Trump heeft aangekondigd dat de grondstoffendeal met Ukraine eraan staat te komen.
Soon!
Volgens Zelenskyy moet er nog wel iets geregeld worden.
Iets … een veiligheidsgarantie tegen Putin’s wellusten. Ah joh, zegt Trump, niet nodig joh, als wij zulke belangrijke zaken doen onderling, wie heeft er dan nog behoefte aan andere afspraken?
Je ziet de Godfather een ietwat onwillige bentgenoot de kamer uitbonjouren.
Ik ben niet zo’n Friedman fan, maar ik vind hem de laatste tijd zeer stevig bezig zijn met Trump in de New York Times – de les lezend, soms iets van een reprimande.
Zelenskyy zou één van Friedman’s laatste columns goed moeten lezen: I Don’t Believe a Single Word Trump and Putin Say About Ukraine. Drie dagen oud.
Wij hadden ooit een progressief kabinet met een confessioneel randje. Een van de progressieve ministers zei, over zijn christelijke collega’s: Als ik een confessioneel een hand heb gegeven, tel ik eerst mijn vingers na.
Ik zou onze brave Volodymyr willen zeggen: Iedere keer wanneer die Amerikanen je de hand hebben gedrukt: het eerste wat je moet doen is je vingers natellen.
Friday, March 21, 2025
Tuesday, March 18, 2025
a concrete and steel pit
We hadden ooit het schip Argo. Ik doel nu niet op het sterrenbeeld dat in vroeger tijden als één van de wegwijzers de avontuurlijke reiziger thuisbracht. Nee, het schip Argo, een gevangenis door Vestdijk beschreven in zijn roman De Verminkte Apollo. Een onderaardse ruimte waar …
Inmiddels weet iedereen van de grootste openluchtgevangenis die Gaza heet, waar wel gegeseld wordt. Figuurlijk dan, de gevangenen krijgen opdracht om ergens heen te vluchten waarna daar bommen worden neergegooid en voedseltransporten worden tegengehouden. De beelden zijn de wereld overgegaan.
En nu hebben we dan San Salvador. Geweldige gevangenissen hebben ze daar, heel modern. Amerika huurt er nu ruimtes om de “volksverhuizing van crimineel volk” in andere banen te leiden. Het heet dat de nieuwe machthebber daar, Nayib Armando Bukele Ortez, de misdaad van de straat heeft geveegd. Zonder vorm van proces.
Mensenrechtenorganisaties hebben een iets andere kijk op deze ontwikkeling.
Het heet ook dat er niemand levend vandaan komt.
Nu Is Marco Rubio, de secretary of state van de USA, blij met San Salvador, en hun nieuwe son of a bitch met zijn for profit facilities for imprisoning. De waarnemer van de UNO, Miguel Sarre, zei er dit van: "[It] is a concrete and steel pit where there is a perverse calculation to dispose of people without formally applying the death penalty". Ook deze beelden gaan de wereld over, het lijkt wel of ze met enige trots getoond worden, als reclame voor een product made in San Salvador.
Ik moet denken aan dat nog niet zo oude San Salvador, zo'n veertig jaar geleden, waar een bisschop, Óscar Arnulfo Romero y Galdámez, vermoord werd, voor het altaar, terwijl hij de mis opdiende, door een bende gedekt door de regering. Hij was iets te vriendelijk voor het armere deel van de bevolking.
En aan de moord op vier Nederlandse journalisten, een paar jaar later, terwijl ze verslag deden van de verkiezingen aldaar. Eveneens vermoord onder de dekmantel van het toenmalige regiem.
2500 Jaar beschaving.
Hij is al oud, maar toch nog maar een keer Gandhi, toen ze aan hem vroegen wat hij van de westerse beschaving vond.
Zijn antwoord was helder: I think it would be a good idea.
Beter acht gevend, zag hij nu overal tegen de ruwe rotswand lijken liggen, en stervenden en zieken. Ook hij lag tegen een rotsachtige muur, onder een vage overdekking. In de halve duisternis, de benauwde stank, deed het hem buitengewoon goed ook levenden, gezonden, te zien en te horen, zelfs in zijn onmiddellijke nabijheid. Zij zaten met de armen om de knieën ergens naar te kijken.Uit die kerkers, deels natuurlijke kalkholen, voor een ander gedeelte door geduldig uitgraven ontstaan, kwam geen mens ooit levend terug. In het Schip Argo, waar nooit meer dan één fakkel brandde, leidde men een schimmenleven. Sommigen wenden eraan, vervloekten zelfs de aarde en de hemel boven hen. Het dagelijkse voedsel was een kroes water, slijmachtig groen aan de binnenkant en een korst brood. Een der twee lange muren was betimmerd met drie boven elkaar gelegen rijen van vier of vijf brede planken, waarop, de knieën hoog, achter elkaar de in vergetelheid achtergelaten gevangenen waren gezeten, als roeiers op een Grieks oorlogsschip.
Vormden sterke slaven een tijdelijke meerderheid in het Schip Argo, dan werd er alleen maar gedobbeld, gevochten en tegennatuurlijke ontucht beoefend door degenen wie dit natuur was, of tweede natuur, of die niet krachtig genoeg waren van zich af te slaan en in de vrouwengevangenis door te dringen. Deze laatste werd bewaakt door een wegens belastingontduiking ingesloten oude woekeraarster, die vroeger dansmeisje was geweest in Lechaion; deze tandeloze Meigaira moest eerst bewusteloos worden geslagen; die was niet strafbaar; eigenlijk was er zeer weinig strafbaar in het Schip Argo; de enige straffen waren honger en ziekte, zelden geseling.Aldus Vestdijk, in zijn hallucinante beschrijving van deze gevangenis uit de oudheid, een paar honderd jaar voordat ene Jezus van Nazareth rondliep.
Inmiddels weet iedereen van de grootste openluchtgevangenis die Gaza heet, waar wel gegeseld wordt. Figuurlijk dan, de gevangenen krijgen opdracht om ergens heen te vluchten waarna daar bommen worden neergegooid en voedseltransporten worden tegengehouden. De beelden zijn de wereld overgegaan.
En nu hebben we dan San Salvador. Geweldige gevangenissen hebben ze daar, heel modern. Amerika huurt er nu ruimtes om de “volksverhuizing van crimineel volk” in andere banen te leiden. Het heet dat de nieuwe machthebber daar, Nayib Armando Bukele Ortez, de misdaad van de straat heeft geveegd. Zonder vorm van proces.
Mensenrechtenorganisaties hebben een iets andere kijk op deze ontwikkeling.
Het heet ook dat er niemand levend vandaan komt.
Nu Is Marco Rubio, de secretary of state van de USA, blij met San Salvador, en hun nieuwe son of a bitch met zijn for profit facilities for imprisoning. De waarnemer van de UNO, Miguel Sarre, zei er dit van: "[It] is a concrete and steel pit where there is a perverse calculation to dispose of people without formally applying the death penalty". Ook deze beelden gaan de wereld over, het lijkt wel of ze met enige trots getoond worden, als reclame voor een product made in San Salvador.
Ik moet denken aan dat nog niet zo oude San Salvador, zo'n veertig jaar geleden, waar een bisschop, Óscar Arnulfo Romero y Galdámez, vermoord werd, voor het altaar, terwijl hij de mis opdiende, door een bende gedekt door de regering. Hij was iets te vriendelijk voor het armere deel van de bevolking.
En aan de moord op vier Nederlandse journalisten, een paar jaar later, terwijl ze verslag deden van de verkiezingen aldaar. Eveneens vermoord onder de dekmantel van het toenmalige regiem.
2500 Jaar beschaving.
Hij is al oud, maar toch nog maar een keer Gandhi, toen ze aan hem vroegen wat hij van de westerse beschaving vond.
Zijn antwoord was helder: I think it would be a good idea.
Friday, March 14, 2025
doing a fantastic job
Bishop Mariann Budde was voor Trump niet de juiste man op de juiste plek.
General CQ Brown was voor Trump niet de juiste man op de juiste plek.
President Volodymyr Zelenskyy is voor Trump niet de juiste man op de juiste plek.
Secretaris-Generaal NAVO Mark Rutte is voor Trump de juiste man op de juiste plek.
General CQ Brown was voor Trump niet de juiste man op de juiste plek.
President Volodymyr Zelenskyy is voor Trump niet de juiste man op de juiste plek.
Secretaris-Generaal NAVO Mark Rutte is voor Trump de juiste man op de juiste plek.
Tuesday, March 11, 2025
waar is António Guterres gebleven
Onze grote leider in de strijd tegen climate change, de tipping points en the cooking planet.
Toen wonnen de Republikeinen de verkiezingen, en voor USA was climate change afgelopen – en de MSM namen Guterres, klaarblijkelijk, niet meer serieus.
Hij was toch ook de wereldleider die, na enig aarzelen, het gedrag van Israël durfde te benoemen voor wat het was.
Daarmee vervreemde hij zich van het main stream denken – en bovenal van Netanyahu.
En opnieuw, Trump won de verkiezingen, en Trump en Netanyahu zijn dikke maatjes – jullie weten wel waarom: GAZA PALACE - en nu is Guterres nergens te bekennen.
En bij de schermutselingen tussen Trump/Vance en Europa lijkt hij niet meer op het toneel aanwezig – hij màg niet meer in de spotlights staan!
Ik neem maar even de New York Times als referentiekader - al had ik al lang, ook bij de vaderlandse pers, de idee dat hij genegeerd werd: de laatste keer dat zijn naam genoemd werd was 2 oktober 2024, de dag dat hij tot persona non grata werd verklaard door Israël.
En the Guardian: 12 november vorig jaar, over klimaat: global heating is super-charging disasters.
Arme Guterres.
Met climate change zat hij, mijns inziens, geweldig te overdrijven, en met zijn buiten de werkelijkheid staande onheilstijdingen was hij vooral een leider die mensen bang maakte voor de toekomst.
Wat Israël betreft was hij een verrassende, en aangename dissonant in het orkest van the powers that be.
Toen wonnen de Republikeinen de verkiezingen, en voor USA was climate change afgelopen – en de MSM namen Guterres, klaarblijkelijk, niet meer serieus.
Hij was toch ook de wereldleider die, na enig aarzelen, het gedrag van Israël durfde te benoemen voor wat het was.
Daarmee vervreemde hij zich van het main stream denken – en bovenal van Netanyahu.
En opnieuw, Trump won de verkiezingen, en Trump en Netanyahu zijn dikke maatjes – jullie weten wel waarom: GAZA PALACE - en nu is Guterres nergens te bekennen.
En bij de schermutselingen tussen Trump/Vance en Europa lijkt hij niet meer op het toneel aanwezig – hij màg niet meer in de spotlights staan!
En the Guardian: 12 november vorig jaar, over klimaat: global heating is super-charging disasters.
Arme Guterres.
Met climate change zat hij, mijns inziens, geweldig te overdrijven, en met zijn buiten de werkelijkheid staande onheilstijdingen was hij vooral een leider die mensen bang maakte voor de toekomst.
Wat Israël betreft was hij een verrassende, en aangename dissonant in het orkest van the powers that be.
Thursday, March 6, 2025
ik wou dat het weer eens oorlog was
Toen ik een kleine jongen was las ik Reis door de Nacht, van Anne de Vries, een tetralogie … nou ja, een tetralogietje … over Nederland en de Tweede Wereldoorlog: De duisternis in / De storm steekt op / Ochtendgloren / De nieuwe dag. En die gelezen hebbende, zo'n tien jaar na die oorlog, zat ik op een zondagmiddag bij mijn vriend thuis, en riep plompverloren uit: ik wou dat het weer eens oorlog was.
Ik weet niet meer precies wat de vader van mijn vriend mij antwoordde, maar ik wist wel dat ik nooit meer zoiets stoms moest zeggen.
Opvoedkundig niet zo’n gekke aanpak, maar toch … had die vader doorgevraagd: waarom zeg je dat jongen – dan had ie misschien kunnen leren dat er toch een heleboel literatuur is – literatuur hier als een verzameling van geschreven verhalende teksten – dat in de geesten van mensen nostalgie oproept naar slechtere tijden: nou jongen, ik heb de crisis nog meegemaakt. En als die vader dat van mij gehoord had, en dat doorverteld had in de kerkelijke gemeente, en de dienstdoende ouderling had het meegenomen naar de classis, en de classis naar de synode … en de synode naar de ARP, en de ARP zo het kabinet Den Uyl in … een sneeuwbal die almaar groter mocht worden … wie weet?
Gemiste kans.
Toen ik een man was heb ik Voyage Au Bout de la Nuit gelezen - in de gelauwerde vertaling van Kummer - dat begint met Ferdinand Bardamu die zomaar de Eerste Wereldoorlog binnen stapt.
De Franse schrijver Louis-Ferdinand Céline tekende daarvoor, en die tapte uit een heel ander vaatje dan Anne de Vries A pessimistic view of the human condition in which suffering, old age and death are the only eternal truths. Life is miserable for the poor, futile for the rich, and hopes for human progress and happiness are illusory zegt de Engelse Wiki-schrijver er van.
Als je dat eenmaal gelezen hebt, en daarbij ook nog Mort à credit in je bagage hebt, dan weet je dat je zo’n reis zelfs niet maar één keertje mee wil maken. Dan zul je nooit meer een opwelling krijgen om zoiets stoms te zeggen.
Veel mensen hebben vandaag de dag de indruk weer de duisternis in te gaan, voor zo’n lange reis.
De Democraten in Amerika in ieder geval. Ze hebben het ook wel over veertig jaren in de woestijn - met aan het begin niet verlossing uit de slavernij. En die veertig jaren zouden wel eens minder plastisch kunnen zijn, want ons Trumpje en ons Muskje hebben toch behoorlijke autocratische, zo niet dictatoriale neigingen.
Maar de Europeanen reageren niet veel anders. Leiders en influencers, maar ook briefschrijvers, zien het niet als een verlossing van de Amerikaanse politieke en culturele "onderdrukking" – wat (de blanke man in) Amerika zegt en uitstraalt is goed en wordt overgenomen. Nee, het is bijna een ramp.
En alom klinkt het refrein: ik wou dat het weer eens oorlog was.
Nou ja, ze zeggen het niet letterlijk zo, maar het blijkt uit alles. Rutte, Starmer, Macron, Merz – ze praten elkaar na en zingen allemaal hetzelfde liedje. Europa moet weerbaar zijn en de defensiebudgetten moeten flink omhoog … want dat we weer eens oorlogje gaan spelen, echt oorlogje gaan spelen, warm dus, nu met Rusland, dat staat als een paal boven water.
Én vergeet de Chinzen niet, roept er iemand.
Ik beschouw de wereld wel eens als een dorp. Op het dorpsplein heeft er eentje altijd het hoogste woord, een bully die steevast naar andere bully’s wijst. En nu is dat een beetje veranderd. En daarmee is het plein niet meer wat het vroeger was.
Had de vader van mijn vriend mij maar aangehoord, en het meegenomen naar het dorpsplein. Wie weet, als een steen in de rivier gelegd had dat ook zo maar het politieke discours kunnen veranderen.
Ik hoop op iets heel anders dan oorlog. Misschien gaan we daar waar ze altijd en continue over de straat rollebolden en rollebollen, zolang ik al leef, je weet wel, de straat waar die van I. en die van P. wonen, de boel eens anders beoordelen.
En misschien, heel misschien, is er in de Europese wijk ruimte voor: dat gelazer moet nou maar eens een keertje afgelopen zijn. Oh, als dat eens zou mogen: Europa dat een andere blik gaat werpen, een autonome blik, op het gedrag van Israël … wie weet?
Ik weet niet meer precies wat de vader van mijn vriend mij antwoordde, maar ik wist wel dat ik nooit meer zoiets stoms moest zeggen.
Opvoedkundig niet zo’n gekke aanpak, maar toch … had die vader doorgevraagd: waarom zeg je dat jongen – dan had ie misschien kunnen leren dat er toch een heleboel literatuur is – literatuur hier als een verzameling van geschreven verhalende teksten – dat in de geesten van mensen nostalgie oproept naar slechtere tijden: nou jongen, ik heb de crisis nog meegemaakt. En als die vader dat van mij gehoord had, en dat doorverteld had in de kerkelijke gemeente, en de dienstdoende ouderling had het meegenomen naar de classis, en de classis naar de synode … en de synode naar de ARP, en de ARP zo het kabinet Den Uyl in … een sneeuwbal die almaar groter mocht worden … wie weet?
Gemiste kans.
Toen ik een man was heb ik Voyage Au Bout de la Nuit gelezen - in de gelauwerde vertaling van Kummer - dat begint met Ferdinand Bardamu die zomaar de Eerste Wereldoorlog binnen stapt.
De Franse schrijver Louis-Ferdinand Céline tekende daarvoor, en die tapte uit een heel ander vaatje dan Anne de Vries A pessimistic view of the human condition in which suffering, old age and death are the only eternal truths. Life is miserable for the poor, futile for the rich, and hopes for human progress and happiness are illusory zegt de Engelse Wiki-schrijver er van.
Als je dat eenmaal gelezen hebt, en daarbij ook nog Mort à credit in je bagage hebt, dan weet je dat je zo’n reis zelfs niet maar één keertje mee wil maken. Dan zul je nooit meer een opwelling krijgen om zoiets stoms te zeggen.
Veel mensen hebben vandaag de dag de indruk weer de duisternis in te gaan, voor zo’n lange reis.
De Democraten in Amerika in ieder geval. Ze hebben het ook wel over veertig jaren in de woestijn - met aan het begin niet verlossing uit de slavernij. En die veertig jaren zouden wel eens minder plastisch kunnen zijn, want ons Trumpje en ons Muskje hebben toch behoorlijke autocratische, zo niet dictatoriale neigingen.
Maar de Europeanen reageren niet veel anders. Leiders en influencers, maar ook briefschrijvers, zien het niet als een verlossing van de Amerikaanse politieke en culturele "onderdrukking" – wat (de blanke man in) Amerika zegt en uitstraalt is goed en wordt overgenomen. Nee, het is bijna een ramp.
En alom klinkt het refrein: ik wou dat het weer eens oorlog was.
Nou ja, ze zeggen het niet letterlijk zo, maar het blijkt uit alles. Rutte, Starmer, Macron, Merz – ze praten elkaar na en zingen allemaal hetzelfde liedje. Europa moet weerbaar zijn en de defensiebudgetten moeten flink omhoog … want dat we weer eens oorlogje gaan spelen, echt oorlogje gaan spelen, warm dus, nu met Rusland, dat staat als een paal boven water.
Én vergeet de Chinzen niet, roept er iemand.
Ik beschouw de wereld wel eens als een dorp. Op het dorpsplein heeft er eentje altijd het hoogste woord, een bully die steevast naar andere bully’s wijst. En nu is dat een beetje veranderd. En daarmee is het plein niet meer wat het vroeger was.
Had de vader van mijn vriend mij maar aangehoord, en het meegenomen naar het dorpsplein. Wie weet, als een steen in de rivier gelegd had dat ook zo maar het politieke discours kunnen veranderen.
Ik hoop op iets heel anders dan oorlog. Misschien gaan we daar waar ze altijd en continue over de straat rollebolden en rollebollen, zolang ik al leef, je weet wel, de straat waar die van I. en die van P. wonen, de boel eens anders beoordelen.
En misschien, heel misschien, is er in de Europese wijk ruimte voor: dat gelazer moet nou maar eens een keertje afgelopen zijn. Oh, als dat eens zou mogen: Europa dat een andere blik gaat werpen, een autonome blik, op het gedrag van Israël … wie weet?
Saturday, March 1, 2025
op leven en dood
Dat is toch een raar gevecht hoor, daar in Roma, ospedale Gemelli, het ziekenhuis waar de Paus is opgenomen.
God die het wel welletjes vindt met zijn Stellvertreter, ’t heeft lang genoeg geduurd, en hij moet ook om zijn Kerk denken – die kun je niet laten beheren door een man die op sterven na dood is.
En Bergoglio die vindt dat hij het goed doet, en nog niet wil opgeven.
En rondom Bergoglio allemaal behulpzame handen, en buiten voor het ziekenhuis biddende mensen en nog veel meer gelovigen die in gedachten bij hem zijn, en iedereen probeert zo de bedoelingen van God de Vader te dwarsbomen. Je zou het haast vergelijken met Zelensky, die vindt dat hij voor de vrije wereld een zware taak goed aan het vervullen is, en Trump – die zichzelf toch inmiddels een soort God vindt geworden die toch al denkt dat iedereen hem tegenwerkt ... wij bijvoorbeeld, die onze Oekraïense vriend zo ongeveer heilig verklaard hebben - en zegt: ga jij nou maar uit de weg.
Het lot van veel trouwe dienstknechten: ze vinden dat ze hun werk goed doen en er nog lang niet aan toe zijn om toegezongen te worden als een Heilige, rustend na zijn werk, en de baas die denkt: sterft, gij oude vormen en gedachten, ’t is al erg genoeg dat ik mezelf altijd weer met zo’n “nieuwe” oude man laat opzadelen.
God die het wel welletjes vindt met zijn Stellvertreter, ’t heeft lang genoeg geduurd, en hij moet ook om zijn Kerk denken – die kun je niet laten beheren door een man die op sterven na dood is.
En Bergoglio die vindt dat hij het goed doet, en nog niet wil opgeven.
En rondom Bergoglio allemaal behulpzame handen, en buiten voor het ziekenhuis biddende mensen en nog veel meer gelovigen die in gedachten bij hem zijn, en iedereen probeert zo de bedoelingen van God de Vader te dwarsbomen. Je zou het haast vergelijken met Zelensky, die vindt dat hij voor de vrije wereld een zware taak goed aan het vervullen is, en Trump – die zichzelf toch inmiddels een soort God vindt geworden die toch al denkt dat iedereen hem tegenwerkt ... wij bijvoorbeeld, die onze Oekraïense vriend zo ongeveer heilig verklaard hebben - en zegt: ga jij nou maar uit de weg.
Het lot van veel trouwe dienstknechten: ze vinden dat ze hun werk goed doen en er nog lang niet aan toe zijn om toegezongen te worden als een Heilige, rustend na zijn werk, en de baas die denkt: sterft, gij oude vormen en gedachten, ’t is al erg genoeg dat ik mezelf altijd weer met zo’n “nieuwe” oude man laat opzadelen.
Friday, February 21, 2025
de Biden-tragiek
Hoe zal Biden zich nu voelen?
Hij is opgevolgd door een niet zo presidentiële figuur. Een man die tijdens de verkiezingen niet vriendelijk voor hem was, waar hij even op vriendelijke wijze een kopje thee mee gedronken heeft in het Witte Huis na diens overwinning – moet zo ongeveer geschetst kunnen worden zoals Wilders het kopje thee van Job Cohen met moslims heeft geobserveerd – waarna tijdens de inauguratie verwijten expliciet werden uitgesproken – onder het kopje reversing a horrible betrayal citeert een nieuwsbrenger Trump: My recent election is a mandate to completely and totally reverse a horrible betrayal, and all of these many betrayals that have taken place … overigens zonder zijn voorganger met name te noemen, maar dat lijkt me een zeer schrale troost: Biden moest, eerste rang zittend, het allemaal aanhoren, het hoofd machteloos gebogen.
En nu zit hij met zijn vrouw, in zijn Delaware home - en zal wellicht af en toe ook nog wel zijn buitenplaats opzoeken waarvan een andere nieuws outlet schreef Rehoboth Beach is no longer a presidential retreat …
… en mag mokken over vier frustraties:
- het verlies van de Democraten dat hem aangerekend wordt
- een opvolger die alles aan het afbreken is wat hij nagelaten heeft
- opgevolgd te zijn door een regiem dat misschien niet fascistisch genoemd mag worden maar er toch wel dik tegen aanschurkt
- de dood van 65.000 Palestijnse baby’s, kinderen, vrouwen en mannen, als collateral damage bij een – ijdele – poging van "zijn vriend" Netanyahu om het Hamas-bewind neer te slaan
Hoe zou die zich voelen?
En hoe rechtvaardig is het dat hem deze zaken aangerekend worden?
Ik heb na de verkiezingen niet meer veel pleidooien gezien om niet Biden de schuld te geven van het verlies van de Democraten, en dat is dan eufemistisch uitgedrukt. En dat verlies van de Democraten heeft de weg vrijgemaakt voor een puinruimer – zoals in Nederland de opvolgers van Den Uyl, toch ook een aardige vent, zich puinruimer noemden (en wij weten inmiddels dat dat puinruimen weer andere puinhopen heeft opgeleverd).
Erger, het verliezen van de verkiezingen heeft een (pseudo-)fascistisch regiem mogelijk gemaakt. Hoe lang zal het duren voordat het opbergen van vluchtelingen en migranten in concentratiekampen in Midden Amerika Biden in de schoenen zal worden geschoven, zo van: als jij maar niet zo'n slappe houding had gedemonstreerd tegenover die stromen van vreemdelingen die ons land in wilden dan had Trump zich niet zo lelijk voor hoeven te doen, dan hadden die mensen nu nog gezellig op een bankje voor hun hutje gezeten … pijpje rokend, wie weet.
Wel, wat die 65.000 dooie Palestijnen betreft ... lang geleden uit hun huis en van hun land verjaagd, om in de open gevangenis die Gaza heet van hot naar her gejaagd te worden, totdat de laatste “veilige” plek tegen de IDF-mannen de plek bleek waar ze vertrapt konden worden ... wat al die afgeslachte mensen betreft, er is, geloof ik, niet één Democraat die hem daarvan de schuld geeft. En er is geen Republikein die daarvan wakker ligt. En al die rechtse stemmers die Wilders, of Weidel, of Le Pen, en noem maar op, om zich heen verzamelen klapten in hun handen. Dat is een veilige vluchthaven voor een geest die zulk een last moet dragen.
Maar er zijn toch ook wel heel wat redelijke mensen die hem die schuld aanrekenen. Ik weet niet hoe groot die groep is, maar hij is er - ik reken mijzelf tot die groep – en hij is groeiende, zeker nu we weten hoe Trump het wil gaan oplossen. En als er straks geen Palestijn meer in het beloofde land woont, en er staan vakantietorens en casino's aan de kust van Gaza, waar rijke Israëliërs en Amerikanen én rijke Arabieren ... en ook nog wel rijke Duitsers, vast ... zich vermaken, dan mag Biden zich dat zwaar aanrekenen.
Vanaf het begin heeft ie meegedaan aan de leugens die deze oorlog heeft opgeleverd. Waaronder één van de eerste leugens, namelijk dat hij foto’s had gezien van onthoofde baby’s - toen hij dat later terug moest nemen was hij te laf om dat zelf aan ons te vertellen, dat liet hij aan een woordvoerder over. En tot het bittere einde heeft hij medeverantwoordelijkheid gedragen bij het onderdrukken van de waarheid.
Een verbitterd man?
Ik kan me vergissen, maar volgens mij is dat nog te zachtjes uitgedrukt.
Hij is opgevolgd door een niet zo presidentiële figuur. Een man die tijdens de verkiezingen niet vriendelijk voor hem was, waar hij even op vriendelijke wijze een kopje thee mee gedronken heeft in het Witte Huis na diens overwinning – moet zo ongeveer geschetst kunnen worden zoals Wilders het kopje thee van Job Cohen met moslims heeft geobserveerd – waarna tijdens de inauguratie verwijten expliciet werden uitgesproken – onder het kopje reversing a horrible betrayal citeert een nieuwsbrenger Trump: My recent election is a mandate to completely and totally reverse a horrible betrayal, and all of these many betrayals that have taken place … overigens zonder zijn voorganger met name te noemen, maar dat lijkt me een zeer schrale troost: Biden moest, eerste rang zittend, het allemaal aanhoren, het hoofd machteloos gebogen.
En nu zit hij met zijn vrouw, in zijn Delaware home - en zal wellicht af en toe ook nog wel zijn buitenplaats opzoeken waarvan een andere nieuws outlet schreef Rehoboth Beach is no longer a presidential retreat …
- het verlies van de Democraten dat hem aangerekend wordt
- een opvolger die alles aan het afbreken is wat hij nagelaten heeft
- opgevolgd te zijn door een regiem dat misschien niet fascistisch genoemd mag worden maar er toch wel dik tegen aanschurkt
- de dood van 65.000 Palestijnse baby’s, kinderen, vrouwen en mannen, als collateral damage bij een – ijdele – poging van "zijn vriend" Netanyahu om het Hamas-bewind neer te slaan
Hoe zou die zich voelen?
En hoe rechtvaardig is het dat hem deze zaken aangerekend worden?
Ik heb na de verkiezingen niet meer veel pleidooien gezien om niet Biden de schuld te geven van het verlies van de Democraten, en dat is dan eufemistisch uitgedrukt. En dat verlies van de Democraten heeft de weg vrijgemaakt voor een puinruimer – zoals in Nederland de opvolgers van Den Uyl, toch ook een aardige vent, zich puinruimer noemden (en wij weten inmiddels dat dat puinruimen weer andere puinhopen heeft opgeleverd).
Erger, het verliezen van de verkiezingen heeft een (pseudo-)fascistisch regiem mogelijk gemaakt. Hoe lang zal het duren voordat het opbergen van vluchtelingen en migranten in concentratiekampen in Midden Amerika Biden in de schoenen zal worden geschoven, zo van: als jij maar niet zo'n slappe houding had gedemonstreerd tegenover die stromen van vreemdelingen die ons land in wilden dan had Trump zich niet zo lelijk voor hoeven te doen, dan hadden die mensen nu nog gezellig op een bankje voor hun hutje gezeten … pijpje rokend, wie weet.
Wel, wat die 65.000 dooie Palestijnen betreft ... lang geleden uit hun huis en van hun land verjaagd, om in de open gevangenis die Gaza heet van hot naar her gejaagd te worden, totdat de laatste “veilige” plek tegen de IDF-mannen de plek bleek waar ze vertrapt konden worden ... wat al die afgeslachte mensen betreft, er is, geloof ik, niet één Democraat die hem daarvan de schuld geeft. En er is geen Republikein die daarvan wakker ligt. En al die rechtse stemmers die Wilders, of Weidel, of Le Pen, en noem maar op, om zich heen verzamelen klapten in hun handen. Dat is een veilige vluchthaven voor een geest die zulk een last moet dragen.
Maar er zijn toch ook wel heel wat redelijke mensen die hem die schuld aanrekenen. Ik weet niet hoe groot die groep is, maar hij is er - ik reken mijzelf tot die groep – en hij is groeiende, zeker nu we weten hoe Trump het wil gaan oplossen. En als er straks geen Palestijn meer in het beloofde land woont, en er staan vakantietorens en casino's aan de kust van Gaza, waar rijke Israëliërs en Amerikanen én rijke Arabieren ... en ook nog wel rijke Duitsers, vast ... zich vermaken, dan mag Biden zich dat zwaar aanrekenen.
Vanaf het begin heeft ie meegedaan aan de leugens die deze oorlog heeft opgeleverd. Waaronder één van de eerste leugens, namelijk dat hij foto’s had gezien van onthoofde baby’s - toen hij dat later terug moest nemen was hij te laf om dat zelf aan ons te vertellen, dat liet hij aan een woordvoerder over. En tot het bittere einde heeft hij medeverantwoordelijkheid gedragen bij het onderdrukken van de waarheid.
Ik kan me vergissen, maar volgens mij is dat nog te zachtjes uitgedrukt.
Subscribe to:
Posts (Atom)