het zekere weten

Iedereen die van de ene kant naar de andere kant kijkt denkt wel eens een keer: wat heeft die andere kant toch een vreemde bedgenote.
Dat overkwam mij vanmorgen bij het blog Klimaatverandering van Bart Verheggen.
Ik zag dat G.J. Smeets daar een stuk heeft gepubliceerd, als filosoof denk ik.

Dat begint met een verhandeling over Hume en Popper.

Dan worden drie relaties centraal gesteld, coherentieve feiten genaamd:
- de Ander verschijnt
- er is aan alles een begin en een einde
- de wederkerigheid mens/habitat die van de mens respect voor de natuur vraagt (dit moet iets zijn van het cogito-ergo-sum-type: de mens die buiten de natuur staat - op een voetstuk of zo)

En dan komt de uitsmijter: “iedereen met zijn eigen waardestelsel is opgezadeld met de klimatologische constatering dat het klimaat ongekend snel verandert door ons toedoen”
Zoals de gelovige is opgezadeld met de door God ingeblazen revelatie dat Hij, JHWH, bestaat.

En, inderdaad, de mens op een voetstuk.

Ik denk dat Smeets een vreemde bedgenoot is voor klimaatverandering.nl. Tenzij Verheggen van zichzelf weet - en dat ons niet laat weten - dat zijn zekerheid gevoed wordt door het geloof.
Ik weet zeker dat Smeets hier vreemde bedgenoten heeft in de personen van Hume en Popper.
Want, als er één ding was waar Hume en Popper een gruwelijke hekel aan hadden was het deze uitspraak van de apostel Paulus wel: het geloof nu is de zekerheid der dingen die men hoopt, en het bewijs der dingen die men niet ziet.

NB
Dit is een speldeprikje, uitgedeeld tijdens het "bestuderen" van het wel en wee van de climate wars.
Voor het volgende speldeprikje zie: schuiven met inzicht