NB dit is een illustratie bij HET GROTE VERTIJDEN zoals door mij, als denksysteempje beschreven
look here for: HET GROTE VERTIJDEN
Hoe lang zal het nog duren voordat iemand het boek zal schrijven dat begint met de woorden Since many have undertaken to set down an orderly account of the events that have been fulfilled among us ... of waarvan het tweede hoofdstuk, in een andere vertaling, zal beginnen met In die dagen werd een bevel uitgevaardigd door ...
Osama Bin Laden is gedood.
Of vermoord, afhankelijk van hoe je het bekijkt.
Veel vragen buitelen door mijn hoofd. Zijn er die moeten rouwen om zijn dood? Moeten we rouwig zijn omdat het zo gegaan is?
En wat zijn belangrijke vragen?
De vraag naar rechtmatigheid of de vraag naar rechtvaardigheid?
Is aan onschuldig vergoten bloed genoegdoening verschaft, of kan er zoveel bloed aan je handen kleven dat ze niet meer in onschuld schoon te wassen zijn?
Eén ding is zeker. Een Arabische lyricus zal nooit het lot hoeven te bezingen van Osama Bin Laden zoals de Ierse rebel Brendan Behan de zo valse dood van een andere Ierse rebel Michael Collins bezong
Ah, cure the times and sad the loss my heart to crucify,
That an Irish son with a rebel gun shot down my Laughing Boy.
Oh had he died by Pearse's side or in the GPO,
Killed by an English bullet from the rifle of the foe,
En dat de Amerikanen een grote fout gemaakt hebben door zijn lijk in zee te dumpen is nog zo'n waarheid als een koe. Ze hadden hem gevankelijk weg moeten voeren, doen berechten door een Mohammedaanse Hoge Raad, om daarna zelf, als vleesgeworden wreker van al het wereldse onrecht, het vonnis te voltrekken - in de veilige zekerheid dat zijn bloed zou komen over alle Moslims en al hun kinderen tot in het vierde geslacht - om hem daarna in een zwaar bewaakt graf te stoppen, zodat niemand, maar dan ook niemand, later zou kunnen vertellen ...
Oh jee, waar doet me dat aan denken?
Het maakt natuurlijk geen moer uit hoe je het doet! Het grote vertijden is nu al begonnen. Nu al hebben we de geschiedenis niet meer in de hand.
En de Amerikanen, de Amerikaanse regering is er mee begonnen. In haar eerste berichten heette het dat Osama schietend ten onder is gegaan. De westerse news oulets, zeg maar de dienaren van de Amerikaanse regering, hebben het in grote koppen gretig gepubliceerd. Latere officiële versies spreken van een ongewapende Bin Laden - maar nu zijn het kleine lettertjes geworden. Obama zei het: America can do whatever we set our mind to. Inderdaad, zelfs de mindsetting van haar brave citizens en van de nette en oppassende citizens van al haar vrienden.
Het dumpen van een lijk in zee is daartoe een methode, die zijn nut al vele malen bewezen heeft, duidelijk niet alleen onder criminelen en misdadige regimes.
Ik heb hem al eerder geciteerd, Carlo Levi, die zijn boek Christo si è fermato a Eboli zo fraai begint met een karakteristiek van wat geschiedenis is. Nog maar eens daaruit: ... chiuso in una stanza, e in un mondo chiuso, mi è grato riandare con la memoria a quell'altro mondo, serrato nel dolore e negli usi, negato alla Storia e allo Stato, eternamente paziente ... *)
En ik sluit mij even op in wat ik mijn Nachjenseitszeit noem, de tijd die voor mij nooit geschiedenis zal worden.
Hoe lang zal het nog duren voordat emmaüsgangers zullen vertellen dat deze man opgestaan is, dat ze hem op de weg hebben gezien, en dat hij met hen is meegegaan naar hun huis, en met hen het brood heeft gebroken ...
Hoe lang zal het nog duren voor een Amerikaanse President Washington in de fik zal steken, en zal zeggen dat ...
En wellicht dat over zo'n driehonderd jaar een nieuwe geloofsbelijdenis van Nicea - nou ja, die van Mekka, of welke andere door het Westen als onzalige broedplaats beschouwde plek - het licht zal zien.
Jammer dat ik, liefhebber van grootse en sobere muziekdrama's, niet mag meemaken dat anderhalf millennium later een prachtig oratorium gecomponeerd zal worden over het Lijden en Sterven van Onze Osama Bin Laden, dat na een honderdjarig vertoeven in de vergetelheid door een andere componist herontdekt zal worden, om weer een paar honderd jaar later nog eens afgestoft te worden door een nieuwe lichting musicologen/uitvoerders.
't Kan natuurlijk ook morgen, of overmorgen gebeuren. Nou ja, ik zal het niet meer meemaken. Maar dat het gaat gebeuren kan ik geloven, mag ik geloven - met het geloof van de westerse bijbel: het bewijs van de dingen die men niet ziet en de zekerheid van de dingen die men niet weet.
Dus, hoe hoe lang zal het daarna nog duren voordat in Noord Amerika geïndoctrineerde jongeren zich op zullen maken om vanuit het Westen af te reizen naar de Verenigde Staten van Zuid Azië, om daar een symbool van hun grootsheid en hun vooruitgang, één van de heilige kalveren van de Oosterse beschaving, met de grond gelijk te maken, in die zelfmoordactie het bloed van een massa onschuldige mensen vergietend?
*) … opgesloten in een kamer, in een afgesloten wereld, betreed ik, dankbaar, in gedachten die andere wereld, gevangen in haar leed en in haar gewoonten, ontkend door de geschiedenis en door de staat, oneindig geduldig …
look here for: HET GROTE VERTIJDEN
Hoe lang zal het nog duren voordat iemand het boek zal schrijven dat begint met de woorden Since many have undertaken to set down an orderly account of the events that have been fulfilled among us ... of waarvan het tweede hoofdstuk, in een andere vertaling, zal beginnen met In die dagen werd een bevel uitgevaardigd door ...
Osama Bin Laden is gedood.
Of vermoord, afhankelijk van hoe je het bekijkt.
Veel vragen buitelen door mijn hoofd. Zijn er die moeten rouwen om zijn dood? Moeten we rouwig zijn omdat het zo gegaan is?
En wat zijn belangrijke vragen?
De vraag naar rechtmatigheid of de vraag naar rechtvaardigheid?
Is aan onschuldig vergoten bloed genoegdoening verschaft, of kan er zoveel bloed aan je handen kleven dat ze niet meer in onschuld schoon te wassen zijn?
Eén ding is zeker. Een Arabische lyricus zal nooit het lot hoeven te bezingen van Osama Bin Laden zoals de Ierse rebel Brendan Behan de zo valse dood van een andere Ierse rebel Michael Collins bezong
Ah, cure the times and sad the loss my heart to crucify,
That an Irish son with a rebel gun shot down my Laughing Boy.
Oh had he died by Pearse's side or in the GPO,
Killed by an English bullet from the rifle of the foe,
En dat de Amerikanen een grote fout gemaakt hebben door zijn lijk in zee te dumpen is nog zo'n waarheid als een koe. Ze hadden hem gevankelijk weg moeten voeren, doen berechten door een Mohammedaanse Hoge Raad, om daarna zelf, als vleesgeworden wreker van al het wereldse onrecht, het vonnis te voltrekken - in de veilige zekerheid dat zijn bloed zou komen over alle Moslims en al hun kinderen tot in het vierde geslacht - om hem daarna in een zwaar bewaakt graf te stoppen, zodat niemand, maar dan ook niemand, later zou kunnen vertellen ...
Oh jee, waar doet me dat aan denken?
Het maakt natuurlijk geen moer uit hoe je het doet! Het grote vertijden is nu al begonnen. Nu al hebben we de geschiedenis niet meer in de hand.
En de Amerikanen, de Amerikaanse regering is er mee begonnen. In haar eerste berichten heette het dat Osama schietend ten onder is gegaan. De westerse news oulets, zeg maar de dienaren van de Amerikaanse regering, hebben het in grote koppen gretig gepubliceerd. Latere officiële versies spreken van een ongewapende Bin Laden - maar nu zijn het kleine lettertjes geworden. Obama zei het: America can do whatever we set our mind to. Inderdaad, zelfs de mindsetting van haar brave citizens en van de nette en oppassende citizens van al haar vrienden.
Het dumpen van een lijk in zee is daartoe een methode, die zijn nut al vele malen bewezen heeft, duidelijk niet alleen onder criminelen en misdadige regimes.
Ik heb hem al eerder geciteerd, Carlo Levi, die zijn boek Christo si è fermato a Eboli zo fraai begint met een karakteristiek van wat geschiedenis is. Nog maar eens daaruit: ... chiuso in una stanza, e in un mondo chiuso, mi è grato riandare con la memoria a quell'altro mondo, serrato nel dolore e negli usi, negato alla Storia e allo Stato, eternamente paziente ... *)
En ik sluit mij even op in wat ik mijn Nachjenseitszeit noem, de tijd die voor mij nooit geschiedenis zal worden.
Hoe lang zal het nog duren voordat emmaüsgangers zullen vertellen dat deze man opgestaan is, dat ze hem op de weg hebben gezien, en dat hij met hen is meegegaan naar hun huis, en met hen het brood heeft gebroken ...
Hoe lang zal het nog duren voor een Amerikaanse President Washington in de fik zal steken, en zal zeggen dat ...
En wellicht dat over zo'n driehonderd jaar een nieuwe geloofsbelijdenis van Nicea - nou ja, die van Mekka, of welke andere door het Westen als onzalige broedplaats beschouwde plek - het licht zal zien.
Jammer dat ik, liefhebber van grootse en sobere muziekdrama's, niet mag meemaken dat anderhalf millennium later een prachtig oratorium gecomponeerd zal worden over het Lijden en Sterven van Onze Osama Bin Laden, dat na een honderdjarig vertoeven in de vergetelheid door een andere componist herontdekt zal worden, om weer een paar honderd jaar later nog eens afgestoft te worden door een nieuwe lichting musicologen/uitvoerders.
't Kan natuurlijk ook morgen, of overmorgen gebeuren. Nou ja, ik zal het niet meer meemaken. Maar dat het gaat gebeuren kan ik geloven, mag ik geloven - met het geloof van de westerse bijbel: het bewijs van de dingen die men niet ziet en de zekerheid van de dingen die men niet weet.
Dus, hoe hoe lang zal het daarna nog duren voordat in Noord Amerika geïndoctrineerde jongeren zich op zullen maken om vanuit het Westen af te reizen naar de Verenigde Staten van Zuid Azië, om daar een symbool van hun grootsheid en hun vooruitgang, één van de heilige kalveren van de Oosterse beschaving, met de grond gelijk te maken, in die zelfmoordactie het bloed van een massa onschuldige mensen vergietend?
*) … opgesloten in een kamer, in een afgesloten wereld, betreed ik, dankbaar, in gedachten die andere wereld, gevangen in haar leed en in haar gewoonten, ontkend door de geschiedenis en door de staat, oneindig geduldig …
No comments:
Post a Comment