ADHD en bevoogders

Een beetje pieremachochelend op op het i-water stuitte ik op de discussies rond ADHD, een discussie die ook een beetje een discussie is geworden over Laura Batstra, schrijfster van het boek Hoe voorkom je ADHD? Door de diagnose niet te stellen.
Waarom het een discussie is geworden over Laura Batstra weet ik niet, "de oorlog" tussen voor- en tegenstanders van de aanpak van het "ADHD-probleem" is ook elders in alle hevigheid aan de gang.

Wat mij betreft komt het hierop neer: je hebt een kind dat niet past in het straatje van wat wij aangepast noemen. Het is dus een wisselwerking tussen kind en omgeving - een wisselwerking die vooral ingekleurd wordt door de volwassene en wat deze kan verdragen. Er zijn volwassenen die in de nabijheid van dergelijke kinderen hun werk moeten doen - opvoeden, lesgeven, instrueren - en spreken van intolerabel gedrag.

En dus wordt het kind plat gespoten.


Tegelijkertijd botste ik op de beveiligingsmaatregelen die genomen worden rond de Olympic Games in London: afweerraketten op daken van flats. Ooit spraken wij eufemistisch over de politionele acties: optreden van militairen waarvoor we de term onderdrukkingsoorlog wilden vermijden.
Dat eufemisme is niet meer mogelijk.

Politionele acties zijn definitief verleden tijd.
De inzet van ME, of SWAT-teams in USA, maakt duidelijk dat de overheid in haar taak de burger te "beschermen" steeds vaker bezig is met militaristische acties.
In London: 13.500 soldaten in de straten, voorzien van sonische wapens en bijtende honden én drones die boven het Olympisch dorp, verpakt in een 15 km lang geëlektrificeerd hek, patrouilleren.
En last but not least: afweerraketten op daken van flats.

Ik zou dat geen games meer willen noemen; of het moet zijn dat dit de speeltjes van de Henk Kampen en van de Boris Johnsons zijn: het bestuur in een eigentijds jasje.
Dit gaat niet over bescherming van de burger. Dit gaat hooguit over de bescherming van die burgers waarmee de bestuurder vertrouwd is. De burger die niet in het straatje van de bestuurder past wordt aan de ketting gelegd.
Collateral damage: er worden ook wel burgers plat geschoten.

Is het denkbaar dat wij als bevoogders - de opvoedende ouder, de docent, de bestuurder - een beetje ADHD geworden zijn?
Ik heb er de criteria om ADHD te diagnosticeren nog eens op nageslagen, de signs and symptoms, ofwel hoe het Amerikaanse handboek DSM-IV er over spreekt. Het is één ding om een kind of volwassene aan te pakken die zijn/haar omgeving terroriseert. Dat is de daad zelve, op het moment van.
Maar hoe moeten kinderen en burgers, braaf en fatsoenlijk, netjes en oppassend of niet, opgroeien in een wereld die gedomineerd wordt door druk druk druk ouders en geschokt geschokt geschokt politici?

Hier is een opsomming van criteria, zoals U die via Wiki nader in context kunt bestuderen.
- often does not give close attention to details or makes careless mistakes in schoolwork, work, or other activities
- often has trouble keeping attention on tasks or play activities.
- often does not seem to listen when spoken to directly
- often does not follow instructions and fails to finish schoolwork, chores, or duties in the workplace (not due to oppositional behavior or failure to understand instructions)
- often has trouble organizing activities. - often avoids, dislikes, or does not want to do things that take a lot of mental effort for a long period of time (such as schoolwork or homework)
- often loses things needed for tasks and activities (such as toys, school assignments, pencils, books, or tools)
- is often easily distracted
- often forgetful in daily activities
- often fidgets with hands or feet or squirms in seat
- often gets up from seat when remaining in seat is expected
- often runs about or climbs when and where it is not appropriate (adolescents or adults may feel very restless)
- often has trouble playing or enjoying leisure activities quietly
- is often "on the go" or often acts as if "driven by a motor"
- often talks excessively
- often blurts out answers before questions have been finished
- often has trouble waiting one's turn
- often interrupts or intrudes on others (example: butts into conversations or games)

Het lijkt me een leuk spel om deze criteria los te laten op Uw eigen ouders of op bestuurders die U goed kent. Serieus bedoel ik, zoals een onderzoeker geacht wordt een kind te observeren dat voor diagnose is binnen gebracht.
Ik geef een paar voorzetten:
- often does not give close attention to details (uiteraard doel ik op de details die U belangrijk vindt)
- is often easily distracted
- often blurts out answers before questions have been finished
Let wel: bij een kenmerk present for at least six months is het al kat in't bakkie!

[
't Is echt een leuk spel: denk aan de zonnebril van Bos (often loses things needed for tasks) en aan zijn goedpraten van het declareren daarvan (often talks excessively).
]

Wat denkt U van het ADHD-gehalte van de bevoogders die in Uw omgeving een rol speelden of spelen?

Ik weet wat ik moet denken van Boris Johnson, Mayor van London, die vooraf alleen maar kan denken aan bijtende honden en sonische wapens, aan drones en afweerraketten, als het om "zijn" spelen gaat en om burgers die het niet als "hun" spelen beschouwen: burgers dus, die tegenover deze burgemeester intolerabel gedrag vertonen.