de Vaderland retoriek, onze kleinkinderen en andere bullshit

Het Vaderland moet gered worden.
Onze kleinkinderen verzuipen.
Zie hier de essentie van de argumentatie die langskomt als er in onze Tweede Kamer "gedebatteerd" wordt over de toestand van 's lands financiën. Is dat hun eerste zorg: het Vaderland? Wel, heel zakelijk gesproken zijn ze natuurlijk met Europa bezig. Of misschien met het Duitsland van Angela Merkel. Of met het Frankrijk waarvan Sarkozy hoopt dat het het Frankrijk van Sarkozy blijft.

Maar bezig met hét Vaderland? Nee!

Ik heb mij al meerdere malen blij betoond met de bijdrage die de Amerikaanse filosoof Harry Frankfurt aan het politieke debat heeft geleverd: hij heeft de term bullshit gemunt voor die onnavolgbare woordenbrij die de politici nodig hebben om te verhullen dat ze niet samen met hun kiezersvolk op de ingeslagen weg voortgaan, maar dat ze aan het handje van werkelijke machthebbers lopen: de rijken, de grote managers, de uitdelers van Aatjes - Moody heeft gegeven, Moody heeft genomen, de naam van Moody zij geprezen . En aan het handje van hen wier keizer geen kleren heeft: de drieprocenters.

Misschien dat Rutte met zijn vaderland bezig is. Samson is ongetwijfeld met zijn Vaderland bezig. Laat ze tien minuten met elkaar in debat gaan, en U en ik weten niet meer wat Vaderland nou precies inhoudt.

Weten Rutte en Samson waar ze mee bezig zijn?
Ik vrees van niet. Van Samson weet ik het inmiddels zeker.
Van Haersma Buma zei: dank U wel meneer Wilders, dank U wel meneer Samson, dank U wel meneer Roemer, tijdens zijn analyse na de klapband in het Catshuis. Bij de laatste woorden reeds zag je Samson opstaan, zijn colbertje dichtknopend over de opgezette borst a la Robben. Je zag de bal voor open doel liggen.
"Was ik er misschien bij Sybrand? Mocht ik meespelen van Mark?"
Niks van dat al: één of ander flauw vraagje over ... ik ben het alweer vergeten.

Er is Kunduz-beraad geweest. Eén van de kenmerken van de politieke bullshit: vergelijkingen met wat er op het slagveld gebeurt, op die momenten dat de werkelijkheid iets weerbarstiger blijkt te zijn, als de dames en heren politici helemaal confuus zijn van de abominabele toestand waarin het Vaderland nu weer verkeert.
Er is sprake van een ernstige situatie.
De situatie is zorgwekkend.
Vandaar dat Jolanda Sap opnieuw haar Kunduzmoment mag beleven. Maar ook van haar mag ik niet vernemen hoe die situatie er uit ziet, wat daar precies beangstigend aan is. Wel dat drie procent de oplossing is.

Weet Jolanda Sap wat die drie procent inhoudt?
Ik weet niet of het haar zaak is dat te weten. Ze heeft een financieel specialist tot haar beschikking. Haar business is politiek leiding geven.
Maar één ding weet ik zeker: zet haar aan tafel met twee economen die ieder een verschillende opvatting hebben, en al na één minuut weet zij niet meer waarover het gaat.
Dat is niet erg, maar wat wij moeten beseffen is dit: zij is met een geloof bezig.
En of dat geloof een goede basis is voor politieke wijsheid: ik heb er een hard hoofd in.

Kunnen ze beter weten, die lui van die zorgen over het Vaderland? Ze zouden er in ieder geval genuanceerd mee om moeten kunnen gaan. Er zijn genoeg economen, economen van naam en faam, die Europa waarschuwen dat het op een heilloze weg is. Wie er gelijk heeft of niet is één. Maar een politicus zou moeten weten dat hier het speelveld ligt voor politieke besluitvorming. En een linkse politicus zou evengoed moeten weten dat dat speelveld zowel van zeg maar de boel bij mekaar houen is, evengoed als dat blok beton van de VVD denkt dat het speelveld geheel toebehoort aan het materialistische denken.

Iedereen die een beetje zijn literatuur bijhoudt weet dat lobbygroepen in Amerika inmiddels veel verstandiger bezig zijn dan met het najagen van hun directe doel. Nee, er wordt tegenwoordig veel meer gewerkt aan Manufacturing Common Sense of, zoals Susan George er in HIJACKING AMERICA aan toevoegt: Cultural Hegemony for Beginners. Dat boekje zou op het nachtkastje in hun Haagse appartementen moeten liggen. Het zijn precies die rijken, die grote managers, die uitdelers van Aatjes die het de dames en heren politici al meer dan een decennium influisteren: het is genoeg geweest voor de gewone burger, nu zijn wij weer voor een hele tijd aan de beurt.
En dat is geen bullshit!

En onze kleinkinderen dan? Wat als die verzuipen? Kijk om je heen in Griekenland. Kijk om je heen in Italië. Kijk om je heen Nederland. Zie hoe we onze kinderen al verwend hebben met het liberale beeld van een welvarend land: ze hoeven al bijna niet meer in de file te staan. Ze pakken een trein en zijn in drie uur in Parijs. Voor mij is dat niet het echte criterium. Maar ik kan ook genoeg minder materiele zaken opnoemen waar mijn kinderen al mee mochten beginnen, terwijl ik daarvan in de wieg alleen maar heb mogen dromen. En toen ik belasting begon te betalen zat daar ook een flinke rentepost bij van mijn voorvaderen.
Is dat echt heel erg als je zoveel meekrijgt?