzinnen. Eigenlijk is deeluniversum al een raar woord, want een zoveelste deel van de oneindige ruimte is ook al oneindig.
Er is één onderscheid dat ik wel kan hanteren: the observable universe als voor ons zichtbaar deel van Universe.
Zichtbaar is misschien iets te sterk uitgedrukt: kenbaar is wellicht een beter woord.
Kenbaar is wel een relatief begrip. Vooralsnog zijn we niet in staat om de ruimte buiten de grenzen van onze aardse ruimte te bezoeken, laat staan dat we de grenzen van ons zonnestelsel zouden kunnen overschrijden. Dus dat kenbare is erg relatief: het is gebaseerd op theoretische modellen. Ik bedoel daarmee dat de registratie van de observatie nooit geconfronteerd is kunnen worden met het geobserveerde.
Universe is er niet voor ons.
Wij zijn in een uithoekje van Universe, vanuit ons beschouwd het middelpunt, tot ontwikkeling gekomen en hebben, als van zichzelf bewust zijnde entiteiten, bezit van Universe genomen. Dat is gebeurd in een heel klein tijdvenstertje, nog niet een picto-deel van de eeuwigheid die achter ons ligt. Dus je zou kunnen zeggen: wij hebben onszelf een universumpje geschapen.
Dat is geenszins Universe.
Er is ook geen enkele reden om aan te nemen dat dit proces - de ontwikkeling van zichzelf bewust zijnde entiteiten - zich niet in meer uithoeken, en vaker heeft voorgedaan en zich nog veel vaker zal voordien.
TIME
Er ligt een eeuwigheid aan tijd achter ons, er ligt een eeuwigheid aan tijd voor ons. Tijd wordt vastgesteld doordat er dynamiek is in een systeem, waardoor na “verloop van tijd” de status van dat systeem een waarneembare verandering heeft ondergaan.
Voor het meten van deze tijd hebben we geen zonnestelsel nodig. Een seconde is gedefinieerd als the duration of 9192631770 periods of the radiation corresponding to the transition between the two hyperfine levels of the ground state of the caesium-133 atom. De premisse van de universaliteit van natuurkundige wetten zegt ons dat deze standaard hanteerbaar is in Universe.
Dat Universe één brok dynamiek is, is simpel vast te stellen: hemellichamen draaien om hun as, stelsels van hemellichamen draaien om hun as, het cirkelt allemaal om elkaar heen; er verdwijnen hemellichamen en er komen nieuwe bij, en volgens de gangbare theorie verwijderen hemellichamen en hemelstelsels zich onderling van elkaar.
Er wordt wel geopinieerd dat de tijd begonnen is met de big bang.
Ik heb geen enkele reden om aan te nemen, er is geen enkele logica ... behalve logica die uitgaat van het feit dat de mens geschapen is naar het evenbeeld van God, een feit dat ook door de atheïsten onbewust onderschreven wordt ... dus geen logica, die ons zegt dat Universe er enkel en alleen voor ons is. Voor mij staat vast dat ook de Big Bang, als die zich gemanifesteerd heeft, en hoe die zich dan ook gemanifesteerd moge hebben, niet een eenmalige gebeurtenis is geweest.
Die nooit begonnen en nimmer ophoudende eeuwigheid is logisch goed te verklaren.
Als ik, met nog een paar mensen op een gelijktijdig moment, om één of andere redenen de geest geef is daarmee niet het einde der tijden aangebroken. Er leven nog heel wat van zichzelf bewuste wezens verder. Als er nu nog één van die wezens overlijdt, geldt precies hetzelfde. De tijd en onze wereld draaien gewoon door.
Analoog aan de algebraïsche logica: dat wat voor n geldt, en bewijsbaar is voor n +1 geldt voor alle n - geldt dus ook voor de dynamiek van Universe: het houdt niet op met ons verscheiden, en de tijd schrijdt rustig voort.
Hierboven sprak ik al van ons tijdvenster. Van die nooit begonnen, en nimmer ophoudende eeuwigheid, mogen wij het bestaan van ons zonnestelsel in een piepklein tijdsvenstertje zien. Van dat piepkleine tijdsvenstertje bestaat homo sapiens weer een pieppiepklein onderdeeltje, en van dat pieppiepkleine onderdeeltje zijn wij weer een pieppieppiepklein deeltje een heel klein beetje verlicht en hebben we relatief beperkte middelen ontwikkeld om Universe te observeren.
NB
Die standaardtijd is overigens zeer relatief. Stel er is ergens een zonnestelsel, met een planeet zoals onze aarde, met daarop bewuste wezens als wij, zodat gedachtewisseling mogelijk is. Stel die planeet draait langzamer of sneller om zijn as dan de onze, en zijn omloop rond de zon gaat langzamer of vlugger dan onze omloop. Dan zijn onze dagen en jaren niet te vergelijken met de dagen en jaren op die planeet.
Een interessante vraag is of het caesium-133 atoom daar weet van heeft.
oneindig groot en oneindig klein: een geloofsartikel
Ik ben ervan overtuigd dat de maat der dingen zeer relatief is.
Het is verder niet interessant voor de discussie over de fysische realiteit van alles wat zich in de hemelen boven de aarde bevindt, en alles wat zich onder de wateren beneden de aarde bevindt. Het voegt niets toe aan Universe.
Maar ....
Ik ben er van overtuigd dat er een oneindig grote afspiegeling bestaat van datgene wat zich aan ons als observeerbare werkelijkheid aandient.
Dat is niet moeilijk vast te stellen. We zijn omringd door hemellichamen, stelsels van hemellichamen en stelsels van stelsels van hemellichamen. Een van zichzelf bewuste entiteit, die op voldoende afstand staat van onze werkelijkheid, laten we zeggen op voldoende afstand van het voor ons observable universe, ziet een compacte massa. Wat die massa inhoudt, wat die massa betekent valt buiten onze waarneming. Daar is niets over te zeggen.
Ik kan me daarvan overigens wel een beeld vormen, en in SF-verhalen komt deze idee ook wel aan de orde.
Als dat van die oneindige grote afspiegeling waar is, dan is er mutatis mutandis ook een oneindig kleine afspiegeling van de observeerbare werkelijkheid. De dingen houden dus niet op bij onze particles. Dat betekent dat een neutrino een massa is die een werkelijkheid in zich kan bergen, waarbinnen zich een zichzelf bewust zijnde entiteit kan bevinden die die massa als universum waarneemt.
Onze wereld dus, gezien als een Matroesjka pop, als één van een oneindig aantal werelden.
Monday, May 29, 2017
de verlichting - met hele kleine lettertjes
Met het steken van de loftrompet over De Verlichting heb ik nooit zoveel op gehad. Met hen die die loftrompet steken nog minder.
Het tijdvenster waarin de zogenaamd verlichte mens opgetreden is zit vol met geschiedenis die het tegendeel laat zien. Er is nog slavernij. De vrouwen moeten vechten voor het kiesrecht. Het kolonialisme houdt rustig stand, en voor zover het rimpelingetjes teweeg brengt zijn dat ontevredenen uit de gekolonialiseerde bevolkingen die nog ver na een Tweede Wereldoorlog, vol verschrikkingen, mores geleerd worden. En die oorlog zelf, die toch een volkerenmoord zag, werd gevolgd door even verschrikkelijke nieuwe oorlogen, waarvan het enige verlichte idee was dat we - wij van het zeer verlichte westelijk halfrond - het op andermans bodem uitvochten.
De verleiding is groot om te wijzen op de wetenschappelijke prestaties, en De Verlichting dan vooral te zien als bloeitijd van het menselijk kunnen.
Is dat een goed beeld?
Behalve dan toch, dat we ontzettend veel vuiligheid, en vooral veel lawaai maken, daar waar hoogstandjes gepresteerd worden.
Darwin lanceerde 150 jaar geleden de evolutie. Zijn we veel opgeschoten? Iedere keer roepen we dat we er bijna zijn ... en we staan nog bijna bij nul. Maar we kennen de techniek van celdeling en mutatie, dus we denken dat we de geschiedenis van de soorten uit kunnen tekenen.
We weten nu hoe onze hersenen in elkaar steken. Neurologen kunnen hier en daar prachtig werk doen. We praten al over artificiële intelligentie, met behulp van quantum computers die overal inzetbaar zouden zijn, maar ze hebben nog niet één probleempje opgelost. Maar, bovenal, die 90 miljard neuronen, en die nog veel meer synapsen - wat kunnen we daarmee? Wat moeten we er mee?
We kijken diep in de kosmos. Nou ja, diep ... dieper dan voorheen. ’t Is natuurlijk niks vergeleken met de omvang van het universum. Maar we hebben weet van zwarte gaten, dark energy en dark matter.
Hoeveel groter is onze grot eigenlijk geworden, en hoeveel helderder de wand van die grot sinds de tijden van Plato?
Nou ja, van twee dingen zijn we zeker. We zijn moederziel alleen in het heelal. Okay, we zoeken wel naar leven - waarvan we niet eens weten welke verschijningsvormen dat kan hebben en onder welke condities zich dat allemaal kan manifesteren, maar toch.
Diep in ons hart weten we één ding heel erg zeker: het heelal is er alleen voor ons, al datgene wat zich in de hemelen boven de aarde bevindt, is er helemaal alleen voor ons. Gelovigen en atheïsten altegader.
Sean Carroll zegt het zo:the most likely scenario for the future of the universe is nothing but cold, empty space, which will last literally forever.
Poetic naturalism.
Je zou zeggen: laat De Verlichting dan in ieder geval goed geweest zijn voor de beschaving.
Nee, duidelijker, beslister: De Verlichting kan alleen maar bestaan, en kan alleen maar bestaan hebben, als ze de beschaving op een hoger niveau heeft gebracht. En dat blijvend!
Over wat een hoger niveau inhoudt kunnen we redetwisten, we zijn per slot van de algemene relativiteit. Ik persoonlijk vind zoiets als Geenstijl niet getuigen van vooruitgang van beschaving en als zodanig ook geen bewijs dat we meer verlicht zijn geworden. Iets duidelijker gezegd: ik vind dat Geenstijl duidelijk maakt dat de verlichting niet gewerkt heeft.
Maar dit is allemaal heel persoonlijk, en heel erg relatief.
Iemand onthoofden en het filmpje op youtube zetten? Ja zeg, dat is die vermaledijde Islam.
Okay ...
Een USA citizen die een man vermoordt, en dat op facebook live laat zien?
- + - +- +- +- +- +- +- +- +- +- +- +- +- +- +- +- +- +- +- +- +- +- +- +- +- +- +- +- +- +- +- +- +- +-
En zo gebeurde er dit binnen het kleine tijdvenstertje van de laatste 72 uur.
De president van een land deelde zijn soldaten mee dat ze vrouwen mogen verkrachten in de gebieden waar ze met “veiligheidsoperaties” bezig zijn.
Op een bijeenkomst van het World Family Congress, dat Amerikaanse Evangelicals, Europese Katholieke bisschoppen en leiders van de Russische orthodoxie verenigde - broederlijk verenigde! - zei één van de leiders: vrouwen die voor abortus kiezen, zijn erger dan Himmler en Goebbels, die tenminste hun eigen kinderen niet vermoordden.
Laten we nu voor eens en voor altijd ophouden met die farce van verlichting.
Het tijdvenster waarin de zogenaamd verlichte mens opgetreden is zit vol met geschiedenis die het tegendeel laat zien. Er is nog slavernij. De vrouwen moeten vechten voor het kiesrecht. Het kolonialisme houdt rustig stand, en voor zover het rimpelingetjes teweeg brengt zijn dat ontevredenen uit de gekolonialiseerde bevolkingen die nog ver na een Tweede Wereldoorlog, vol verschrikkingen, mores geleerd worden. En die oorlog zelf, die toch een volkerenmoord zag, werd gevolgd door even verschrikkelijke nieuwe oorlogen, waarvan het enige verlichte idee was dat we - wij van het zeer verlichte westelijk halfrond - het op andermans bodem uitvochten.
De verleiding is groot om te wijzen op de wetenschappelijke prestaties, en De Verlichting dan vooral te zien als bloeitijd van het menselijk kunnen.
Is dat een goed beeld?
Behalve dan toch, dat we ontzettend veel vuiligheid, en vooral veel lawaai maken, daar waar hoogstandjes gepresteerd worden.
Darwin lanceerde 150 jaar geleden de evolutie. Zijn we veel opgeschoten? Iedere keer roepen we dat we er bijna zijn ... en we staan nog bijna bij nul. Maar we kennen de techniek van celdeling en mutatie, dus we denken dat we de geschiedenis van de soorten uit kunnen tekenen.
We weten nu hoe onze hersenen in elkaar steken. Neurologen kunnen hier en daar prachtig werk doen. We praten al over artificiële intelligentie, met behulp van quantum computers die overal inzetbaar zouden zijn, maar ze hebben nog niet één probleempje opgelost. Maar, bovenal, die 90 miljard neuronen, en die nog veel meer synapsen - wat kunnen we daarmee? Wat moeten we er mee?
We kijken diep in de kosmos. Nou ja, diep ... dieper dan voorheen. ’t Is natuurlijk niks vergeleken met de omvang van het universum. Maar we hebben weet van zwarte gaten, dark energy en dark matter.
Hoeveel groter is onze grot eigenlijk geworden, en hoeveel helderder de wand van die grot sinds de tijden van Plato?
Nou ja, van twee dingen zijn we zeker. We zijn moederziel alleen in het heelal. Okay, we zoeken wel naar leven - waarvan we niet eens weten welke verschijningsvormen dat kan hebben en onder welke condities zich dat allemaal kan manifesteren, maar toch.
Diep in ons hart weten we één ding heel erg zeker: het heelal is er alleen voor ons, al datgene wat zich in de hemelen boven de aarde bevindt, is er helemaal alleen voor ons. Gelovigen en atheïsten altegader.
Sean Carroll zegt het zo:the most likely scenario for the future of the universe is nothing but cold, empty space, which will last literally forever.
Poetic naturalism.
Je zou zeggen: laat De Verlichting dan in ieder geval goed geweest zijn voor de beschaving.
Nee, duidelijker, beslister: De Verlichting kan alleen maar bestaan, en kan alleen maar bestaan hebben, als ze de beschaving op een hoger niveau heeft gebracht. En dat blijvend!
Over wat een hoger niveau inhoudt kunnen we redetwisten, we zijn per slot van de algemene relativiteit. Ik persoonlijk vind zoiets als Geenstijl niet getuigen van vooruitgang van beschaving en als zodanig ook geen bewijs dat we meer verlicht zijn geworden. Iets duidelijker gezegd: ik vind dat Geenstijl duidelijk maakt dat de verlichting niet gewerkt heeft.
Maar dit is allemaal heel persoonlijk, en heel erg relatief.
Iemand onthoofden en het filmpje op youtube zetten? Ja zeg, dat is die vermaledijde Islam.
Okay ...
Een USA citizen die een man vermoordt, en dat op facebook live laat zien?
- + - +- +- +- +- +- +- +- +- +- +- +- +- +- +- +- +- +- +- +- +- +- +- +- +- +- +- +- +- +- +- +- +- +-
En zo gebeurde er dit binnen het kleine tijdvenstertje van de laatste 72 uur.
De president van een land deelde zijn soldaten mee dat ze vrouwen mogen verkrachten in de gebieden waar ze met “veiligheidsoperaties” bezig zijn.
Op een bijeenkomst van het World Family Congress, dat Amerikaanse Evangelicals, Europese Katholieke bisschoppen en leiders van de Russische orthodoxie verenigde - broederlijk verenigde! - zei één van de leiders: vrouwen die voor abortus kiezen, zijn erger dan Himmler en Goebbels, die tenminste hun eigen kinderen niet vermoordden.
Laten we nu voor eens en voor altijd ophouden met die farce van verlichting.
Sunday, May 28, 2017
de agnostische positie is een onhoudbare positie (hrz)
Richard Dawkins, de meest prominente Christenjager sinds Paulus, zei het onlangs nog, in een discussie met de Anglicaanse bisschop Williams: I do. Williams vroeg: why don’t you call yourself agnostic.
Dawkins zei dat hij een schaal heeft die loopt van 0 tot 7, van zeker weten dat God bestaat tot zeker weten dat er geen God is, en daar plaatst hij zichzelf rechts, ver van het midden.
Hoe kan hij dat beweren?
Hoe kunnen anderen met stelligheid beweren: ik ben een agnost.
Er zijn theisten en er zijn atheïsten.
En dan zijn er ook nog mensen die zich agnost noemen.
Agnost bedoel ik hier in de zin van: no one ought to have a positive belief for or against the divine existence. Zoals het ook wel aangeduid wordt: de mens kan geen kennis hebben van zaken die boven zijn orde uitstijgen.
Eerst een analogie.
Chomsky, ik doel hier op de linguïst, is beroemd geworden doordat hij een nieuw fundament gelegd heeft voor linguistics.
Voor zover dat fundament niet in de armstoel is ontstaan, is vanuit de leunstoel wel een belangrijke bouwsteen aan dit gebouw toegevoegd, een hoeksteen zeg maar. In een artikel, geschreven samen met Hauser en Fitch, The Faculty of Language, wordt een soort van printkaart gedefinieerd die zich in onze hersens bevindt. De faculty of language wordt in de broad sense gezien (FLB) en in de narrow sense (FLN). Dat wordt in een schema getekend waarvan het onderschrift luidt: ... FLB includes sensory-motor, conceptual-intentional, and other possible systems [...] FLN includes the core grammatical computations ...
Printkaart is mijn metafoor, motor is hun metafoor, maar sensory en systems en computations komt heel erg in de buurt van genormaliseerd taalgebruik als we het over de hersenen hebben.
Er is geen spoor van hard bewijs voor de theorie van Chomsky, maar een knappe man die het paradigma weet te verschuiven. De schrijver Tom Wolfe heeft het geprobeerd, maar is van een koude kermis thuisgekomen.
Mijn idee is dat je de theorie van Chomsky ook kunt gebruiken voor God. De homo sapiens heeft in zijn lange bestaan, in de grot én zonder Verlichting (let op de kapitaal) zoveel angsten gekend en is zo onzeker geweest dat hij zich een God heeft aangemeten om dat te bezweren. Daar is dus minstens 200.000 jaar overheen gegaan. Aangenomen mag worden dat dat als instinctieve zekerheid in het limbische systeem moet zijn verankerd (en als reptielen een godsbeeld hebben is het nog veel ouder en ligt het nog dieper).
Een soortgelijke printkaart. Omdat daar geen motortje voor nodig is en geen subsystemen, is dat ook nog wel aannemelijker te maken dan het FLB/FLN complex.
Chomsky heeft daarmee afgerekend. Op de vraag of hij iets kan zeggen over het concept God is zijn antwoord: I don’t think there’s any reason to suspect that there’s any validity to any such notion.
Of de vraag: is there consciousness after death? Chomsky, heel beslist: it’s finished, that’s the end!
Chomsky, die toch weet heeft van printplaatjes in z’n hoofd, heeft deze heel bewust uitgeschakeld.
De ware atheïst.
Hoe kan Dawkins over God praten? Doet hij dat omdat hij dit woord aangereikt krijgt door anderen? Als dat zo is, hoe kan hij er dan tegen vechten; hij weet immers niet hoe het in dat hoofd van die ander terecht is gekomen.
Laten we nu God eens ontdoen van alle poespas.
Er zijn goden in alle soorten en maten. De zeer menselijke goden van de Grieken en de Romeinen. De Grote Manitou van de Indianen die een beetje op de bijbelse Yahweh lijkt. En de sophisticated God van de Joods-Christelijke worteltjes. Daar horen vereringen bij, rites ... kortom: godsdienst.
Volgens mij wordt er niet gerefereerd aan dit soort godsbeelden door het agnosticisme.
De hogere orde van de agnosten is wat vroeger ook wel genoemd werd: de eerste beweger.
Volgens mij bedoelen agnosten te zeggen: ik kan niets zeggen over een eerste beweger.
Dat is om een paar redenen een vreemde stellingname. Hoogst merkwaardig, mag ik wel zeggen.
Wetenschappers die zich agnost noemen, hebben ook een paar geloven.
Allereerst “weten” ze dat de natuurwetten in het hele universum gelden.
Daarnaast "weten" ze dat alles begon met de big bang en dat er daarvoor niets was (al moet ik zeggen: er komen scheurtjes in dat bouwwerk).
Wetenschappers kunnen niet met eeuwigheid en oneindigheid overweg, dus tijd en ruimte voor de big bang zijn dan van hun dimensies ontdaan, (heel) beperkt maar zonder grens. Stephen Hawking vergelijkt het met de aarde waarover je alsmaar rondjes kunt triatlonnen zonder dat je eraf valt.
In de loop der tijden zijn de grenzen van het waarneembare heelal behoorlijk verlegd. Toch zien we nooit iets anders dan sterrenstelsels, die zich gedragen als reeds eerder geziene sterrenstelsels. Niks nieuws boven de zon. Waarom zouden we dan zeggen: of er andere dingen zijn, ik weet het niet.
De musicus John Eliot Gardiner is wetenschapper én een gelovig mens. Sinds hij zich met de muziek van Bach bezig houdt, de componist van de Music in the Castle of Heaven is zijn geloof toegenomen, sterker geworden.
Als Gardiner even geen muziek maakt staat hij op zijn boerderij. Ik denk dat hij voor gek verklaard zou worden als hij, staande in de opening van zijn stal zou zeggen: zoor zover ik weet heb ik alleen maar koeien, of ik ook paarden heb daar kan ik niks over zeggen, maar ik zie ze niet.
De Nederlandse theoloog Kuitert zei: alle spreken over boven komt van beneden.
Hoe weet hij dat?
Als de eerste beweger van een hogere orde is, waarom zou hij ons dan niets in onze hersenpan kunnen stoppen.
We geloven tegenwoordig ook dat we een informatiesysteem zijn. De vigerende materialistische deterministische visie is: wij zijn een computer. Daar past het FLB/FLN systeem van Chomsky c.s. met zijn subsystems en sensory-motor uitstekend in.
Welnu, daar is de eerste beweger, onze hogere orde. Als programmeur van dat wat we zijn: willoze computers.
Ik zeg niet dat ik erin geloof. Maar als je een hogere orde voor mogelijk houdt, als je de bestaanbaarheid ervan erkent, en dat doe je als agnost, dan kun je nooit meer zeggen: het bestaat niet. Daarmee is de grote influisteraar een realiteit. En dat betekent dat er allerlei mensen op aarde rond kunnen lopen, die weet hebben van de zondeval, die weten dat ze met hun gezicht naar het Oosten moeten bidden, en van de Zoon van God en van een leven na de dood.
Als je, als agnost, voor mogelijk houdt dat er een hogere orde is, maar, zodra je geconfronteerd wordt met die hogere orde - lees: inblazingen van de Heilige Geest met Pinksteren - bij verder heel verstandige mensen, en je gaat ontkennen dat dat bestaat, ofwel: eerst tastbaar bewijs op niveau van je eigen orde wilt zien van die hogere orde voordat je aanvaardt, dan ben je niet erg consequent bezig. Terwijl er allerlei mensen op aarde rond lopen, die weet hebben van de zondeval, die weten dat ze met hun gezicht naar het Oosten moeten bidden, en van de Zoon van God en van een leven na de dood.
Dawkins en de agnosten, zouden daarom moeten zeggen: het klopt, er zit iets in mijn kop, er wordt mij over verteld en ik heb er beeld bij.
Je kunt die printkaart in je hoofd uitschakelen, bewust of onbewust.
Chomsky heeft dat gedaan. Ik heb dat gedaan.
Ik ken heel wat mensen die er geen last van hebben. Als ik ze vraag naar God, dan zijn ze heel stellig: nee hoor, die bestaat niet.
Of je houdt die hogere orde voor mogelijk, welke vorm die ook heeft: de theist.
Je kunt dan aan godsdienst doen.
Of je kunt er lippendienst aan bewijzen. Dawkins: I do!
Ik zou die man, zeker Dawkins met zo’n conduitestaat, ernstig in overweging willen geven: neem Pascal’s wager ter harte. Want al die informatiesysteempjes die er op de aardbodem rondlopen hebben het vast niet van een vreemde, die zijn ingefluisterd dat de hel uit 9 kringen bestaat met daaronder een gat dat gelijk bodem is voor de ergste gevallen.
Zoals daar zijn Lucifer, Judas ... en kruisvaarders tegen het kruis.
Dawkins zei dat hij een schaal heeft die loopt van 0 tot 7, van zeker weten dat God bestaat tot zeker weten dat er geen God is, en daar plaatst hij zichzelf rechts, ver van het midden.
Hoe kan hij dat beweren?
Hoe kunnen anderen met stelligheid beweren: ik ben een agnost.
Er zijn theisten en er zijn atheïsten.
En dan zijn er ook nog mensen die zich agnost noemen.
Agnost bedoel ik hier in de zin van: no one ought to have a positive belief for or against the divine existence. Zoals het ook wel aangeduid wordt: de mens kan geen kennis hebben van zaken die boven zijn orde uitstijgen.
Eerst een analogie.
Chomsky, ik doel hier op de linguïst, is beroemd geworden doordat hij een nieuw fundament gelegd heeft voor linguistics.
Voor zover dat fundament niet in de armstoel is ontstaan, is vanuit de leunstoel wel een belangrijke bouwsteen aan dit gebouw toegevoegd, een hoeksteen zeg maar. In een artikel, geschreven samen met Hauser en Fitch, The Faculty of Language, wordt een soort van printkaart gedefinieerd die zich in onze hersens bevindt. De faculty of language wordt in de broad sense gezien (FLB) en in de narrow sense (FLN). Dat wordt in een schema getekend waarvan het onderschrift luidt: ... FLB includes sensory-motor, conceptual-intentional, and other possible systems [...] FLN includes the core grammatical computations ...
Printkaart is mijn metafoor, motor is hun metafoor, maar sensory en systems en computations komt heel erg in de buurt van genormaliseerd taalgebruik als we het over de hersenen hebben.
Er is geen spoor van hard bewijs voor de theorie van Chomsky, maar een knappe man die het paradigma weet te verschuiven. De schrijver Tom Wolfe heeft het geprobeerd, maar is van een koude kermis thuisgekomen.
Mijn idee is dat je de theorie van Chomsky ook kunt gebruiken voor God. De homo sapiens heeft in zijn lange bestaan, in de grot én zonder Verlichting (let op de kapitaal) zoveel angsten gekend en is zo onzeker geweest dat hij zich een God heeft aangemeten om dat te bezweren. Daar is dus minstens 200.000 jaar overheen gegaan. Aangenomen mag worden dat dat als instinctieve zekerheid in het limbische systeem moet zijn verankerd (en als reptielen een godsbeeld hebben is het nog veel ouder en ligt het nog dieper).
Een soortgelijke printkaart. Omdat daar geen motortje voor nodig is en geen subsystemen, is dat ook nog wel aannemelijker te maken dan het FLB/FLN complex.
Chomsky heeft daarmee afgerekend. Op de vraag of hij iets kan zeggen over het concept God is zijn antwoord: I don’t think there’s any reason to suspect that there’s any validity to any such notion.
Of de vraag: is there consciousness after death? Chomsky, heel beslist: it’s finished, that’s the end!
Chomsky, die toch weet heeft van printplaatjes in z’n hoofd, heeft deze heel bewust uitgeschakeld.
De ware atheïst.
Hoe kan Dawkins over God praten? Doet hij dat omdat hij dit woord aangereikt krijgt door anderen? Als dat zo is, hoe kan hij er dan tegen vechten; hij weet immers niet hoe het in dat hoofd van die ander terecht is gekomen.
Laten we nu God eens ontdoen van alle poespas.
Er zijn goden in alle soorten en maten. De zeer menselijke goden van de Grieken en de Romeinen. De Grote Manitou van de Indianen die een beetje op de bijbelse Yahweh lijkt. En de sophisticated God van de Joods-Christelijke worteltjes. Daar horen vereringen bij, rites ... kortom: godsdienst.
Volgens mij wordt er niet gerefereerd aan dit soort godsbeelden door het agnosticisme.
De hogere orde van de agnosten is wat vroeger ook wel genoemd werd: de eerste beweger.
Volgens mij bedoelen agnosten te zeggen: ik kan niets zeggen over een eerste beweger.
Dat is om een paar redenen een vreemde stellingname. Hoogst merkwaardig, mag ik wel zeggen.
Wetenschappers die zich agnost noemen, hebben ook een paar geloven.
Allereerst “weten” ze dat de natuurwetten in het hele universum gelden.
Daarnaast "weten" ze dat alles begon met de big bang en dat er daarvoor niets was (al moet ik zeggen: er komen scheurtjes in dat bouwwerk).
Wetenschappers kunnen niet met eeuwigheid en oneindigheid overweg, dus tijd en ruimte voor de big bang zijn dan van hun dimensies ontdaan, (heel) beperkt maar zonder grens. Stephen Hawking vergelijkt het met de aarde waarover je alsmaar rondjes kunt triatlonnen zonder dat je eraf valt.
In de loop der tijden zijn de grenzen van het waarneembare heelal behoorlijk verlegd. Toch zien we nooit iets anders dan sterrenstelsels, die zich gedragen als reeds eerder geziene sterrenstelsels. Niks nieuws boven de zon. Waarom zouden we dan zeggen: of er andere dingen zijn, ik weet het niet.
De musicus John Eliot Gardiner is wetenschapper én een gelovig mens. Sinds hij zich met de muziek van Bach bezig houdt, de componist van de Music in the Castle of Heaven is zijn geloof toegenomen, sterker geworden.
Als Gardiner even geen muziek maakt staat hij op zijn boerderij. Ik denk dat hij voor gek verklaard zou worden als hij, staande in de opening van zijn stal zou zeggen: zoor zover ik weet heb ik alleen maar koeien, of ik ook paarden heb daar kan ik niks over zeggen, maar ik zie ze niet.
De Nederlandse theoloog Kuitert zei: alle spreken over boven komt van beneden.
Hoe weet hij dat?
Als de eerste beweger van een hogere orde is, waarom zou hij ons dan niets in onze hersenpan kunnen stoppen.
We geloven tegenwoordig ook dat we een informatiesysteem zijn. De vigerende materialistische deterministische visie is: wij zijn een computer. Daar past het FLB/FLN systeem van Chomsky c.s. met zijn subsystems en sensory-motor uitstekend in.
Welnu, daar is de eerste beweger, onze hogere orde. Als programmeur van dat wat we zijn: willoze computers.
Ik zeg niet dat ik erin geloof. Maar als je een hogere orde voor mogelijk houdt, als je de bestaanbaarheid ervan erkent, en dat doe je als agnost, dan kun je nooit meer zeggen: het bestaat niet. Daarmee is de grote influisteraar een realiteit. En dat betekent dat er allerlei mensen op aarde rond kunnen lopen, die weet hebben van de zondeval, die weten dat ze met hun gezicht naar het Oosten moeten bidden, en van de Zoon van God en van een leven na de dood.
Als je, als agnost, voor mogelijk houdt dat er een hogere orde is, maar, zodra je geconfronteerd wordt met die hogere orde - lees: inblazingen van de Heilige Geest met Pinksteren - bij verder heel verstandige mensen, en je gaat ontkennen dat dat bestaat, ofwel: eerst tastbaar bewijs op niveau van je eigen orde wilt zien van die hogere orde voordat je aanvaardt, dan ben je niet erg consequent bezig. Terwijl er allerlei mensen op aarde rond lopen, die weet hebben van de zondeval, die weten dat ze met hun gezicht naar het Oosten moeten bidden, en van de Zoon van God en van een leven na de dood.
Dawkins en de agnosten, zouden daarom moeten zeggen: het klopt, er zit iets in mijn kop, er wordt mij over verteld en ik heb er beeld bij.
Je kunt die printkaart in je hoofd uitschakelen, bewust of onbewust.
Chomsky heeft dat gedaan. Ik heb dat gedaan.
Ik ken heel wat mensen die er geen last van hebben. Als ik ze vraag naar God, dan zijn ze heel stellig: nee hoor, die bestaat niet.
Of je houdt die hogere orde voor mogelijk, welke vorm die ook heeft: de theist.
Je kunt dan aan godsdienst doen.
Of je kunt er lippendienst aan bewijzen. Dawkins: I do!
Ik zou die man, zeker Dawkins met zo’n conduitestaat, ernstig in overweging willen geven: neem Pascal’s wager ter harte. Want al die informatiesysteempjes die er op de aardbodem rondlopen hebben het vast niet van een vreemde, die zijn ingefluisterd dat de hel uit 9 kringen bestaat met daaronder een gat dat gelijk bodem is voor de ergste gevallen.
Zoals daar zijn Lucifer, Judas ... en kruisvaarders tegen het kruis.
Thursday, May 25, 2017
relax, the expansion of the universe is still accelerating
De titel van deze post is de titel van een artikel geschreven door Tamara Davis, een astrofysicus. Ze schreef dit eind vorig jaar, omdat iemand de mogelijkheid van het al dan niet uitdijen van het universum, ons uitdijende universum, ter discussie stelde; een discussie die laatst weer is aangewakkerd.
Ik zou niet zo relaxed zijn, als ik U was. Maar, dat is dan enkel en alleen omdat, zoals ik hierna zal betogen, het universum ook wel eens zou kunnen inkrimpen. Ofwel: U wordt straks platgedrukt, Heel erg plat. Platter dan een dubbeltje.
Vooraf: het universum dijt niet uit. Het universum is alles wat er is, waarneembaar of niet waarneembaar. Ofwel: de oneindige ruimte waarin wij leven en waarvan ons zonnestelsel een pieppieppiepklein deeltje uitmaakt. Dat kan dus niet uitdijen.
Het universum kan ook niet inkrimpen.
Verder, ik ben een aanhanger van het anthropic principle: dat wat zich voor mij als mens aan mijn waarneming onttrekt, hetzij dichtbij, hetzij veraf, dat bestaat niet. Ik kan daar geen zinnig woord over zeggen. Ik kan daar geen wetten voor definieren, geen systeem in brengen, kortom: het wordt geen kennis, geen wetenschap.
Dat maakt het universum dus niet groter, en ook niet gecompliceerder.
Dat uitdijen wordt afgeleid van het verschijnsel dat andere sterren zich van ons verwijderen.
Een betere uitdrukking zou dus zijn: de ruimte die de zichtbare sterren innemen wordt groter.
Maar, ook dat is niet helemaal correct.
Het universum bestaat uit twee delen: het voor ons waarneembare universum, en het hele grote Al wat we niet kunnen zien.
Welnu, de grenzen van dat waarneembare universum worden bepaald door de apparatuur waarmee we de ruimte in kijken. De telescoop die het verst in de ruimte kan kijken, ongeacht de techniek van die telescoop en de wijze van "kijken", bepaalt de ruimte die wij kunnen waarnemen. Dat is een bol, met als middelpunt de aarde, en een straal die gelijk is aan het aantal lichtjaren waarmee we in het duistere diep kunnen boren.
Als sterren zich van elkaar verwijderen betekent dat: er verdwijnen sterren uit die bol.
De juiste uitdrukking is dus: het aantal waarneembare sterren in de voor ons waarneembare ruimte wordt kleiner. (Ik laat hier het ontstaan van nieuwe sterren voor de eenvoud buiten beschouwing.)
Dat is een waarheid als een koe.
Wat zegt dat over “uitdijen” of “inkrimpen”?
Niets. Helemaal niets!
Het universum is één grote brok dynamiek.
Dat is geen wereldvreemd uitgangspunt. Dat komt overeen met de waarneming dat hemellichamen en hemelstelsels om hun as draaien. Dat komt overeen met de waarneming dat sterren van ons vandaan bewegen. Het komt ook overeen met de evolutiegedachte, in dit geval de opvatting dat ook het heelal aan evolutie onderhevig is.
Die evolutie wordt tot uitdrukking gebracht in de vigerende theorie van de big bang, dan wel in de aan terrein winnende theorie van het cyclic universe.
Voor mij is het cyclic universe een zeer plausibele verklaring van het verschijnsel van zich verwijderende sterren. Voor mij past de big bang daar ook prima in, in die zin dat die ijsklomp die daar uit elkaar spat voor een verre toeschouwer een dotje materie is, maar voor een toeschouwer dichterbij de omvang van een aarde, een ster of van een galaxie kan hebben.
Wat mij betreft is er dus sprake van een voortdurende inkrimping en uitdijing van een hoeveelheid materie, steeds gepaard gaande met weer een big bang.
Waarom zeggen de dames en heren kosmologen/astrofysici nu dat wij in een “uitdijende” beweging zitten?
Dat weet ik niet.
Er zit iets van arrogantie in. Wij nemen nog niet een yocto-split of a second van het bestaan van “ons” universum waar, en we menen vast te kunnen stellen onder welk gesternte we geboren zijn.
Ik beweer ... nee, ik stel vast: dat kunnen ze niet zeggen.
Tamara Davis, en al die andere wetenschappers die het woord expansion in de mond nemen, hebben eveneens als basisuitgangspunt de big bang. Hoe die er precies uitzag, maakt niet zoveel uit. Eén ding staat vast: gegeven de dynamiek van het universum, én gegeven de oneindigheid aan ruimte en de eeuwigheid aan tijd, zegt de logica: de big bang is een zich herhalend gebeuren.
Die ijsklomp, die samengeklonterde massa die uit elkaar spat, moet ergens vandaan komen. Daar zijn ook theorieen over. Dark energy die dark matter overwint en/of black holes kunnen daar mee te maken hebben.
Nemen we aan dat ster A en ster B zich van elkaar verwijderen. De waarnemer, ongeacht waar die zich bevindt, heeft geen antwoord op de vraag: quo vadimus?
Nemen we nu aan dat wij vanaf ster A (onze zon) de waarneming doen. Nemen we verder aan dat zich rechts van ster B het centrum van de vorige big bang bevond (we zeggen wel dat we naar het verleden kijken als we naar de sterren kijken).
Als we nu zouden kunnen vaststellen dat wij van ster A ons van ster B vandaan bewegen, en dat ster B achter ons aankomt, dan is er niets aan de hand.
Maar, stel nu dat ster B zich richting het centrum van de vorige big bang begeeft, en dat deze ster een versnelling heeft gekregen vanwege de aanzuigende werking van een zwart gat dat een ijsklomp aan het vormen is voor de volgende big bang - zeg maar: in de strijd tussen dark energy en dark matter is dark energy aan de winnende hand - dan is er stront aan de knikker. Daarbij vergeleken is de nachtmerrie van de afdaling in de maalstroom, van Edgar Allan Poe, een vervelende droom.
Erger, stel het centrum van de vorige big bang bevond zich links van ster A (onze zon) en wij gaan met gezwinde spoed die kant op, dan hebben we de poppen pas echt aan het dansen.
Met zijn allen op weg naar de Moskstraumen. En wij zullen de eersten zijn.
Platter dan een dubbeltje.
Relax, the expansion of the universe is still accelerating!
Poeh ...
Minister president Hendrikus Colijn zei het ook, toen zich zware tijden aankondigden: gaat U maar rustig slapen. Nou, voordat ik kan relaxen, voordat ik rustig kan gaan slapen, zou ik graag zien dat ze uitrekenen welke ster het hardst gaat en in welke richting, en waar zich het centrum van de vorige big bang bevindt.
Ik zou niet zo relaxed zijn, als ik U was. Maar, dat is dan enkel en alleen omdat, zoals ik hierna zal betogen, het universum ook wel eens zou kunnen inkrimpen. Ofwel: U wordt straks platgedrukt, Heel erg plat. Platter dan een dubbeltje.
Vooraf: het universum dijt niet uit. Het universum is alles wat er is, waarneembaar of niet waarneembaar. Ofwel: de oneindige ruimte waarin wij leven en waarvan ons zonnestelsel een pieppieppiepklein deeltje uitmaakt. Dat kan dus niet uitdijen.
Het universum kan ook niet inkrimpen.
Verder, ik ben een aanhanger van het anthropic principle: dat wat zich voor mij als mens aan mijn waarneming onttrekt, hetzij dichtbij, hetzij veraf, dat bestaat niet. Ik kan daar geen zinnig woord over zeggen. Ik kan daar geen wetten voor definieren, geen systeem in brengen, kortom: het wordt geen kennis, geen wetenschap.
Dat maakt het universum dus niet groter, en ook niet gecompliceerder.
Dat uitdijen wordt afgeleid van het verschijnsel dat andere sterren zich van ons verwijderen.
Een betere uitdrukking zou dus zijn: de ruimte die de zichtbare sterren innemen wordt groter.
Maar, ook dat is niet helemaal correct.
Het universum bestaat uit twee delen: het voor ons waarneembare universum, en het hele grote Al wat we niet kunnen zien.
Welnu, de grenzen van dat waarneembare universum worden bepaald door de apparatuur waarmee we de ruimte in kijken. De telescoop die het verst in de ruimte kan kijken, ongeacht de techniek van die telescoop en de wijze van "kijken", bepaalt de ruimte die wij kunnen waarnemen. Dat is een bol, met als middelpunt de aarde, en een straal die gelijk is aan het aantal lichtjaren waarmee we in het duistere diep kunnen boren.
Als sterren zich van elkaar verwijderen betekent dat: er verdwijnen sterren uit die bol.
De juiste uitdrukking is dus: het aantal waarneembare sterren in de voor ons waarneembare ruimte wordt kleiner. (Ik laat hier het ontstaan van nieuwe sterren voor de eenvoud buiten beschouwing.)
Dat is een waarheid als een koe.
Wat zegt dat over “uitdijen” of “inkrimpen”?
Niets. Helemaal niets!
Het universum is één grote brok dynamiek.
Dat is geen wereldvreemd uitgangspunt. Dat komt overeen met de waarneming dat hemellichamen en hemelstelsels om hun as draaien. Dat komt overeen met de waarneming dat sterren van ons vandaan bewegen. Het komt ook overeen met de evolutiegedachte, in dit geval de opvatting dat ook het heelal aan evolutie onderhevig is.
Die evolutie wordt tot uitdrukking gebracht in de vigerende theorie van de big bang, dan wel in de aan terrein winnende theorie van het cyclic universe.
Voor mij is het cyclic universe een zeer plausibele verklaring van het verschijnsel van zich verwijderende sterren. Voor mij past de big bang daar ook prima in, in die zin dat die ijsklomp die daar uit elkaar spat voor een verre toeschouwer een dotje materie is, maar voor een toeschouwer dichterbij de omvang van een aarde, een ster of van een galaxie kan hebben.
Wat mij betreft is er dus sprake van een voortdurende inkrimping en uitdijing van een hoeveelheid materie, steeds gepaard gaande met weer een big bang.
Waarom zeggen de dames en heren kosmologen/astrofysici nu dat wij in een “uitdijende” beweging zitten?
Dat weet ik niet.
Er zit iets van arrogantie in. Wij nemen nog niet een yocto-split of a second van het bestaan van “ons” universum waar, en we menen vast te kunnen stellen onder welk gesternte we geboren zijn.
Ik beweer ... nee, ik stel vast: dat kunnen ze niet zeggen.
Tamara Davis, en al die andere wetenschappers die het woord expansion in de mond nemen, hebben eveneens als basisuitgangspunt de big bang. Hoe die er precies uitzag, maakt niet zoveel uit. Eén ding staat vast: gegeven de dynamiek van het universum, én gegeven de oneindigheid aan ruimte en de eeuwigheid aan tijd, zegt de logica: de big bang is een zich herhalend gebeuren.
Die ijsklomp, die samengeklonterde massa die uit elkaar spat, moet ergens vandaan komen. Daar zijn ook theorieen over. Dark energy die dark matter overwint en/of black holes kunnen daar mee te maken hebben.
Nemen we aan dat ster A en ster B zich van elkaar verwijderen. De waarnemer, ongeacht waar die zich bevindt, heeft geen antwoord op de vraag: quo vadimus?
Nemen we nu aan dat wij vanaf ster A (onze zon) de waarneming doen. Nemen we verder aan dat zich rechts van ster B het centrum van de vorige big bang bevond (we zeggen wel dat we naar het verleden kijken als we naar de sterren kijken).
Als we nu zouden kunnen vaststellen dat wij van ster A ons van ster B vandaan bewegen, en dat ster B achter ons aankomt, dan is er niets aan de hand.
Maar, stel nu dat ster B zich richting het centrum van de vorige big bang begeeft, en dat deze ster een versnelling heeft gekregen vanwege de aanzuigende werking van een zwart gat dat een ijsklomp aan het vormen is voor de volgende big bang - zeg maar: in de strijd tussen dark energy en dark matter is dark energy aan de winnende hand - dan is er stront aan de knikker. Daarbij vergeleken is de nachtmerrie van de afdaling in de maalstroom, van Edgar Allan Poe, een vervelende droom.
Erger, stel het centrum van de vorige big bang bevond zich links van ster A (onze zon) en wij gaan met gezwinde spoed die kant op, dan hebben we de poppen pas echt aan het dansen.
Met zijn allen op weg naar de Moskstraumen. En wij zullen de eersten zijn.
Platter dan een dubbeltje.
Relax, the expansion of the universe is still accelerating!
Poeh ...
Minister president Hendrikus Colijn zei het ook, toen zich zware tijden aankondigden: gaat U maar rustig slapen. Nou, voordat ik kan relaxen, voordat ik rustig kan gaan slapen, zou ik graag zien dat ze uitrekenen welke ster het hardst gaat en in welke richting, en waar zich het centrum van de vorige big bang bevindt.
Thursday, May 18, 2017
Wednesday, May 17, 2017
salvation from eternity
This will be a bit of tough stuff, boys and girls. So, be attentive. And don't let me hear about short span of attention. hey. Ask the Afghans, short will not be the word they will use.
And, the apotheosis will bring exaltation.
(btw: I'm not always using simple language, but that's no problem because the poor of spirit are already blessed, for theirs is the kingdom of heaven.)
Where were we. O yeah, eternal singing.
To answer that question we will return to two of your scholars. First the great Nietzsche, then Leonardo da Gioiella, less important, but nevertheless, and then back to Nietzsche.
Nietzsche is the man of das Jenseits. You can think of beyond, but because of Leonardo we stick to Jenseits. Nietzsche has written Jenseits von Gut und Böse. (Beyond Good and Evil). Well, in Good and Evil he was totally misled (or he misconceived it) but das Jenseits he was rather OK. Jenseits means: after this live, das Diesseits, you have something else. Whatever they tell you, or the big nothing. And everyone thought about now and then. And because it was unknown, notwithstanding all the complaints that are rising from depths of misery to heaven, that eternal De Profundis, the then is terrifying.
But Leonardo gave it the big leap. He didn't make it known. But he made it familiar. Because he said, there are two thens. Everyone's thinking about the eternity after life, but there was also an eternity before you were born. And he coined the phrase Vorjenseitszeit and Nachjenseitszeit:
- Vorjenseitszeit is (the time of) das Jenseits before birth
- life is between birth and death
- Nachjenseitszeit is after death.
Back to Nietzsche. He knew that all matter is finite. That's simple reasoning. If there were an infinite number of stars, there would be eternal light. But we have day and night, so that's impossible. Also it is impossible that a star has an infinite number of planets. Because if, at least one (but certainly more) of these planets would intermingle with planets of another star, and you know what that will do: heaven will break loose and that brings destruction.
Now the lest easy part, and then we are back in joyful waters.
Suppose you have three marbles, color blue, red, green.
How many combinations can you make?
That's an easy question, hey.
You do understand, when you have ten marbles then the number of combinations is a bit more. Well, that's math. But you get the point, as Nietzsche got: if matter is finite, then the number of configurations (a better word to serve our aim than combination) is finite. It's there where Nietzsche had this splendid idea, so comforting for all of you, die Ewige Wiederkehr. If you die, you may say to your beloveds: see you soon, because one thing since Nietzsche is certain: your body has a limited number of elements, it fits in a number of configurations of all the elements, so no doubt you will return - not in my realm, not in the house of my neighbor, no, on earth!
The only thing Nietzsche couldn't say, as neither mathematician you can tell is: when will it be?
Isn't that wonderful? You live, there's some time before, there's sometime after, and then again: there you are again!
What about the time between. That's where Jehovah and I enter the stage. When you die, your body will be dissolved and your elements flee, free to find some other elements to create new body's, either human, animal or merely something solid. And there you come, along the path to heaven, still a body - don't ask me why, I'm not a physician, but remember: you are only dust and still, when you look in the mirror there's some substance that makes your body a perfect body or a less perfect body - so there must be some substance which gives you a robust appearance, perhaps that substance stays with you. Some celestial dust maybe?
And yes, you do leave us. After some time. Unpredictable. By rapture. One day I'm talking with you. The next day you've disappeared. No one knows how, when and where. My neighbor has the same experience.
Probably your constituting elements have found each other and are asking, no, are demanding for your body. And wham, there you are again in your cradle!
And here comes the exaltation. Every now and then being born, means every now and then dying. Which means every now and then along the path to heaven. And there's no way to be sure of your destination. So, some moment I will catch you, anaother time Jehovah will catch you.
Your existence is a continuum of waiting for life in one of our places, say singing, life, spending your time enjoying the gay scene, again life, singing or gayety - and the continuous recombinations of consecutive happenings are infinite.
It’s a wonderful life!
And, the apotheosis will bring exaltation.
(btw: I'm not always using simple language, but that's no problem because the poor of spirit are already blessed, for theirs is the kingdom of heaven.)
Where were we. O yeah, eternal singing.
To answer that question we will return to two of your scholars. First the great Nietzsche, then Leonardo da Gioiella, less important, but nevertheless, and then back to Nietzsche.
Nietzsche is the man of das Jenseits. You can think of beyond, but because of Leonardo we stick to Jenseits. Nietzsche has written Jenseits von Gut und Böse. (Beyond Good and Evil). Well, in Good and Evil he was totally misled (or he misconceived it) but das Jenseits he was rather OK. Jenseits means: after this live, das Diesseits, you have something else. Whatever they tell you, or the big nothing. And everyone thought about now and then. And because it was unknown, notwithstanding all the complaints that are rising from depths of misery to heaven, that eternal De Profundis, the then is terrifying.
But Leonardo gave it the big leap. He didn't make it known. But he made it familiar. Because he said, there are two thens. Everyone's thinking about the eternity after life, but there was also an eternity before you were born. And he coined the phrase Vorjenseitszeit and Nachjenseitszeit:
- Vorjenseitszeit is (the time of) das Jenseits before birth
- life is between birth and death
- Nachjenseitszeit is after death.
Back to Nietzsche. He knew that all matter is finite. That's simple reasoning. If there were an infinite number of stars, there would be eternal light. But we have day and night, so that's impossible. Also it is impossible that a star has an infinite number of planets. Because if, at least one (but certainly more) of these planets would intermingle with planets of another star, and you know what that will do: heaven will break loose and that brings destruction.
Now the lest easy part, and then we are back in joyful waters.
Suppose you have three marbles, color blue, red, green.
How many combinations can you make?
That's an easy question, hey.
You do understand, when you have ten marbles then the number of combinations is a bit more. Well, that's math. But you get the point, as Nietzsche got: if matter is finite, then the number of configurations (a better word to serve our aim than combination) is finite. It's there where Nietzsche had this splendid idea, so comforting for all of you, die Ewige Wiederkehr. If you die, you may say to your beloveds: see you soon, because one thing since Nietzsche is certain: your body has a limited number of elements, it fits in a number of configurations of all the elements, so no doubt you will return - not in my realm, not in the house of my neighbor, no, on earth!
The only thing Nietzsche couldn't say, as neither mathematician you can tell is: when will it be?
Isn't that wonderful? You live, there's some time before, there's sometime after, and then again: there you are again!
What about the time between. That's where Jehovah and I enter the stage. When you die, your body will be dissolved and your elements flee, free to find some other elements to create new body's, either human, animal or merely something solid. And there you come, along the path to heaven, still a body - don't ask me why, I'm not a physician, but remember: you are only dust and still, when you look in the mirror there's some substance that makes your body a perfect body or a less perfect body - so there must be some substance which gives you a robust appearance, perhaps that substance stays with you. Some celestial dust maybe?
And yes, you do leave us. After some time. Unpredictable. By rapture. One day I'm talking with you. The next day you've disappeared. No one knows how, when and where. My neighbor has the same experience.
Probably your constituting elements have found each other and are asking, no, are demanding for your body. And wham, there you are again in your cradle!
And here comes the exaltation. Every now and then being born, means every now and then dying. Which means every now and then along the path to heaven. And there's no way to be sure of your destination. So, some moment I will catch you, anaother time Jehovah will catch you.
Your existence is a continuum of waiting for life in one of our places, say singing, life, spending your time enjoying the gay scene, again life, singing or gayety - and the continuous recombinations of consecutive happenings are infinite.
It’s a wonderful life!
NB
This is the fifth of a series of impressions of the dwellings of Jehovah and Satan
For the sixth impression follow the link porca miseria, where the hell are Pinamonti's marbles
Subscribe to:
Posts (Atom)