Jolanda Sap heeft haar tweede Kunduz-moment gehad. De hetmaggeenonsjemeerzijn-problematiek van de drieprocenters in NL komt qua vermoeiend ongenoegen uiteraard niet in de buurt van het leed van het Afghaanse volk, maar zo gaat nu eenmaal de slagveldbeeldspraak van onze volksvertegenwoordigers en derzelver verslaggevers.
En Jolanda is wéér te hulp gesprongen.
Jolanda Sap is politica, dus ze zal wel nagedacht hebben over de politieke munt. Maar ik kan haar niet volgen. Pechtold begrijp ik: die wil stemmen wegplukken bij VVD en PvdA, en daar haalt hij zijn hele retorische vermogen voor uit de kast. Slob begrijp ik ook: die is van het zwaard van de overheid, en van hier arm en dan hierna, aan gindse zijde, het hemelse geluk dat niet op kan.
Maar Jolanda Sap. Eerst voor die zogenaamd humane politiemissie, waarmee ze bondgenoot wordt van hen die een land kapot maken om hun eigen belangen veilig te stellen. En nu een rechtse regering overeind helpen die geen weet van sociaal beleid heeft - waarmee ze zich met haar verantwoordelijkheidsgevoel in dezelfde ruimte terugtrekt als het CDA met diens verantwoordelijkheidsgevoel: met de mond je sociale intenties belijden, met daadwerkelijk beleid de rijken helpen rijker te worden en de armen laten bloeden.
In dit geval gaat het over ons verantwoordelijkheidsgevoel tegenover onze kleinkinderen, althans, daar hebben politici de mond vol van. Ik heb hieronder (de Vaderland retoriek ...) al aangegeven dat wij iets prachtigs nalaten aan onze kleinkinderen: het welvaartsideaal naar het beeld van de VVD - een land zonder files op de snelwegen.
Wel, daar is de VVD ook voor: hardvochtig bankiersbeleid en een prachtige infrastructuur waar big business munt uit kan slaan. Leuke dingen voor de rijkere mens. En als dat geld kost dan moet daar wel voor betaald worden, het gaat ten slotte om het vaderland.
Ik dacht dat Groen Links er was voor sociaal beleid. Zeg maar: de onderkant die zich ook in dat Vaderland moet herkennen.
Welnu, hier twee lesjes voor Jolanda.
1) Wat gaat de toekomst brengen voor onze kleinkinderen?
Er is geen objectieve maatstaf om te bepalen hoe hoog de staatsschuld kan zijn voordat we in problemen komen. Maar één procentje boven de boekhoudersnorm is nog lang geen reëel probleem.
Het is waar, zolang die staatsschuld niet is afbetaald wordt daar rente over betaald. Onze kleinkinderen moeten dus rente betalen. Dat is geen verdwijnend geld, of oud geld, dat is geld dat bij iemand terecht komt. Oftewel, het bepaalt de welvaartsverdeling onder de komende generatie rentebetalers en schuldaflossers, c.q. de ontvangers daarvan. (Ik weet wel, er zijn ook buitenlandse ontvangers; maar het is een globaliserende economie, en andere landen hebben ook schulden bij ons.)
Als dus Jolanda Sap zou zorgen voor sociaal beleid waardoor de welvaartsverdeling en de inkomensverdeling weer een, wat bij haar heet rechtvaardig karakter krijgt - laten we zeggen: de scheefgroei van de laatste decennia richting de rijken wordt weer teruggedraaid - dan is er niets aan de hand voor onze kleinkinderen. Zij die teveel centen hebben c.q. ontvangen, merken dat in hun belastingaanslag, en zij die zwaar zitten worden door diverse overheidsmaatregelen - werkgelegenheid of rechtstreekse bijstand - gesteund.
2) Wat brengen wij naar de toekomst?
De overheid zou nu voor werkgelegenheid kunnen zorgen. Dat betekent opdrachten geven, of zorgen dat anderen opdrachten kunnen geven doordat ze daar geld voor beschikbaar stelt, zeg maar geld uitgeven of minder ontvangen. Daarmee kom je boven de 3%. Maar we weten ook dat werklozen, vooral de langdurig werklozen, in een verdomhoekje zitten waar hun kinderen niet zo makkelijk uitkomen. Ergo, je bent dus niet met hun kinderen/kleinkinderen bezig als je nu geen sociaal beleid voert.
Ik weet niet of Jolanda Sap dit ooit te lezen krijgt. Maar ik werd ooit uitgefoeterd vanuit de omgeving van Jolanda Sap toen ik het congres van Groen Links opriep haar de niertjes te proeven n.a.v. haar eerste Kunduz moment (zie de comments bij ... proef haar niertjes hieronder).
Het gaat nu niet meer om de niertjes proeven. We weten ongeveer wel hoe Jolanda Sap in elkaar steekt. En ik heb het nu wel gehad met onze Jolanda en haar groene linksigheid. Maar zij die uit de omgeving van Jolanda Sap komen en dit lezen bewijzen haar wellicht een grote dienst door haar op deze lesjes te wijzen.
Het mes snijdt aan twee kanten. Sociaal beleid nu is een garantie voor nu én straks als onze kleinkinderen groot worden.
No comments:
Post a Comment