bijtertje

Luis Suárez is een bijtertje. Of het een doorbijtertje is, weet ik niet. Zijn drie slachtoffers hebben wel het nodige misbaar, gebruikelijk op de voetbalvelden, gemaakt, maar hij heeft geen happen uit hun lijf genomen.

Zijn laatste beet is een zeer verse - als ik dit nu, 25 juni 2014, noteer, nog geen 24 uur geleden. Als het aan een paar zeer verontwaardigde landgenoten uit de huiskamer van Studio Brasil ligt, is dit daadwekelijk zijn laatste beet geweest. Er wordt schande van gesproken. Wat ze er mee te maken hebben weet ik niet, maar ... zijn ploeg moet zeggen: we willen je niet meer ... de bondscoach van Uruguay moet hem nooit meer in de selectie opnemen ... hij moet professionele hulp zoeken.
Ze hebben nog net niet gezegd dat de man z'n leven lang geen bal meer mag aanraken, in welke hoedanigheid dan ook, althans, ik heb het niet gehoord op die momenten dat ik mij in die huiskamer bevond.

De Italiaanse kranten spreken er ook schande van. Dat kan ik begrijpen, die zijn per slot uitgeschakeld. La Repubblica heeft een fotosequenza; een zoom van 764x660 pixels toont duidelijk sporen van wat een beet zou kunnen zijn.

Wat is er eigenlijk zo erg aan?
Wat is er zo schandalig?
Ik ben na een hockeywedstrijd een keer gebeten door de hond van één van mijn tegenstanders. Na afloop van de wedstrijd, we zullen wel gewonnen hebben. Die hond beet door.
Dat is echt erg.
Ik bloedde, en moest naar het ziekenhuis voor een tetanusinjectie.

Moet je na een beet van Suárez ook een tetanusinjectie hebben?

La Repubblica heeft geen fotosequenza van Claudio Marchisio die met de noppen op de knie van Arevalo Rios stampt voordat ie verder gaat met voetballen. De man kreeg er rood voor, maar de commentaren waren zeer zuinig. Zoiets als "terecht rood", zonder stemverheffing, zonder algemene verontwaardiging.

Iemand die bijt, altijd op torsohoogte, brengt het kapitaal van de professionele voetballer niet in gevaar. Maar iemand op de enkels trappen, of een schop tegen de schenen geven, of een elleboog in het gezicht - dat is zoiets als wanneer tijdens een concours bij een pianist, die aan een prachtige uitvoering van de Sonata Pathétique bezig is, een mededinger de klep naar beneden laat vallen.

De reactie van Chiellini gezien?
Je begrijpt dat een speler die zojuist een elleboog tussen de ogen heeft gekregen van pijn over de grond rolt. Maar bij zo'n beetje pak je de bijter bij zijn nekvel en brengt hem bij de scheidsrechter, zodat het gebit van de verdachte ter plekke vergeleken kan worden met de gebitsfoto: ja, dat is 'm.
Maar Chiellini rolt over de grond, zoals iedere voetballer die de aandacht van de scheids wil eerst over de grond rolt - daar wordt volgens mij meer op getraind dan op het nemen van strafschoppen.

Ik herinner mij het WK van 2006. Marco van Basten, die wonderschone spits, had in de wedstrijd tegen Portugal Khalid Boulahrouz opgesteld. Volgens mij met slechts één opdracht: Ronaldo, die andere wonderschone spits, uit te schakelen. Boulahrouz voldeed binnen 7 minuten aan de opdracht: hij gaf Ronaldo een doodschop, zodat die 27 hulpeloze minuten later niet meer verder kon.
Ik geloof dat ik de enige was die dacht: die man mag nooit meer een bal aanraken.
Ik geloof dat ik de enige was die dacht: hoe kan Marco van Basten, wiens enkels toch kapot geschopt zijn, zo iemand in zijn selectie opnemen ... en houden!

Ik heb nooit gehoord dat Boulahrouz professionele hulp moest zoeken.


zie ook maten naaien