zomaar een Teletekstje

Vandalen gooien in de donkere uurtjes beton op de snelweg. Dat is natuurlijk levensgevaarlijk. Er is tot nu toe alleen blikschade geweest – dat wil zeggen: sommige auto’s moesten weggesleept worden – maar je kan natuurlijk op persoonlijk letsel, zwaar letsel dus, wachten.

Ik heb het woord vandalen nog even geproefd. Jullie weten wel: de Romeinse tijd: een ruig volkje waarvan de herkomst onduidelijk is. Dat wat nu Zweden of Polen heet. En daarnaar werd ook hun gedrag benoemd: vandalisme, het moedwillig beschadigen of vernietigen van objecten die iemand anders toebehoren of openbaar bezit zijn. Vikingachtig, want ze waren natuurlijk niet zo beschaafd als Romeinse legioenen, die toch ook half Europa vertrapt hebben.

Kan ook zijn dat ze uit Duitsland kwamen, dan komt het van wandern. En dan zijn het gewoon wandelaars geweest, niks vandalisme. Alhoewel, dat wandern kan dan ook op migranten wijzen.

Okay, vandalisme.
En je vraagt je af … nou ja, een mens kan zich zoveel afvragen, zonder ooit antwoord te krijgen. Jules de Corte: ik zou wel eens willen weten …

Maar deze dagen ben ik zelf weer eens bezocht door vandalen: internet-vandalen. Twee keer, vlak na elkaar. Eén meldde vanuit dark web te opereren, de ander was van een hackersorganisatie. Het verhaal van beiden was duidelijk: ze wilden geld. En als ik niet zou betalen? Dan zou mijn reputatie tot op de grond toe worden afgebroken.

Die hacker had – naar zijn woorden - mijn site “overgenomen”. En het eerste wat hij zou gaan doen was mijn data verkopen bla bla. Haha.
Nu ben ik geen bank, ook geen nieuwsleverancier. Ik verkoop ook niks. Gewoon, mijn plezier: een eigen site. Een klein pleziertje van een kleine jongen. Eigenlijk niet eens een echte reputatie. En dat moet dan kapot.

Zoals ik al aangaf, dit heb ik al meermalen meegemaakt, en ik laat het maar voor wat het is.
Maar één ding vind ik eigenlijk wel grappig. Die dreiging, die is snel opgeschreven.
Nu de betaling nog. En daar zit het probleem.

Ze kunnen natuurlijk niet op baar geld rekenen: geen banknummer afgeven, geen betaalplekje afspreken. Anonimiteit: dat is hun primaire levensader.
Dus dat moet in bitcoins. Maar daar zit ook een probleem.
Je kunt wel te keer gaan op internet, en wild om je heen slaan, maar dan ontmoet je van alles, en bovenal: mensen die niet alles weten. Bijvoorbeeld: bitcoinnitwits. Iemand zoals ik.
Dus ze moeten gaan uitleggen hoe die bitcoins werken, en hoe daarmee om te gaan.

Ofwel, nadat de dreiging is opgeschreven – een relatief kort deel van het bericht – volgt er een ellenlange tekst van hoe aan de voorwaarde van betalen te voldoen. Zeg maar een follow me manual, alsof je iets aangeschaft hebt.
Daar kan ik wel om glimlachen.

En deze: terwijl ze de gang van zaken op internet willen verstieren, zijn ze gelijk afhankelijk van een goed werkend internet: zonder dat geen dreiging, en, bovendien, zonder dat geen betaling.
En in je eentje in je vuistje zitten lachen in een dark room, zonder geld te vangen … zeg nou zelf, dat is het toch ook niet echt, hé.

ruimen

Een bericht in de LATimes (Los Angeles).

Er is in het westen van Amerika een uil het landschap binnengedrongen, the barred Owl, zo genoemd omdat er bruine strepen horizontaal – borst - en verticaal – buik - over zijn voorkant gaan, zeg maar: een uil achter tralies – en die is dominant geworden. Zo dominant dat een andere uilensoort extinct dreigt te worden.
Derhalve is er een plan gemaakt om 450,000 van deze beesten af te schieten. In California, Oregon en Washington. Daarvoor is budget nodig - boswachtersuren/kogels/opruimen en vooronderzoek/wetenschappelijke begeleiding/evaluatie, dat soort dingen - en daarvoor is dus wetgeving gemaakt: federaal budget 163 miljoen.
Het plan wordt getrokken door U.S. Fish and Wildlife Service.

female barred owl

Daar is tegen geprotesteerd. Uit “onverdachte” hoek: het argument dat de regering Trump beloofd heeft geen federaal geld meer ter beschikking te stellen aan leuke plannetjes van natuurhoeders en ander soort ongeregeld. Maar ook het immer aanwezige geluid van milieu- en natuurfanaten. Er is zelfs sprake van een heuse coalitie, zeg maar: the coalition of the unwilling.
Bipartisan protest, dus.

Beide politieke partijen hebben zich er achter geschaard: 19 Republikeinen en 18 Democraten, allen wetgevers, hebben een brief geschreven. Naar Washington. Jaja, zelfs de grote baas is ingeschakeld: If a resolution is introduced, passed and signed by President Trump, the plan will be over.

Now lawmakers could kill the plan is de verzuchting binnen het projectteam.
Tom Wheeler, executive director van het Environmental Protection Information Center, supporter van het plan, noemde de Congressional Review Act die daarvan het gevolg zou kunnen zijn very scary. Wheeler: It’s an intrusion by Congress into areas where we’re relying on high agency expertise and scientific understanding. Ofwel, emotioneel tegenover rationeel.
Hoe het afloopt moet nog blijken, maar het gevoel dat het hele plan zal worden afgeschoten is overheersend.

Waar doet me dit aan denken?
Hoe deze discussie nu te zien in het licht van een andere ruiming: the non-barred-migrants?
I would call this an invasion, and I would call these non-native species. Dixit Wheeler ... over de uilen, wel te verstaan!
En daar hebben we het geboorterecht.

Wel, dat zijn toch de woorden die Trump en zijn migrantenjager, border czar Tom Homan gebruiken, als ze het hebben over het “gespuis” dat opgeruimd moet worden in de USA.

Ik heb die Wheeler even gegoogled. Hij speelt wel eens een potje ping-pong met zijn vrouw … als ie tenminste niet vreselijk bezig is met defending old-growth and endangered species [or] when he’s not nerding out over the Endangered Species Act (his all-time favorite law). Zo’n man dus.

ICE chasing undocumented immigrants

De LATimes ziet de analogie met het ruimen van the unbarred onducumented niet, althans maakt daar geen woorden aan vuil.

de W-horde … ofwel: nogmaals de dood in de pot

Vandaag: de polder-MSM.
Teletekst schrijft, onder het kopje PVV als grootste vaak niet in Kamer:

Een deel van de oorzaak zou kunnen zijn dat de PVV tot recent regeringspartij was. Het kabinet bijsturen dat 'jouw' beleid voert zou dan minder nodig zijn.

Ook een voorbeeld van “objectief bedoelde” verslaggeving.
Goed bedoeld?
Dat moet wel, want dit is geen objectieve verslaggeving, dit is suggereren.
Een verslaggever moet geen teksten met goede bedoelingen, of vriendelijke suggesties, aanleveren. Iedereen weet waarom die PVV-Kamerleden in de kamer tellen: zodat Wilders zoveel en zolang mogelijk lawaai kan maken in debatten.

PVV-ers zijn er helemaal niet om beleid te maken. Ze kunnen het niet eens.
Faber kon niet eens, zelf minister, zelfs niet met ondersteuning van een ervaren staf, een fatsoenlijke wet in elkaar draaien.

De PVV fractie is het stemvee van Wilders, dat daar alleen zit om bij voorkeur destructief bezig te zijn.
En, evenals bij Trump met zijn puur destructieve beleid: zijn kiezers vinden het prachtig.

Onderschrift van de NOS bij dit plaatje: een kermisondernemer en veel loyale politici: een blik op de nieuwe PVV-fractie

de dood in de pot

Dit is nu wat er zo ontzettend verkeerd is aan onze houding tegenover Israël.
Een bericht in de Volkskrant van deze week zet meteen de toon:

Israël maakt het leven in Gaza met opzet zo onaantrekkelijk dat veel Gazanen weg zullen willen. ‘Vrijwillig’ kan Israël dan beweren over dit cynische, meedogenloze plan.

"Onaantrekkelijk".
Proef dit woord even goed.

De Volkskrant heeft, evenals iedere krant een handboek met aanwijzingen voor stijl en woordgebruik.
Hoe moet je dit nu noemen? Geen Stijl?
De krant plaatste er deze foto bij.

Noemen we dit een onaantrekkelijke woonomgeving. Wij, in Nederland, die inmiddels zo bang zijn geworden dat het woord “onbewoonbaar” is gevallen vanwege de van PFAS verstikte vaderlandse bodem.

Dit is geen understatement meer.
Dit is ook geen cynische verslaggeving.
Dit is een redacteur die zijn werk niet meer serieus neemt, een redacteur die wij dus niet meer serieus kunnen nemen.

Nog erger, het is geen verslag.
Het is een commentaar.

In het Volkskrant Commentaar wordt het standpunt van de krant verwoord. Het komt tot stand na een discussie tussen de commentatoren en de hoofdredactie.

Die tekst is als concept door verschillende handen gegaan. Daar is dus over nagedacht, door hoofdredactie en commentatoren.

Een volstrekt belachelijke beoordeling van de situatie. Een teken van de ernst van het gebeuren in de verste verte niet kunnen, niet willen begrijpen.
De angst om antisemiet genoemd te worden is er door de Israëlische Public Relations Afdeling zwaar ingestampt.

Dit is spotten met de Palestijnse werkelijkheid.
Dit is de dood van de journalistiek van de Mainstream Media.
En die dood heet Israël en Trump. Sinds Trump, en sinds oktober 2023 zijn wij niet meer in staat om met een open blik naar het wereldtoneel te kijken. Alles, werkelijk alles, wordt gemeten met de maat van Netanyahu en zijn vriendje Trump.
Dit kun je niet meer neutraal noemen. Dit is Israël-gezinde, én Palestina-zeer-ongezinde berichtgeving.

Is “dood in de pot” hier dan wel de juiste uitdrukking voor.
Wel, de metaforische functie is in de loop der eeuwen afgezwakt, en het beschrijft nu een doodsaaie omgeving, een plek waar geen dynamiek meer is. Nu kun je veel van Trump zeggen, maar niet dat het geen dynamische man zou zijn. In tegendeel, zo dynamisch dat zijn gedrag volslagen onvoorspelbaar is. En je kunt van het Midden Oosten veel vinden, maar het is één sociaal, politiek, geografisch kokende massa.

Maar oorspronkelijk komt “de dood in de pot” uit de omgeving van het Beloofde Land, van de eettafel van bebaarde Schriftgeleerden, die honger hadden en die iets voorgeschoteld kregen dat niet te vreten was. En ze riepen: “vergif in de kookpot”.
Wel die bebaarde mannen zitten nog steeds aan de tafel waar over veel onheil wordt beschikt, zowel aan de kant van wat het Westen het kwaad noemt, als aan de kant waarvan het Oosten roept dat dat het kwaad is.

Vergif in de kookpot.
Dat is wat de MSM zichzelf hebben aangedaan. Ze hebben de nieuwsstroom vergiftigd, de mainstream, en die gaat nu door het publicitaire landschap als een met kwik vervuilde rivier. Daar kan de door de RIVM gesignaleerde PFAS-vervuiling niet tegenop.

homo ludens … maar wel moraal

If you can meet with triumph and disaster
and treat those two impostors just the same …
Het staat geschreven boven de ingang naar het Centre Court van Wimbledon.

Nog net geen writing on the wall … maar wacht

Volgens mij staat het op de verkeerde muur.
Je moet het kunnen lezen als je het Centre Court verlaat – nadat je gewonnen óf verloren hebt.

En er is nog iets mis mee.

Dit plaatje is het resultaat van de single’s in 2023: Carlos Alcaraz winnaar bij de mannen, Markéta Vondroušová bij de vrouwen.
De tennis bobo’s houden kennelijk niet zo van treating just the same: De winnaars staan pontificaal op de muur, de verliezers, de runners up zijn weg geretoucheerd.

[NB Ik geloof dat ik blij zou zijn met dat wegretoucheren. Deze ruimte heeft toch meer weg van de ingang van een crematorium dan, zoals Wimbledon wel genoemd wordt door de liefhebbers, van een cathedral of tennis.]

Hoe dan ook, je doet gewoon mee aan een leuk spelletje, zoals Ivan Lendl vaak heeft gedaan, maar als je hem nooit wint, the trophy, en je wordt daar erg humeurig van, of depri, dan …

Volgens Rudyard Kipling, de auctor intellectualis van de aangehaalde woorden, is dat vergelijkbaar met een kleine twintig andere moralistische onbetamelijkheden, dus: you’ll never be a man, my son …
En dat heeft Lendl minstens bij twee verloren finales moeten lezen, en in ieder geval zo vaak als hij het Centre Court is opgegaan. Tja, en zo was hij dus, tijdens de line up van Wimbledon winners – lees tennis legends! – vanwege de honderdste verjaardag van Centre Court (2022), persona non grata.
Lendl heeft het tennissen na afloop van zijn spelers carrière de rug toegekeerd en zich er (bijna – na enig zegenrijk werk voor Andy Murray) nooit meer laten zien.
Hij is gaan golfen.

Desalniettemin: het blijft het leukste tijdverdrijf dat ik ken: Wimbledon kijken.

de logica van Max Pam

Er is een onverkwikkelijke affaire losgebarsten rondom singer-songwriter Douwe Bob.

Douwe zou een voetbaltoernooi van joodse kinderen opluisteren met zijn muziek. Als voorwaarde had ie gezegd: gaan politiek, geen religie.
Toen hij bij het sportpark aankwam bleek er een inbreng mogelijk gemaakt te zijn voor het Zionisme.
Politiek/religie dus. En Douwe Bob hield het voor gezien.

Daar sprak de hele wereld schande van. Nou ja, de hele wereld, die wereld die nog steeds vindt dat Israël het volste recht heeft om op te treden in het Midden Oosten zoals het optreedt. En dat is geen klein deeltje van de niet-Joods/Israëlische buitenwereld.

Wie er ook schande van sprak was onze VVD-slang, Dilan Yeşilgöz.
Ze noemde Douwe Bob een Jodenhater.
Daar volgden doodsbedreigingen op en een onvrijwillige Exil naar een onbekende plek in het buitenland.

Komt op Max Pam.

Er was ook een groot deel van die kleine wereld dat Israël niet zo vriendelijk gezind is, dat heftig protesteerde en het gedrag van Douwe Bob verdedigde en/of vond dat mevrouw Yeşilgöz niet zo netjes bezig was,
Daar had onze Volkskrant columnist het nodige over te vertellen.

Eerst stelde hij met gevoel voor ironie vast dat iedereen wel erg veel medelijden had met Douwe, zo veel dat hij ook bijna de neiging niet kon onderdrukken om medelijden met hem te krijgen.
Bijna.
Maar bijtijds herinnerde hij zich hoe hij Douwe Bob een keer in levende lijve ontmoet had.
Als je dat als inleiding leest denk je: nu gaat er iets verschrikkelijks komen. Zijn herdershond heeft een keer een Jood gebeten, hij heeft ooit een antisemitisch liedje gezongen, hij is getrouwd met een Palestijnse, hij is geen Ajax-fan omdat daar teveel Joden rondlopen … nou ja, mijn fantasie schiet tekort.
Die van onze chroniqueur ook.

Onze chroniqueur zit in een bar.
Douwe komt binnen, in kennelijke staat (daar is geen blaaspijpje aan te pas gekomen.)
Hij heeft een hond bij zich die hij ook bier laat drinken.
Hond is duidelijk ook over zijn/haar theewater (opnieuw: geen blaaspijpje).
Onze "Bob" verlaat het etablissement weer, onze chroniqueur in grote verontwaardiging achterlatend.
Daarnaast schiet hem tijdens het schrijven van zijn oprispingen dienomtrent te binnen dat Douwe reclame maakt voor D-reizen – CO2-uitstoot, bah - met als bestemming Istanbul, waar, zoals bij een ieder bekend, burgemeesters in de gevangenis zitten omdat ze daar, in tegenstelling tot Israël, niet zo veel met democratie hebben

Nou, van zo’n man mag een politiek zwaargewicht, voorman van onze eveneens zeer democratisch ingestelde liberale volkspartij, wier woorden ook gewicht hebben, gezien het feit dat die zanger regelmatig dronken is en ook nog zijn hondje dronken voert ... let wel, nog steeds is hier de geschiedschrijver Max van der Meijden Pam aan het woord ... van zo iemand mag onze nieuwe volksmenner Yeşilgöz toch wel verzinnen dat hij een Jodenhater is.
Toch?
Nietwaar?



NB Max Pam liegt ook nog … pardon, suggereert natuurlijk, neem me niet kwalijk, dat moet een suggestie zijn, zoals de onwrikb're vastigheden van Yeşilgöz immer suggestietjes blijken te zijn … want hij sluit zijn verdichtsel af met: een Jood die niet in Israëli woont is geen Zionist.
Nu is Max Pam geen onbekende in de Joodse samenleving en welbekend met de Joodse opvattingen. Hij houdt niet stil dat hij van Joodse afkomst is en dat zijn voorvaderen bijdragen hebben geleverd aan de samenleving. Dus hij zou moeten weten dat er alleen al in de Verenigde Staten een bloeiende vereniging is van Zionisten, ofwel een tableau vivant van Zionistische stromingen - geschat op meer dan 60% van de aanwezige 1,7 miljoen Joden - met heel veel lawaai waar het gaat om het lobbyen (AIPAC) tegen de mogelijkheid van het ondraaglijke concept dat er ooit sprake zou kunnen zijn van een Palestijnse staat.