Laatst stak ik hier de loftrompet over Floor Rusman, columnist bij NRC.
Deze zaterdag schreef ze over
AI (ik zet het maar bold, want ik lees steeds (het) Al, of (de) A1) en meldde dat ze vond dat sommige
AI toepassingen wel goed moesten zijn – voorbeeld: longkanker opsporen – maar andere weer niet – voorbeeld:
frictieloos kunnen praten met ChatGPT.
Ze las er over, wat ze beter niet had kunnen doen, zeker niet gezien de omstandigheden, net wakker, nog geen koffie gehad - terwijl ze toch wist dat “het me een angstig en machteloos gevoel geeft”.
En dan komt meneer Moraal vanzelf langs. Je mag er wel beter van worden, maar het moet geen (misplaatst) pleziertje worden. Terwijl ik me toch best wel kan vermaken met sommige dingen die zich als
AI willen voordoen.
Ik zal er maar eerlijk voor uitkomen: ik ben een
AI-ontkenner, reden waarom ik ook een “klimaatontkenner” ben – precies vanwege die klimaatboys met hun
deep learning programs, designed to teach individuals how to utilize artificial neural networks to learn from data.
En ik moet weer denken aan het begin van mijn informaticaloopbaan, lang geleden, toen er nog sprake was van ponsband en daarom ook van ponsbandlezers. Ik werkte op een verwerkingsbureau waar inmidels allerlei klanten werk op lieten knappen door de computer. Loonadministraties en zo.
Maar ook lesroosters voor grotere scholen. Je stopte in een programma de beschikbare leraren en hun bevoegdheden, de benodigde lesuren, het aantal klassen en wat dies meer zij - en na een nacht steunen en kraken, en soms ook wel langer, computers waren zo snel nog niet, kwam er een keurig lesrooster uit wat de schooldirecteur een hoop werk uit handen nam.
Ik lees nu dat
AI weer heel belangrijk gevonden wordt: het is mogelijk om vlugger longkanker te ontdekken – en daar is meneer Moraal heel blij mee.
Wat doen ze dan: symptomen en andere lichaamsgesteldheden van iemand langs een lijstje met beruchte symptomen en even beruchte lichaamsgesteldheden halen, en bij een hoge “score” de dokter een signaal geven. Sterker nog, er zijn potentiële patiënten die niet langs komen bij de dokter, maar waarvan patronen zichtbaar gemaakt kunnen worden in geïnformatiseerde medische dossiers – voor zover bekend natuurlijk, en voor zover goed gecheckt – en dan kan dat
AI-programma de huisarts een briefje sturen: laat die man eens naar zichzelf laten kijken.
[Je kunt natuurlijk wachten op een berichtje in een of andere krant, dat iemand ten onrechte een brief in de bus heeft gevonden met een waarschuwing voor de zo gevreesde ziekte die van schrik een hartverzakking heeft gekregen – de bemoeizucht van de staat en de gezondheidsridders én de fanatieke deep learners gaan dat samen best wel voor elkaar krijgen.]
Goed, als je dat
AI mag noemen, en dat doen ze, dan mag je dat lesrooster uit 1968 ook
AI noemen.
Floor Rusman eindigt haar column met:
Zo groot is het verschil tussen theorie en praktijk: in theorie kunnen we nadenken over nut en noodzaak van AI, in de praktijk overkomt het ons.
Wel, ik kan U melden mevrouw Rusman, dat het U allang is overkomen. Sterker, het is ons al heel lang geleden overkomen, toen U nog op die wereld moest komen (althans volgens Wiki). Een wereld waar we toen al spraken over
dedicated en
sophisticated oplossingen en
state of the art systemen.
Van dat dedicated en sophisticated en state of the art zijn de onderscheiden meneren Moraal niet gelijkelijk opgetogen geraakt ... en of we er beter van zijn geworden: probeert U deze bril eens, mevrouw.
En onze Floor is weer even heilige-af.
