comfort ye, comfort ye my people

Miners Hymn
An old chanson triste, written in remembrance because of another sad day, a mining pit disaster, long time ago.
A hymn tune – for a hymn without words - of Robert Saint.
A sad song for a sad day. My rendition.

- + - + - + - + - + -

from facebook: Cathleen Michelle Hipp
That’s one way to see it. - + - + - + - + - + -

I prefer a more merciful approach.


When a weekly newspaper asked my friend the baker - a very religious man, a man whom I still consider an important pillar of my young life - how it was possible that our village had been saved from the all-consuming storm surge in 1953 - a disaster in which more than 2,000 people lost their life in our surroundings - he said: that was a miracle from God's hand.

I still consider that to be a truth, at that time - at a time when scientists were more modest and did not think they could explain everything, and therefore thought that God existed: the fine tuning, the idea that the universe was tailored to earthly needs and dimensions.
Of course, some caprice of fate came around the corner.

Trump has now won the presidential election. That is also incomprehensible: Trump, a Vulgar Talking Yam, according to the words of a columnist in America I highly regard. Completely inexplicable. Of course, some unfortunate twists of fate may have played a role here too.

To prove myself a good disciple of my baker, I will "repeat" him: this is the scourge of the Devil.


So, I’m crying for the United States of America.
I cry for you, people of the United States.

Because of that, here is my rendition of the Star Spangled Banner: LUTTUOSO per i giorni tenebrosi e i tempi del male. LUTTUOSO

deze tekst gaat niet over geletterde apen

“Als je iedere aap een laptop geeft, zal er vroeg of laat eentje het verzamelde werk van Shakespeare uittypen.” Ik dacht dat de klassieke vraag iets anders geformuleerd was – als je een aap zijn leven lang op een schrijfmachine laat trommelen, hoe groot is de kans dat er een tekst van Shakespeare tevoorschijn komt (de Franse wiskundige Émile Borel).

De laatste vraag is iets minder onzinnig, maar beide vraagstellingen geven geen antwoord op: wat is de zin van een apenleven.

De eerste vraag, de meest onzinnige, is door wetenschappers onderzocht. Hadden even niks om handen, vermoed ik zo. (De klimatologische inzichten zijn kennelijk volledig uitgekristalliseerd, van alfa tot omega). Ze wilden in ieder geval weten of het zin had om er over te spreken: is er een waarschijnlijkheid denkbaar? En ze menen daar antwoord op gevonden te hebben.

Nee!

Ik denk dat ze een paar misslagen maken. Dat komt, vermoed ik, doordat wetenschappers niet met “niets” om kunnen gaan én ook niet met eindeloos, met eeuwigheid.
Dus ze geven 200.000 levende apen opdracht om gedurende hun verdere leven op een toetsenbord te rammen. En ze geven 10^¹⁰⁰ levensjaren aan het heelal.

Volgens mij is het heelal oneindig oud en zal het nog een eeuwigheid meegaan – dus die tijd die is er wel. Dat is de belangrijkste vergissing in het “onderzoek” van die wetenschappers: die denken dat als zij er niet meer zijn het heelal ook weg is. Alleen al het feit dat de zon en de aarde geen levensvatbaarheid meer kunnen leveren aan de planeet, ver voor de ineenstorting van ons zonnestelsel, zou ze moeten doen begrijpen dat de tijd ook na hun verdwijnen gewoon door gaat.

Het probleem is die apen, hoe menigvuldig hun aantal ook mag zijn. Waarom ze een getal 200.000 nemen weet ik niet, er zijn beslist meer primaten die geen homo sapiens zijn op de aarde. Van de crab-eating macaque zijn er alleen al zo’n 3 miljoen.
Maar dat je die beesten aan hun “taak” zou kunnen houden, welk aantal dan ook – alsmaar doortypen, een beetje nachtrust en hup, weer verder – daar geloof ik niet zo in. Die geven er na een paar weken, banaan of geen banaan als beloning, de brui aan (om het maar in mensentaal uit te drukken). Die zijn niet zo insane als die mensen van Einstein - doing the same thing over and over and expecting different results.

Het belangrijkste is: de continuïteit van het project, hoe garandeer je die. Wij hebben nog een paar miljard jaar voor de boeg. Hoe draag je dat over aan een beschaving op een andere planeet van een ander zonnestelsel, als onze zon er mee ophoudt.

Overigens ben ik het wel met de conclusie van de heren eens – dat gaat niet lukken, met die teksten van the Bard of Avon.
Tenzij …

Kijk, de klimatologen hebben ons, met hun toepassing van de Bayesiaanse methode, wel geleerd: in de kansrekening mag je ook met “ongewisse zekerheden” rekening houden.
Mag je, zeg ik? Het moet!

En de hedendaagse filosofen vinden dat als God een mogelijkheid is, er ook ernstig rekening moet worden gehouden met het feit dat God bestaat.
Wat zeg ik, rekening houden? Ze hebben allemaal hun eigen Godsbewijs.

Wel, de Boeddhist gelooft in reïncarnatie. Je kunt terugkomen - als een muis bijvoorbeeld.
Of als een aap!

Dus, stel je nu eens voor: Shakespeare is na zijn dood in een aap getreden. Ik bedoel uiteraard: de ziel van Shakespeare die hem verliet op het moment dat hij zijn laatste adem uitblies, en na enkele eeuwen omzwervingen neergedaald is in een aap die op dat moment geboren werd. Wel, dat is een kans.

En, stel, er is bij het doodgaan iets misgegaan – niemand is volmaakt en zo geldt ook: niets is volmaakt. Dus die aap heeft, ergens in zijn krokodillengeheugen, nog een link naar zijn vorige leven. Hoeft alleen maar even aangeklikt te worden. En die aap komt in het team terecht van die wetenschappers die dat onderzoek doen. Die aap ziet een laptop. En hij slaat er een beetje op los, en ziet op enig moment de naam “Shakespeare” voorbij komen op het scherm – de Google zoekmachine heeft wat zinnigs van zijn gebrabbel gemaakt. En de vonk springt over. Die aap gaat echt machineschrijven. En die krijgt er zin in. Had ik dat toen maar gehad, denkt ie nog.

Wel, dat maakt de kansberekening heel anders.

Zoals er volgens de modellen van Detlef van Vuuren, hoogleraar in Utrecht, wereldwijd klimaat- en duurzaamheidsdeskundige, nooit meer een Elfstedentocht zal komen, omdat de laatste Tocht der Tochten nu al weer ruim een kwart eeuw geleden verreden is.

Jaja, de p-value heeft een heel andere gedaante gekregen sinds de klimatologen Bayes ontdekt hebben.

daar vind ik wat van

[Okay, er zit een luchtje aan.^*)]

Maar toch, waar bemoeit die vent zich mee, riep Idsinga wanhopig, in zijn laatste onderhoud met Pieter.
Tja, als ie goed naar Pieter had geluisterd, dan had ie de vraag niet hoeven stellen. Het gele X-monster vindt daar wat van - dat is niet eens een slecht antwoord … had het monster wél van Pieter geleerd.

Dus het bleef verder stil daar, aan Twentse zijde van de telefoon.
En Nicolien van Vroonhoven hield ook haar mond – nou ja, ze heeft “geprobeerd” met Wilders te praten. Terwijl de baas van het bokkenspul, Schoofs, toch nog zei: van mij had ie niet op hoeven stappen.
NSC opnieuw door de bocht.

^*)
Okay, er zit een luchtje aan.
De kranten zeggen dat die Idsinga een behoorlijk slechte vent was. Idsinga, fiscalist aan de Zuidas zijnde, had zich voor zijn eigen belastingaangifte als ondernemer voorgedaan.
Nou, de kranten hebben wel eerder een slechte vent aangewezen, wat deze ernstig-rechtse coalitie betreft – Ronald Plasterk weet daar van mee te praten. Dat komt, de kranten kijken liever naar schandaaltjes dan dat ze de hoge golven in de sociale vijver proberen te duiden.
Zie het verschijnsel Wilders.
Zie bovenal het verschijnsel Trump.
Kijken wat er van deze vuilspuiterij overblijft.

de huid van de beer

De Volkskrant bracht vandaag een artikel waarin te lezen dat het de democraten in Amerika koud om het hart wordt bij de laatste peilingen: de wind van de verkiezingsonderzoeken is gedraaid ten gunste van Trump. Volgens de meest erkende onderzoekers kan Trump de winst in zijn zak steken.

NRC bracht vandaag een vraaggesprek met onze man in New York - onze van RTL wel te verstaan, Erik Mouthaan – die poogt zijn verslaggeving te schonen van West-Europese vooringenomen standpunten die de Amerikanen een beetje raar vinden, en de voorkeur voor Trump onbegrijpelijk.
Ik weet niet of dit laatste geldt voor alle Nederlanders. Ik ken toch wel veel mensen die Trump een “goeie peer” vinden: zo iemand zouden we in Nederland ook eens een tijdje moeten hebben. En dat is niet verbazingwekkend als je ziet dat een kwart van de kiezers voor Wilders heeft gekozen. (Ja ja, ik besef, dit is een kapitaal van een impliciet waardeoordeel.)

Ik mag mezelf ingelezen noemen in de problematiek, en ik vind dat de democratische kiezer inderdaad veel te tevreden is over zijn eigen stemgedrag. Ik vind ze wat climate change betreft – “pro klimaat” – bijna dictatoriaal in hun houding tegenover anderen. Ik kan niet begrijpen dat de gemiddelde democratische stemmer niet begrijpt dat het faciliteren van het doodslaan van meer dan 40.000 onschuldige mensen, in een wraakoefening op een kleine dictatoriale beweging, kwaad bloed zet bij de van oorsprong Arabische kiezer.
En ik kan hun argumentatie en hun vertrouwen absoluut niet volgen: Trump zou een gevaar zijn voor de democratie en voor de vrouwenrechten, en daarom zou niemand op Trump willen stemmen. En ze tonen openlijk hun dedain voor de kiezer die wel op Trump stemt, ondanks de waarschuwing van oud-president Clinton om die mensen serieus te nemen.

Mijn favoriete columnist wat dat betreft is Charles P. Pierce, political blogger van Esquire. Niet omdat ie zo objectief is, maar hij kan goed schrijven én hij schrijft zo heerlijk ironisch, en ook wel sarcastisch. Niet objectief dus, want zijn grote vijand is dé Republikein, of dat nu Trump is of een achterkamerrepublikein ergens in Alaska. Slechts een enkele keer moet een Democraat het ontgelden.

Nog mooier zijn de comments en ingezonden brieven van democratische lezers die her en der, onder blogs en artikelen, bijdrages leveren. En waag het niet een vraagteken te plaatsen bij hun standpunten. Ik doe dat wel eens, een enkele keer, niet om te provoceren maar omdat het wel erg Gods woord in de ouderling is – en dan weet je niet waar je het moet zoeken.

Ik nam dat artikel in de Volkskrant enigszins voor kennisgeving aan, totdat ik de NYT ging lezen. Die bracht, voor de derde keer in korte tijd, een editorial waarin de kiezer op de gevaren die aan een keuze voor Trump zijn verbonden wordt gewezen. En de laatste waarschuwing nog dramatischer getoonzet dan de voorgaande. Het lijkt er warempel op dat ze spijt hebben van hun “objectieve” berichtgeving over Trump.
Inmiddels demonstreert het paniek, van een krant waarvan de uitgever nog geen drie maanden geleden de concurrerende Washington Post zelfs ruimte gevraagd heeft – en gekregen – om aan een ruimer publiek uitleg te geven over hun soepele houding, die bijna als supportive te lezen zou zijn, voor een man die ze nu als het grootste gevaar voor de democratie beschouwen waartegen het volk ernstig gewaarschuwd moet worden.
Met dank aan de noodlottige ontwikkeling zoals die in de polls zichtbaar wordt.

En the Atlantic schreef een stuk waaruit zou moeten blijken dat Trump nu toch wel als fascist mag worden gezien.

Wel, Putin is geen Hitler, al zien veel Amerikanen hem zo, vooral dankzij Trump’s sympathieën. Maar Trump’s connecties met het 2025-project beloven ook niet veel goeds. Daarover schrijft Heather Cox Richardson, een Amerikaanse historicus, een waarschuwende herinnering, letters from an American, waar ik op mijn beurt een beetje koud van werd, ik kan het niet ontkennen. Beter dan Pierce - niet zo’n scherpe pen, maar minstens net zo raak.

En ongewild dacht ik: Herodes’ dochter Salomé vroeg, in opdracht van haar moeder, het hoofd van Johannes de Doper, voor haar wervelende dansen voor het gezelschap van de koning. Nancy Pelosi bracht Trump het hoofd van Biden op een presenteerblaadje.

fascismoïden *)

Van Harris en andere top Democraten – ook Biden’s naam heb ik langs zien komen – wordt inmiddels geconstateerd dat ze lose their reluctance om Trump een fascist te noemen. In de media speelde de vraag al wat langer, serieus bedoel ik dan. Toen Trump, nu negen jaar geleden, in zijn golden escalator naar de puinhoperige realiteit van de USA samenleving afdaalde, een realiteit die USA deelde met vele andere westerse staten, waren er al publicisten en would-be influencers die de man fascistische praktijken aanwreven omdat hij waarschuwde voor Mexican rapists and drug dealers. Dat is natuurlijk niet kenmerkend voor het fascisme.

De vraag is: helpt het, heeft het praktisch gesproken zin?
Wel, de vraag stellen is hem beantwoorden: nee. Als je Trump fascisme mag aanwrijven voor dingen die hij in het openbaar zegt te willen bewerkstelligen, dan is er geen enkele twijfel dat het overgrote deel van zijn aanhang fascist is, of in ieder geval zwaar fascistische trekken vertoont. Daar jaag je potentiële Trump-kiezers niet het schaamrood mee naar de kaken. Ze zullen misschien niet allemaal openlijk roepen I’m proud to be a fascist, maar dat ze er voor weg zullen rennen, vergeet het maar.
Het is niet ondenkbaar dat je de harde kern van anti-democraten er nog verder mee uit hun holen lokt. Zo van: als jullie dat fascisme noemen, nou, dan wil ik best mijn afkeer laten blijken van die zogenaamde deugerigheid van de Democraten, die dat etiket met kennelijk genoegen aankleven aan iedereen die met de ogen dicht kan ruiken dat het een grote rotzooi is geworden, die westerse samenleving.

Nee, ik denk niet dat het zin heeft. Niet ondenkbaar dat het contraproductief werkt.

Wat is de bedoeling eigenlijk van die associatie met het fascisme? Dat zal niet de situatie in Belarus zijn, waar Lukashenko dictatoriale macht uitoefent en gevaarlijke tegenstanders in de gevangenis gooit en houdt. Ik denk dat veel Trump-aanhangers zullen denken (als ze überhaupt ooit van Belarus gehoord hebben): prima, zo’n sterke man, zo kun je tenminste ’s avonds weer veilig over straat lopen. Sterker, er zijn GroenLinks-ers en D66-ers die openlijk hebben gepropageerd dat prominente klimaatontkenners eigenlijk best in de gevangenis opgesloten mochten worden, omdat ze een gevaar vormden tegenover hen die het beste met de planeet voor hadden.

Toen Hitler begon, bestond het fascisme nog niet. Mussolini was er de conceptor van. Maar de Mussolini-variant is nooit in de buurt gekomen, wat wreedheid en rigiditeit betreft, van het Arische fascisme, zoals dat al, voor de ineenstorting van Hitlers dromen, usance was in het Herrenrijk.
Ik denk dat de bedoeling toch is om een tegenstander heel sterk te associëren met de haat en het geweld van het Nazi regiem.

NB Om, terzijde, te laten zien hoe gevaarlijk de hier besproken vergelijkingen zijn, wil ik wel even wijzen op een klimaatdiscussie (ligt zwart op wit vast) waarbij een ontkennende deelnemer Frans Timmermans heel serieus vergeleek met Mussolini. Ik bedoel maar, wie kaatst moet de bal verwachten. En wat dachten jullie van het faciliteren van het afslachten van meer dan 40.000 mensen door een regiem dat inmiddels niet zo weinigen met fascisme associëren.

We hebben, volgens mij, geen wapen om in te zetten, geen herkenningspunt. Een probleem waarmee Tom Nichols, academicus en journalist in USA, ook worstelt als hij er in the Atlantic over schrijft. Hij zegt dan: Over the past week, Donald Trump has been on a fascist romp. Objectief, en dus eufemistisch vertaald zou je kunnen zeggen dat Trump een beetje gejongleerd heeft, gestoeid met de menging van “zijn gedachtengoed” met fascistische elementen – maar dan wel een stevige stoeipartij, geen flauwe kul.
Maar, het wordt in zijn ogen eerst menens als de generaals komen waarschuwen dat Trump fascist to the core is, omdat Trump gezegd heeft dat hij het leger wil inzetten om mensen op te pakken die Amerika kapot maken, waarbij hij een Democratische afgevaardigde, Adam Schiff, met name noemde.

Wel, het opsluiten van tegenstanders van een regiem is niet specifiek iets van rechtse en/of fascistische regiems.

Daarnaast, generaals lijken me nou niet de aangewezen personen om ons te waarschuwen voor fascistisch gevaar, want letterlijk iedere keer wanneer generaals hun gelijk komen halen is het resultaat uiteindelijk altijd weer het opsluiten en martelen van tegenstanders.

een welhaast opgeruimde Unite the Right beweging
tegenover
een trieste ontwikkeling bij de AFA demonstratie
Charlottesville, Virginia, 12 augustus 2017
Echter, met deze tekst zit ik nu precies dat te doen wat er altijd voorafgaat aan foute burgerlijke regiems met sterke mannen. De intellectuele elite en het politieke journalistendom zijn altijd te laat met het identificeren van zulke ontwikkelingen. Ze beginnen altijd met nuanceren.
Kijk naar de USA. Nu schrijft the Atlantic dat het toch geen pas gaf om zo over de Mexicanen te schrijven, maar in 2014 waren er toch heel wat die zeiden: Trump heeft wel gelijk hoor.
En wie herinnert zich niet dat Wilders in het parlement, als vertegenwoordiger van het volk, het woord kopvoddentaks in de mond nam, en daarmee een behoorlijk deel van de Nederlandse bevolking denigrerend wegzette. Er was enig gemurmureer, maar daar bleef het bij.

De New York Times heeft met name zichtbaar moeite met haar verhouding met de tegenwoordige Trump – een zeer verwrongen verhouding. Trump is president geweest, is nu de presidential hopeful voor een “fatsoenlijke” partij – en voor vele partijleden de God die zijn bestek met wijsheid heeft uitgemeten – dus die moet je toch met egards behandelen. Een houding die vooral tot uitdrukking komt in de houding van de krant tegenover Harris. Van Harris hebben ze bij de NYT nog niet iets gevonden dat je een positieve propositie kunt noemen. Het enige positieve dat de NYT lange tijd wist te melden over Harris was dat ze niet van die wispelturige dingen deed die bij Trump schering en inslag zijn.
btw De schrijver van het Atlantic artikel vindt de Republikeinen niet meer zo fatsoenlijk.

In Nederland kijken we wel naar Wilders, maar de puinhopen van Pim Fortuyn werden met instemming geslikt door het overgrote deel van wat we nu influencer noemen.

Dus, of die fascistische metafoor, of dat fascistische merkteken nu zo inzichtverwekkend is, ik weet het niet. Je kunt er, in het huidige tijdsgewricht, niet op sturen, al was het alleen maar omdat daarover in de verste verte geen communis opinio bestaat. Wellicht moeten we een nieuw woord vinden voor dat wat er is gebeurd, gaandeweg van Pim Fortuyn en Newt Gingrich naar Geert Wilders en Donald Trump. Dat is misschien wel ons probleem: de mond vol van influencers, maar geen kompas.
Ik weet niet of een samenleving altijd een kompas nodig heeft, of niet eens een tijdje zonder kan, maar het is wel waar het ons nu aan ontbreekt. We zijn kompasloos. ^**)

En ik heb zomaar een donkerbruin vermoeden dat de aanwezigheid van een Trump daarbij minder gevaarlijk is dan de prominentie van de inmiddels zeer grote bek die Elon Musk heet.





^*) fascismoïde: een politiek projectiel dat tot aantasting van het sociale DNA leidt, met vaak desastreuse gevolgen

^**) Er zijn er wel die denken dat climate change een goed kompas is - misschien wel essentieel, hét kompas - maar ik ben bang dat dat het fascistische denken nog meer zal bevorderen

NSC mag op de mestvaalt van de geschiedenis … vandaag nog

Kennen jullie dit plaatje nog?

Willen jullie meer of minder Palestijnen?
En het volk scandeerde:
Minder!
Minder!!
Minder!!!

Nee hé, dat is het verkeerde plaatje. Weet ik ook wel.
Vandaag hoort dit plaatje er bij.

het volk vindt dat Femke Halsema
op de mestvaalt van de geschiedenis gegooid moet worden

(ik neem nu even aan dat het journaille het plaatje van het moment hebben laten zien)

Over Wilders hoeven we het hier niet meer te hebben. Die kennen we.
Ik wil het ook helemaal niet over Wilders hebben.

Ik wil het over de heer Omtzigt hebben.
Ik wil het over Judith Uiterwijk hebben, minister van Binnenlandse Zaken, met special assignment, van Pieter Omtzigt: letten op aanvallen op de democratie van de geachte heer Wilders.
Ik wil het over mevrouw Nicolien van Vroonhoven hebben.
Ik wil het over het NSC hebben.
Ik wil het over de leden van de NSC-fractie hebben.
Ik wil het over die grote bek hebben die mevrouw Hertzberger, nu fractielid, altijd opzette in haar column in de NRC.

En ik zou willen vragen: wat gaan jullie nu doen, jongens?
Maar ik hoef het niet te vragen.
Ik wil het niet eens meer vragen. De stilte is al oorverdovend genoeg.

Je kunt het leed voelen van de Israëliërs en woedend zijn op Hamas.
Je kunt het leed voelen van de Palestijnen bij de onderdrukking door Israël.
Je kunt het eens zijn met de vergelding maar de wraak van Netanyahu buitenproportioneel vinden.
Je kunt Anthony Blinken, de USA secretary of state, een lul met vijf vingers vinden.
Je kunt denken aan Hitler's Willing Executioners.
Er zijn verschrikkelijk veel posities die iemand kan innemen - je zou er gek van kunnen worden, zoveel - als die probeert iets te voelen bij zoveel ellende.

Maar democratisch gesproken is er maar één positie: iedereen die zijn afschuw, of betrokkenheid, of gewoon zijn mening wil laten horen heeft daar recht op, welke opvatting hij/zij ook moge hebben.
En die demonstranten zijn geen tuig, welke positie ze ook innemen. En het is niet antisemitisch om de reactie op de aanslag van 7 oktober vorig jaar buitenproportioneel te vinden.
Én het is meer dan schandalig om een te respecteren burgemeester met (vermeend) tuig te identificeren en te schreeuwen dat ze het land uitgezet kan worden.
En het is dus antidemocratisch wat de geachte afgevaardigde Wilders heeft gedaan, en niet zo weinig antidemocratisch ook.
En het schelden ligt dan ook op het niveau van de kopvoddentaks.

Maar bij het NSC hebben ze hun knopen geteld. En het blijft oorverdovend stil in die hoek.
Stelletje lafaards!
Stelletje lafaards!!
Stelletje lafaards!!!
Van mij mag het NSC op de mestvaalt van de geschiedenis gedeponeerd worden … vandaag nog!

realpolitik

Netanyahu (vrij naar Johannes 11 vers 50):

het is beter dat het hele volk verloren gaat dan dat één man sterft voor het volk.