schuiven met inzicht

Guido van der Werf is hoogleraar aan de Vrije Universiteit in Amsterdam, onderwerp koppelingen tussen het klimaat en de koolstofcyclus. Hij heeft op Climategate een post gezet over zijn inzichten. Hij heeft daarmee de openbare ruimte opgezocht, en nog wel een “vijandige” ruimte. Dat vind ik een goeie zaak, en ik heb hem dan ook een like gegeven.
Zijn post roept wel vragen bij mij op.

Hij zegt: “Moraal van het verhaal? Om te claimen dat overgangs-klimaatgevoeligheid onder de 1 graad ligt moet je je in mijn ogen in heel vreemde bochten wringen. Dan schuif je alle bekende kennis opzij en vertrouw je op ongefundeerde hoop. Ik zou willen dat ik dat kon.”
Ik vervang het woord kennis in deze frase nu even door inzicht: metingen die gedaan zijn, correlaties die meer of minder sterk aan de oppervlakte kwamen, dat tot inzicht leidde. Kennis van de zwaartekracht is toch iets anders dan inzicht in de positieve feedback - die ook wel eens negatief zou kunnen zijn.
Goed, om iets anders te claimen (dan Guido in deze post beweert) moet er inzicht opzij geschoven worden.
Dat lijkt me logisch, en er is ook niks tegen om dat vast te stellen.

De vraag is, wordt er niet altijd inzicht opzij geschoven.

Er is één duidelijk signaal: de inzichten van Crockford zijn, zo niet opzij geschoven, dan toch in ieder geval niet bevraagd.

Maar er is meer.
Er is het blog / de site - dingen waar de wetenschappers zo’n last van zeggen te hebben - SKEPTICAL SCIENCE.
Dat heeft een page: peer reviewed climate papers by climate skeptics. De bedoeling van die pagina is om de inzichten van de sceptici af te meten aan de aanwezigheid van peer reviews.
Daar staan maar liefst 121 personen gemeld die het ontbreekt aan voldoende peer-review.
Onder die 121 personen zijn er behoorlijk wat wetenschappers. Wetenschappers en andere personen met inzicht, die door niet-wetenschappers - het blog is een liefhebbersblog - verdacht gemaakt worden met het teken “no peer review”.

Dan is er het blog / de site DESMOG. Opnieuw, dat is een blog van liefhebbers - een directeur van een PR bureau. Ik weet niet of jullie wel eens te maken hebben gehad met de directeur van een PR bureau; ik wel, ze worden ook wel spinners genoemd - ook wel verspreiders van disinformatie.
Dat heeft een afdeling climate disinformation database.
Op die afdeling is een lijst opgenomen van personen die iets te berde hebben gebracht op klimaatgebied. Dat zijn welgeteld 342 personen. Ik kan de samenstelling niet precies beoordelen maar er staan illustere figuren bij, naast Trump bedienden als Devos en Pruitt.
In ieder geval: een behoorlijk aantal personen met inzicht.
De naam DISINFORMATION DATABASE bedoelt te zeggen dat hier personen zijn verzameld die disinformatie verspreiden. Wel, ik heb al behoorlijk wat namen gezien van mensen die inzicht (proberen te) verspreiden, waarvan ik niet zou denken dat dat disinformatie is. Ik weet heel erg zeker dat Jim Hoggan niet kan beoordelen of hier sprake is van disinformatie.

De hamvraag is dus, voor iedereen in het algemeen, maar hier voor Guido van der Werf in het bizonder: moet jij nog inzicht opzij schuiven, of heb je al inzicht opzij geschoven?

NB
Dit is een speldeprikje, uitgedeeld tijdens het "bestuderen" van het wel en wee van de climate wars.
Voor het volgende speldeprikje zie: claims in desperate want of evidence

het zekere weten

Iedereen die van de ene kant naar de andere kant kijkt denkt wel eens een keer: wat heeft die andere kant toch een vreemde bedgenote.
Dat overkwam mij vanmorgen bij het blog Klimaatverandering van Bart Verheggen.
Ik zag dat G.J. Smeets daar een stuk heeft gepubliceerd, als filosoof denk ik.

Dat begint met een verhandeling over Hume en Popper.

Dan worden drie relaties centraal gesteld, coherentieve feiten genaamd:
- de Ander verschijnt
- er is aan alles een begin en een einde
- de wederkerigheid mens/habitat die van de mens respect voor de natuur vraagt (dit moet iets zijn van het cogito-ergo-sum-type: de mens die buiten de natuur staat - op een voetstuk of zo)

En dan komt de uitsmijter: “iedereen met zijn eigen waardestelsel is opgezadeld met de klimatologische constatering dat het klimaat ongekend snel verandert door ons toedoen”
Zoals de gelovige is opgezadeld met de door God ingeblazen revelatie dat Hij, JHWH, bestaat.

En, inderdaad, de mens op een voetstuk.

Ik denk dat Smeets een vreemde bedgenoot is voor klimaatverandering.nl. Tenzij Verheggen van zichzelf weet - en dat ons niet laat weten - dat zijn zekerheid gevoed wordt door het geloof.
Ik weet zeker dat Smeets hier vreemde bedgenoten heeft in de personen van Hume en Popper.
Want, als er één ding was waar Hume en Popper een gruwelijke hekel aan hadden was het deze uitspraak van de apostel Paulus wel: het geloof nu is de zekerheid der dingen die men hoopt, en het bewijs der dingen die men niet ziet.

NB
Dit is een speldeprikje, uitgedeeld tijdens het "bestuderen" van het wel en wee van de climate wars.
Voor het volgende speldeprikje zie: schuiven met inzicht

mankind stumbles from blunder to blunder

Trump kwam met de mededeling dat hij wilde gaan boren voor de kusten van Amerika (USA hoop ik) en we zijn allemaal geschrokken of kwaad geworden, en in ieder geval verontrust. Ik zeker wel.
Maar laten we er nu eens een tweede gedachte aan wijden.

Is wat de IPCC bestuurders willen - een transitie van kolen naar andere bronnen, m.n. wind en zon doen, minder verontrustend dan wat Trump wil?
Wel, daar zitten nog een boel haken en ogen aan. Eén ding is zeker. Zonne-energie, windenergie, nog duurzamere bronnen, noem maar op, die gaan ook ellende met zich meebrengen. We denken wel van niet. Ze zeggen wel van niet. Maar dat is bij iedere technologische ontwikkeling zo geweest.
Minimaal: ga het maar vragen bij de bewoners van de huizen aan de dijk bij Urk. Of: kom maar vragen bij mij hoeveel mijn huis nog waard is, als ze onder aan mijn heuvel wat vierkante kilometers zonnepanelen gaan dumpen.
Maar er komen natuurlijk meer ongenoegens. Jammer alleen, dat we dat pas na enkele decennia, of misschien wel een eeuw gaan ervaren. Ik mag hopen dat ze erover nagedacht hebben wat voor andere effecten die zonnepanelen en windmolens hebben. Dat hebben ze ook niet gedaan toen de eerste spoorlijn aangelegd werd. En Ford en Den Uyl hebben ook niet gedacht aan wat een auto voor de burgerman allemaal met zich mee zou brengen; sterker, er was niemand die ze daarnaar vroeg!
Wat dat betreft zie ik geen enkel verschil tussen een IPCC-bestuurder en een NAM-bestuurder van zo’n 70 jaar geleden toen die het aardgas ontdekte. Ze zeggen allebei: nu hebben we een prachtige bron van energie aangeboord, wij weten wat we doen, gaat U maar rustig slapen.

Zo terug naar Trump. Maar eerst de benuttingsfactor.
Er is een formule bedacht om te bepalen of een energiebron efficiënt is: de ERoEI. Energy Return on Energy Investment. een simpel quotiënt: de energie die opgewekt wordt gedeeld door de energie die je in de energieopwekker stopt om tot opwekking te komen + de energie die gestopt is in de materialen om die opwekker te realiseren + de energie die benodigd was om die energie daarin te stoppen etc. etc. Een simpel quotiënt, jazeker, maar het is nog niet ingevuld - de vraagstelling is simpel, maar de oplossing is heel erg complex.
Maar, als denkexperiment heel goed te gebruiken.
Nou ja, niet zozeer een denkexperiment, maar wel een zorg van velen: met de benuttingsfactoren van wind- en zonne-energie schijnt het beroerd gesteld te zijn. (Er is gerekend zonder dat er fatsoenlijk te rekenen viel, maar dat is inherent aan het gesol en geklungel met veel van die modellen.)

Trump dus.
De mensen in Florida en California zijn boos (die in Florida niet meer boos, maar nog niet iedereen is gerust op een goeie afloop, de kust is langer dan dat Mar-a-Lago breed is). En ze, en wij, ik in ieder geval, denken allemaal aan de Golf van Mexico. of aan de kust van Alaska. Zichtbare vervuiling en ontreddering.
Maar, die vervuiling kan opgeruimd worden en die ontreddering kan opgelost worden. Noch over Prince William Sound, noch over Bligh Reef lees ik heden ten dage alarmerende berichten. Wat er allemaal betaald is aan wie en door wie, weet ik niet, maar het heeft de prijs van benzine niet zodanig beïnvloed dat we geen auto meer kunnen rijden. Ook zijn andere pleziertjes die afhankelijk zijn van benzine (of andere vormen van energie) zoals de vliegvakantie niet onbetaalbaar geworden. Ik denk dat dat economisch ook klopt. Voor zover die rommel opgeruimd en opgelost moest worden kostte dat geld - en dat geld heeft gerold, alle kanten uit.

Die benuttingsfactor, de ERoEI is dus moeilijk vast te stellen, maar, hoe dan ook, de kosten van het oplossen van de problemen zoals in Alaska of de Golf van Mexico zijn daarin opgenomen. En daar ligt de hamvraag: als nu blijkt - en ik durf er eigenlijk mijn hand wel voor in het vuur te steken dat dat zal blijken - dat genoemde olierampen en ander onheil de benuttingsfactor van aardolie niet zodanig heeft aangetast dat die nog steeds positief vergelijkbaar is met die van andere bronnen, kunnen we Trump dan nog wel onbehoorlijk bestuur verwijten?

Nou ja, ik durf er mijn hand wel voor in het vuur te steken ... uh ... zolang tenminste niemand vraagt naar de werkelijke prijs van een liter olie afkomstig uit het Midden Oosten. Over onbehoorlijk bestuur van Trump gesproken: het verplaatsen van de Amerikaanse ambassade naar Jeruzalem geeft daarbij niet veel hoop.

NB
Dit is een speldeprikje, uitgedeeld tijdens het "bestuderen" van het wel en wee van de climate wars.
Voor het volgende speldeprikje, zie: het zekere weten

zeven en een half miljard mensen - een situatieschets

7.500.000.000 Mensen bewonen deze aarde (de worldometer - whatever that may be - zegt op het moment dat ik dit tik 7.593.734.555).
Bijna 7,6 miljard mensen op onze planeet. Mensen die gevoed willen worden, gekleed willen worden, gehuisvest willen worden.
Mensen die energie hebben en die iets om handen willen hebben.
Mensen die zich ook nog willen ontspannen.

Dat moet georganiseerd worden.
Dat gebeurt ook. Zeg maar met een soort van invisible hand - maar dan iets ruimer dan Adam Smith die hand bedoelde.
Ten tijde van Adam Smith waren er nog geen mensenrechten. Maar iemand die in China woont heeft inmiddels weet van recht op vrije meningsuiting in een land als NL. En vrouwen in Saudi Arabië hoorden van vrouwenkiesrecht.
Dus er is vraag naar meer dan alleen huisvesting kleding voedsel.
Dat wordt allemaal georganiseerd, en voor zover dat nog niet georganiseerd wordt krijgt het aandacht en staat het ergens op een agenda.

Dat bracht rommel met zich mee, zeg maar vervuiling.

Er is ook zoiets als energiebehoefte. Om die huisvesting te kunnen verzorgen, om de huisvesting comfortabel te maken, om kleding te maken, om voedsel te bereiden.
Dat wordt ook allemaal georganiseerd. Op één of andere manier komt het beschikbaar, en waar het nog niet beschikbaar is zijn er die er aan werken om het af te dwingen.

Om dat te organiseren is geen sinecure. Wij hebben deze manier van organiseren vnl. opgeborgen in het kapitalistische systeem. Een kapitalistische orde die zich prima verhoudt tot de democratische orde. Optimistische kapitalisten zeggen zelfs dat die behoefte aan zulke onbetaalbare dingen als betrokkenheid en meer gerechtigheid in een kapitalistisch geordende wereld vanzelf neerdalen volgens het trickle down principe.
Waar of niet waar - volgens mij is het niet waar, in ieder geval niet het hele verhaal - één ding is duidelijk: er moet gedealed worden.

Dealen tussen 7.593.740.584 mensen (de teller is inmiddels wat opgelopen) is niet zo eenvoudig.
Vraag en aanbod - ja.
Maar er zijn wat heikele punten. Wie kennis heeft en dat goed gebruikt, heeft een betere positie aan de onderhandelingstafel.
En niet alles wordt onderhandeld, wordt aan vraag en aanbod overgelaten: er zijn monopolieposities.
Die van de westerse invloedsfeer zijn wat beter in het dealen, anders gezegd: weten goed voor zichzelf te zorgen.

Dat bracht niet alleen vervuiling, maar ook irritatie met zich mee.

En dat dealen ziet er allemaal heel rationeel uit, maar mensen kunnen behoorlijk verhit raken.
Over kernenergie.
Over de fusie tussen Bayer en Monsanto.
Ook over hogere waarden die ons in ons bezig zijn vergezellen, kunnen verrijken. Over zoiets als geloof en wetenschap. Of over evolutie of creationisme. Ook in het westen, waar ze zo goed kunnen dealen. Misschien wel: juist in het westen.
Je zou dat ook wel een luxe van hen die de westerse wereld bewonen kunnen noemen. Maar, hoe luxueus ook, er wordt dan nauwelijks, of helemaal niet gecommuniceerd, laat staan gedealed. Beste voorbeeld op dit moment: de gespletenheid van de Amerikaanse samenleving waar Republikeinen en Democraten elkaar niet meer verstaan.
En er worden ook wel muren gebouwd - tussen hen die goed gedealed hebben en hen die niet zo tevreden zijn met de deal.

Dat bracht niet alleen vervuiling en irritatie, maar ook verontwaardiging met zich mee.

En ook kruistochten.
Want, we hadden de steentijd gehad, de kopertijd, de bronstijd, de ijzertijd - en waren zo de beschaving ingerold.
De beschaving die Verlichting bracht. En Verlichting die voor ieder idee alternatieve ideeën bracht.

Vandaar: kruistochten.
Want, daar is ook de grote verstierder, waar we al zolang als we rondlopen op deze aarde, in ieder geval sinds we woorden hebben en boodschappen kunnen schrijven, mee behept zijn: het doemdenken.
Van de eerste mensen die op aarde rondzwierven is dat te begrijpen. Geconfronteerd met allerlei onheil, donder en bliksem, zwiepende regens, aardbevingen - nog levend in het echte donker, en nauwelijks een schuilplaats.
De mensen gingen goden bedenken die soms vriendelijk zijn, maar ook vaak onrechtvaardig hard straffen. Herstel, niet onrechtvaardig: wij nietige mensen maken er een rotzooitje van en zijn schuldig voor God. Zie de zondvloed, een fenomeen dat zich niet alleen in de Joods-Christelijke sfeer manifesteert.
Zo lossen onze zieners dat tekort aan inzicht op. En berekenen de maximum tijd die God ons op deze aarde zal toestaan. Op die en die datum, of over zoveel jaar, zal de wereld vergaan.
’t Zijn niet de domsten hoor, die ons dat aanpraten - en altijd gericht op ons schuldgevoel.
Ook als we een beetje verlicht zijn geworden, zijn die verhalen niet te onderdrukken. Overbevolking en de slechtigheid die daarmee toeneemt onder de mensen, zoals homoseksualiteit, zal de Heere een gruwel zijn en zal ons lot definitief bezegelen.
En nu, terwijl God al een beetje uit de buurt is, zich even niet met ons bemoeit, zijn er toch weer boodschappers die zeggen dat we verkeerd bezig zijn, en dat de straf zwaar en wreed zal zijn: massa-extinctie.

Wat precies zijn we nu dan aan het doen?
We maken het klimaat kapot!

Zeven en een half miljard mensen (het zijn er inmiddels 7.593.778.273) proberen een beetje te overleven. Proberen dat samen te doen. Moeten er het beste van maken, een beetje wheeling and dealing. Alleen, niet iedereen wilde dezelfde kant op dealen. En weer zijn daar de zieners onder het volk, andere zieners, nieuwe zieners, die als enige weten hoe het zit: jullie bakken er niks van, jullie maken er een potje van, ’t is allemaal helemaal verkeerd georganiseerd.

En de vraag die beantwoord moet worden is deze: what about sustainability? Kan het zijn dat dat een kruistocht is geworden?
Is sustainability een reële zorg van de doemdenkers, is sustainability een speeltje van de modelbouwers, of is sustainability conditio sine qua non voor de verdere groei van de wereldbevolking.

- + - + - + - + - + - + - + - + - + - + - + -

Toen ik het plan had opgevat om dit op te schrijven gebeurde er iets vreemds. Ik ging ’s avonds naar bed, met flarden van deze tekst in mijn hoofd, met de bedoeling om voor het inslapen nog even mijn gedachten te laten gaan over deze zaak, zodat ik de volgende morgen, na het ontwaken mijn gedachten helder op papier zou krijgen. Een meninghebber van de NRC, met een ietwat negatief mensbeeld, kwam ook nog even langs: ook zij was van mening dat de globale aftakeling niet meer ver weg was, en gaf haar publiek te verstaan dat we bij dit soort onvermijdelijke catastrofes altijd direct naar de mens moesten kijken om te weten wie dit onheil over onze planeet had afgeroepen. De mens als oorzaak van alle ellende.

Terwijl ik lag te slapen kreeg ik een niet zo schone droom. Ik was in mijn ouderlijk huis. Mijn vader belde aan, aan zijn eigen voordeur. Het nieuwe jaar was net begonnen. Ik deed open en liet hem binnen. Hij kwam niet binnen maar deed de deur weer dicht en belde opnieuw aan. Dat herhaalde zich een paar keer. Mij werd duidelijk dat we iets afgesproken hadden waaraan ik niet had voldaan. Toen ik de deur nog een keer opende zei ik zoiets als: ja, ik weet dat we vorig jaar iets hebben afgesproken, maar ... Hij duwde me ruw opzij, en ging naar de keuken. Daar stonden tomatenplantjes, om in de grond gezet te worden. Die hadden mijn broers en ik gekocht. Hij keek er naar, een beetje minachtend. Hij pakte een plantje, haalde het uit de verpakking, klopte de grond af tegen één van zijn postbestellersbottines en trapte met die zware schoen zo het plantje stuk.

Wakker geworden dacht ik: wat een gekke droom. Mijn vader spitte z’n volkstuintjes om, harkte ze aan, zaaide en plantte, wiedde onkruid, en zette voor z’n kinderen het hele jaar aardappelen en groente op tafel. Mijn vader zou van z’n levensdagen geen plantje vertrapt hebben.

NB
Dit is de tweede van een aantal impressies van wat zich in die climate wars afspeelt.
Voor de volgende impressie zie: I've read the science

climate deniers

De blogosphere, en wat daarmee samenhangt, zoals facebook en twitter, wordt beheerst door drie belangrijke levensvragen: bestaat God, is het verhaal van de evolutie waar en hoe slecht gaat het nu met het klimaat. Zij die niet in evolutie geloven zijn het makkelijkst in een hokje te plaatsen: dat zijn gewoon numbskulls. Zij die niet geloven worden gevangen met een drogreden: die hebben ook een geloof, want ze geloven dat God niet bestaat. Zij die niet (direct) mee willen spelen bij de grote zorgen over het klimaat krijgen het etiket “DENIER” opgeplakt.

Over één ding zijn de aanhangers van God, evolutie en klimaatverandering het eens: zij die niet geloven, zij die menen dat het verhaal van Darwin grote hiaten vertoont, en zij die niet bezorgd zijn over de gevolgen van de door de mens teweeggebrachte klimaatverandering zijn blog-o-bots die de blogosphere vervuilen.

Climate denier, da’s eigenlijk een rare. Ik geloof niet dat er iemand is die ontkent dat er klimaat is - al was het alleen maar omdat het zo nu en dan ons humeur flink kan beïnvloeden.
Bedoeld wordt eigenlijk dit.
Er zijn mensen die zich zorgen maken om het klimaat. Er is een wetenschappelijke discipline ingericht, die die zorgen tot uitdrukking brengt in onderzoek en rapportage van positieve bevindingen. In de politieke sfeer worden er maatregelen getroffen (die geld kosten en/of het plezier in het leven vergallen). De mens wordt daarmee op een voetstuk geplaatst: dat hij voldoende begrijpt van en iets kan veranderen aan het klimaatsysteem, en tegelijkertijd als de schuldige wordt aangewezen van de klimaatverandering. Zoals een site die klimaatactivisten van argumenten voorziet het stelt: Climate reacts to whatever forces it to change at the time; humans are now dominant forcing.
Er zijn ook mensen die vraagtekens zetten bij die zorg voor het klimaat en de maatregelen die daaruit voortvloeien. Mensen die vooral geen schuldgevoel aangepraat willen worden.
Omdat de wetenschap hypotheses heeft opgesteld en inmiddels omarmt die positief voor die zorgen zijn, hypotheses die inderdaad de schuld bij de mens leggen, worden zij die vraagtekens zetten deniers genoemd.
Dat is de wereld op z’n kop zetten.

Ik kom hierop doordat ik kennis maakte met Susan Crockford en de behandeling die ze zich moest laten welgevallen door het wetenschappelijke tijdschrift Bioscience c.q. een onderzoeksteam van Harvard.
Crockford is een erkend scientist, die ook iets weet van ijsberen. Genoeg, naar haar mening, om te protesteren tegen het verhaal dat er rondgaat over de negatieve ontwikkeling van de ijsbeerpopulatie. Daarop heeft een team van Harvard een vernietigend artikel over haar geschreven. Dat team heeft “verzuimd” om te praten met Crockford, om aldus te weten te komen wat ze precies van ijsberen afweet, hoe ze aan die inzichten komt, en of dat een aanleiding zou kunnen vormen om de wetenschappelijke inzichten bij te stellen.

Eén ding staat vast: het klimaat verandert voortdurend.
Een tweede is of wij voldoende van het zeer gecompliceerde klimaatsysteem begrijpen om daarbinnen oorzaak en gevolg aan te wijzen.
Een derde is of we kunnen vaststellen wat de juiste maatregelen zijn.

Ik ontken niet dat het klimaat verandert. Ik ontzeg de menselijke maat wel de capaciteit en de competentie om het klimaatsysteem te doorgronden. Dus ik huiver als ik aan sommige mogelijke maatregelen denk.
Ik woon op een heuvelrug met zicht op een meer. In de vlakte beneden mij liggen enkele landbouwgronden die vanwege de landbouwpolitiek niet meer gebruikt worden. Mijn omgeving is rijk aan zonuren. Ik moet er niet aan denken dat ze op die landbouwgrond zonnepanelen gaan plaatsen. Mijn omgeving heeft een overvloed aan winduren, gevuld met stevige wind soms. Ik moet er niet aan denken dat ze hier windmolens gaan plaatsen.
Ik ga gillen als ik er aan denk.

Een belangrijke vraag is dan toch: hebben we goed zicht op het klimaatsysteem en de veranderingen die zich daarin voordoen.
Eén van de non-deniers is Bart Verheggen. Hij is een breed georiënteerde atmosferisch wetenschapper, en [houd me] bezig met onderzoek, advies en communicatie op het gebied van klimaat, energie en luchtkwaliteit.
Hij schrijft op zijn blog: Modellen, gebaseerd op natuurkundige kennis van het klimaatsysteem, kunnen de recente opwarming goed verklaren, maar alleen als daarbij ook de menselijke invloeden zoals emissies van broeikasgassen en aerosolen (fijn stof) worden meegenomen.
Daar wringt bij mij de schoen. We weten veel van de economie af. We hebben dan ook modellen om het toekomstige economische gebeuren te voorspellen. Iedereen weet wat de resultaten daarvan zijn: dat gaat heel vaak niet goed.
Het klimaatsysteem is vele malen ingewikkelder dan de economie. Wat moet ik dan van die modellen verwachten.
Bart voegt daaraan toe: Zou het kunnen dat al die wetenschappers het faliekant mis hebben? Dat kun je natuurlijk nooit uitsluiten, maar voor een dergelijke boude stelling heb je dan wel heel sterke bewijzen nodig ... Ja, dat zou heel goed kunnen Bart. En dat is, nogmaals, de wereld op zijn kop zetten. Als iemand wil beweren dat God bestaat, kun je bij degene die die bewering niet accepteert niet de bewijslast van het niet bestaan leggen.
Als jij, of welke klimaatwetenschapper dan ook, wilt beweren dat wij het klimaat naar de donder helpen, zul jij dat moeten bewijzen. En als je maatregelen wilt treffen om iets tegen klimaatverandering te doen, zul je met verdomd goeie argumenten moeten komen - zodat ik niet bang hoef te zijn dat het middel wel eens erger dan de kwaal zou kunnen zijn.

Wij hebben in NL ook een geleerde die een slechte naam heeft in de milieubeweging: Salomon Kroonenberg. Nogmaals het blog van Bart Verheggen. N.a.v. een interview dat Maarten Keulemans had met Kroonenberg schrijft Hans Custers, gastschrijver: op detailniveau spuit Kroonenberg zo veel drogredenen, halve waarheden en hele onwaarheden, dat hij zich volledig diskwalificeert als serieus te nemen wetenschapper.”
Ik wist ineens, met grote en stellige zekerheid, dat ik niet wil dat de Bart Verheggens onder ons, in hun hoedanigheid van wetenschapper, ook maar één klein vingertje in de pap krijgen bij het overwegen van maatregelen die de (gevolgen van) klimaatverandering moet beperken.

Verheggen/Custers zegt nog iets: “Bovendien vergeet hij [Kroonenberg]dat de aarde nog nooit in de hele geologische geschiedenis bewoond werd door ruim 7 miljard mensen, die voor hun bestaan in belangrijke mate afhankelijk zijn van stabiel klimaat.
Ja Bart/Hans, inderdaad, 7 miljard mensen. Dat moet georganiseerd worden. En om dat te organiseren moet er gedealed worden tussen mensen met verschillende inzichten.
Nee Bart/Hans, stabiele klimaten bestaan niet. En God verhoede dat jij je wetenschap ooit mag gebruiken om maatregelen te treffen zodat het klimaat gestabiliseerd wordt. Ik geloof niet in God. Maar ik zou bijna in hem gaan geloven, in het vertrouwen dat hij jullie met bliksem en donder een halt toe zou roepen, zodat je het werk zijner handen niet kunt verstieren.

Ik ken Susan Crockford niet zo goed. Maar haar papieren zijn OK.
Ik heb wat meer zicht op Salomon Kroonenberg. Volgens mij is dat een integere wetenschapper.
“Echte” wetenschappers hebben kennelijk problemen met dit soort wetenschappers.

Het klimaat baart mij niet zulke zorgen. Er zijn genoeg mensen van goede wil. De geschiedenis heeft aangetoond dat er steeds weer Tom Poes-en zijn die een list verzinnen, daartoe aangemoedigd door bezadigde Heren van Stand.
Wat mij zorgen baart is het wetenschappelijk klimaat, waarbinnen met niet zulke welkome boodschappers op deze manier wordt afgerekend. Absoluut geen Heren van Stand.

NB
Heel toevallig ontdekte ik de climate wars. Dit is de eerste van een aantal impressies van wat zich in die climate wars afspeelt.
Voor de volgende impressie zie: zeven en een half miljard mensen