nogmaals: alluminisatie

Kun je ook een beter voorbeeld geven van alluminisatie? vroeg iemand mij. Iemand die ik wel zo ter wille wil zijn, want ene goede mensch, dat ik, ondanks een volledig de plank misslaande argumentatie ... goed mens vond dat ik erg lelijk deed tegen Obama, want dat was een alleraardigste man die geen vlieg kwaad zou doen - vlieg mag hier een allusie zijn naar drone, die inderdaad door Obama gekoesterd worden, maar kan weer geen alluminisatie zijn, zelfs niet als je bij vlieg aan een wesp denkt - en dat Obama met Nixon vergelijken wel het dieptepunt van mijn carrière als opinionbuilder mocht worden genoemd ...

[
Eigenlijk het enige nadeel van hen die ene goede mensch genoemd mogen worden: ze hebben niet altijd een scherp oog voor waar het kwaad in de wereld werkelijk huist.
]

... dus wel zo terwille, vooral ook omdat ik graag een positief voorbeeld van alluminisatie wil schetsen, dat ik ben gaan zoeken om aan dit verzoek te kunnen voldoen.

Eccola.

Zoals bekend heeft Karl Marx bij zijn huishoudster Helene Demuth een kind verwekt, waarop hij door zijn vrouw Jenny streng is toegesproken, waarna de boel in de minne is geschikt, en iedereen zich uiteindelijk met respect bejegend voelde, en ze alle vier nog lang en, de een wat minder dan de ander, gelukkig conviveerden.

Wat minder bekend is, is het argument waarmee Karl Marx het pleit won tegenover Jenny, en zich daarmee verzekerde van haar voortdurende liefde en toewijding. Hij sprak de gedenkwaardige woorden: Nou, Lady Chatterley's Lover, dat boek van Lawrence was niet om door te komen, zo saai. Bovendien, het is niet alleen zo dat de verhouding tussen het proletariaat en de bovenklasse wat het Kapitaal betreft voor mij een open boek is dat ik ook moet openen voor de verworpenen der aarde\, maar dat ik de zo noodzakelijke inzichten in de man-vrouw-problematiek met referte aan de klassenverhoudingen veel beter tot uitdrukking zal kunnen brengen - en tot uitdrukking heb gebracht! - dan Lawrence ooit zal mogen dromen ... ook daarin voelde ik een zware taak. Bovendien, lieve Jenny, heb ik hiermee waarde toegevoegd aan het revolutionaire potentieel van de arbeidersklasse.^*)

Kijk, die verwijzing naar Constance Chatterley mag wel een alluminisatie in optima forma genoemd worden. Marx werpt niet alleen vanuit het eigen, zeer recente verleden licht op een nog niet gebeurd verleden, dat wat in de toekomst nog te gebeuren staat - D.H.Lawrence heeft pas na Marx' dood het levenslicht aanschouwd, laat staan dat zijn boek het licht al had kunnen zien - maar laat dat als het ware terugreflecteren (ook een woord dat niet bestaat) om licht te doen schijnen op die eigen geschiedenis.

*) In dat brabbelige Duitse Engels dat Marx in die tijd nog sprak, maar wel met die Marxiaanse volzinnen, zodat ik het maar vertaald heb voor U.

dit is een verdere uitwerking van alluminisatie

alluminisatie

In de titel staat een woord dat vreemd genoeg niet bestaat, maar dat heel goed tevoorschijn had kunnen komen als een aaneensmeedwerkje (woord dat ook niet bestaat) van alluderen, dan wel allusie en illumineren dan wel illuminatie.

Als iemand alludeert bedoelt hij - soms gaat het ook onbedoeld - iets anders in de herinnering op te roepen om met die geest van het verleden het levende nu te beschijnen - uiteraard met de intentie om te verlichten.

Verlichten via een omweg als het ware.
Je werpt licht op iets in het verleden en dat moet dan reflecteren op het hier en nu.
Daar had het woord alluminisatie voor gemaakt kunnen zijn: het van licht doordesemen, iets zwanger maken van licht (niet: doorschijnen - dat leidt tot hallucinaties en gezichtsbedrog). Het alluminiseren.

Daar had het woord alluminisatie voor gemaakt móeten worden.

[
A propos, een veel beter woord dan "participatiesamenleving", om maar eens wat te noemen, dat wel aaneensmeedwerk is, en ook nog tot woord van een zeer recent jaar is uitgeroepen, maar de boel aardig in het duister hult - én is bedoeld om te verhullen! - en verder geen verlichting, laat staan opluchting brengt.
]

Vandaar dat ik hierbij dit zo node gemiste woord aan U voorstel: alluminisatie.

Wat voegt dat dan toe aan het bestaande? Hebben we niet genoeg aan het woord allusie.
Wel, wat stelt een taal nu helemaal voor als er geen synoniemen bestaan. Armoedig zootje zou dat zijn. Dus dat is meer dan genoeg reden, dat geeft bestaansrecht aan het woord.
Maar ik heb een betere.

Bij het gebruik van allusie geldt: de stijlfiguur valt ... en ligt daar. Bij alluminisatie wordt de stijlfiguur als het ware zichtbaar gevormd, krijgt body.

U kunt het woord in een discussie met een vriend, of met de buurvrouw, hanteren, met de bedoeling de discussie te verlevendigen. Dat kan zomaar verkeerd uitpakken. Buuf vraagt: wat bedoel je nou. En als jij dat probeert uit te leggen zegt ze: was het woord allusie dan niet goed genoeg. En jij gaat, om je gezicht te redden, proberen het verschil in gevoelswaarde tussen allusie en alluminisatie tot uitdrukking te brengen. En in no time zijn jullie een hele boom aan het opzetten.

Kijk, die "boom" mag nu wel een allusie heten, maar geen alluminisatie. De boom verhult meer dan het verlicht: er is geen boom op de wereld die zo snel groeit als een beetje uit de hand lopende discussie.

Okay, daarmee weten we wanneer het woord niet te gebruiken.
Maar wanneer dan wel?

Wiki geeft als voorbeeld van allusie: "'Nu is het moment' waarmee Barack Obama een verwijzing maakte naar Martin Luther King tijdens zijn conventiespeech in 2008."
Laat ik mijn goede vriend Harry G. Frankfurt nog maar eens van stal halen.
Bullshit!
Bullshit van zowel Wiki als van Obama. Want Wiki is teveel afhankelijk van de heersende opinie over Obama om te kunnen erkennen dat Obama hier die pure bullshit laat zien zoals Frankfurt die bedoeld heeft.

Obama was natuurlijk helemaal niet van plan om zoiets te gaan doen als King zich voorgenomen had. Ik geef toe, het heeft wel even gewerkt als allusie, hij heeft direct de nobelprijs gekregen, maar van het begin af aan waren de voornemens van Obama voornemens waarmee men wel de weg naar de hel plaveit. Zoals iedere president die het Witte Huis voor het eerst betreedt had Obama maar één doel: zijn volgende termijn halen. En een volgende termijn betekent: degenen die werkelijk aan de touwtjes trekken ter wille zijn.
Dus het grote woord "change" was vanaf dat moment een heel klein woordje geworden. Het changen dat vooral taboe was: dat er over vier jaar een andere president het Witte Huis binnen zou stappen. En all the president's men, aangestuurd door Axelrod en Plouffe, de echte bazen in het Witte Huis, hadden maar één bordje op de binnenkant van de deur van hun bureau, en één poster boven hun bed hangen: ELECTIONS 2012.

Kijk, dat is nu een voorbeeld van een allusie die met een gerust hart alluminisatie genoemd mag worden: "all the president's men". Het verwijst naar het boek en naar de film over de schurkenstreken van de mannen van Nixon. En daarmee verlicht het wat er in het Witte Huis is gebeurd sinds 2008, wat zeg ik, het stelt de daden van dàt Witte Huis in het onbarmhartige maar zeer rechtvaardige, want geen onderscheid makende volle daglicht.

Eccola: alluminisatie.


zie ook nogmaals: alluminisatie

finalmente (update)

Sono felice.
Ik ben blij.
I'm so happy.

Sono contento.
En ik ben heel tevreden.
I'm so satisfied.

Eccola!
At last
Pages on my site and my blog in Italian.
Eccomi!

Mille grazie to Raffaella Capelletti and Marleen Roelofs.

Sono cosi contento che voglio far sapere in questo posto
Het doet me zoveel deugd dat ik het op deze plaats wil laten weten.
I'm so satisfied that I like to announce it here.

UPDATE
nel frattempo è acccrescuto a 4
in the meantime the number has grown to 4.

domande domande

il grande cercare

mai baciare una rana

al cuore, amore, al cuore

Al cuore, amore, al cuore

C’era una coppia. Conviventi. Sette anni alle spalle. Niente figli.
Lui abbastanza contento.
Lei infelice. Invidioso delle amiche sposate che stavano dimostrando gioia. Per lei poche le parole dolci e pochissime le carezze.
Spesso litigavano. Eh, certo, era più litigare che fare l’amore. E quando lei aveva voglia di parlare, per ristabilire il rapporto, lui diceva sempre : “Così vanno le cose.”

Ma non tutte le cose. Perché, un giorno arrivava la lotteria. Un vincente. E non poco eh! Una somma importante. Abbastanza da potere comprare una villetta, magari bifamiliare. E una nuova macchina. E dopo restava qualcosa per prendersi una bella vacanza.

O, anche una possibilità, le nozze, sempre posticipate. Forse un bimbo?
» No, assolutamente no! Ancora non appropriato.
» Va bene, una casa, una camera da biliardo per te, una macchina.
» Vediamo, vediamo. Con calma eh.

Lui aveva i suoi sogni. Nuovi orizzonti.
Ma anche lei. Aveva letto di un’invenzione. Hug. Ricordava bene la notizia.

La novità arriva da una compagnia elettronica dove un gruppo di ricercatori ha sviluppato Hug, ovvero abbraccio; un cuscino-robot, a forma di un torso in grado di riprodurre a distanza le sensazioni, appunto, di un abbraccio. ... un vero e proprio fagotto di velluto.

Supponiamo che un ragazzo lontano voglia essere vicino alla sua nonna. Il ragazzo deve premere l’estremità sinistra del suo Hug. Il processore contenuto nel dispositivo compone automaticamente il numero di telefono corrispondente all’Hug della nonna. Quest’ultima, ricevendo la chiamata, si illumina e inizia a suonare: la nonna, per accettare la chiamata, deve premere a sua volta l’estremità sinistra del robot e dire qualcosa al microfono, stabilendo così una comunicazione diretta con suo nipote. Una volta stabilita la connessione, il nipote stringe a sé il cuscino robot: i sensori trasformano l’abbraccio in un flusso di dati trasmesso all’altro Hug, che a sua volta li riconverte in forma e vibrazioni, e cosi viceversa.

Le sembrava una buona idea, anche per una coppia, certo per loro, vista l’assenza ripetuta di lui per i suoi molti viaggi di lavoro.
» Ho voglia di spendere un po’ di soldi per la nostra felicità.
» Come?
E lei ha spiegato. E lui ha pensato: tarabaralla. Che fatica.
» Quanto costa?
» Non lo so, penso il prezzo di un bel computer.
E lui ha pensato: “Non me ne importa un fico secco.” Ha accennato, scrollando le spalle. Lei ha chiamato l'azienda. Era un po’ più complicato di quanto aveva pensato. Era un prototipo. Non un prodotto di catena di montaggio. Ma quando voleva incitare lo sviluppo?
» Certo!
Perché, ha pensato, tutto per l’amore.

Viene un uomo. Prendeva le misure dei corpi. Pressione del sangue ... perché potrebbe essere un po’ pericoloso ... Un modulo per segnare. Lui, svogliato, tedioso. Lei con foga, quasi emozionata.

Dopo qualche settimana l’uomo torna. Con due pacchetti. Appaiono due torsi. Come un orsacchiotto. Apriva la sua borsa.
» Quanto devo pagare
» È scritto nel contratto.
» Ho dimenticato ... eh ... non ho letto consciamente.
» Meglio pagare con un assegno.
» Perché, ho i soldi qui.
» Sei certo, è un po’ caro. Carissimo!
» Quanto?

Collasso di tutti i mondi. Crollo delle speranze. Sperperato i soldi della lotteria.

Quando suo marito ritornava a casa faceva un litigio come non vissuto mai. Lui si arrabbiava, si adirava di più in più, si infuriava. Tormentato. Alla fine ha gridato: meno male che sto andando via per un viaggio di lavoro. Ed è partito. Lei restava con un dolore intenso nel cuore.

Ma, rimaneva un barlume di speranza. Hug. Due barlumi. La Hug e il Hug. Lei aveva trovato un’opportunità per celare il cosiddetto orsacchiotto nella valigia.
Speriamo. Chissà.

Mentre guidando la macchina lui pensava al suo solo conforto in questo momento: sua amante era anche nell’hotel dove passerebbe la notte. Si era messo una doppia vita. Forse adesso era il momento appropriato per cambiare corso. Quando entrava nell’hotel, dalla sua collera era rimasta soltanto il desiderio carnale. Perché lei, l’altra lei, sentiva lo stesso, due anime, un solo pensiero, fanno l’amore al primo colpo.

» Alleluia, come sei lascivo.
» Sono un po’ agitato.
E ha detto che è successo.
» Meno male ... bella roba ... un vero stallone.

Poco dopo, quando lui è nel bagno, lei va a sistemare la sua roba. Apre la valigia e trova il pupazzo.
Punto interrogativo, un po’ a disagio.
Anche un sorriso, un po’ toccata.
Lo prende al petto e, fortuitamente, preme il tasto. Una voce femminile nella camera:
» Amore, come sono contenta che mi chiami.
» Come? ... Chi parla?
La Hug presa le forme femminili e da il calore. Ma il Hug, funzionando pure perfettamente, prese anche le forme femminili.

Due donne a bocca aperta. Ancora due anime, anche adesso un solo pensiero. Ma a partire da questo momento un pensiero, molto lontano dai pensieri dell’uomo.
Quando lui ritorna dal bagno trova il suo Hug pestato, privato di vita, irrecuperabile. Scomparsa la colpevole. Per sempre. Senza lasciar traccia.

mai baciare una rana

C’era una volta, nei paesi bassi, una rana. Meglio dire: c’era un principe. Però, in un certo giorno, era il suo quindicesimo compleanno, importante per un principe di questi paesi, arrivò anche la fata malvagia, naturalmente incognita perché non aveva voglia di perdere una qualsiasi festa. In una cerimonia solenne tutte le fate erano pregate ad oracoleggiare un desiderio a favore del principe, portando ad un’imposizione delle mani concertata.

La prossima mattina il principe era sparito.
Il re, conoscendo i suoi classici, seppe subito: oh la falsa vacca, la lurida, la più porca, e dagli!, questa megera. E mandò tutti i sui servitori per sollecitare tutte le belle donne per andare a baciare le rane. Premio: protagonista delle nozze reali.
Le donne non si lasciavano pregare due volte. Anche le brutte e porche, sentendo questa vicenda, andavano alla ricerca e non demordevano in speranza di una vita da signora.

Nel frattempo la rana reale – si, si, il re l’aveva visto giusto - era contenta. La vita di corte non era eccitante e come rana scopriva nuove, strane cose. Allora, andava da una ranafata e domandava: fui il principe … una strega mi ha mandato al regno animale … mi piace la vita qui più che nel mondo umano … mio padre di sicuro invierà ragazze per aiutare me … prego, vuoi dare me l’abilità per muovere qualsiasi ragazza nel mondo di rane per avere una convivente.
La fata si dimostrò d’essere benevola.

Però, a un certo momento arriva un airone nello stagno dove la rana abitava. La rana era vicina a boccone boccone. Ma, essendo bravo e coraggioso, perché era un principe, diceva: Quando mangi me, bene per te, male per me. Ma sai, sono figlio di un re che è maltratto da una strega. E mio padre senza dubbio ha invitato tutte le donne belle per baciare me a prezzo delle nozze. E io cambierò queste donne in una rana per fare l’amore. Per mia vita prometto a te: dopo l’amore è tua preda. Per te sarà come pescare nello stagno migliore, perché nei miei paesi ci sono molte belle ragazze.
D’accordo l’airone.

Allora, quando una ragazza si presentava e baciava la rana, invece di un ritorno del principe alla sua vita abituale anche lei cambiava in una ranocchia. La rana principe metteva l’amore. Dopo il giacere chiamava l’airone. Qualche volta, quando era una vera bellezza, metteva due volte l’amore, ma sempre rendeva all’airone quello che fu dell’airone. Superfluo per dire della nostra rana sovrana che non ammetterebbe mai che una bruttezza riuscisse a baciare lui.

Per l’airone furono anni d’abbondanza.
La rana era felice e contenta finché campò.

Per quanto riguarda i paesi bassi: tutte le ragazze che erano elette hanno scambiato la vita temporale per ... hm, è una disputa teologica ... beh, sono finiti sul tavolo dell’airone. Le bruttezze, innamorate di rane, sono divenute cozze, perché baciando rana dopo rana ... beh, non è poco.

Morale: come un poeta olandese*) dice
Essere bella non è l’essenza
Puoi alla svelta declinare
Durevole è la bruttezza
Allora: meglio salvaguardarla

*) Il poeta é Hans Dorrestijn, traduzione di sottoscritto

finalmente

è spostato
is verplaatst
is relocated

vedi / zie / see: finalmente (update)