Toen hij bij het sportpark aankwam bleek er een inbreng mogelijk gemaakt te zijn voor het Zionisme.
Politiek/religie dus. En Douwe Bob hield het voor gezien.
Daar sprak de hele wereld schande van. Nou ja, de hele wereld, die wereld die nog steeds vindt dat Israël het volste recht heeft om op te treden in het Midden Oosten zoals het optreedt. En dat is geen klein deeltje van de niet-Joods/Israëlische buitenwereld.
Wie er ook schande van sprak was onze VVD-slang, Dilan Yeşilgöz.
Ze noemde Douwe Bob een Jodenhater.
Daar volgden doodsbedreigingen op en een onvrijwillige Exil naar een onbekende plek in het buitenland.
Komt op Max Pam.
Daar had onze Volkskrant columnist het nodige over te vertellen.
Eerst stelde hij met gevoel voor ironie vast dat iedereen wel erg veel medelijden had met Douwe, zo veel dat hij ook bijna de neiging niet kon onderdrukken om medelijden met hem te krijgen.
Bijna.
Maar bijtijds herinnerde hij zich hoe hij Douwe Bob een keer in levende lijve ontmoet had.
Als je dat als inleiding leest denk je: nu gaat er iets verschrikkelijks komen. Zijn herdershond heeft een keer een Jood gebeten, hij heeft ooit een antisemitisch liedje gezongen, hij is getrouwd met een Palestijnse, hij is geen Ajax-fan omdat daar teveel Joden rondlopen … nou ja, mijn fantasie schiet tekort.
Die van onze chroniqueur ook.
Onze chroniqueur zit in een bar.
Douwe komt binnen, in kennelijke staat (daar is geen blaaspijpje aan te pas gekomen.)
Hij heeft een hond bij zich die hij ook bier laat drinken.
Hond is duidelijk ook over zijn/haar theewater (opnieuw: geen blaaspijpje).
Onze "Bob" verlaat het etablissement weer, onze chroniqueur in grote verontwaardiging achterlatend.
Daarnaast schiet hem tijdens het schrijven van zijn oprispingen dienomtrent te binnen dat Douwe reclame maakt voor D-reizen – CO2-uitstoot, bah - met als bestemming Istanbul, waar, zoals bij een ieder bekend, burgemeesters in de gevangenis zitten omdat ze daar, in tegenstelling tot Israël, niet zo veel met democratie hebben
Nou, van zo’n man mag een politiek zwaargewicht, voorman van onze eveneens zeer democratisch ingestelde liberale volkspartij, wier woorden ook gewicht hebben, gezien het feit dat die zanger regelmatig dronken is en ook nog zijn hondje dronken voert ... let wel, nog steeds is hier de geschiedschrijver Max van der Meijden Pam aan het woord ... van zo iemand mag onze nieuwe volksmenner Yeşilgöz toch wel verzinnen dat hij een Jodenhater is.
Toch?
Nietwaar?
NB Max Pam liegt ook nog … pardon, suggereert natuurlijk, neem me niet kwalijk, dat moet een suggestie zijn, zoals de onwrikb're vastigheden van Yeşilgöz immer suggestietjes blijken te zijn … want hij sluit zijn verdichtsel af met: een Jood die niet in Israëli woont is geen Zionist.
Nu is Max Pam geen onbekende in de Joodse samenleving en welbekend met de Joodse opvattingen. Hij houdt niet stil dat hij van Joodse afkomst is en dat zijn voorvaderen bijdragen hebben geleverd aan de samenleving. Dus hij zou moeten weten dat er alleen al in de Verenigde Staten een bloeiende vereniging is van Zionisten, ofwel een tableau vivant van Zionistische stromingen - geschat op meer dan 60% van de aanwezige 1,7 miljoen Joden - met heel veel lawaai waar het gaat om het lobbyen (AIPAC) tegen de mogelijkheid van het ondraaglijke concept dat er ooit sprake zou kunnen zijn van een Palestijnse staat.
