Every now and again there is that question: does God exist.
Just a few hours ago, I was thinking: No!
Because, if there were a God, he would have sent ten plagues upon Israel, and more, asking them: let my people live.
And because Netanyahu wouldn’t listen the plagues would continue till …
And then I thought: yes, He exists, and He is a lot wiser than I am.
Because punishing the Israelian people, and with them the seed of Abraham the world over,
would deny the hole in their soul because of their suffering, their journey in the Diaspora, culminating in the Holocaust.
The Lord knew a better place to send his plagues.
Because the Americans did a good job in WWII they surmised they did a good job in Historic Palestine.
And because they surmised they did a good job in Historic Palestine they surmised they did a good job in Vietnam.
And because they surmised they did a good job in Vietnam they surmised they did a good job in Chili.
And because they surmised they did a good job in Chili they surmised they did a good job in Iraq.
And because they surmised they did a good job in Iraq they were damned sure they did a good job in the Gaza strip.
And the Lord saw their sins and he sent a plague.
He sent Donald Trump.
Yes, der Donald doesn’t know, but he became an instrument in His hands.
Not his Lord.
Neither his evangelicals’ Lord
Thé Lord.
To punish all Americans, Republicans and Democrats alike.
But He made it feel more intense to the Democrats.
Because of their damned righteousness.
They had little daily problems, yes – and Gaza was just a pain in the ass - and because of that they thought
all the problems in the world originated in the republican realm.
So Hell broke loose in USA.
Once upon a time there was a God, and he cried out: let my people live.
But no one listened.
And the Lord turned on the American people.
Washington, Washington, convertere ad Dominum Deum tuum.
Because your days are numbered.
Mene, mene, tekel upharsin.
Sunday, March 30, 2025
Friday, March 28, 2025
Hochrechnung
In Amerika is inmiddels (opnieuw) grote opwinding ontstaan over het (mogelijke) oorzakelijk verband tussen vaccinatie en autisme. Dat komt, ze hebben een nieuwe minister van Gezondheid aangesteld. Ene Kennedy. Jaja, een telg van dat beroemde geslacht. Een ongetwijfeld capabele man, zeer capabel, maar in een twijfelachtige hoedanigheid: hij is zo alternatief als de pest. En hij gelooft in dat oorzakelijk verband.
Tijdens de hearings over zijn nominatie heeft hij, desgevraagd, gezegd die overtuiging overboord te zetten, zodra iemand hem zou confronteren met cijfers die anderszins zouden aanduiden.
Hier past even een disclosure, want ik ga gevoelige, zo niet gevaarlijke dingen zeggen.
Ik heb niks tegen vaccinatie, maar ik wil daar wel zelf over (kunnen) beslissen. Mijn kinderen heb ik laten inenten, zelf loop ik er niet achter aan – de jaarlijkse griepprik laat ik aan mij voorbij gaan – maar voor Covid heb ik me laten inenten, noodgedwongen overigens: ik zou onmiddellijk als paria gestigmatiseerd zijn met praktische consequenties. Zo mocht ik niet eerder een restaurant binnen dan nadat ik aangetoond had dat ik de benodigde prikken had gehad.
Dat gezegd hebbende …
Kennedy heeft de daad bij het woord gevoegd en heeft een man aangewezen, om hem die betere cijfers te leveren. Een man die hierin niet neutraal staat: ene David Geier, data-analyst, die al zo’n onderzoek op zijn naam heeft staan - én daarmee in het voetspoor van zijn vader stapte, en tot de conclusie kwam: ja, dat oorzakelijk verband is er. Vandaar dat er behoorlijk wat kritiek is op deze actie: het heet dat deze man niet meer objectief kan oordelen.
Dat lijkt me een dooddoener. De man moet rekenwerk doen. Hochrechnung noemen ze dat in Duitsland, dat maakt het heikele hiervan wat invoelbaarder. Het is namelijk modellenwerk. Dat is waar ze bij klimaat zo goed in zijn, en dat is precies waar ik heen wil.
Terzijde: als de man dat rekenwerk doet, en zijn stappen goed documenteert en de eindresultaten, inclusief de methode en de tussenliggende stappen ter beoordeling van een ieder die daar verstand van heeft beschikbaar stelt, dan kan er met de objectiviteit niks mis zijn.
Daar zit een addertje onder het gras. En dat gras groeit op een mijnenveld. En dat is precies wat statistiek is: een mijnenveld.
Of dat aan de bedrijvers ligt of aan het systeem van Hochrechnung laat ik even in het midden, maar er is altijd gelazer over statistische uitkomsten, naar het adagium, toegeschreven aan Benjamin Disraeli: “There are three kinds of lies: lies, damned lies, and statistics”
En als er ergens gelazer is, dat effectief onderdrukt wordt, dan is het wel in de Climatologist Community.
Ik noem drie voorbeelden.
- de consensus van 97%, een onderzoek dat aan alle deskundigheidskanten is afgekraakt, maar sinds Obama zich er achter stelde niet meer te corrigeren
- de hockeystick van Mann waar, again, veel deskundigen zich met afschuw over gebogen hebben … de presentatie alleen al, een angstaanjagende piek door de tijdschaal flink in elkaar te drukken
- de WWA = World Weather Attribution, waar, tegen alle klimatologische principes in, incidentele dalen, maar vooral pieken, de zogenaamde heavy weather circumstances bekeken worden alsof het vanuit klimatologie, dat over een tijdsduur van jaren gemeten wordt, te verklaren is
Dit zijn drie zaken die in de statistische wereld niet welwillend bekeken worden, en dat is zachtjes uitgedrukt.
Ik zei: het rumoer daarover is tot nu toe effectief onderdrukt.
Als je bij het werk van vader Mark en zoon David Geier – en het werk van Andrew Wakefield niet te vergeten – vraagtekens moet zetten – en dat moet – dan mag je bij het werk van de klimatologische modelleurs – en de socaiaal maatschappelijke modelleurs in hun kielzog … Detlef van Vuuren bijvoorbeeld, modelleur van wereldwijde duurzaamheidsvraagstukken … zij die ons laten overstromen met klimaatvluchtelingen of onszelf als klimaatvluchteling zien zitten op een hoogvlakte in Duitsland – zeer beslist dikke vraagtekens plaatsen.
Helaas, hun voortbrengselen zijn blauwdrukken geworden voor de aanpak van onzichtbare - en onkenbare! – problemen, de invulling van de rijksbegroting en het opstarten van vreselijk kostbare projecten.
Hochrechnung!
Ik weet niet wat voor een Hochrechnung Trump en Musk hebben toegepast bij hun schatting van de opbrengst van de opruimoperatie onder federale ambtenaren, maar ik kan er niet van ondersteboven raken dat in dit soort tijdsgewricht een man als Kennedy wordt benoemd, die weer een man als Geier aan mag wijzen.
Tijdens de hearings over zijn nominatie heeft hij, desgevraagd, gezegd die overtuiging overboord te zetten, zodra iemand hem zou confronteren met cijfers die anderszins zouden aanduiden.
Hier past even een disclosure, want ik ga gevoelige, zo niet gevaarlijke dingen zeggen.
Ik heb niks tegen vaccinatie, maar ik wil daar wel zelf over (kunnen) beslissen. Mijn kinderen heb ik laten inenten, zelf loop ik er niet achter aan – de jaarlijkse griepprik laat ik aan mij voorbij gaan – maar voor Covid heb ik me laten inenten, noodgedwongen overigens: ik zou onmiddellijk als paria gestigmatiseerd zijn met praktische consequenties. Zo mocht ik niet eerder een restaurant binnen dan nadat ik aangetoond had dat ik de benodigde prikken had gehad.
Dat gezegd hebbende …
Kennedy heeft de daad bij het woord gevoegd en heeft een man aangewezen, om hem die betere cijfers te leveren. Een man die hierin niet neutraal staat: ene David Geier, data-analyst, die al zo’n onderzoek op zijn naam heeft staan - én daarmee in het voetspoor van zijn vader stapte, en tot de conclusie kwam: ja, dat oorzakelijk verband is er. Vandaar dat er behoorlijk wat kritiek is op deze actie: het heet dat deze man niet meer objectief kan oordelen.
Dat lijkt me een dooddoener. De man moet rekenwerk doen. Hochrechnung noemen ze dat in Duitsland, dat maakt het heikele hiervan wat invoelbaarder. Het is namelijk modellenwerk. Dat is waar ze bij klimaat zo goed in zijn, en dat is precies waar ik heen wil.
Daar zit een addertje onder het gras. En dat gras groeit op een mijnenveld. En dat is precies wat statistiek is: een mijnenveld.
Of dat aan de bedrijvers ligt of aan het systeem van Hochrechnung laat ik even in het midden, maar er is altijd gelazer over statistische uitkomsten, naar het adagium, toegeschreven aan Benjamin Disraeli: “There are three kinds of lies: lies, damned lies, and statistics”
En als er ergens gelazer is, dat effectief onderdrukt wordt, dan is het wel in de Climatologist Community.
Ik noem drie voorbeelden.
- de consensus van 97%, een onderzoek dat aan alle deskundigheidskanten is afgekraakt, maar sinds Obama zich er achter stelde niet meer te corrigeren
- de hockeystick van Mann waar, again, veel deskundigen zich met afschuw over gebogen hebben … de presentatie alleen al, een angstaanjagende piek door de tijdschaal flink in elkaar te drukken
- de WWA = World Weather Attribution, waar, tegen alle klimatologische principes in, incidentele dalen, maar vooral pieken, de zogenaamde heavy weather circumstances bekeken worden alsof het vanuit klimatologie, dat over een tijdsduur van jaren gemeten wordt, te verklaren is
Dit zijn drie zaken die in de statistische wereld niet welwillend bekeken worden, en dat is zachtjes uitgedrukt.
Ik zei: het rumoer daarover is tot nu toe effectief onderdrukt.
Als je bij het werk van vader Mark en zoon David Geier – en het werk van Andrew Wakefield niet te vergeten – vraagtekens moet zetten – en dat moet – dan mag je bij het werk van de klimatologische modelleurs – en de socaiaal maatschappelijke modelleurs in hun kielzog … Detlef van Vuuren bijvoorbeeld, modelleur van wereldwijde duurzaamheidsvraagstukken … zij die ons laten overstromen met klimaatvluchtelingen of onszelf als klimaatvluchteling zien zitten op een hoogvlakte in Duitsland – zeer beslist dikke vraagtekens plaatsen.
Helaas, hun voortbrengselen zijn blauwdrukken geworden voor de aanpak van onzichtbare - en onkenbare! – problemen, de invulling van de rijksbegroting en het opstarten van vreselijk kostbare projecten.
Hochrechnung!
Ik weet niet wat voor een Hochrechnung Trump en Musk hebben toegepast bij hun schatting van de opbrengst van de opruimoperatie onder federale ambtenaren, maar ik kan er niet van ondersteboven raken dat in dit soort tijdsgewricht een man als Kennedy wordt benoemd, die weer een man als Geier aan mag wijzen.
Friday, March 21, 2025
deal
Trump heeft aangekondigd dat de grondstoffendeal met Ukraine eraan staat te komen.
Soon!
Volgens Zelenskyy moet er nog wel iets geregeld worden.
Iets … een veiligheidsgarantie tegen Putin’s wellusten. Ah joh, zegt Trump, niet nodig joh, als wij zulke belangrijke zaken doen onderling, wie heeft er dan nog behoefte aan andere afspraken?
Je ziet de Godfather een ietwat onwillige bentgenoot de kamer uitbonjouren.
Ik ben niet zo’n Friedman fan, maar ik vind hem de laatste tijd zeer stevig bezig zijn met Trump in de New York Times – de les lezend, soms iets van een reprimande.
Zelenskyy zou één van Friedman’s laatste columns goed moeten lezen: I Don’t Believe a Single Word Trump and Putin Say About Ukraine. Drie dagen oud. Wij hadden ooit een progressief kabinet met een confessioneel randje. Een van de progressieve ministers zei, over zijn christelijke collega’s: Als ik een confessioneel een hand heb gegeven, tel ik eerst mijn vingers na. Ik zou onze brave Volodymyr willen zeggen: Iedere keer wanneer die Amerikanen je de hand hebben gedrukt: het eerste wat je moet doen is je vingers natellen.
Soon!
Volgens Zelenskyy moet er nog wel iets geregeld worden.
Iets … een veiligheidsgarantie tegen Putin’s wellusten. Ah joh, zegt Trump, niet nodig joh, als wij zulke belangrijke zaken doen onderling, wie heeft er dan nog behoefte aan andere afspraken?
Je ziet de Godfather een ietwat onwillige bentgenoot de kamer uitbonjouren.
Ik ben niet zo’n Friedman fan, maar ik vind hem de laatste tijd zeer stevig bezig zijn met Trump in de New York Times – de les lezend, soms iets van een reprimande.
Zelenskyy zou één van Friedman’s laatste columns goed moeten lezen: I Don’t Believe a Single Word Trump and Putin Say About Ukraine. Drie dagen oud. Wij hadden ooit een progressief kabinet met een confessioneel randje. Een van de progressieve ministers zei, over zijn christelijke collega’s: Als ik een confessioneel een hand heb gegeven, tel ik eerst mijn vingers na. Ik zou onze brave Volodymyr willen zeggen: Iedere keer wanneer die Amerikanen je de hand hebben gedrukt: het eerste wat je moet doen is je vingers natellen.
Tuesday, March 18, 2025
a concrete and steel pit
We hadden ooit het schip Argo. Ik doel nu niet op het sterrenbeeld dat in vroeger tijden als één van de wegwijzers de avontuurlijke reiziger thuisbracht. Nee, het schip Argo, een gevangenis door Vestdijk beschreven in zijn roman De Verminkte Apollo. Een onderaardse ruimte waar …
Inmiddels weet iedereen van de grootste openluchtgevangenis die Gaza heet, waar wel gegeseld wordt. Figuurlijk dan, de gevangenen krijgen opdracht om ergens heen te vluchten waarna daar bommen worden neergegooid en voedseltransporten worden tegengehouden. De beelden zijn de wereld overgegaan.
En nu hebben we dan San Salvador. Geweldige gevangenissen hebben ze daar, heel modern. Amerika huurt er nu ruimtes om de “volksverhuizing van crimineel volk” in andere banen te leiden. Het heet dat de nieuwe machthebber daar, Nayib Armando Bukele Ortez, de misdaad van de straat heeft geveegd. Zonder vorm van proces.
Mensenrechtenorganisaties hebben een iets andere kijk op deze ontwikkeling.
Het heet ook dat er niemand levend vandaan komt.
Nu Is Marco Rubio, de secretary of state van de USA, blij met San Salvador, en hun nieuwe son of a bitch met zijn for profit facilities for imprisoning. De waarnemer van de UNO, Miguel Sarre, zei er dit van: "[It] is a concrete and steel pit where there is a perverse calculation to dispose of people without formally applying the death penalty". Ook deze beelden gaan de wereld over, het lijkt wel of ze met enige trots getoond worden, als reclame voor een product made in San Salvador.
Ik moet denken aan dat nog niet zo oude San Salvador, zo'n veertig jaar geleden, waar een bisschop, Óscar Arnulfo Romero y Galdámez, vermoord werd, voor het altaar, terwijl hij de mis opdiende, door een bende gedekt door de regering. Hij was iets te vriendelijk voor het armere deel van de bevolking.
En aan de moord op vier Nederlandse journalisten, een paar jaar later, terwijl ze verslag deden van de verkiezingen aldaar. Eveneens vermoord onder de dekmantel van het toenmalige regiem.
2500 Jaar beschaving.
Hij is al oud, maar toch nog maar een keer Gandhi, toen ze aan hem vroegen wat hij van de westerse beschaving vond.
Zijn antwoord was helder: I think it would be a good idea.
Beter acht gevend, zag hij nu overal tegen de ruwe rotswand lijken liggen, en stervenden en zieken. Ook hij lag tegen een rotsachtige muur, onder een vage overdekking. In de halve duisternis, de benauwde stank, deed het hem buitengewoon goed ook levenden, gezonden, te zien en te horen, zelfs in zijn onmiddellijke nabijheid. Zij zaten met de armen om de knieën ergens naar te kijken.Uit die kerkers, deels natuurlijke kalkholen, voor een ander gedeelte door geduldig uitgraven ontstaan, kwam geen mens ooit levend terug. In het Schip Argo, waar nooit meer dan één fakkel brandde, leidde men een schimmenleven. Sommigen wenden eraan, vervloekten zelfs de aarde en de hemel boven hen. Het dagelijkse voedsel was een kroes water, slijmachtig groen aan de binnenkant en een korst brood. Een der twee lange muren was betimmerd met drie boven elkaar gelegen rijen van vier of vijf brede planken, waarop, de knieën hoog, achter elkaar de in vergetelheid achtergelaten gevangenen waren gezeten, als roeiers op een Grieks oorlogsschip.
Vormden sterke slaven een tijdelijke meerderheid in het Schip Argo, dan werd er alleen maar gedobbeld, gevochten en tegennatuurlijke ontucht beoefend door degenen wie dit natuur was, of tweede natuur, of die niet krachtig genoeg waren van zich af te slaan en in de vrouwengevangenis door te dringen. Deze laatste werd bewaakt door een wegens belastingontduiking ingesloten oude woekeraarster, die vroeger dansmeisje was geweest in Lechaion; deze tandeloze Meigaira moest eerst bewusteloos worden geslagen; die was niet strafbaar; eigenlijk was er zeer weinig strafbaar in het Schip Argo; de enige straffen waren honger en ziekte, zelden geseling.Aldus Vestdijk, in zijn hallucinante beschrijving van deze gevangenis uit de oudheid, een paar honderd jaar voordat ene Jezus van Nazareth rondliep.
Inmiddels weet iedereen van de grootste openluchtgevangenis die Gaza heet, waar wel gegeseld wordt. Figuurlijk dan, de gevangenen krijgen opdracht om ergens heen te vluchten waarna daar bommen worden neergegooid en voedseltransporten worden tegengehouden. De beelden zijn de wereld overgegaan.
En nu hebben we dan San Salvador. Geweldige gevangenissen hebben ze daar, heel modern. Amerika huurt er nu ruimtes om de “volksverhuizing van crimineel volk” in andere banen te leiden. Het heet dat de nieuwe machthebber daar, Nayib Armando Bukele Ortez, de misdaad van de straat heeft geveegd. Zonder vorm van proces.
Mensenrechtenorganisaties hebben een iets andere kijk op deze ontwikkeling.
Het heet ook dat er niemand levend vandaan komt.
Nu Is Marco Rubio, de secretary of state van de USA, blij met San Salvador, en hun nieuwe son of a bitch met zijn for profit facilities for imprisoning. De waarnemer van de UNO, Miguel Sarre, zei er dit van: "[It] is a concrete and steel pit where there is a perverse calculation to dispose of people without formally applying the death penalty". Ook deze beelden gaan de wereld over, het lijkt wel of ze met enige trots getoond worden, als reclame voor een product made in San Salvador.
Ik moet denken aan dat nog niet zo oude San Salvador, zo'n veertig jaar geleden, waar een bisschop, Óscar Arnulfo Romero y Galdámez, vermoord werd, voor het altaar, terwijl hij de mis opdiende, door een bende gedekt door de regering. Hij was iets te vriendelijk voor het armere deel van de bevolking.
En aan de moord op vier Nederlandse journalisten, een paar jaar later, terwijl ze verslag deden van de verkiezingen aldaar. Eveneens vermoord onder de dekmantel van het toenmalige regiem.
2500 Jaar beschaving.
Hij is al oud, maar toch nog maar een keer Gandhi, toen ze aan hem vroegen wat hij van de westerse beschaving vond.
Zijn antwoord was helder: I think it would be a good idea.
Friday, March 14, 2025
doing a fantastic job
Bishop Mariann Budde was voor Trump niet de juiste man op de juiste plek.
General CQ Brown was voor Trump niet de juiste man op de juiste plek.
President Volodymyr Zelenskyy is voor Trump niet de juiste man op de juiste plek.
Secretaris-Generaal NAVO Mark Rutte is voor Trump de juiste man op de juiste plek.
General CQ Brown was voor Trump niet de juiste man op de juiste plek.
President Volodymyr Zelenskyy is voor Trump niet de juiste man op de juiste plek.
Secretaris-Generaal NAVO Mark Rutte is voor Trump de juiste man op de juiste plek.
Tuesday, March 11, 2025
waar is António Guterres gebleven
Onze grote leider in de strijd tegen climate change, de tipping points en the cooking planet.
Toen wonnen de Republikeinen de verkiezingen, en voor USA was climate change afgelopen – en de MSM namen Guterres, klaarblijkelijk, niet meer serieus.
Hij was toch ook de wereldleider die, na enig aarzelen, het gedrag van Israël durfde te benoemen voor wat het was.
Daarmee vervreemde hij zich van het main stream denken – en bovenal van Netanyahu.
En opnieuw, Trump won de verkiezingen, en Trump en Netanyahu zijn dikke maatjes – jullie weten wel waarom: GAZA PALACE - en nu is Guterres nergens te bekennen.
En bij de schermutselingen tussen Trump/Vance en Europa lijkt hij niet meer op het toneel aanwezig – hij màg niet meer in de spotlights staan!
Ik neem maar even de New York Times als referentiekader - al had ik al lang, ook bij de vaderlandse pers, de idee dat hij genegeerd werd: de laatste keer dat zijn naam genoemd werd was 2 oktober 2024, de dag dat hij tot persona non grata werd verklaard door Israël.
En the Guardian: 12 november vorig jaar, over klimaat: global heating is super-charging disasters.
Arme Guterres.
Met climate change zat hij, mijns inziens, geweldig te overdrijven, en met zijn buiten de werkelijkheid staande onheilstijdingen was hij vooral een leider die mensen bang maakte voor de toekomst.
Wat Israël betreft was hij een verrassende, en aangename dissonant in het orkest van the powers that be.
Toen wonnen de Republikeinen de verkiezingen, en voor USA was climate change afgelopen – en de MSM namen Guterres, klaarblijkelijk, niet meer serieus.
Hij was toch ook de wereldleider die, na enig aarzelen, het gedrag van Israël durfde te benoemen voor wat het was.
Daarmee vervreemde hij zich van het main stream denken – en bovenal van Netanyahu.
En opnieuw, Trump won de verkiezingen, en Trump en Netanyahu zijn dikke maatjes – jullie weten wel waarom: GAZA PALACE - en nu is Guterres nergens te bekennen.
En bij de schermutselingen tussen Trump/Vance en Europa lijkt hij niet meer op het toneel aanwezig – hij màg niet meer in de spotlights staan!
En the Guardian: 12 november vorig jaar, over klimaat: global heating is super-charging disasters.
Arme Guterres.
Met climate change zat hij, mijns inziens, geweldig te overdrijven, en met zijn buiten de werkelijkheid staande onheilstijdingen was hij vooral een leider die mensen bang maakte voor de toekomst.
Wat Israël betreft was hij een verrassende, en aangename dissonant in het orkest van the powers that be.
Thursday, March 6, 2025
ik wou dat het weer eens oorlog was
Toen ik een kleine jongen was las ik Reis door de Nacht, van Anne de Vries, een tetralogie … nou ja, een tetralogietje … over Nederland en de Tweede Wereldoorlog: De duisternis in / De storm steekt op / Ochtendgloren / De nieuwe dag. En die gelezen hebbende, zo'n tien jaar na die oorlog, zat ik op een zondagmiddag bij mijn vriend thuis, en riep plompverloren uit: ik wou dat het weer eens oorlog was.
Ik weet niet meer precies wat de vader van mijn vriend mij antwoordde, maar ik wist wel dat ik nooit meer zoiets stoms moest zeggen.
Opvoedkundig niet zo’n gekke aanpak, maar toch … had die vader doorgevraagd: waarom zeg je dat jongen – dan had ie misschien kunnen leren dat er toch een heleboel literatuur is – literatuur hier als een verzameling van geschreven verhalende teksten – dat in de geesten van mensen nostalgie oproept naar slechtere tijden: nou jongen, ik heb de crisis nog meegemaakt. En als die vader dat van mij gehoord had, en dat doorverteld had in de kerkelijke gemeente, en de dienstdoende ouderling had het meegenomen naar de classis, en de classis naar de synode … en de synode naar de ARP, en de ARP zo het kabinet Den Uyl in … een sneeuwbal die almaar groter mocht worden … wie weet?
Gemiste kans.
Toen ik een man was heb ik Voyage Au Bout de la Nuit gelezen - in de gelauwerde vertaling van Kummer - dat begint met Ferdinand Bardamu die zomaar de Eerste Wereldoorlog binnen stapt.
De Franse schrijver Louis-Ferdinand Céline tekende daarvoor, en die tapte uit een heel ander vaatje dan Anne de Vries A pessimistic view of the human condition in which suffering, old age and death are the only eternal truths. Life is miserable for the poor, futile for the rich, and hopes for human progress and happiness are illusory zegt de Engelse Wiki-schrijver er van.
Als je dat eenmaal gelezen hebt, en daarbij ook nog Mort à credit in je bagage hebt, dan weet je dat je zo’n reis zelfs niet maar één keertje mee wil maken. Dan zul je nooit meer een opwelling krijgen om zoiets stoms te zeggen.
Veel mensen hebben vandaag de dag de indruk weer de duisternis in te gaan, voor zo’n lange reis.
De Democraten in Amerika in ieder geval. Ze hebben het ook wel over veertig jaren in de woestijn - met aan het begin niet verlossing uit de slavernij. En die veertig jaren zouden wel eens minder plastisch kunnen zijn, want ons Trumpje en ons Muskje hebben toch behoorlijke autocratische, zo niet dictatoriale neigingen.
Maar de Europeanen reageren niet veel anders. Leiders en influencers, maar ook briefschrijvers, zien het niet als een verlossing van de Amerikaanse politieke en culturele "onderdrukking" – wat (de blanke man in) Amerika zegt en uitstraalt is goed en wordt overgenomen. Nee, het is bijna een ramp.
En alom klinkt het refrein: ik wou dat het weer eens oorlog was.
Nou ja, ze zeggen het niet letterlijk zo, maar het blijkt uit alles. Rutte, Starmer, Macron, Merz – ze praten elkaar na en zingen allemaal hetzelfde liedje. Europa moet weerbaar zijn en de defensiebudgetten moeten flink omhoog … want dat we weer eens oorlogje gaan spelen, echt oorlogje gaan spelen, warm dus, nu met Rusland, dat staat als een paal boven water.
Én vergeet de Chinzen niet, roept er iemand.
Ik beschouw de wereld wel eens als een dorp. Op het dorpsplein heeft er eentje altijd het hoogste woord, een bully die steevast naar andere bully’s wijst. En nu is dat een beetje veranderd. En daarmee is het plein niet meer wat het vroeger was.
Had de vader van mijn vriend mij maar aangehoord, en het meegenomen naar het dorpsplein. Wie weet, als een steen in de rivier gelegd had dat ook zo maar het politieke discours kunnen veranderen.
Ik hoop op iets heel anders dan oorlog. Misschien gaan we daar waar ze altijd en continue over de straat rollebolden en rollebollen, zolang ik al leef, je weet wel, de straat waar die van I. en die van P. wonen, de boel eens anders beoordelen.
En misschien, heel misschien, is er in de Europese wijk ruimte voor: dat gelazer moet nou maar eens een keertje afgelopen zijn. Oh, als dat eens zou mogen: Europa dat een andere blik gaat werpen, een autonome blik, op het gedrag van Israël … wie weet?
Ik weet niet meer precies wat de vader van mijn vriend mij antwoordde, maar ik wist wel dat ik nooit meer zoiets stoms moest zeggen.
Opvoedkundig niet zo’n gekke aanpak, maar toch … had die vader doorgevraagd: waarom zeg je dat jongen – dan had ie misschien kunnen leren dat er toch een heleboel literatuur is – literatuur hier als een verzameling van geschreven verhalende teksten – dat in de geesten van mensen nostalgie oproept naar slechtere tijden: nou jongen, ik heb de crisis nog meegemaakt. En als die vader dat van mij gehoord had, en dat doorverteld had in de kerkelijke gemeente, en de dienstdoende ouderling had het meegenomen naar de classis, en de classis naar de synode … en de synode naar de ARP, en de ARP zo het kabinet Den Uyl in … een sneeuwbal die almaar groter mocht worden … wie weet?
Gemiste kans.
Toen ik een man was heb ik Voyage Au Bout de la Nuit gelezen - in de gelauwerde vertaling van Kummer - dat begint met Ferdinand Bardamu die zomaar de Eerste Wereldoorlog binnen stapt.
De Franse schrijver Louis-Ferdinand Céline tekende daarvoor, en die tapte uit een heel ander vaatje dan Anne de Vries A pessimistic view of the human condition in which suffering, old age and death are the only eternal truths. Life is miserable for the poor, futile for the rich, and hopes for human progress and happiness are illusory zegt de Engelse Wiki-schrijver er van.
Als je dat eenmaal gelezen hebt, en daarbij ook nog Mort à credit in je bagage hebt, dan weet je dat je zo’n reis zelfs niet maar één keertje mee wil maken. Dan zul je nooit meer een opwelling krijgen om zoiets stoms te zeggen.
Veel mensen hebben vandaag de dag de indruk weer de duisternis in te gaan, voor zo’n lange reis.
De Democraten in Amerika in ieder geval. Ze hebben het ook wel over veertig jaren in de woestijn - met aan het begin niet verlossing uit de slavernij. En die veertig jaren zouden wel eens minder plastisch kunnen zijn, want ons Trumpje en ons Muskje hebben toch behoorlijke autocratische, zo niet dictatoriale neigingen.
Maar de Europeanen reageren niet veel anders. Leiders en influencers, maar ook briefschrijvers, zien het niet als een verlossing van de Amerikaanse politieke en culturele "onderdrukking" – wat (de blanke man in) Amerika zegt en uitstraalt is goed en wordt overgenomen. Nee, het is bijna een ramp.
En alom klinkt het refrein: ik wou dat het weer eens oorlog was.
Nou ja, ze zeggen het niet letterlijk zo, maar het blijkt uit alles. Rutte, Starmer, Macron, Merz – ze praten elkaar na en zingen allemaal hetzelfde liedje. Europa moet weerbaar zijn en de defensiebudgetten moeten flink omhoog … want dat we weer eens oorlogje gaan spelen, echt oorlogje gaan spelen, warm dus, nu met Rusland, dat staat als een paal boven water.
Én vergeet de Chinzen niet, roept er iemand.
Ik beschouw de wereld wel eens als een dorp. Op het dorpsplein heeft er eentje altijd het hoogste woord, een bully die steevast naar andere bully’s wijst. En nu is dat een beetje veranderd. En daarmee is het plein niet meer wat het vroeger was.
Had de vader van mijn vriend mij maar aangehoord, en het meegenomen naar het dorpsplein. Wie weet, als een steen in de rivier gelegd had dat ook zo maar het politieke discours kunnen veranderen.
Ik hoop op iets heel anders dan oorlog. Misschien gaan we daar waar ze altijd en continue over de straat rollebolden en rollebollen, zolang ik al leef, je weet wel, de straat waar die van I. en die van P. wonen, de boel eens anders beoordelen.
En misschien, heel misschien, is er in de Europese wijk ruimte voor: dat gelazer moet nou maar eens een keertje afgelopen zijn. Oh, als dat eens zou mogen: Europa dat een andere blik gaat werpen, een autonome blik, op het gedrag van Israël … wie weet?
Subscribe to:
Posts (Atom)