Anderhalve maand geleden vroeg Freek de Jonge ons – trouwe Trouwlezertjes volgens hem, want hij deed het exclusief in en via deze onvolprezen krant – om met hem mee te dichten. Hij wilde de voorzitter van de Tweede Kamer, Martin Bosma, een aantal gedichten aanbieden omdat deze, voorzitter zijnde van die vergadering, de vergaderingen opende met een gedicht.
Ik proefde onraad, moralisme. En uit verdere artikelen voor en door Freek bleek dat ook. Bosma moest eigenlijk met zijn poten afblijven van onze dichters, vooral de dode dichters. Die waren privébezit van mensen die zich politiek fatsoenlijk gedroegen. Dus Joop den Uyl mocht wel een partijbijeenkomst afsluiten met
Ik heb een ceder in mijn tuin geplant – daarmee het gedicht van Han Hoekstra koppelend aan de vergezichten van de Socialistische Internationale.
Maar Bosma die de vergadering opent met zoiets als Ee
r maakt men lakens wit met inkt / Eer speelt men schaak met bezemstelen van Gerrit Komrij – nee, dat is niet gewenst. Bosma zijn ongewenste vreemdelingen, wij het ongewenste vreemdgaan met onze hoogstaande cultuur.
Ooit heeft George Steiner, groot en alom gewaardeerd denker, in een tv-gesprek met Wim Kayzer, als voorbeeld van buitenordentelijke hoogstaandheid, verteld van een SS-officier, die werkzaam was in een kamp van voor Hitler ongewenste “vreemdelingen”, en dat niet alleen als bureaucraat, en die ’s avonds thuisgekomen achter de piano ging zitten om voor vrouw en kinderen een stukje Schubert te spelen.
Steiner kon daar geen afkeuring over uitspreken. Je denken kan wel in de war raken, maar het kwaad en het goede kom je in allerlei vormen tegen, ook door elkaar heen.
Ik heb, zoals in een eerder blog gemeld, ook een gedicht ingeleverd bij Freek. Ik herhaal het hier.
wat is eigenlijk een goede vader, kopte de Volkskrant
moet je een ongelukkige medewerker helpen, kopte de NRC
het leven valt om de dooie dood niet mee
hoe verkeerd is stilzitten, kopte de Telegraaf
ik wil niet fake zijn maar gewoon mezelf, kopte de Trouw
het alledaagse leven oogt asgrauw
woke pennenlikkers die de tijdgeest willen belichten
de Kamervoorzitter kiest zijn eigen gedichten
Dat was ook een beetje belerend, richting Freek. Kijk, iedere fatsoenlijke Nederlander vindt, natuurlijk, dat je geen PVV mag stemmen. Toch is die PVV er, en in deze zittingsperiode van de Tweede Kamer met maar liefst een kwart van de stemmen. Bijna 25% ja!
Wel, daar hebben die onfatsoenlijk stemmende Nederlanders voor gezorgd, duidelijk. Maar de vraag is: zijn dat de enige enablers.
Ik herinner mij nog goed dat de fascistisch geachte Wilders met een film in zijn koffertje naar Londen vloog. In het vliegtuig hadden bijna honderd (100!) journalisten plaats genomen om dat mee te maken. Niet om daar, weer terug op de redactie, eens flink schande van te schrijven – een Nederlander die het fascistische gedachtengoed ook nog eens in het buitenland uit gaat venten – nee. Meer als een stelletje schooljongens, en inmiddels ook meisjes, die zich om een goede vechtpartij op het schoolplein verzameld hebben, de ene of de andere vechtersbaas aanmoedigend. Kijken hoe dat afloopt.
Moet je daar bezwaar tegen hebben? Wel, Wilders heeft laatst het “goeie” voorbeeld gegeven. Bij de opening van de Olympische Spelen in Parijs had de organisatie een stukje kunst geparafraseerd – het Laatste Avondmaal van Da Vinci, om de verbroedering tussen zwart en blank, moslim en Joods-Christelijke gewortelde (en nog meer) te verbeelden. Wilders was er als de kippen bij om zijn schande daarover uit te spreken – dezelfde man die tolerantie wilde voor de spotprenten van Mohammed en dat duidelijk uitprovoceerde, en voor de verbeelding daarvan dus ook filmische verleidingstechnieken hanteerde.
Hoe objectief en, daar tegenover, hoe enabelend zijn de journalisten geweest in hun rapportages over Wilders en de PVV?
Wel, dat was de aard van mijn gedicht: journalisten die over de tijdgeest rapporteren, niet weten hoe ze met Wilders om moeten gaan, en dan maar “olijke” vragen gaan stellen en daar zelf antwoord op geven. Als jullie dachten dat dat niet continu zo doorgaat, hier is de oogst van deze dag:
NRC:
Hoe kun je de communicatie met je baas verbeteren?
Volkskrant:
Zomer op kantoor: zo kom je erdoorheen
Trouw:
Traplopen, squats, planken: zo blijven Trouwlezers fit
De MSM van vandaag!
En hoe gaat dat met Wilders en zijn bende?
Aha, dat is veranderd. Plotseling is het heel erg dat Wilders – onzichtbaar - in de regering zit. Vooral de columnisten hebben er de pen vol van.
En wie z’n schuld is het dat er een kabinet Wilders is?
Van de kiezers? Nee, natuurlijk niet.
Steekt het journaille de hand in eigen boezem? Nooit niet. Never!
Het is de schuld van de twee gedogende partijen, VVD en NSC. En dan vooral van het NSC. Dat hadden we van Pieter toch nooit mogen verwachten!
En de Kamervoorzitter, die van die meerderheidspartij? Wel, die laat zien dat hij cultureel verbonden is met het volkje waarvoor hij met de hamer slaat.
Iets op tegen? Ik dacht het niet. Die man geeft daarmee aan dat ie Kamervoorzitter is voor alle Nederlanders, zoals Schoof premier is voor alle Nederlanders, en zoals het kabinet een kabinet is voor alle Nederlanders.
Ik wou er maar geen moreel oordeel aan verbinden. Bovendien, ze hebben het in andere landen ook hoor, dat probleem van het omgaan met een dwarse politicus – dwars in de zin van: niet volgens de platgetreden paden. Wat momenteel te denken van de USA, waar twee mensen, twee partijen in een moddergevecht verwikkeld zijn?
En de grote vraag is: is Harris, zijn de Democraten als een nette fatsoenlijke partij in dat moddergevecht gesleept, of hebben ze er ook om gevraagd?
Welke historische ontwikkelingen hebben Trump opgeroepen, en welke sociale processen zijn verantwoordelijk voor het enabelen?
Saillante vraag aan het democratische systeem: als straks Trump wordt gekozen, wiens
schuld is dat dan?
Ik weet dat allemaal niet, ik wil daar geen oordeel over hebben. Okay, ik ben links angehaucht , dus ik draag de Democraten een warm hart toe. Maar als ik denk aan climate change … dan zou het toch een geschenk zijn uit de hemel als Trump won.
Maar ik verafschuw Trump, laat ik dat niet onder stoelen of banken steken.
In USA spelen momenteel twee begrippen heel sterk (volgens mij zijn ze daar gemunt): bothsidesism en whataboutism. Het komt er beide op neer dat als de een iets naars doet, je altijd naar de ander kunt verwijzen met “hij doet het ook” (both sides) of “hij doet ook wel eens wat” (what about).
In the Guardian staat een artikel daarover waarin dat uitgebreid geïllustreerd wordt:
The mainstream press is failing America
De New York Times heeft het er maar moeilijk me, en vooral haar lezers, de kritische wel te verstaan. De publisher van de NYT heeft zelfs opinieruimte gevraagd in de Washington Post om uit te leggen waarom hij rapporteert over Trump zoals hij dat doet, waardoor een heleboel “losgeslagen” commenters, als door een magneet aangetrokken, naar de WaPo kwamen om hem van katoen te geven. Zie:
How the quiet war against press freedom could come to America
Wat vooral opvalt in de apologie van deze publisher is dat zijn America er nog steeds uitkomt als de voorbeeldstaat voor fatsoenlijk democratisch regeren en navenant handelen.
India, Brazil en Hungary worden als would be strongmen afgeschilderd.
China, Russia en Saudi Arabia zijn voorbeelden van totalitarian states en te beschouwen als evil.
Jaja, America is still the greatest, of het nu leverbare oorlogsinspanning betreft of bewaking van de democratie.
De publisher van de NYT omschrijft het, in de spiegel kijkend, als volgt:
The story of the anti-press efforts around the world underscores the foundational importance of press freedom to democracy. Access to trustworthy news doesn’t just leave the public better informed. It strengthens businesses. It makes nations more secure. In place of distrust and alienation, it instills mutual understanding and civic engagement. It unearths corruption and incompetence to ensure that the good of the nation is placed above the self-interest of any given leader.
Misschien toch eens een keertje een blik werpen in de achteruitkijkspiegel?
