mr. President, may I ask you …

Bishop Mariann Budde addressed Trump asking for mercy.

The vice President, sitting in the same row, is a very religious man. His wife is also a devout Christian.
The speaker of the House, Mike Johnson – history doesn’t tell if he was in the Washington National Cathedral at that heavy moment – is a very religious man. His wife is also a devout Christian.

So what did the spouse of Vance say to him, at the dinner table: tell your boss that the Lord has spoken to him!

And what did the spouse of Johnson say to him, at the dinner table, no doubt having heard what Bishop Budde had to say: tell your boss that the Lord has spoken to him!

Although not spoken, they heard the words of Jesus: … inasmuch as ye have done it unto one of the least of these my brethren, ye have done it unto me.

And I’m very sure the spouses will hear again the thundering voice of the Lord Jesus Christ, resounding through the vault, addressing the heartless souls on his left hand: Depart from me, ye cursed, into everlasting fire […] I was a stranger, and ye took me not in: naked, and ye clothed me not: sick, and in prison, and ye visited me not.

Gaza en Open Doors

Open Doors is een internationale foundation die let op het welzijn van Christenen in die delen van de wereld waar ze niet van Christenen houden. En daar rapporteren ze over. Zoals aan het begin van dit nieuwe jaar.

Ik vroeg me af, terwijl zich een gedachte over de barmhartige Samaritaan aan mij opdrong: zouden ze zich ook met Palestina, met de Gazastrook en de Westelijke Jordaanoever bezig houden.
En jawel.

Allereerst is daar iets heel positiefs te melden over deze vereniging. Want ze vermelden in een bericht over Israël dat na het niet te bevatten drama van de Holocaust veel Joden naar deze hoek van de wereld vluchtten terwijl daar andere mensen woonden (nu Dé Palestijnen genoemd) en dat dat spanningen opleverde. Voor wie het niet allemaal volgt: dat is al heel wat dat de aanwezigheid van niet-Joden in dat deel van de wereld rond 1947 toegegeven wordt. Dat doen mensen als Netanyahu niet of, als ze het doen, met ferme tegenzin.
Winston Churchill ging zelfs zover, daartoe uitgenodigd door de Peel Commission,

… the indigenous population has no more right to Palestine than a dog in a manger has the final right to the manger, even though he may have lain there for a very long time, and no wrong has been done to these people by the fact that a stronger race, a higher grade race, or at any rate, a more worldly-wise race, to put it that way, has come in and taken that place.

Zwerfhonden dus, die je een schop mag geven als ze ergens een schuilplaats hebben gevonden – niet bij de Allerhoogste natuurlijk, die is niet van de Palestijnen. Jaja, hoe de westelijke wereld denkt over Palestijnen hebben ze niet van een vreemde.

Verder weet Open Doors te melden dat er aan het begin van het laatste conflict tussen Israël en Hamas 1017 Christenen woonden. Los van of ze daar van Christenen houden of niet, dat vinden ze een gevaarlijke situatie voor die mensen. En ze zijn daar ook zeer bezorgd over, want a complete disappearance of the Gazan Christian community would be a very sad loss to the worldwide Church.

Wel, ’t is wat: 60.000 Palestijnen dood geslagen (meest recente schatting, die ik zeer aannemelijk vind) in een gezamenlijk optreden van de Christenen Biden en Netanyahu. En deze vereniging maakt zich druk over het verdwijnen van de kerk uit dat deel van de wereld.

Het beloofde land.
De Westoever en de Gazastrook vormen daar een onderdeel van. En het was toch in dat beloofde land dat een man, Jezus van Nazareth genaamd, rebel maar ook leraar, de gelijkenis vertelde van de barmhartige Samaritaan.

blue line establishes the promised land

Palestijnen worden van de Westoever afgetrapt, als ze aanspraak maken op een stukje land, en anders worden hun olijfbomen wel weggebulldozerd. Door, volgens Churchill dan, a higher grade race.
In Gaza worden ze naar believen platgetrapt.
Zwerfhonden hebben geen rechten.

Maar er is daar, bij mijn weten, nog nooit een barmhartige Samaritaan langs gekomen.

grafschennis

In Londen hebben twee vrouwen, van de activistische groep Just Stop Oil, het grafmonument van Charles Darwin in de Westminster Abbey bezoedeld. Ze deden dat uit protest tegen wat zij zien als een slappe houding van gezagsdragers en verantwoordelijken tegenover de dreigende klimaatcrisis.
Da’s nog eens wat anders dan een blik soep over een schilderij gooien of een snelweg bezetten.

Maar waarom het graf van Darwin?
De dames: We’ve done this because there’s no hope for the world, really. We’ve done it on Darwin’s grave specifically because he would be turning in that grave because of the sixth mass extinction taking place now.

Wel, dat er geen hoop is voor de wereld – de planeet Aarde zullen ze bedoelen, denk ik – is een opvatting die al vaker is verkondigd maar nog nooit bewaarheid is geworden. Ik ga er vanuit dat het deze keer ook wel mee zal vallen met de gevaren die ons bespringen, want, zoals de dichter ons leert …

De mens lijdt nog het meest
het lijden dat hij vreest
…
Het lijden is vaak minder zwaar
dan de angst voor ’t naderend gevaar …

Maar Darwin, turning in that grave?
Asjeblief zeg. Dat moet een schromelijke overdrijving zijn die oratorisch wel leuk klinkt, maar niet waar gemaakt kan worden. Darwin was een wetenschapper die geen moralistische bedenkingen had bij de struggle for life.
Hier een passage waarin hij heel nuchter de voedselketen en de ontwikkeling van een habitat beschrijft:

[...] Hence I have very little doubt, that if the whole genus of humble-bees became extinct or very rare in England, the heartsease and red clover would become very rare, or wholly disappear.
The number of humble-bees in any district depends in a great degree on the number of field mice, which destroy their combs and nests. […] Now the number of mice is largely dependent, as every one knows, on the number of cats; and Mr. Newman [de theoloog John Henry Newman?] says, “Near villages and small towns I have found the nests of humble-bees more numerous than elsewhere, which I attribute to the number of cats that destroy the mice.” Hence it is quite credible that the presence of a feline animal in large numbers in a district might determine, through the intervention first of mice and then of bees, the frequency of certain flowers in the district!

Darwin heeft wakker gelegen van Genesis en van zijn verhouding tot de kerk, en dientengevolge van zijn verhouding tot zijn vrouw.
Darwin heeft geen moment moreel wakker gelegen van de functie van natural selection en de slachtingen die dat met zich mee kon brengen. Hij heeft daar geen enkele morele hinder van laten zien of willen signaleren.

nogmaals: another abolitionist movement

Mijn vorige post ging over enkele atheïstische voormannen, waaronder Richard Dawkins, de vlagdragende protagonist van het atheïsme. Ze waren nogal gepikeerd over de weigering van een commentaar van één van hen (Coyne) op een tekst die onder de vlag van deze atheïstische beweging, de Freedom For Religion Foundation, de LGBTQ+ wokeness propageerde. Weigering … het was eerst geplaatst, maar onder druk van boze en “verdrietige” LGBTQ’ers weer van hun website verwijderd. Ofwel, het had er alle schijn van dat LGBTQ de macht had overgenomen en de nieuwe doelstelling was geworden. Dat maakte de maat vol voor de heren.

Je zou je af kunnen vragen: hebben deze intellectuele zwaargewichten wel goed nagedacht, hadden ze überhaupt wel in die honorary board moeten gaan zitten. Want, wat vermelden deze lieden aan het begin van hun introductie, hun preambule zeg maar?

The history of Western civilization shows us that most social and moral progress has been brought about by persons free from religion.

Waarbij, onder meer, als voorbeeld wordt genoemd the first to call for an end to slavery.
Wel, daar hadden deze heren, die de waarheid zo hoog in het vaandel hebben, wel hun bedenkingen bij mogen hebben. Bij mij gingen in ieder geval wat bellen rinkelen. De kerk heeft, als organisatie, wellicht veel kwaad gedaan, maar onder de gelovigen had je toch heel wat mensen die Jezus en zijn opvattingen zeer serieus namen, en daarmee de wereld een endje vooruit hielpen.

Ik heb het even gecheckt voor de afschaffing van de slavernij.
In Frankrijk is het begonnen met Bathilda, vrouw van Clovis II, die weliswaar alleen maar het welzijn van Christenslaven op het oog had (volgens wiki dan) maar toch. Zij wordt vereerd in de Katholieke kerk en is heilig verklaard.
In Engeland had James Oglethorpe een belangrijk aandeel in het ontwikkelen en verspreiden van het abolitionistische gedachtengoed. Deze man is door zijn ouders ter doop in de kerk gebracht.
In de Verenigde Staten was het Benjamin Franklin, een man die door zijn ouders voorgehouden werd een loopbaan in de dienst van God te volgen.

En dan heb ik het nog niet over de gedachte dat kunst ons verheft en dat je de kerk toch wel als initiator, opdrachtgever en schatkamer van de prachtigste verbeeldingen van de werkelijkheid mag zien. Kortom, een flauwekul preambule.

Voor Dawkins had deze ontwikkeling nog een vervelend staartje. Hij was nu doelwit geworden van de LGBTQ community – zijn opstappen had hem in het anti LGBTQ-kamp gebracht - terwijl verder conservatieve wereldse, maar ook Christelijke groeperingen vonden dat hij LGBTQ propageerde. Sterker, door zijn atheistische kruistocht had hij de mens een warm plekje voor God in het lijf ontnomen, maar aldus meegewerkt aan het ontwikkelen van een LGBTQ-spot in dat door God verlaten warme plekje.
De logica hiervan ontging Dawkins – mij ook, moet ik zeggen – en hij schreef een apologie en publiceerde die ook (in THE SPECTATOR), waarin hij nogmaals afrekende met de oorsprong van het geloof en het denken in Joods Christelijke worteltjes, en soortgelijke termen – de hem aangewreven Great Christian Revival bijvoorbeeld.

Het werd een categorische afwijzing van the myth of the God-shaped hole. Dat is de mythe dat God zichzelf een plaats heeft geschapen ergens in het binnenste van een mens, het hart of de hersenpan. En dat je als rechtmatige bezitter van die plaats God daarin kunt toelaten, maar dat God ook uit eigen initiatief die plaats kan bezetten. Niets of niemand anders mag die plaats bezetten!
Coyne, zijn medestrijder versterkte dat, als een soort roeptoeter, door de tekst daarvan over te nemen op zijn blog WHY EVOLUTION IS TRUE.

Dawkins moet dat als het zoveelste bewijs van onverstand van gelovigen zien. Voor Coyne moet het welhaast heiligschennis van de Evoltietheorie (jaja, met kapitaal) zijn: iets wat je materieel niet kunt aanwijzen, ook niet middels de paleontologie als artefact uit een ver verleden.
Ik sta wat dat betreft diametraal tegenover deze “opvatting” van beide mannen.

Laten we voorop stellen: God bestaat. God bestaat zoals er metafysisch denken bestaat, beoefend door grotere geesten dan ik. Zoals de Idee van Plato geaccepteerd wordt. En hij zit inderdaad in de harten en hoofden van mensen, en is zichtbaar aanwezig: materieel in architectuur en in kunst, immaterieel in de mores van alle dag.

Persoonlijk zou ik zeggen: hij zit in het hoofd, in de hersenpan. Opgeborgen in wat ook wel het reptielenbrein genoemd wordt, daar waar onze meest primitieve instincten hun oorsprong vinden. Zal zich wel bovenin de hersenstam bevinden.
Lang geleden – qua tijdstip dichter bij de eerste homo sapiens dan bij de moderne mens – heeft de mens zijn existentiële angsten gekend, voortkomend uit leed: ongelukken, rampen. Onbegrepen knallen voor je hersens van de werkelijkheid. Ik denk dat het heel lang geduurd heeft voordat hij geleerd heeft daarmee te leven.
Maar, die bange, onzekere mens moet ook gekend hebben dat wat wij nu zegeningen noemen. Ook onbegrepen. En ook daarmee heeft hij geleerd om te gaan, geleerd die vreugdevol te accepteren. En zo hebben angst en hoop zich ontwikkeld. En die angst betrof het boze, en die hoop betrof het goede.
Zo verklaar ik het ontstaan van de godenwereld. Vol met boze en met goede Goden, zoals bij de Grieken. Of, monotheïstisch, één Almachtige, en één Satan, die de kont tegen de krib gegooid heeft, zoals onder het Christendom.
En in het westen heeft dat niet geleid tot een Great Christian Revival – iets dat dan steeds opnieuw plaats zou moeten vinden – maar tot een redelijk logisch in elkaar stekende moraal, die niet altijd consequent wordt toegepast (het moet gezegd worden) gebaseerd op aanwijzingen van Mozes en Paulus – nee, niet Jezus! – om maar de meest prominente regelgevers te noemen.

Dat is geworden wat ik een printplaat noem. Geen shaped hole, maar een stukje functioneel weefsel. Zoals een laptop niet wordt afgeleverd zonder een graphic card zo is homo sapiens niet een compleet mens zonder die printkaart. Ouderwetse benaming, nu zouden ze het een integrated chip noemen. Maar ik benoem het ouderwets, zoals een printkaart bij de oercomputer hoort: veel dieper in de tijd dan sinds mensenheugenis is het ingebed in onze instincten.
Dawkins sluit zijn apologie af met: If I am to profess a faith here, it is a faith in human intelligence strong enough to doubt the existence of a God-shaped hole. Ik ben het niet alleen niet met hem eens, ik vind het zelfs naïef om dat te denken.

Coyne, Dawkins en ook Pinker. Vaandeldragers van het atheïsme. Zouden ze ook protagonisten zijn van de gedachte dat het beetje goeds wat deze wereld in menselijk opzicht geboden heeft en nog te bieden heeft uitsluitend en alleen kan gebeuren omdat er mensen rondlopen die God als een wolf in schaapskleren herkennen?

Deus homini lupus est?
Maar de Fransen zingen: Des ténèbres a jailli la lumière

waarom het oorlog is ...

In Amerika heb je de FFRF, de Freedom For Religion Foundation. Die dient twee doelen:
- zorgen dat religie iets van de privé-omgeving wordt … en blijft!
- zorgen dat God, welke God dan ook, geen vinger in de pap krijgt bij het handelen van de boven ons gestelde overheid

Het is een vereniging die netjes georganiseerd is, met bestuur en informatieve website en zo … die dingen. En ze hebben ook een honorary board waarin een paar zwaargewichten hebben plaats genomen – onder wie Richard Dawkins, evolutionist en science communicator, Steve Pinker, cognitief psycholoog en Jerry Coyne, bioloog, speciaal op het gebied van ecologie en evolutie.
En in die gelukkige cohabitatie is iets mis gegaan.

Een dame, Kat Grant, met een opleiding aan een law school, gespecialiseerd in Civil Liberties en LGBTQ+ rights – en voorstander van de harmonisatie van de persoonlijke voornaamwoorden - heeft een essay geschreven om voor genoemde website de vraag te beantwoorden: what is a woman.
Daar is ze niet uitgekomen. Het is hier nu even niet belangrijk wat ze allemaal opgeschreven heeft, maar haar slotconclusie was een daverende apotheose: A woman is whoever she says she is.

Was dit een belangrijke vraag?
Ik denk van niet. Ik denk dat het een luxe vraag is, een divertimento, om de oorlog in Ukraine, zo ver van het bed, even te laten voor wat ie is - én om daar in Amerika maar even helemaal niets te hoeven zeggen over de slachting in Palestina - en de climate wars, om de planeetbedreigende klimaatproblemen, ook te laten voor wat ze zijn, want dat is een gebed zonder einde. Overwegingen des harten dus die meer passen bij een retraite dan bij het dienen van een de maatschappij op zijn kop zettende beweging.

Nogmaals, is dat een belangrijke vraag?
Ik moet eerlijk bekennen: ik heb dat nooit als een vraag gezien. Ik wist altijd, zeker in vis-á-vis ontmoetingen, wanneer ik met een man of met een vrouw zat te praten. En ik weet ook nu nog, with hinsight, heel zeker dat de vrouwen met wie ik zat te praten wisten dat ik mij er van bewust was dat ik een vrouw tegenover mij had.

Volgens mij is het in Amerika helemaal geen probleem.

En in het Midden Oosten hebben ze er ook wat op gevonden.

[Ik weet ook zeker dat als dit een tentamen was geweest, afgenomen door de eerder genoemde vrouw, die van het onpersoonlijke voornaamwoord, ik, na deze benadering van de problematiek, met zo’n aanpak, mijn huiswerk over zou moeten doen ... nou, ik ben er eigenlijk wel heel zeker van dat ik uit haar zondagschoolklasje was geschopt.]

De vraag had uiteraard niet zoveel van doen met religie en de doelstellingen van deze club, en dat was de hierboven genoemde heren ook opgevallen.
Maar Jerry Coyne was daarbij allerminst pleased: voor hem, als bioloog en als evolutionst, is er geen enkele twijfel aan wat een vrouw is. Die wilde de vraag according tot he rules benaderen. Biologic rules, evolutionaire inzichten wel te verstaan. En, biologisch gesproken en evolutionair gesproken kan daar geen twijfel over bestaan.
Daar heeft hij een brief over geschreven en, als lid van de honorary board, doen publiceren op de website van wat toch ook zijn club was.

En toen had je de poppen aan het dansen. Leden van de LGBTQ gemeenschap lieten in niet mis te verstane bewoordingen blijken dat ze aan de wetenschappelijke opvattingen van Coyne geen boodschap hadden. Ze voelden zich, naar hun zeggen, zelfs bedreigd door de tekst van deze toch eerbiedwaardige man.
Zó niet mis te verstaan, deze mensen, dat de leiding van de organisatie besloot het schrijven van Jerry Coyne van haar site te verwijderen. Dat leverde weer ander gekakel op, waarop een drastischer besluit volgde: ook het stuk van dame Grant werd verwijderd.

Maar het kwaad was al geschied. Jerry Coyne stapte uit de honorary board, en ook Steve Pinker en Richard Dawkins verlieten de tent.
Hoe ze in de LGBTQ gemeenschap omgaan met dit soort dingen bleek wel uit de reactie van die kant: the trash took itself out. Dat wat we vroeger relnicht noemden mag daarmee vergeleken geen naam hebben.

Waarom het oorlog is … en ook iedere keer weer opnieuw oorlog zal worden.


PS toch nog maar een keer dat tegeltje van een paar dagen terug?