erfzonde

Over dat Calvinistische leerstuk, dat mij met de paplepel is ingegoten, heb ik al heel lang zo mijn eigen mening: allemaal flauwe kul. Maar sinds vanmorgen vrees ik dat ik dat inzicht bij zal moeten stellen.

Al enige tijd geleden is mijn trouwe viervoeter Barone dood gegaan. Het was een lief beest, en het heeft me wel enige traantjes gekost. Maar hier geldt heel simpel de troost van Wim Sonneveld: voor je het weet zijn er al weer nieuwe gebakken.

Ik heb nu een ander hondje. Weer uit het asiel. Het is een beweeglijk beestje. Het is ook een lief beestje. Affettuoso, zoals ze hier in Italia zeggen. Geen waakhond dus. Het liefst doet hij het hek open, ook voor hen die hier niets te zoeken hebben.
Ik noem hem Trovaglio.

Het beestje wil zich vooral graag buiten zijn - lees: mijn - domein bewegen.
Evenals Barone betekent dat: op bezoek bij Vittorio, de schaapherder. Die heeft drie honden, dat is aangenaam gezelschap. Een van die honden komt ook af en toe bij mij buurten.
Maar, Barone kwam altijd terug. Soms moest ik hem halen, maar dan wist ik zeker waar ik hem kon vinden.
Dat gaat niet zo bij Trovaglio. Eerst kon ik hem los laten lopen als we gingen stappen; nu niet meer, dan gaat ie zelf op stap, altijd een beetje harder lopend dan ik. En hij bepaalt de weg. Dus nu gaat hij aan de riem.
Eerst kon ik hem nog rustig naar de schaapherder laten gaan. Niet dat hij uit zichzelf terugkwam, maar als ik hem ging halen liet hij zich pakken, al moest daar soms list en bedrog aan te pas komen. Niet dat ik hem moest halen: het hondje vond het prima bij Vittorio, en deze man had er geen last van.
Af en toe kwam Trovaglio kijken of er bij mij ook wat te eten was. Ook ik had daar geen problemen mee. Het is een zwervertje en als hij zo gelukkig is, mij best.

Dat is nu ook afgelopen. Hij kwam niet meer terug en hij bleef niet op het terrein van de schaapherder. Hij trok de wijde wereld in. En zo werd ik op een dag gebeld door een ambtenaar die over zwerfhonden gaat. Helemaal uit Torrita di Siena. Ik weet niet hoeveel het hemelsbreed is, maar met de auto zijn het heel wat kilometers vanaf mijn huis.

Zoals gezegd, van mij mag hij zwerven. Ik hou er niet van honden op te sluiten. Maar als hij vrij rondloopt kan hij ongelukken veroorzaken, of mensen schade berokkenen. En Italiaanse honden hebben een chip, zo weten ze mij altijd te vinden.
Dus heb ik mijn omheining flink opgehoogd. Maar, zoals mijn Engelse vrienden zeggen: what a monkey. In no time was hij weer verdwenen. Vanaf dat moment ging hij ook binnen de omheining aan de lijn.
Inmiddels heeft hij van ons de bijnaam Houdini gekregen. Hij is weer over het hek geklommen. Hij moet zichzelf daarbij haast opgeknoopt hebben. Hij zal gebungeld hebben, aan de lijn die hem in de tuin moest houden. Maar, met zijn niet al te dikke kop is hij aan de wurgdood in zijn eigen halsband, en aan het hem opgelegde tuinarrest, ontsnapt.

Nu ligt hij vast in een tuigje.
En we lopen nooit meer ieder zelfstandig onze wandeling.
Daar wordt Trovaglio heel treurig van.
Ik ook. Het voelt alsof ik hem een dwangbuis aangedaan heb. En dat is helemaal niet mijn stijl.

En zo hoorde ik mijzelf vanmorgen tegen hem praten - in het Hollands; Barone sprak Italiaans en Engels, en ook nog Duits en een beetje Hollands, maar Trovaglio is niet voor rede vatbaar.
Luister Trovaglio, zei ik, toen hij tijdens onze wandeling weer vreselijk aan zijn riem trok, ik had het graag anders gezien, maar ’t is je eigen schuld. Van mij mag je los lopen, van mij mag je los in de tuin, van mij mag je zelfs naar de schaapherder. Maar jij weet geen maat te houden. Jij gaat je eigen gang en je trekt je nergens wat van aan. En dus moet baasje jou vast binden. Eigen schuld, dikke bult. Dat vind je niet leuk, ik weet het. De baas wordt er zelf ook een beetje verdrietig van, maar ...

Terwijl ik mezelf zo hoor praten, denk ik: wie voert hier het woord?
‘k Had niet veel bedenktijd nodig voordat ik in de gaten had wie ik daar aan het na-apen was.
Mijn vader.
De dominee.
Calvijn.
God zelf wellicht ook nog?

Zo ongeveer moet het raadsel van de voorbeschikte genade uitgelegd worden: dat je verloren wilt gaan is je eigen schuld Trovaglio, dat ik mij nog steeds jouw lot aantrek is pure goedertierenheid.