Queen's day and a canalappartment

Een paar weken geleden waarschuwde Van der Laan, de nieuwe burgemeester van Amsterdam, dat Koninginnedag te zwaar wordt voor de hoofdstad. Ik kon een sardonische grijns niet onderdrukken. Natuurlijk, nieuwe bezems vegen schoon, maar wij, bewoners van het centrum van Amsterdam, wisten het al heel lang.

Eigenlijk is Koninginnedag maar even leuk geweest. Mijn zoon studeerde er en ik had een woonruimte voor hem georganiseerd. Wij gingen op Koninginnedag naar hem toe en zagen de "gezellige" drukte.
Toen ik zelf enkele jaren later weer terug keerde naar de stad van mijn leven, bleek hoe gezellig. Voorafgaand aan Koninginnedag heb je de Koninginnenacht. Als je 's morgens op pad gaat om te zien hoe de dag zich "gezellig" gaat ontwikkelen zijn de sporen daarvan nog lang niet verdwenen.
En ze blijven de hele dag hangen, als ongewenst bezoek. Dus toen wij een keer, één keertje maar, tussen die drukte in de Leidsestraat liepen, en mee mochten maken hoe een paar opgeschoten jongens hun halfvolle zakken patat - met! - over hun schouder gooiden, en daarvan veel plezier hadden, wisten wij genoeg.
Wij woonden niet in die gezellige drukte, Godzijdank niet. Maar ook op afstand hoefde je niks van de jaarlijkse ontwikkeling van Koninginnedag te missen!

Wij hadden, wat de Amerikanen een Canalappartment noemen, en waar de Amerikanen dan ook heel graag komen, zeker op dat soort dagen.
Wij bewoonden een appartement aan de Raamgracht.
How nice, Queen's Birthday in Amsterdam.
Met vrij uitzicht vanaf die Raamgracht (21)over de Groenburgwal. Prachtig uitzicht, en ook van mijn uitzicht hebben Amerikanen mogen genieten, en ik dan weer van hun toen nog sterke dollar. Als het enigszins kon verkozen wij rond die dag rust boven het prachtige uitzicht.
Op Terschelling.
Of in Italia, waar het ook heerlijk toeven is. En het uitzicht soms ook betoverend.
Ik ben geen massamens.
Dus de waarschuwing van Van der Laan kan ik wel begrijpen.

In zijn kielzog volgde gisteren een waarschuwing van ...
Ja, van wie eigenlijk? Een organisatie die daartoe is ingericht?
Nee, van onze onvolprezen NS!
En weer kon ik een sardonische grijns niet onderdrukken. Maar nu om andere redenen. De NS laat ten eerste weten dat het wel eens een grote rotzooi kan worden. Ze gebruikt nog net het woord terrorisme niet, maar verder past haar waarschuwing prima in het tijdsbeeld en straatbeeld, vol met het ontevreden PVV-volk, dat inmiddels alles wat er in NL zo goed gaat zo slecht vindt, dat ik me bijna schaam dat ik hier boven iets negatiefs over Amsterdam heb geschreven.
Gauw goedmaken.
Voor alle duidelijkheid: ik hou van Amsterdam!
Ik hou alleen niet zo van Koninginnedag in Amsterdam. Maar ik kan me er best doorheen slaan, hoor.

Ik vermoed zo dat de NS zich niet meer door haar zware verantwoordelijkheden heen kan slaan. Want het is toch niet anders te verklaren dat ze een organisatietaak, die juist haar op het lijf geschreven moet zijn, bij voorbaat al lijkt op te geven.
Ze gaat niet eerst aan de slag.
Nee, ze begint met begrip te vragen voor de problemen. Bijna drie maanden van te voren!
Wat zeg ik, ze gaat waarschuwen. Ze vraagt maatregelen!
Op een manier, een terrorismebestrijdingsorganisatie niet onwaardig. Eerst wordt het hedendaagse spook van de zogenaamd alom aanwezige rotzooi in de samenleving opgeroepen. Waarna ze dat als smoesje gebruikt om te zeggen dat ze vermoedelijk ook onder deze omstandigheden wel eens zou kunnen falen in de uitvoering van haar taak.
U begrijpt, zo kunnen wij ons werk niet doen!
Ik zet het hier cursief, dus het lijkt geciteerd. Maar, al wil je er niet van horen, je moet wel over deze boodschap tussen de regels door struikelen!

Ik wil maar zeggen.
Dankuwel meneer Van der Laan, dat U ons zo geholpen hebt!

PS
Ik wil ook dit zeggen. Mocht U die aangekondigde gevaarlijke omstandigheden een keertje niet mee willen maken, klikt U dan eens op de links die onder/boven dit blog staan. Er zijn plekjes op de wereld, zo heerlijk rustig, zo wonderbaarlijk mooi ook, dat je daarna weer een heel jaar Amsterdam met plezier kunt beleven.

MULTATULI

Max Havelaar vertelt dat prachtige verhaal van DE JAPANSCHE STEENHOUWER aan de kleine freule, Si Oepi Keti.

Van de man die steenen hieuw uit de rotsen. Dat het zeer zware arbeid is en het loon gering.De man is niet tevreden.

Dan komt de koning langs. [Ik sla de rijke man nu even over, dat is niet essentieel voor het verhaal.] De steenhouwer ziet hoe goed de koning het heeft en wil ook koning zijn. Op datzelfde moment is hij die koning.

Maar als koning heeft hij last van de zon. En omdat zijn dienaren hem daarbij niet kunnen helpen, wil hij ook een zon zijn. Op hetzelfde moment is hij de zon.

En hij staat daar schitterend te stralen en maakt de aarde en de mensen die haar bewonen vrolijk. Maar dan schuift een wolk zich tussen hem en de aarde. En hij voelt zich machteloos en wil ook een wolk zijn. Op hetzelfde moment is hij die wolk.

En als wolk stort hij zijn water op de aarde en voelt zich zeer machtig, want hij spoelt alles weg. Maar dan ziet hij dat daar een rots staat waar hij niet tegenop kan. En hij wil ook rots zijn. Op datzelfde moment is hij die rots.

Fier staat hij daar in dat landschap. Totdat, U begrijpt het, de steenhouwer ...

En hij was steenhouwer. En hij hieuw steenen uit de rots, met zwaren arbeid, en hij arbeidde zeer zwaar, voor weinig loon, en hij was tevreden

Dat laatste betwijfel ik, het zou betekenen dat wij geheugen hebben bij herschepping, bij reïncarnatie, bij die ewige Wiederkehr.

Maar voor de rest is het een prachtig verhaal. Ik denk dat veel te weinig NL-ers dat verhaal gelezen hebben, anders zouden er vast niet zoveel PVV-stemmers zijn. Misschien dat ik met deze herinnering het PVV-volkje wat kan uitdunnen.

Ik heb het verhaal graag aan mijn kinderen verteld. Niet om ze in teveel bescheidenheid tevreden te doen zijn met alles wat nu eenmaal is zoals het is. Maar ik denk dat je moet beseffen dat als je je eigen toestand met een andermans toestand vergelijkt - voor mij de aard van de onvrede - dat je dan, naast dat je niet anders dan selectief bezig kunt zijn, vooral niet weet waar je mee bezig bent. Beware of answered prayers, roep ik dan altijd.

Ik heb ook lang rond gelopen met het idee er een spel van te maken. Dat heb ik uiteindelijk ook gedaan. Ik heb zelf op basis van dit verhaal kaarten gemaakt. En dat heeft geleid tot drie, met VB ontwikkelde spelen op mijn computer.Multatuli (patience) / Rompicapo (mastermind) / Multadue (voorlopige naam, blokkade-oorlog). Én het heeft geleid tot een bordspel RIVOLTA waarvoor opnieuw grote dank moet worden gebracht aan heer Roberto omdat die op basis van mijn ontwerp een prototype heeft gemaakt van bord en stukken.

En de bedoeling van al deze spelletjes is steeds hetzelfde: het schuim van deze aarde - let wel niet te verwarren met de PVV! Niet de ontevredenen, maar de verschoppelingen van deze wereld, de verworpenen. LANG LEVE HET ANARCHISME - het schuim dus zal overwinnen en de Hooghe Heeren zullen het steeds in hun broek doen.

Ik ga deze spellen voor U op mijn site beschrijven.
- look here for: MULTATULI

De Italiaanse agenda

Iedereen buiten Italia houdt zijn hart vast hoe dat zal gaan met Berlusconi en de jonge, te jonge, maar niet meer zo maagdelijke maagden.
Wij in Italia niet. Natuurlijk, een enkele nog niet cynische fan van de oppositie hoopt voor de zoveelste keer op de ondergang van deze volksverleider. Maar verder hebben de Italianen een ander probleem aan hun hoofd.
De uitbater van de bar waar ik vanmorgen mijn caffè lungo dronk gaf de sfeer goed aan. Ik vroeg hem of la Repubblica er was, doelend op de krant die altijd op zijn tafeltjes ligt.
La Repubblica non c'è più. Ora Italia è un casino.
Misschien niet op een examen, maar verder mag U dit in gedachten vertalen met: een huishouden van Jan Steen. Dat is dan netjes uitgedrukt.

Er zou een feest moeten komen. Het is straks 150 jaar geleden dat het heette dat de eenwording van Italia een feit was. Dat is officieel, maar verder enigszins overdreven. Voor de Italianen bestaat Italia niet. Okay, als het nationale elftal de kwartfinales van een belangrijk toernooi binnenstrompelt - dan gaat er even iets leven. Als de voetballers het toernooi winnen, hoe dan ook, al is het met catenaccio, dan gaat het gevoel iets langer mee. Maar daarna weer over tot de orde van de dag. De directe omgeving is veel belangrijker. En daarom mag het staatshoofd Berlusconi ook de pias uithangen.

En toch, toen ik aangaf dat ik de barhouder begreep, door op te merken dat ze geen feestje mochten bouwen, werd de pijn daarvan, van hun Italia dat maar geen natie wil zijn, weer voelbaar. De aanwezigen begonnen te mopperen.
De Lega Nord wil hen een vrije dag door de neus boren. Want voor de Lega zou een feestje, laat staan een geslaagd feest, een streep door hun federalistische plannen kunnen halen - plannen overigens die als zovele Italiaanse plannen niet meer dan de agenda zijn en blijven van een willekeurige Italiaanse partijbons.
Bossi dus. Daarin voorgegaan door zijn adjudant Calderoli, die het vuurtje opgestookt heeft, heeft hij laten weten dat dat 150-jarige bestaan geen vrije dag waard is - want niet op iedere plek denken ze hetzelfde over de eenwording van Italia.
Dat kan niet ontkend worden.

Er is een prachtig verhaal over de plannen van Bossi. Colpo di Lega van Raffaele Nigro. Het begint met de woorden Crooc crooc corocrooc. En je ziet en hoort wat je leest: dat op een nacht de Lega Nord Italia doormidden zaagt, van Trastevere naar Pescara, waarna de onderste arme helft de Middellandse Zee indrijft. Zo daar zijn we vanaf, denken de capitani d'industria di Milano en Torino. Nu hebben we eindelijk een mooie staat.
Maar ze denken verkeerd.

Bolzano, meer noordelijk bestaat er niet in Italia, is een min of meer autonome provincie waarvan het BNP per hoofd van de bevolking het BNP van andere gebieden in Italia vele malen overstijgt, zelfs dat van het toch niet arme Toscana. Daar wonen nl. Italiaanse Duitsers - zouden ook zomaar Duitse Italianen kunnen zijn. I Bolzanini moeten dan ook niks van Bossi hebben, want dat is net zo goed een Italiaan, of ie nou van Padania is of van Sicilia. Bij de nationale verkiezingen scoren de Leghisten nog een beetje, maar bij de regionale verkiezingen komen ze er niet aan te pas. I Bolzanini willen graag autonoom blijven, en als er weer een privilege in gevaar komt, dreigen ze hooguit dat ze zich aansluiten bij Oostenrijk.

Als ik in het postkantoor in Gioiella, dus nog steeds in wat Bossi als het Noorden van Italia ziet, sta te wachten op een oud vrouwtje dat heel geduldig door de kantoorhouder uitgelegd wordt hoe ze wel en niet moet pinnen of wat het verschil is tussen iets gewoon en iets aangetekend verzenden, verzucht een fietsmaatje die in Zwitserland werkt en hier voor zijn oude moeder veel van zijn weekends en vakanties doorbrengt na een stief kwartiertje wachten: Leonardo, als mijn moeder straks dood is, dan kom ik hier nooit meer.

Nog zuidelijker, in de buurt van Orvieto, heb ik ooit meegemaakt dat een toeristische trekpleister dicht was vanwege een ristrutturazione en dat een Italiaans echtpaar, dat een lange reis helemaal voor niets had gemaakt, ruzie ging maken met de werklui. Eén van de steviger werklui liep op ze af en vroeg ze op te sodemieteren.
Vattene via! Sei di Nord, Eh!

Dat van het sterke Nord en het arme Sud is dus zeer betrekkelijk.
Bossi is overigens niet de enige die zo over het feestje denkt. Om diverse redenen lopen de scheidslijnen dwars door de Italiaanse samenleving. De voorzitter van de werkgevers wil geen vrije dag; de oud voorzitter - Montezemolo, nog steeds een belangrijk man - wil wel een vrije dag. De voorzitter van de ene vakcentrale is voor, een andere is tegen. Sommige ministers zijn voor, sommige tegen.
Saillant detail: Berlusconi en zijn secretaris Letti zitten op de stoel van de mediator. Daar gaat il Cavaliere vast nog munt uit slaan, dat gaat hem geen windeieren leggen.

Wanneer denkt U nu dat het feest is. La Repubblica (ik ben nu terug bij de krant die ik bij mijn caffè lungo wilde lezen) kopte IL GOVERNO PRENDE TEMPO . Ze had ook kunnen koppen dormirci sopra = prendendo tempo per riflettere con calma. Ofwel een nachtje er over slapen.
Eén nachtje maar?
Kunnen er evengoed meer worden!
Wanneer denkt U dus dat het gaat gebeuren?
Volgend jaar zult U zeggen, indachtig het feit dat Lubbers sinds vorig jaar bezig is met de viering van 200 jaar NL waarvan we nu alleen nog maar weten dat dat ergens tussen 2014 en 2018 gestalte moet krijgen.
Niks hoor: het is volgende maand dat Italia 150 jaar bestaat! En eerst nu gaan ze zich druk maken over of er wel of geen vrije dag zal zijn, de zo noordelijk efficiënte Lega Nord van Bossi achteraan voorop.

Congres van GroenLinks: proef haar niertjes!

Ik doel uiteraard op Jolande Sap, Uw nieuwe leider. Proef haar nieren.

[NB Nogmaals Jolande Sap.
Deze post is een andere manier als die van tel uit je winst Jolande Sap om tot uitdrukking te brengen wat ik vind dat iedere rechtgeaarde GroenLinkser zou moeten voelen: ongenoegen over ondemocratische besluitvorming over nooit te legitimeren inmenging in oorlogshandelingen in een vreemd land.]

Rutte en Verhagen menen te weten wat goed is voor NL. Ze vormen daarin een minderheid, maar dat belet ze niet om hun zin te willen doorvoeren. Daartoe hebben ze Geert Wilders als vriend in de armen gesloten. Geert Wilders heeft dat met een dankbare grijns aanvaard. De beloning is zoet.

Even was er geen democratische meerderheid voor de Afghanistan-missie - eufemisme voor inmenging in de aangelegenheden van een soevereine staat. Daar was, naast D66 en CU, Jolande Sap.
Eerlijkheidshalve moet opgemerkt worden dat het eerst GroenLinks was, daarbij op sleeptouw genomen door Femke Halsema. Maar na raadpleging van de partijraad, de achterban en de kiezer NL kan Jolande Sap niet meer zeggen dat het niet haar actie was. Zij heeft tegen de wil van het volk NL, tegen de wil van de kiezer GroenLinks, een besluit mogelijk gemaakt dat in Den Haag democratisch heet, want door de zittende meerderheid van de Tweede Kamer gelegitimeerd.

Heeft ze daarmee de situatie voor de Afghanen verbeterd? Nee!
Heeft ze daarmee de veiligheid in de wereld doen toenemen? Nee. (En vermoedelijk ook niet die van NL want niet alle niet-westerse-allochtonen zullen ons dit in dank afnemen.)
Een betere toekomst voor de minder bedeelden in deze wereld en anderen die in het programma van GroenLinks worden bedoeld? Nee! Nee! Nee!
Driewerf nee.

Wat heeft ze dan wel gedaan?
Ze heeft de toekomstverwachting voor Maxime Verhagen veilig gesteld. Die kan nu met opgeheven hoofd op vakantie naar Amerika om als vriend van de USA-politiek verder aan zijn Atlantische carrière te werken. Die kan nu naar het CDA kijken en zeggen: de crisis en onze daaropvolgende verkiezingsnederlaag is niet voor niets geweest. Wij doen onze Christenplicht, en als ik er niet was geweest had niemand een vinger voor dit arme volk uitgestoken!
Lang leve Maxim Verhagen.

Zal het ook lang leve Jolande Sap zijn?
Ik heb het allemaal niet begrepen, en met mij menige kiezer niet. Dus er zal wel een hoger politiek doel mee gediend zijn. Zou ze zich hebben laten souffleren door Geert Wilders. In de trant van: "Als je iets van je program wil waarmaken moet je Rutte en Verhagen de helpende hand toesteken."
O ja, het is lang leve Wilders. Hij heeft het minderheidsgedrocht aan een meerderheid geholpen en wordt daarvoor rijkelijk beloond. Hij mag het vreemdelingenbeleid bepalen en Gerd Leers, de minister van Vreemdelingenzaken aansturen.

Wat zal de beloning van Jolande Sap zijn?
- gaan de vreemdelingen binnen onze poorten voortaan wat humaner behandeld worden, meer volgens Groenlinks opvattingen
- gaat de schande van de voedselbank weggenomen worden
- of gaan we meemaken dat het groene beleid van dit kabinet in positieve zin wordt bijgesteld

Congres van GroenLinks: wilt U niet vergeten dat aan Jolande Sap te vragen. En wilt U dan niet omkeren in een applausmachine voor haar, als ze met mooipraat de boel aan elkaar wil breien - zoals het CDA met list en bedrog in een applausmachine voor Verhagen werd omgetoverd!
Wordt dat congres van U een schertsvertoning?
Of gaat U daadwerkelijk de niertjes van Jolande Sap proeven?