Geen Jolanda Sap dit keer.
Mevrouw Halsema herself.
In De Volkskrant 30/8/12 17.02.
Een "open" brief aan vriend / collega (?) Fred (van de VVD) Teeven. Dit n.a.v. de uitspraak van Rutte dat hij de Minister van Justitie zou ontslaan als Volkert G. proefverlof zou krijgen.
Beste Fred (zegt ze)... Ik wil deze opmerking niet nodeloos uitvergroten, ook omdat geen mens, denk ik, Van der G. zijn proefverlof gunt.
Ik wil Rutte's opmerking wel uitvergroten.
Ik wil vooral Halsema's opmerking zeer uitvergroten.
Ik zou ten eerste zeggen: mevrouw Halsema, spreek voor U zelf.
Ten tweede vind ik het schandalig dat Rutte's opmerking kon passeren zonder protest.
Ten derde zou ik zeggen: de wet is voor iedereen gelijk, en iedereen is voor de wet gelijk, dus Volkert G. wordt behandeld als iedere andere misdadiger.
Als er eentje dat zou moeten weten, dan toch zeker mevrouw Halsema!
De daad van Volkert G. moge weerzinwekkend zijn, dat is de daad van een man die een kind verkracht en vermoordt ook. Ik zou niet weten waarom voor de ene proefverlof mag worden overwogen, en voor de andere niet.
Vindt mevrouw Halsema misschien dat de moord op een collega weerzinwekkender is dan op een klein kind?
PS inmiddels ook gesignaleerd door bsAandewal, onder Halsema's open brief in De Volkskrant
Thursday, August 30, 2012
Saturday, July 14, 2012
ADHD en bevoogders
Een beetje pieremachochelend op op het i-water stuitte ik op de discussies rond ADHD, een discussie die ook een beetje een discussie is geworden over Laura Batstra, schrijfster van het boek Hoe voorkom je ADHD? Door de diagnose niet te stellen.
Waarom het een discussie is geworden over Laura Batstra weet ik niet, "de oorlog" tussen voor- en tegenstanders van de aanpak van het "ADHD-probleem" is ook elders in alle hevigheid aan de gang.
Wat mij betreft komt het hierop neer: je hebt een kind dat niet past in het straatje van wat wij aangepast noemen. Het is dus een wisselwerking tussen kind en omgeving - een wisselwerking die vooral ingekleurd wordt door de volwassene en wat deze kan verdragen. Er zijn volwassenen die in de nabijheid van dergelijke kinderen hun werk moeten doen - opvoeden, lesgeven, instrueren - en spreken van intolerabel gedrag.
En dus wordt het kind plat gespoten.
Tegelijkertijd botste ik op de beveiligingsmaatregelen die genomen worden rond de Olympic Games in London: afweerraketten op daken van flats. Ooit spraken wij eufemistisch over de politionele acties: optreden van militairen waarvoor we de term onderdrukkingsoorlog wilden vermijden.
Dat eufemisme is niet meer mogelijk.
Politionele acties zijn definitief verleden tijd.
De inzet van ME, of SWAT-teams in USA, maakt duidelijk dat de overheid in haar taak de burger te "beschermen" steeds vaker bezig is met militaristische acties.
In London: 13.500 soldaten in de straten, voorzien van sonische wapens en bijtende honden én drones die boven het Olympisch dorp, verpakt in een 15 km lang geëlektrificeerd hek, patrouilleren.
En last but not least: afweerraketten op daken van flats.
Ik zou dat geen games meer willen noemen; of het moet zijn dat dit de speeltjes van de Henk Kampen en van de Boris Johnsons zijn: het bestuur in een eigentijds jasje.
Dit gaat niet over bescherming van de burger. Dit gaat hooguit over de bescherming van die burgers waarmee de bestuurder vertrouwd is. De burger die niet in het straatje van de bestuurder past wordt aan de ketting gelegd.
Collateral damage: er worden ook wel burgers plat geschoten.
Is het denkbaar dat wij als bevoogders - de opvoedende ouder, de docent, de bestuurder - een beetje ADHD geworden zijn?
Ik heb er de criteria om ADHD te diagnosticeren nog eens op nageslagen, de signs and symptoms, ofwel hoe het Amerikaanse handboek DSM-IV er over spreekt. Het is één ding om een kind of volwassene aan te pakken die zijn/haar omgeving terroriseert. Dat is de daad zelve, op het moment van.
Maar hoe moeten kinderen en burgers, braaf en fatsoenlijk, netjes en oppassend of niet, opgroeien in een wereld die gedomineerd wordt door druk druk druk ouders en geschokt geschokt geschokt politici?
Hier is een opsomming van criteria, zoals U die via Wiki nader in context kunt bestuderen.
- often does not give close attention to details or makes careless mistakes in schoolwork, work, or other activities
- often has trouble keeping attention on tasks or play activities.
- often does not seem to listen when spoken to directly
- often does not follow instructions and fails to finish schoolwork, chores, or duties in the workplace (not due to oppositional behavior or failure to understand instructions)
- often has trouble organizing activities. - often avoids, dislikes, or does not want to do things that take a lot of mental effort for a long period of time (such as schoolwork or homework)
- often loses things needed for tasks and activities (such as toys, school assignments, pencils, books, or tools)
- is often easily distracted
- often forgetful in daily activities
- often fidgets with hands or feet or squirms in seat
- often gets up from seat when remaining in seat is expected
- often runs about or climbs when and where it is not appropriate (adolescents or adults may feel very restless)
- often has trouble playing or enjoying leisure activities quietly
- is often "on the go" or often acts as if "driven by a motor"
- often talks excessively
- often blurts out answers before questions have been finished
- often has trouble waiting one's turn
- often interrupts or intrudes on others (example: butts into conversations or games)
Het lijkt me een leuk spel om deze criteria los te laten op Uw eigen ouders of op bestuurders die U goed kent. Serieus bedoel ik, zoals een onderzoeker geacht wordt een kind te observeren dat voor diagnose is binnen gebracht.
Ik geef een paar voorzetten:
- often does not give close attention to details (uiteraard doel ik op de details die U belangrijk vindt)
- is often easily distracted
- often blurts out answers before questions have been finished
Let wel: bij een kenmerk present for at least six months is het al kat in't bakkie!
[
't Is echt een leuk spel: denk aan de zonnebril van Bos (often loses things needed for tasks) en aan zijn goedpraten van het declareren daarvan (often talks excessively).
]
Wat denkt U van het ADHD-gehalte van de bevoogders die in Uw omgeving een rol speelden of spelen?
Ik weet wat ik moet denken van Boris Johnson, Mayor van London, die vooraf alleen maar kan denken aan bijtende honden en sonische wapens, aan drones en afweerraketten, als het om "zijn" spelen gaat en om burgers die het niet als "hun" spelen beschouwen: burgers dus, die tegenover deze burgemeester intolerabel gedrag vertonen.
Waarom het een discussie is geworden over Laura Batstra weet ik niet, "de oorlog" tussen voor- en tegenstanders van de aanpak van het "ADHD-probleem" is ook elders in alle hevigheid aan de gang.
Wat mij betreft komt het hierop neer: je hebt een kind dat niet past in het straatje van wat wij aangepast noemen. Het is dus een wisselwerking tussen kind en omgeving - een wisselwerking die vooral ingekleurd wordt door de volwassene en wat deze kan verdragen. Er zijn volwassenen die in de nabijheid van dergelijke kinderen hun werk moeten doen - opvoeden, lesgeven, instrueren - en spreken van intolerabel gedrag.
En dus wordt het kind plat gespoten.
Tegelijkertijd botste ik op de beveiligingsmaatregelen die genomen worden rond de Olympic Games in London: afweerraketten op daken van flats. Ooit spraken wij eufemistisch over de politionele acties: optreden van militairen waarvoor we de term onderdrukkingsoorlog wilden vermijden.
Dat eufemisme is niet meer mogelijk.
Politionele acties zijn definitief verleden tijd.
De inzet van ME, of SWAT-teams in USA, maakt duidelijk dat de overheid in haar taak de burger te "beschermen" steeds vaker bezig is met militaristische acties.
In London: 13.500 soldaten in de straten, voorzien van sonische wapens en bijtende honden én drones die boven het Olympisch dorp, verpakt in een 15 km lang geëlektrificeerd hek, patrouilleren.
En last but not least: afweerraketten op daken van flats.
Ik zou dat geen games meer willen noemen; of het moet zijn dat dit de speeltjes van de Henk Kampen en van de Boris Johnsons zijn: het bestuur in een eigentijds jasje.
Dit gaat niet over bescherming van de burger. Dit gaat hooguit over de bescherming van die burgers waarmee de bestuurder vertrouwd is. De burger die niet in het straatje van de bestuurder past wordt aan de ketting gelegd.
Collateral damage: er worden ook wel burgers plat geschoten.
Is het denkbaar dat wij als bevoogders - de opvoedende ouder, de docent, de bestuurder - een beetje ADHD geworden zijn?
Ik heb er de criteria om ADHD te diagnosticeren nog eens op nageslagen, de signs and symptoms, ofwel hoe het Amerikaanse handboek DSM-IV er over spreekt. Het is één ding om een kind of volwassene aan te pakken die zijn/haar omgeving terroriseert. Dat is de daad zelve, op het moment van.
Maar hoe moeten kinderen en burgers, braaf en fatsoenlijk, netjes en oppassend of niet, opgroeien in een wereld die gedomineerd wordt door druk druk druk ouders en geschokt geschokt geschokt politici?
Hier is een opsomming van criteria, zoals U die via Wiki nader in context kunt bestuderen.
- often does not give close attention to details or makes careless mistakes in schoolwork, work, or other activities
- often has trouble keeping attention on tasks or play activities.
- often does not seem to listen when spoken to directly
- often does not follow instructions and fails to finish schoolwork, chores, or duties in the workplace (not due to oppositional behavior or failure to understand instructions)
- often has trouble organizing activities. - often avoids, dislikes, or does not want to do things that take a lot of mental effort for a long period of time (such as schoolwork or homework)
- often loses things needed for tasks and activities (such as toys, school assignments, pencils, books, or tools)
- is often easily distracted
- often forgetful in daily activities
- often fidgets with hands or feet or squirms in seat
- often gets up from seat when remaining in seat is expected
- often runs about or climbs when and where it is not appropriate (adolescents or adults may feel very restless)
- often has trouble playing or enjoying leisure activities quietly
- is often "on the go" or often acts as if "driven by a motor"
- often talks excessively
- often blurts out answers before questions have been finished
- often has trouble waiting one's turn
- often interrupts or intrudes on others (example: butts into conversations or games)
Het lijkt me een leuk spel om deze criteria los te laten op Uw eigen ouders of op bestuurders die U goed kent. Serieus bedoel ik, zoals een onderzoeker geacht wordt een kind te observeren dat voor diagnose is binnen gebracht.
Ik geef een paar voorzetten:
- often does not give close attention to details (uiteraard doel ik op de details die U belangrijk vindt)
- is often easily distracted
- often blurts out answers before questions have been finished
Let wel: bij een kenmerk present for at least six months is het al kat in't bakkie!
[
't Is echt een leuk spel: denk aan de zonnebril van Bos (often loses things needed for tasks) en aan zijn goedpraten van het declareren daarvan (often talks excessively).
]
Wat denkt U van het ADHD-gehalte van de bevoogders die in Uw omgeving een rol speelden of spelen?
Ik weet wat ik moet denken van Boris Johnson, Mayor van London, die vooraf alleen maar kan denken aan bijtende honden en sonische wapens, aan drones en afweerraketten, als het om "zijn" spelen gaat en om burgers die het niet als "hun" spelen beschouwen: burgers dus, die tegenover deze burgemeester intolerabel gedrag vertonen.
Friday, May 18, 2012
het radicale midden van het CDA (zoekplaatje)
... à propos
Bij wiskunde heb ik altijd geleerd dat je een tekening niet gelijkend moet maken, naar het bewijs dat je hebt te leveren.
Dus:
gegeven: AC = BC, dus ∆ ABC is gelijkbenig.
Zodat eenvoudig te bewijzen is: ∠ CAB = ∠ CBA (iedere oen kan zien dat het niet waar kan zijn, een driehoek kan nu eenmaal geen twee stompe hoeken verdragen, maar ... ik kan er verder ook niks aan doen).
Waaruit dan volgt dat de bissectrices van de basishoeken gelijk zijn ... en dat die bissectrice uit C het lijnstuk AB loodrecht door midden snijdt! En dat is waarder en zekerder dan het geloof van onze voorvaderen zoals in Hebreeën 11 vers 1 gedefinieerd, want volgens de rigide regels van de Euclidische meetkunde.
... allora, terug naar onze queeste
Wat U aan deze plaatjes ook niet kunt zien is dat een lijnstuk uit een oneindig aantal punten bestaat. Maar dat is ook waar: wiskundig zijn die punten cirkeltjes met een straal 0, te minuscuul dus om minuscuul te noemen.
Het doet me denken aan hoe iemand eens een congres schilderde. Veel deelnemers waren volgens hem naar het congres gekomen met een mening in de vorm van een cirkel met een straal nul. Zo'n cirkel noemt men wel een punt. Dat punt was dan hun standpunt.
Doet U dat aan een politieke partij denken? Ik mag hopen dat dat niet het overheersende beeld is van onze dames en heren politici.
Toch is het CDA op zoek naar het radicale midden. En dan moet je wel weet hebben van punten die eigenlijk cirkels zijn met een straal van nul.
Of, is het mogelijk dat die lui van het CDA zo denken: dat wij allemaal meninkjes hebben, en dat je van NL dus een lijnstuk op een rechte lijn kunt maken en dat je dan door de middelloodlijn te construeren het radicale midden vindt?
Maar ... die partij wil toch weer terug naar de macht?
Vandaar mijn verwarring: welke C (de C van het CDA dus) geeft nou het radicale midden aan?
En hoe breed wordt dat midden dan?
Monday, May 14, 2012
een fatsoenlijke middenpartij
Volgens Hirsch Ballin moet het CDA open zijn over zijn PVV-verleden. Aldus kopten Volkskrant/Trouw. Hij zei letterlijk (Nieuwsuur 9 mei) We moeten onder ogen komen wat er is gebeurd [...] om het vertrouwen te krijgen van de kiezer, zal het CDA een oefening in openhartigheid moeten maken.
Het doet denken aan dat gewichtige sacrament dat Christenen verbindt, het Heilig Avondmaal, voorafgaand waaraan de voorganger de gemeente voorhoudt: ... is ons voor alle dingen nodig, eerstelijk dat wij ons tevoren recht beproeven ... en dat beproeven betekent dan ... onderzoeke een iegelijk zijn consciëntie of hij ook gezind is voortaan ... in enigheid met zijn naasten te leven.
Het doet denken aan dat gewichtige sacrament dat Christenen verbindt, het Heilig Avondmaal, voorafgaand waaraan de voorganger de gemeente voorhoudt: ... is ons voor alle dingen nodig, eerstelijk dat wij ons tevoren recht beproeven ... en dat beproeven betekent dan ... onderzoeke een iegelijk zijn consciëntie of hij ook gezind is voortaan ... in enigheid met zijn naasten te leven.
Ad Koppejan zegt er dit van: Het is vers, het doet mij pijn erover te praten. Maar we kunnen het verleden niet ontkennen. (Volkskrant 12 mei, over zijn persoonlijke PVV-verleden: gedoger van een gedoogconstructie.)
Er moet iets aan de hand zijn met die samenwerking met de PVV. En ze moeten het allemaal weten, want als de vrienden één ding goed kunnen is het wel elkaar aanspreken op elkanders zwakheden.
En het kan ook niet anders bij een partij die prat gaat op haar Joods Christelijke wortels. Ik denk nu niet direct aan de Bergrede van Wim Aantjes. Maar bij die wortels heeft de naaste een essentieel bestaansrecht, en daar hoort beslist het verhaal van de barmhartige Samaritaan bij - en absoluut geen kopvoddentax en Polenmeldpunt, zeker weten.
Beoogd lijsttrekker Wintels zei er in het debat bij Pauw en Witteman (10 mei) dit van: Het CDA moet weer gezien worden als een "fatsoenlijke middenpartij" Het leverde hem prompt protest op van de andere kandidaat-lijsttrekkers.
Begrijpelijk: wat moet je in de praktische politiek met het zo moralistische begrip "fatsoenlijk" - wat is dat nou precies?
In termen van vertrouwen kan ik het wel zeggen: ik denk dat CDA'ers als Verhagen veel onbetrouwbaarder zijn dan Wilders - die zijn machtspositie wel lekker vond zitten, maar zich uiteindelijk toch zijn doelgroep, én zijn kiezers herinnerde. Dus het CDA moet weer een betrouwbare partij worden.
Ze zijn kennelijk nog niet zover daar, in de top waar het allemaal om de knikkers gaat. Ze kunnen een samenwerking met de PVV ook niet uitsluiten: je moet nooit nee zeggen, al zitten we liever in de buurt van de middenpartijen VVD en PvdA.
Niet moralistisch bedoeld, meer zoals "fatsoenlijk" in het spraakgebruik ook kan duiden op kwantiteit in plaats van op kwaliteit: het CDA is nog lang geen fatsoenlijke middenpartij. Ze duwt de VVD meer naar rechts, en ze trekt de PvdA naar rechts. Als zodanig is het een stevige rechtse partij. En af en toe, voor haar fatsoen, bij verkiezingen en zo, en als de leden weer eens een goed gevoel moeten krijgen, laat één van de voormannen een linksig windje, zeg maar een sociaal klinkend geluid horen - om pront voor de broek te krijgen van andere voormannen.
Ik ga trouwens voor de verkiezingen een fatsoenlijke partij opzoeken. En dit bedoel ik wel moralistisch.
Ik was eigenlijk van plan om na de totstandkoming van het kabinet Wilders ... zo moet je het toch zien, want toen Wilders wegliep was er ineens geen kabinet meer ... na die vertoning van Rutte en Verhagen dus, heb ik gezworen nooit meer te gaan stemmen. Maar, om mijn stem niet verloren te laten gaan, moet ik wel stemmen - opdat onfatsoenlijke partijen als VVD, PVV en CDA niet profiteren van mijn afwezigheid op 12 september.
Sunday, May 6, 2012
Wiens herdenking is het eigenlijk?
Opnieuw is NL getroffen door Joodse veto's over hoe te herdenken. We liggen weer in de knoop met wat wel genoemd wordt onze Joods-Christelijke wortels.
In de herdenkingsdiensten die ik bijgewoond heb werden vaak en veel psalmen gezongen. Logisch zult U zeggen: herdenkingsdiensten zijn kerkdiensten. Bovendien, de meeste psalmteksten zijn op het lijf geschreven van dit ondermaanse tranendal.
En zo kennen wij uit de eeuw van onze vrijheidsstrijd Valerius' Nederlandtsche Gedenck-clanck. Daarin vind je liederen die zo uit de Psalmen kunnen komen. In één van de bekendste Com nu met sang van soete tonen, wordt ons schatplichtig zijn aan de Joodse traditie, aan het begin van de tweede strofe, ook letterlijk gepreekt:
In Israel was dat een wijse
valt met haer oock den Heer te voet.
Het Joodse herdenken dat de toon zet.
Mogen we ook een eigen herdenkingscultuur hebben?
Wel, het blijkt gevaarlijk om er ideeën op na te houden, die afwijken van de Joodse opvattingen over herdenken.
Vooral als het om 4 mei gaat.
Het Nationaal Comité 4 en 5 mei wilde het dit jaar weer eens anders doen. En zo was een gedicht uitverkoren dat ook herinnerde aan een andere kant van ons oorlogsverleden. Omdat ook Dirk Siebe niet vergeten mag worden. Dirk Siebe is lid van de verzameling te herdenken personen zoals die door het Nationaal Comité is gedefinieerd.
Het Centrum voor Informatie en Documentatie Israël wil niet dat een jongen een gedicht voordraagt over de verkeerde keuze van een oom in de Tweede Wereldoorlog, en dreigde (samen met het Auschwitz-comité) de herdenking op de Dam te boycotten.
Het Nationaal Comité is gezwicht voor de druk.
In Vorden wilden B&W tijdens de dodenherdenking ook langs de graven van Duitse soldaten gaan. Of die Duitsers ook vallen onder de verzameling gevallenen van het Comité weet ik niet, dat hangt er vanaf hoe je de definitie leest. Maar Federatief Joods Nederland vond dat een misselijkmakend idee en stapte naar de rechter. (Ik heb niet kunnen achterhalen wat voor soort belangengroep FJN is, maar de naamgeving en sommige van haar activiteiten doen mijn haren te berge rijzen.)
De rechter heeft FJN in het gelijk gesteld met een paar dubieuze aanwijzingen en een nog dubieuzer motivering van het vonnis.
Wat moet je daar nou van zeggen?
Wat de Joden betreft, het sluit naadloos aan bij hun definitie van herdenken. Israël wil ook niet dat de Palestijnen in haar land, en in de door haar bezette gebieden, Nakba vieren: een herdenking dat in 1948 het Palestijnse volk lijf en goed verloor - toen de Joden de onafhankelijke staat Israël uitriepen.
Dat laat aan duidelijkheid niets te wensen over: consequent en rechtlijnig.
Chris van der Heijden, die van ons grijze verleden, zei er dit van: Zolang er nog veteranen zijn, zullen dit soort discussies worden gevoerd.
Nee Chris: zolang wij toestaan dat Joodse organisaties deze discussies domineren en de uitkomst daarvan bepalen, zòlang zullen deze discussies doorgaan.
In de herdenkingsdiensten die ik bijgewoond heb werden vaak en veel psalmen gezongen. Logisch zult U zeggen: herdenkingsdiensten zijn kerkdiensten. Bovendien, de meeste psalmteksten zijn op het lijf geschreven van dit ondermaanse tranendal.
En zo kennen wij uit de eeuw van onze vrijheidsstrijd Valerius' Nederlandtsche Gedenck-clanck. Daarin vind je liederen die zo uit de Psalmen kunnen komen. In één van de bekendste Com nu met sang van soete tonen, wordt ons schatplichtig zijn aan de Joodse traditie, aan het begin van de tweede strofe, ook letterlijk gepreekt:
In Israel was dat een wijse
valt met haer oock den Heer te voet.
Het Joodse herdenken dat de toon zet.
Mogen we ook een eigen herdenkingscultuur hebben?
Wel, het blijkt gevaarlijk om er ideeën op na te houden, die afwijken van de Joodse opvattingen over herdenken.
Vooral als het om 4 mei gaat.
Het Nationaal Comité 4 en 5 mei wilde het dit jaar weer eens anders doen. En zo was een gedicht uitverkoren dat ook herinnerde aan een andere kant van ons oorlogsverleden. Omdat ook Dirk Siebe niet vergeten mag worden. Dirk Siebe is lid van de verzameling te herdenken personen zoals die door het Nationaal Comité is gedefinieerd.
Het Centrum voor Informatie en Documentatie Israël wil niet dat een jongen een gedicht voordraagt over de verkeerde keuze van een oom in de Tweede Wereldoorlog, en dreigde (samen met het Auschwitz-comité) de herdenking op de Dam te boycotten.
Het Nationaal Comité is gezwicht voor de druk.
In Vorden wilden B&W tijdens de dodenherdenking ook langs de graven van Duitse soldaten gaan. Of die Duitsers ook vallen onder de verzameling gevallenen van het Comité weet ik niet, dat hangt er vanaf hoe je de definitie leest. Maar Federatief Joods Nederland vond dat een misselijkmakend idee en stapte naar de rechter. (Ik heb niet kunnen achterhalen wat voor soort belangengroep FJN is, maar de naamgeving en sommige van haar activiteiten doen mijn haren te berge rijzen.)
De rechter heeft FJN in het gelijk gesteld met een paar dubieuze aanwijzingen en een nog dubieuzer motivering van het vonnis.
Wat moet je daar nou van zeggen?
Wat de Joden betreft, het sluit naadloos aan bij hun definitie van herdenken. Israël wil ook niet dat de Palestijnen in haar land, en in de door haar bezette gebieden, Nakba vieren: een herdenking dat in 1948 het Palestijnse volk lijf en goed verloor - toen de Joden de onafhankelijke staat Israël uitriepen.
Dat laat aan duidelijkheid niets te wensen over: consequent en rechtlijnig.
Chris van der Heijden, die van ons grijze verleden, zei er dit van: Zolang er nog veteranen zijn, zullen dit soort discussies worden gevoerd.
Nee Chris: zolang wij toestaan dat Joodse organisaties deze discussies domineren en de uitkomst daarvan bepalen, zòlang zullen deze discussies doorgaan.
Wednesday, May 2, 2012
wat zal het worden: Hollande of Sarkozy ... of Moody's
Zondag zijn de presidentsverkiezingen in Frankrijk. Wie zal zich de nieuwe president mogen noemen: Hollande of Sarkozy? Hoewel de peilingen zeer positief zijn (waren?) voor Hollande lijkt het toch nog spannend te worden.
Wie er ook president wordt: het zal de goede president zijn. Door het volk verkozen, nietwaar?
Is dat zo?
U weet natuurlijk van de drieprocentsnorm, En U weet ook van "leuke dingen voor linkse mensen" - door rechts vaak aangevoerd om niet over haar eigen begrotingsproblemen te hoeven praten.
Wie gelooft dat die drieprocentsnorm heilig is ... voor de goede orde, een fatsoenlijk en degelijk gezin mag een hypotheek nemen van twee maal het jaarinkomen, ofwel een tweehonderdprocentsnorm! ... hij/zij voor wie dus die 3% heilig is zal misschien denken: Sarkozy is een betere keus.
Zij die die drieprocentsnorm bepalen, zeg maar de machtigen, zeg maar de uitdelers van Aatjes, Moody's Fitch Standard & Poor's (vinden ze me nog wel triple-A of moet ik mezelf een kogel door de kop schieten?) denken daar anders over.
Het Franse volk dient Sarkozy te kiezen.
Lees, via Diana Johnstone in Counterpunch, wat deze mannen ons via hun opinion leaders hadden mede te delen nadat Hollande de eerste ronde had gewonnen.
This hostility toward banks has horrified Anglo-American commentators, from The Economist to John Vinocur of the International Herald Tribune, for whom realism consists in docile obedience to the demands of “the markets”. Acting uppity toward finance capital is close to insanity.
[...]
Wow, take that you frogs [...] and remember that whatever foolish things you want, like jobs, medical care or a roof over your head, it’s the markets that have the last word.
Je hoorde het ook al in NL, over de gevaren van het overschrijden van de drieprocentsnorm: wacht U voor de financiële markten!
Weet U het nog: sinds wanneer is het ook weer dat managers van banken bepalen hoe een land bestuurd moet worden?
Wie er ook president wordt: het zal de goede president zijn. Door het volk verkozen, nietwaar?
Is dat zo?
U weet natuurlijk van de drieprocentsnorm, En U weet ook van "leuke dingen voor linkse mensen" - door rechts vaak aangevoerd om niet over haar eigen begrotingsproblemen te hoeven praten.
Wie gelooft dat die drieprocentsnorm heilig is ... voor de goede orde, een fatsoenlijk en degelijk gezin mag een hypotheek nemen van twee maal het jaarinkomen, ofwel een tweehonderdprocentsnorm! ... hij/zij voor wie dus die 3% heilig is zal misschien denken: Sarkozy is een betere keus.
Zij die die drieprocentsnorm bepalen, zeg maar de machtigen, zeg maar de uitdelers van Aatjes, Moody's Fitch Standard & Poor's (vinden ze me nog wel triple-A of moet ik mezelf een kogel door de kop schieten?) denken daar anders over.
Het Franse volk dient Sarkozy te kiezen.
Lees, via Diana Johnstone in Counterpunch, wat deze mannen ons via hun opinion leaders hadden mede te delen nadat Hollande de eerste ronde had gewonnen.
This hostility toward banks has horrified Anglo-American commentators, from The Economist to John Vinocur of the International Herald Tribune, for whom realism consists in docile obedience to the demands of “the markets”. Acting uppity toward finance capital is close to insanity.
[...]
Wow, take that you frogs [...] and remember that whatever foolish things you want, like jobs, medical care or a roof over your head, it’s the markets that have the last word.
Je hoorde het ook al in NL, over de gevaren van het overschrijden van de drieprocentsnorm: wacht U voor de financiële markten!
Weet U het nog: sinds wanneer is het ook weer dat managers van banken bepalen hoe een land bestuurd moet worden?
Monday, April 30, 2012
een licht belastend gevoel
caro Smeets, *)
Ik voorantwoordde: een beetje provocatief en wellicht moet ik aan het woord impertinent denken.
Ik zei al dat ik wel weet dat ik niet mag oordelen over de motieven van de zelfmoordenaar, dat ik eigenlijk "niet mag zeggen" dat ik niet geloof in een economisch motief. En nu geeft U mij er ook nog een standje voor, waar ik niet omheen kan. Beetje provocerend.
Ik moet U herinneren aan een argument dat U in onze NRC-discussies met PVV'ers en ander mallotig ongenoegen opwierp: de wolf onder het bed. U verweet die mensen dat ze niet met hun werkelijke motieven voor socialistenhaat en moslimangst naar buiten kwamen. Kijk maar onder het bed, die wolf is er echt niet sprak U ze streng toe.
Wel, deze Griek, onze zelfmoordenaar, was van een klasse dat, als die in de vuilnisbak moest gaan graaien, iedereen in de vuilnisbak moet graaien. Dus die was bang voor Uw beroemde/beruchte wolf onder het bed.
Trouwens, als die klasse moet gaan graaien dan zijn er überhaupt geen vuilnisbakken meer waar iets graaibaars in zit - dan zou hij niet eens aan het graaien toekomen.
Ik bedoel maar: noch het economisch motief, noch het schaamtemotief van de uitzondering een looser te zijn, bestaat.
Volgens mij mag je dan zeggen dat de man misschien wel goed over die kogel in zijn kop heeft nagedacht, maar zijn beweegredenen niet op een rijtje heeft gehad (hoeft van mij nu ook niet meer).
Ooh, die vraag van U naar mijn schaamte - poeh: zal ik het impertinentie noemen of zal ik ... Nou ja, laat ik maar proberen te antwoorden.
Volgens mij zijn er drie soorten schaamte (ik doe nu even net als Augustinus die zeven (7!) verschillende leugens kende - maar in al diens wijsheid was hij natuurlijk veel verder gekomen dan drie).
• je hebt iets eenvoudigs misdaan - geen doodzonde, er zijn geen ongelukken gebeurd - wat je wilt verbergen; en dan komt het uit en het blijkt dat je de waarheid verborgen hebt gehouden, zo niet gejokt hebt. En even komt het schaamrood je op de kaken.
• je hebt iets smerigs gedaan, een misdaad waarmee je mensen in het ongeluk hebt gestort, en, verborgen of niet, je kunt niet meer vluchten voor de vele en willekeurige momenten waarop het schuldgevoel je bespringt. Heeft ook niets met schaamrood te maken. Het is een kleed geworden dat je niet meer af kunt leggen.
• de schaamte van de zgn. zondeval, de schaamte van Adam en Eva. Je ligt lekker aan het naaktstrand, je vrouw heeft appeltjes voor de dorst meegenomen, maar jij zegt: nee lieverd, nu even niet, straks, als we onze kleren weer aan hebben. Misplaatste schaamte want gevoed door misplaatst moralisme. Hiermee verwant acht ik de plaatsvervangende schaamte: je schaamt je omdat een ander iets heeft gedaan of nagelaten, wat in jouw ogen, vanuit jouw moralisme, niet past.
Als ik uitroep: waarom schaamde ik mij? dan ben ik uit de aard van de zaak bezig met deze laatste vorm van schaamte.
Mijn taartschaamte kan ik zonder nadenken een plaats geven: Dat is de plaatsvervangende schaamte. Ik vind dat in een samenleving als de onze geen mensen in vuilnisbakken horen te graaien. Maar het gebeurt.
Daar kan ik niks aan doen: ik heb niks tegen bijstand, en vind het niet erg dat de belasting die ik betaal daardoor hoger is. Wie z'n schuld het wel is, weet ik niet precies, maar ik kan ze met m'n neus aanwijzen.
De samenleving viert Kerst, ik zet een stukje resttaart neer voor een dakloze die geen Kerst heeft, en ik voel mij schuldig. Ik wil hem niet onder ogen komen.
Mijn uienbeltschaamte was iets lastiger op te sporen. Wat is er tegen om op een uienbelt weggegooide uien te rapen als ze nog eetbaar zijn. Die commissionair zou zich moeten schamen. Dus toch plaatsvervangend?
Maar het zou me een lief ding waard zijn geweest als ik er zeker van had kunnen zijn dat zijn zoon, mijn vriendje, zijn huiswerk zat te maken op het moment dat ik daar liep te graaien in de rotzooi van zijn vader. Nee, het vermoeden dat mijn schoolkameraad het wel eens te weten zou kunnen komen - U kent dat wel, een dorp - ik moest er niet aan denken.
We reden op de fiets, op weg van school naar huis, met alle schoolgaande kinderen en zagen een vrouw gebukt over een land gaan waar een dag eerder de aardappelen waren gerooid. Het was de moeder van één van de schooljongens, die naar een maaltje aardappelen zocht op het land van een boer, in de motregen. Armoedzaaister! Die jongen is daar een paar dagen mee gepest.
Dat is het: dat mijn zuster mij naar die uienbelt stuurde, terwijl onze schuur vol eetbare landbouwproducten lag, afkomstig uit de (zeer grote) volkstuin van mijn vader, dat was toch eigenlijk beschamend. En zij was natuurlijk degene die zich moest schamen: dat ze dat een klein kind aandeed, te moeten zoeken op de uienbelt van de vader van een schoolkameraad. Bah ... en toen ging ik me ook nog schamen! Is het niet verschrikkelijk, Smeets?
Er staat een mooi verhaal in De Engel van Amsterdam van Geert Mak. Voor een reportage trekt hij een tijdje op met een zwerver. Terwijl ze op een bankje zitten zien ze een andere zwerver in een afvalbak iets eetbaars zoeken. Zegt Mak z’n zwerver: moet je kijken die stumper, die moet nu al uit vuilnisbakken eten.
U ziet, waardeoordelen vind je op de vreemdste plaatsen.
Ik heb wel al heel lang een praktisch argument voor dit soort dingen.
Eigenlijk moet je natuurlijk al je bezittingen weggeven totdat je even arm bent - of je even rijk en gelukkig voelt - als die arme vuilnisbakkengraaier. Maar dan heb je een probleem. Want als je dat bij één zwerver doet, moet je het natuurlijk bij alle zwervers doen. En dat kan ik niet betalen. Maar als ik het maar bij een of twee doe, dan zit ik behoorlijk fout. Stel, ik ontmoet een arme Jood, en ik geef hem wat. En even later ontmoet ik een nog armere zwarte man, en ik heb niks meer om te geven - dan ben ik toch mooi aan het discrimineren. En ik moet al helemaal niet aan het omgekeerde denken: eerst die zwarte en dan die Jood - dan zou ik me ook nog antisemiet moeten voelen.
Dus hou ik mijn centen maar in mijn eigen zak.
tanti saluti, Leonardo
*) Deze post is een mogelijk antwoord op een comment van G.J. Smeets onder zware belastingen.
Ik voorantwoordde: een beetje provocatief en wellicht moet ik aan het woord impertinent denken.
Ik zei al dat ik wel weet dat ik niet mag oordelen over de motieven van de zelfmoordenaar, dat ik eigenlijk "niet mag zeggen" dat ik niet geloof in een economisch motief. En nu geeft U mij er ook nog een standje voor, waar ik niet omheen kan. Beetje provocerend.
Ik moet U herinneren aan een argument dat U in onze NRC-discussies met PVV'ers en ander mallotig ongenoegen opwierp: de wolf onder het bed. U verweet die mensen dat ze niet met hun werkelijke motieven voor socialistenhaat en moslimangst naar buiten kwamen. Kijk maar onder het bed, die wolf is er echt niet sprak U ze streng toe.
Wel, deze Griek, onze zelfmoordenaar, was van een klasse dat, als die in de vuilnisbak moest gaan graaien, iedereen in de vuilnisbak moet graaien. Dus die was bang voor Uw beroemde/beruchte wolf onder het bed.
Trouwens, als die klasse moet gaan graaien dan zijn er überhaupt geen vuilnisbakken meer waar iets graaibaars in zit - dan zou hij niet eens aan het graaien toekomen.
Ik bedoel maar: noch het economisch motief, noch het schaamtemotief van de uitzondering een looser te zijn, bestaat.
Volgens mij mag je dan zeggen dat de man misschien wel goed over die kogel in zijn kop heeft nagedacht, maar zijn beweegredenen niet op een rijtje heeft gehad (hoeft van mij nu ook niet meer).
Ooh, die vraag van U naar mijn schaamte - poeh: zal ik het impertinentie noemen of zal ik ... Nou ja, laat ik maar proberen te antwoorden.
Volgens mij zijn er drie soorten schaamte (ik doe nu even net als Augustinus die zeven (7!) verschillende leugens kende - maar in al diens wijsheid was hij natuurlijk veel verder gekomen dan drie).
• je hebt iets eenvoudigs misdaan - geen doodzonde, er zijn geen ongelukken gebeurd - wat je wilt verbergen; en dan komt het uit en het blijkt dat je de waarheid verborgen hebt gehouden, zo niet gejokt hebt. En even komt het schaamrood je op de kaken.
• je hebt iets smerigs gedaan, een misdaad waarmee je mensen in het ongeluk hebt gestort, en, verborgen of niet, je kunt niet meer vluchten voor de vele en willekeurige momenten waarop het schuldgevoel je bespringt. Heeft ook niets met schaamrood te maken. Het is een kleed geworden dat je niet meer af kunt leggen.
• de schaamte van de zgn. zondeval, de schaamte van Adam en Eva. Je ligt lekker aan het naaktstrand, je vrouw heeft appeltjes voor de dorst meegenomen, maar jij zegt: nee lieverd, nu even niet, straks, als we onze kleren weer aan hebben. Misplaatste schaamte want gevoed door misplaatst moralisme. Hiermee verwant acht ik de plaatsvervangende schaamte: je schaamt je omdat een ander iets heeft gedaan of nagelaten, wat in jouw ogen, vanuit jouw moralisme, niet past.
Als ik uitroep: waarom schaamde ik mij? dan ben ik uit de aard van de zaak bezig met deze laatste vorm van schaamte.
Mijn taartschaamte kan ik zonder nadenken een plaats geven: Dat is de plaatsvervangende schaamte. Ik vind dat in een samenleving als de onze geen mensen in vuilnisbakken horen te graaien. Maar het gebeurt.
Daar kan ik niks aan doen: ik heb niks tegen bijstand, en vind het niet erg dat de belasting die ik betaal daardoor hoger is. Wie z'n schuld het wel is, weet ik niet precies, maar ik kan ze met m'n neus aanwijzen.
De samenleving viert Kerst, ik zet een stukje resttaart neer voor een dakloze die geen Kerst heeft, en ik voel mij schuldig. Ik wil hem niet onder ogen komen.
Mijn uienbeltschaamte was iets lastiger op te sporen. Wat is er tegen om op een uienbelt weggegooide uien te rapen als ze nog eetbaar zijn. Die commissionair zou zich moeten schamen. Dus toch plaatsvervangend?
Maar het zou me een lief ding waard zijn geweest als ik er zeker van had kunnen zijn dat zijn zoon, mijn vriendje, zijn huiswerk zat te maken op het moment dat ik daar liep te graaien in de rotzooi van zijn vader. Nee, het vermoeden dat mijn schoolkameraad het wel eens te weten zou kunnen komen - U kent dat wel, een dorp - ik moest er niet aan denken.
We reden op de fiets, op weg van school naar huis, met alle schoolgaande kinderen en zagen een vrouw gebukt over een land gaan waar een dag eerder de aardappelen waren gerooid. Het was de moeder van één van de schooljongens, die naar een maaltje aardappelen zocht op het land van een boer, in de motregen. Armoedzaaister! Die jongen is daar een paar dagen mee gepest.
Dat is het: dat mijn zuster mij naar die uienbelt stuurde, terwijl onze schuur vol eetbare landbouwproducten lag, afkomstig uit de (zeer grote) volkstuin van mijn vader, dat was toch eigenlijk beschamend. En zij was natuurlijk degene die zich moest schamen: dat ze dat een klein kind aandeed, te moeten zoeken op de uienbelt van de vader van een schoolkameraad. Bah ... en toen ging ik me ook nog schamen! Is het niet verschrikkelijk, Smeets?
Er staat een mooi verhaal in De Engel van Amsterdam van Geert Mak. Voor een reportage trekt hij een tijdje op met een zwerver. Terwijl ze op een bankje zitten zien ze een andere zwerver in een afvalbak iets eetbaars zoeken. Zegt Mak z’n zwerver: moet je kijken die stumper, die moet nu al uit vuilnisbakken eten.
U ziet, waardeoordelen vind je op de vreemdste plaatsen.
Ik heb wel al heel lang een praktisch argument voor dit soort dingen.
Eigenlijk moet je natuurlijk al je bezittingen weggeven totdat je even arm bent - of je even rijk en gelukkig voelt - als die arme vuilnisbakkengraaier. Maar dan heb je een probleem. Want als je dat bij één zwerver doet, moet je het natuurlijk bij alle zwervers doen. En dat kan ik niet betalen. Maar als ik het maar bij een of twee doe, dan zit ik behoorlijk fout. Stel, ik ontmoet een arme Jood, en ik geef hem wat. En even later ontmoet ik een nog armere zwarte man, en ik heb niks meer om te geven - dan ben ik toch mooi aan het discrimineren. En ik moet al helemaal niet aan het omgekeerde denken: eerst die zwarte en dan die Jood - dan zou ik me ook nog antisemiet moeten voelen.
Dus hou ik mijn centen maar in mijn eigen zak.
tanti saluti, Leonardo
*) Deze post is een mogelijk antwoord op een comment van G.J. Smeets onder zware belastingen.
Friday, April 27, 2012
twee lesjes voor Jolanda Sap
Jolanda Sap heeft haar tweede Kunduz-moment gehad. De hetmaggeenonsjemeerzijn-problematiek van de drieprocenters in NL komt qua vermoeiend ongenoegen uiteraard niet in de buurt van het leed van het Afghaanse volk, maar zo gaat nu eenmaal de slagveldbeeldspraak van onze volksvertegenwoordigers en derzelver verslaggevers.
En Jolanda is wéér te hulp gesprongen.
Jolanda Sap is politica, dus ze zal wel nagedacht hebben over de politieke munt. Maar ik kan haar niet volgen. Pechtold begrijp ik: die wil stemmen wegplukken bij VVD en PvdA, en daar haalt hij zijn hele retorische vermogen voor uit de kast. Slob begrijp ik ook: die is van het zwaard van de overheid, en van hier arm en dan hierna, aan gindse zijde, het hemelse geluk dat niet op kan.
Maar Jolanda Sap. Eerst voor die zogenaamd humane politiemissie, waarmee ze bondgenoot wordt van hen die een land kapot maken om hun eigen belangen veilig te stellen. En nu een rechtse regering overeind helpen die geen weet van sociaal beleid heeft - waarmee ze zich met haar verantwoordelijkheidsgevoel in dezelfde ruimte terugtrekt als het CDA met diens verantwoordelijkheidsgevoel: met de mond je sociale intenties belijden, met daadwerkelijk beleid de rijken helpen rijker te worden en de armen laten bloeden.
In dit geval gaat het over ons verantwoordelijkheidsgevoel tegenover onze kleinkinderen, althans, daar hebben politici de mond vol van. Ik heb hieronder (de Vaderland retoriek ...) al aangegeven dat wij iets prachtigs nalaten aan onze kleinkinderen: het welvaartsideaal naar het beeld van de VVD - een land zonder files op de snelwegen.
Wel, daar is de VVD ook voor: hardvochtig bankiersbeleid en een prachtige infrastructuur waar big business munt uit kan slaan. Leuke dingen voor de rijkere mens. En als dat geld kost dan moet daar wel voor betaald worden, het gaat ten slotte om het vaderland.
Ik dacht dat Groen Links er was voor sociaal beleid. Zeg maar: de onderkant die zich ook in dat Vaderland moet herkennen. Welnu, hier twee lesjes voor Jolanda.
1) Wat gaat de toekomst brengen voor onze kleinkinderen?
Er is geen objectieve maatstaf om te bepalen hoe hoog de staatsschuld kan zijn voordat we in problemen komen. Maar één procentje boven de boekhoudersnorm is nog lang geen reëel probleem.
Het is waar, zolang die staatsschuld niet is afbetaald wordt daar rente over betaald. Onze kleinkinderen moeten dus rente betalen. Dat is geen verdwijnend geld, of oud geld, dat is geld dat bij iemand terecht komt. Oftewel, het bepaalt de welvaartsverdeling onder de komende generatie rentebetalers en schuldaflossers, c.q. de ontvangers daarvan. (Ik weet wel, er zijn ook buitenlandse ontvangers; maar het is een globaliserende economie, en andere landen hebben ook schulden bij ons.)
Als dus Jolanda Sap zou zorgen voor sociaal beleid waardoor de welvaartsverdeling en de inkomensverdeling weer een, wat bij haar heet rechtvaardig karakter krijgt - laten we zeggen: de scheefgroei van de laatste decennia richting de rijken wordt weer teruggedraaid - dan is er niets aan de hand voor onze kleinkinderen. Zij die teveel centen hebben c.q. ontvangen, merken dat in hun belastingaanslag, en zij die zwaar zitten worden door diverse overheidsmaatregelen - werkgelegenheid of rechtstreekse bijstand - gesteund.
2) Wat brengen wij naar de toekomst?
De overheid zou nu voor werkgelegenheid kunnen zorgen. Dat betekent opdrachten geven, of zorgen dat anderen opdrachten kunnen geven doordat ze daar geld voor beschikbaar stelt, zeg maar geld uitgeven of minder ontvangen. Daarmee kom je boven de 3%. Maar we weten ook dat werklozen, vooral de langdurig werklozen, in een verdomhoekje zitten waar hun kinderen niet zo makkelijk uitkomen. Ergo, je bent dus niet met hun kinderen/kleinkinderen bezig als je nu geen sociaal beleid voert.
Ik weet niet of Jolanda Sap dit ooit te lezen krijgt. Maar ik werd ooit uitgefoeterd vanuit de omgeving van Jolanda Sap toen ik het congres van Groen Links opriep haar de niertjes te proeven n.a.v. haar eerste Kunduz moment (zie de comments bij ... proef haar niertjes hieronder).
Het gaat nu niet meer om de niertjes proeven. We weten ongeveer wel hoe Jolanda Sap in elkaar steekt. En ik heb het nu wel gehad met onze Jolanda en haar groene linksigheid. Maar zij die uit de omgeving van Jolanda Sap komen en dit lezen bewijzen haar wellicht een grote dienst door haar op deze lesjes te wijzen.
Het mes snijdt aan twee kanten. Sociaal beleid nu is een garantie voor nu én straks als onze kleinkinderen groot worden.
En Jolanda is wéér te hulp gesprongen.
Jolanda Sap is politica, dus ze zal wel nagedacht hebben over de politieke munt. Maar ik kan haar niet volgen. Pechtold begrijp ik: die wil stemmen wegplukken bij VVD en PvdA, en daar haalt hij zijn hele retorische vermogen voor uit de kast. Slob begrijp ik ook: die is van het zwaard van de overheid, en van hier arm en dan hierna, aan gindse zijde, het hemelse geluk dat niet op kan.
Maar Jolanda Sap. Eerst voor die zogenaamd humane politiemissie, waarmee ze bondgenoot wordt van hen die een land kapot maken om hun eigen belangen veilig te stellen. En nu een rechtse regering overeind helpen die geen weet van sociaal beleid heeft - waarmee ze zich met haar verantwoordelijkheidsgevoel in dezelfde ruimte terugtrekt als het CDA met diens verantwoordelijkheidsgevoel: met de mond je sociale intenties belijden, met daadwerkelijk beleid de rijken helpen rijker te worden en de armen laten bloeden.
In dit geval gaat het over ons verantwoordelijkheidsgevoel tegenover onze kleinkinderen, althans, daar hebben politici de mond vol van. Ik heb hieronder (de Vaderland retoriek ...) al aangegeven dat wij iets prachtigs nalaten aan onze kleinkinderen: het welvaartsideaal naar het beeld van de VVD - een land zonder files op de snelwegen.
Wel, daar is de VVD ook voor: hardvochtig bankiersbeleid en een prachtige infrastructuur waar big business munt uit kan slaan. Leuke dingen voor de rijkere mens. En als dat geld kost dan moet daar wel voor betaald worden, het gaat ten slotte om het vaderland.
Ik dacht dat Groen Links er was voor sociaal beleid. Zeg maar: de onderkant die zich ook in dat Vaderland moet herkennen. Welnu, hier twee lesjes voor Jolanda.
1) Wat gaat de toekomst brengen voor onze kleinkinderen?
Er is geen objectieve maatstaf om te bepalen hoe hoog de staatsschuld kan zijn voordat we in problemen komen. Maar één procentje boven de boekhoudersnorm is nog lang geen reëel probleem.
Het is waar, zolang die staatsschuld niet is afbetaald wordt daar rente over betaald. Onze kleinkinderen moeten dus rente betalen. Dat is geen verdwijnend geld, of oud geld, dat is geld dat bij iemand terecht komt. Oftewel, het bepaalt de welvaartsverdeling onder de komende generatie rentebetalers en schuldaflossers, c.q. de ontvangers daarvan. (Ik weet wel, er zijn ook buitenlandse ontvangers; maar het is een globaliserende economie, en andere landen hebben ook schulden bij ons.)
Als dus Jolanda Sap zou zorgen voor sociaal beleid waardoor de welvaartsverdeling en de inkomensverdeling weer een, wat bij haar heet rechtvaardig karakter krijgt - laten we zeggen: de scheefgroei van de laatste decennia richting de rijken wordt weer teruggedraaid - dan is er niets aan de hand voor onze kleinkinderen. Zij die teveel centen hebben c.q. ontvangen, merken dat in hun belastingaanslag, en zij die zwaar zitten worden door diverse overheidsmaatregelen - werkgelegenheid of rechtstreekse bijstand - gesteund.
2) Wat brengen wij naar de toekomst?
De overheid zou nu voor werkgelegenheid kunnen zorgen. Dat betekent opdrachten geven, of zorgen dat anderen opdrachten kunnen geven doordat ze daar geld voor beschikbaar stelt, zeg maar geld uitgeven of minder ontvangen. Daarmee kom je boven de 3%. Maar we weten ook dat werklozen, vooral de langdurig werklozen, in een verdomhoekje zitten waar hun kinderen niet zo makkelijk uitkomen. Ergo, je bent dus niet met hun kinderen/kleinkinderen bezig als je nu geen sociaal beleid voert.
Ik weet niet of Jolanda Sap dit ooit te lezen krijgt. Maar ik werd ooit uitgefoeterd vanuit de omgeving van Jolanda Sap toen ik het congres van Groen Links opriep haar de niertjes te proeven n.a.v. haar eerste Kunduz moment (zie de comments bij ... proef haar niertjes hieronder).
Het gaat nu niet meer om de niertjes proeven. We weten ongeveer wel hoe Jolanda Sap in elkaar steekt. En ik heb het nu wel gehad met onze Jolanda en haar groene linksigheid. Maar zij die uit de omgeving van Jolanda Sap komen en dit lezen bewijzen haar wellicht een grote dienst door haar op deze lesjes te wijzen.
Het mes snijdt aan twee kanten. Sociaal beleid nu is een garantie voor nu én straks als onze kleinkinderen groot worden.
Thursday, April 26, 2012
de Vaderland retoriek, onze kleinkinderen en andere bullshit
Het Vaderland moet gered worden.
Onze kleinkinderen verzuipen.
Zie hier de essentie van de argumentatie die langskomt als er in onze Tweede Kamer "gedebatteerd" wordt over de toestand van 's lands financiën. Is dat hun eerste zorg: het Vaderland? Wel, heel zakelijk gesproken zijn ze natuurlijk met Europa bezig. Of misschien met het Duitsland van Angela Merkel. Of met het Frankrijk waarvan Sarkozy hoopt dat het het Frankrijk van Sarkozy blijft.
Maar bezig met hét Vaderland? Nee!
Ik heb mij al meerdere malen blij betoond met de bijdrage die de Amerikaanse filosoof Harry Frankfurt aan het politieke debat heeft geleverd: hij heeft de term bullshit gemunt voor die onnavolgbare woordenbrij die de politici nodig hebben om te verhullen dat ze niet samen met hun kiezersvolk op de ingeslagen weg voortgaan, maar dat ze aan het handje van werkelijke machthebbers lopen: de rijken, de grote managers, de uitdelers van Aatjes - Moody heeft gegeven, Moody heeft genomen, de naam van Moody zij geprezen . En aan het handje van hen wier keizer geen kleren heeft: de drieprocenters.
Misschien dat Rutte met zijn vaderland bezig is. Samson is ongetwijfeld met zijn Vaderland bezig. Laat ze tien minuten met elkaar in debat gaan, en U en ik weten niet meer wat Vaderland nou precies inhoudt.
Weten Rutte en Samson waar ze mee bezig zijn?
Ik vrees van niet. Van Samson weet ik het inmiddels zeker.
Van Haersma Buma zei: dank U wel meneer Wilders, dank U wel meneer Samson, dank U wel meneer Roemer, tijdens zijn analyse na de klapband in het Catshuis. Bij de laatste woorden reeds zag je Samson opstaan, zijn colbertje dichtknopend over de opgezette borst a la Robben. Je zag de bal voor open doel liggen.
"Was ik er misschien bij Sybrand? Mocht ik meespelen van Mark?"
Niks van dat al: één of ander flauw vraagje over ... ik ben het alweer vergeten.
Er is Kunduz-beraad geweest. Eén van de kenmerken van de politieke bullshit: vergelijkingen met wat er op het slagveld gebeurt, op die momenten dat de werkelijkheid iets weerbarstiger blijkt te zijn, als de dames en heren politici helemaal confuus zijn van de abominabele toestand waarin het Vaderland nu weer verkeert.
Er is sprake van een ernstige situatie.
De situatie is zorgwekkend.
Vandaar dat Jolanda Sap opnieuw haar Kunduzmoment mag beleven. Maar ook van haar mag ik niet vernemen hoe die situatie er uit ziet, wat daar precies beangstigend aan is. Wel dat drie procent de oplossing is.
Weet Jolanda Sap wat die drie procent inhoudt?
Ik weet niet of het haar zaak is dat te weten. Ze heeft een financieel specialist tot haar beschikking. Haar business is politiek leiding geven.
Maar één ding weet ik zeker: zet haar aan tafel met twee economen die ieder een verschillende opvatting hebben, en al na één minuut weet zij niet meer waarover het gaat.
Dat is niet erg, maar wat wij moeten beseffen is dit: zij is met een geloof bezig.
En of dat geloof een goede basis is voor politieke wijsheid: ik heb er een hard hoofd in.
Kunnen ze beter weten, die lui van die zorgen over het Vaderland? Ze zouden er in ieder geval genuanceerd mee om moeten kunnen gaan. Er zijn genoeg economen, economen van naam en faam, die Europa waarschuwen dat het op een heilloze weg is. Wie er gelijk heeft of niet is één. Maar een politicus zou moeten weten dat hier het speelveld ligt voor politieke besluitvorming. En een linkse politicus zou evengoed moeten weten dat dat speelveld zowel van zeg maar de boel bij mekaar houen is, evengoed als dat blok beton van de VVD denkt dat het speelveld geheel toebehoort aan het materialistische denken.
Iedereen die een beetje zijn literatuur bijhoudt weet dat lobbygroepen in Amerika inmiddels veel verstandiger bezig zijn dan met het najagen van hun directe doel. Nee, er wordt tegenwoordig veel meer gewerkt aan Manufacturing Common Sense of, zoals Susan George er in HIJACKING AMERICA aan toevoegt: Cultural Hegemony for Beginners. Dat boekje zou op het nachtkastje in hun Haagse appartementen moeten liggen. Het zijn precies die rijken, die grote managers, die uitdelers van Aatjes die het de dames en heren politici al meer dan een decennium influisteren: het is genoeg geweest voor de gewone burger, nu zijn wij weer voor een hele tijd aan de beurt.
En dat is geen bullshit!
En onze kleinkinderen dan? Wat als die verzuipen? Kijk om je heen in Griekenland. Kijk om je heen in Italië. Kijk om je heen Nederland. Zie hoe we onze kinderen al verwend hebben met het liberale beeld van een welvarend land: ze hoeven al bijna niet meer in de file te staan. Ze pakken een trein en zijn in drie uur in Parijs. Voor mij is dat niet het echte criterium. Maar ik kan ook genoeg minder materiele zaken opnoemen waar mijn kinderen al mee mochten beginnen, terwijl ik daarvan in de wieg alleen maar heb mogen dromen. En toen ik belasting begon te betalen zat daar ook een flinke rentepost bij van mijn voorvaderen.
Is dat echt heel erg als je zoveel meekrijgt?
Onze kleinkinderen verzuipen.
Zie hier de essentie van de argumentatie die langskomt als er in onze Tweede Kamer "gedebatteerd" wordt over de toestand van 's lands financiën. Is dat hun eerste zorg: het Vaderland? Wel, heel zakelijk gesproken zijn ze natuurlijk met Europa bezig. Of misschien met het Duitsland van Angela Merkel. Of met het Frankrijk waarvan Sarkozy hoopt dat het het Frankrijk van Sarkozy blijft.
Maar bezig met hét Vaderland? Nee!
Ik heb mij al meerdere malen blij betoond met de bijdrage die de Amerikaanse filosoof Harry Frankfurt aan het politieke debat heeft geleverd: hij heeft de term bullshit gemunt voor die onnavolgbare woordenbrij die de politici nodig hebben om te verhullen dat ze niet samen met hun kiezersvolk op de ingeslagen weg voortgaan, maar dat ze aan het handje van werkelijke machthebbers lopen: de rijken, de grote managers, de uitdelers van Aatjes - Moody heeft gegeven, Moody heeft genomen, de naam van Moody zij geprezen . En aan het handje van hen wier keizer geen kleren heeft: de drieprocenters.
Misschien dat Rutte met zijn vaderland bezig is. Samson is ongetwijfeld met zijn Vaderland bezig. Laat ze tien minuten met elkaar in debat gaan, en U en ik weten niet meer wat Vaderland nou precies inhoudt.
Weten Rutte en Samson waar ze mee bezig zijn?
Ik vrees van niet. Van Samson weet ik het inmiddels zeker.
Van Haersma Buma zei: dank U wel meneer Wilders, dank U wel meneer Samson, dank U wel meneer Roemer, tijdens zijn analyse na de klapband in het Catshuis. Bij de laatste woorden reeds zag je Samson opstaan, zijn colbertje dichtknopend over de opgezette borst a la Robben. Je zag de bal voor open doel liggen.
"Was ik er misschien bij Sybrand? Mocht ik meespelen van Mark?"
Niks van dat al: één of ander flauw vraagje over ... ik ben het alweer vergeten.
Er is Kunduz-beraad geweest. Eén van de kenmerken van de politieke bullshit: vergelijkingen met wat er op het slagveld gebeurt, op die momenten dat de werkelijkheid iets weerbarstiger blijkt te zijn, als de dames en heren politici helemaal confuus zijn van de abominabele toestand waarin het Vaderland nu weer verkeert.
Er is sprake van een ernstige situatie.
De situatie is zorgwekkend.
Vandaar dat Jolanda Sap opnieuw haar Kunduzmoment mag beleven. Maar ook van haar mag ik niet vernemen hoe die situatie er uit ziet, wat daar precies beangstigend aan is. Wel dat drie procent de oplossing is.
Weet Jolanda Sap wat die drie procent inhoudt?
Ik weet niet of het haar zaak is dat te weten. Ze heeft een financieel specialist tot haar beschikking. Haar business is politiek leiding geven.
Maar één ding weet ik zeker: zet haar aan tafel met twee economen die ieder een verschillende opvatting hebben, en al na één minuut weet zij niet meer waarover het gaat.
Dat is niet erg, maar wat wij moeten beseffen is dit: zij is met een geloof bezig.
En of dat geloof een goede basis is voor politieke wijsheid: ik heb er een hard hoofd in.
Kunnen ze beter weten, die lui van die zorgen over het Vaderland? Ze zouden er in ieder geval genuanceerd mee om moeten kunnen gaan. Er zijn genoeg economen, economen van naam en faam, die Europa waarschuwen dat het op een heilloze weg is. Wie er gelijk heeft of niet is één. Maar een politicus zou moeten weten dat hier het speelveld ligt voor politieke besluitvorming. En een linkse politicus zou evengoed moeten weten dat dat speelveld zowel van zeg maar de boel bij mekaar houen is, evengoed als dat blok beton van de VVD denkt dat het speelveld geheel toebehoort aan het materialistische denken.
Iedereen die een beetje zijn literatuur bijhoudt weet dat lobbygroepen in Amerika inmiddels veel verstandiger bezig zijn dan met het najagen van hun directe doel. Nee, er wordt tegenwoordig veel meer gewerkt aan Manufacturing Common Sense of, zoals Susan George er in HIJACKING AMERICA aan toevoegt: Cultural Hegemony for Beginners. Dat boekje zou op het nachtkastje in hun Haagse appartementen moeten liggen. Het zijn precies die rijken, die grote managers, die uitdelers van Aatjes die het de dames en heren politici al meer dan een decennium influisteren: het is genoeg geweest voor de gewone burger, nu zijn wij weer voor een hele tijd aan de beurt.
En dat is geen bullshit!
En onze kleinkinderen dan? Wat als die verzuipen? Kijk om je heen in Griekenland. Kijk om je heen in Italië. Kijk om je heen Nederland. Zie hoe we onze kinderen al verwend hebben met het liberale beeld van een welvarend land: ze hoeven al bijna niet meer in de file te staan. Ze pakken een trein en zijn in drie uur in Parijs. Voor mij is dat niet het echte criterium. Maar ik kan ook genoeg minder materiele zaken opnoemen waar mijn kinderen al mee mochten beginnen, terwijl ik daarvan in de wieg alleen maar heb mogen dromen. En toen ik belasting begon te betalen zat daar ook een flinke rentepost bij van mijn voorvaderen.
Is dat echt heel erg als je zoveel meekrijgt?
Tuesday, April 24, 2012
Zware belastingen
Op de site van Reflections on a Revolution wordt in een post van Jelle Bruinsma the prominent Dutch newspaper NRC gehekeld vanwege haar berichtgeving over de zelfmoord van de Griek Dimitri Christoulas. In een laatste, handgeschreven notitie die bij hem werd gevonden zegt hij drie dingen over zijn daad:
- hij heeft 35 jaar zelf voor zijn pensioen gespaard en dat is hem nu afgenomen door de huidige tekort schietende Griekse regering (die hij vergelijkt met het Tsolakoglou bewind - een Griekse officier die met de Duitse bezetter collaboreerde en daarom premier mocht spelen)
- hij verkiest dit waardige einde boven een leven van graaien in vuilnisbakken
- hij verwacht dat de huidige jeugd er nog aan zal toekomen dat deze regering als verraders opgehangen zal worden, en verwijst daarbij naar de Italiaan Mussolini en zijn bentgenoten
De berichtgeving in NRC luidt:
In een afscheidsbrief liet de 77-jarige man weten dat de financiële problemen in het land de aanleiding waren voor zijn daad.
Ik deel de verontwaardiging van Jelle Bruinsma als hij schrijft: That is a lie, or at the very least a serious distortion of the last words of Christoulas. De financiële problemen in het land waren voor de Griekse regering, als slaafse volgers van IMF en EU, de aanleiding om de spaarcenten van deze man "te stelen". Los van dat bedoelde journalist elders in het artikel een waardeoordeel uitspreekt over de straffe bezuinigingen die nodig zouden zijn - daar zijn de meningen over verdeeld - verdwijnen de werkelijke motieven van de man in zijn verslag.
Slordigheid of "embedded reporting"?
We zullen het nooit weten. Zulke dingen kan je niet vragen aan een krant, zelfs niet aan een kwaliteitskrant die slijpsteen voor de geest wil zijn.
Maar dat gezegd hebbende is niet hetzelfde als Dimitri Christoulas heilig verklaren. Ik heb grote vraagtekens bij zijn actie, en de daaropvolgende golf van verontwaardiging die naar aanleiding hiervan over de machthebbers is uitgestort.
In de eerste plaats doe ik iets wat niet mag: ik wantrouw de motieven van deze man. Ik weet dat je niet mag oordelen over de beweegredenen van een zelfmoordenaar. Ik zal er dus geen commentaar op geven. Ik beperk me tot de opmerking dat ik persoonlijk niet geloof in een economisch motief voor zelfmoord. Zeker niet op een moment dat, zoals de uitdrukking zegt, iedereen een blauwe hoed heeft omdat de hemel naar beneden is komen vallen.
Echter, tweedens, de holle retoriek van de man, die toch voor het nageslacht is bedoeld - die mag wel aan de kaak worden gesteld.
Zijn regering, in de haaienvijver waarin ze zwemmen onder druk gezet door grotere haaien, collaborateurs noemen; zichzelf in het hoofd schieten op een openbaar plein een waardige dood noemen; de jeugd als het ware oproepen om de zittende regeringsfunctionarissen op te hangen - je zou het een burleske vertoning kunnen noemen, ware het niet dat er werkelijk een dode is gevallen.
Als een zelfmoordenaar een briefje achterlaat dat hij het leven binnen zijn gezin niet meer kon verdragen, staan we paraat om het achterblijvende gezin te overtuigen dat zij geen schuld hebben aan zulk een tragedie.
In USA pleegt een jongen van 18 jaar zelfmoord: zijn gay zijn is openbaar geworden. Zijn roommate, die voor die openbaarmaking direct verantwoordelijk is, wordt schuldig bevonden aan allerlei smerige gedragingen: bias intimidation, invasion of privacy, hate crime. Deze roommate, een jongeman van 20 jaar, dreigt 10 jaar gevangenisstraf te krijgen en, omdat hij Indiër is, na zijn straf uitgezet te worden naar India.
Ik heb geen medelijden met de jongen, maar de straf wordt door iedereen, inclusief gay organisaties, als buitenproportioneel beschouwd, omdat zijn puberale gedrag, zeer representatief voor welke laag van de bevolking dan ook, direct gekoppeld wordt aan wat daarop volgde: de zelfmoord van de 18-jarige. De straf van deze jongeman mag vooral gezien worden als een excuus voor de houding van de Amerikaanse samenleving tegenover gays.
In het geval van Dimitri Christoulas worden de leden van de Griekse regering veroordeeld voor hun schuld aan diens zelfmoord. Maar ook hier geldt: als mensen in vuilnisbakken moeten zoeken om eten, is dat een maatschappelijk probleem.
Lang geleden, ik woonde in Amsterdam, vierden wij met ons gezin Kerst. Er was taart. Maar we hadden al zoveel gegeten dat het overgrote deel van de taart met de andere etensresten in de vuilnisbak dreigde te verdwijnen. Ik wist een betere oplossing. Laat een paar daklozen ook een leuke Kerst hebben, sprak ik. En ik nam de doos met taart onder de arm en plaatste die op zo'n groene bak waarin mensen het onhandige vuil -lege patatzakjes, maar ook plastic zakjes met hondedrollen - kunnen deponeren.
Is dat menslievend? Vast. Maar ik had ook een thermosfles met koffie mee kunnen nemen, of een jonge van Clarijn, en een dakloze kunnen opzoeken om voor enkele minuten een "gezellige Kerst" te beklinken.
Ik heb dat niet gedaan.
Hoe gênant, dacht ik, om een doosje met resttaart aan een dakloze te geven en dan zoiets zeggen als nou, fijne Kerstavond hoor.
Waarom schaamde ik mij?
Veel langer geleden, toen ik een kleine jongen was en nog op een dorp woonde, werd ik door mijn opvoeders op pad gestuurd: ik moest eetbare uien zoeken op de afvalhoop van een commissionair in landbouwproducten. Deze commissionair was tevens de vader van mijn schoolkameraad.
Ik deed wat mij was opgedragen.
Maar ik schaamde me rot.
Vreemde zaak. Volwassenen vroegen mij voedsel te verzamelen. De pot die op tafel kwam leverde een smakelijke hap.
Niemand die zich schaamde om waar het eten vandaan kwam.
Waarom schaamde ik mij?
- hij heeft 35 jaar zelf voor zijn pensioen gespaard en dat is hem nu afgenomen door de huidige tekort schietende Griekse regering (die hij vergelijkt met het Tsolakoglou bewind - een Griekse officier die met de Duitse bezetter collaboreerde en daarom premier mocht spelen)
- hij verkiest dit waardige einde boven een leven van graaien in vuilnisbakken
- hij verwacht dat de huidige jeugd er nog aan zal toekomen dat deze regering als verraders opgehangen zal worden, en verwijst daarbij naar de Italiaan Mussolini en zijn bentgenoten
De berichtgeving in NRC luidt:
In een afscheidsbrief liet de 77-jarige man weten dat de financiële problemen in het land de aanleiding waren voor zijn daad.
Ik deel de verontwaardiging van Jelle Bruinsma als hij schrijft: That is a lie, or at the very least a serious distortion of the last words of Christoulas. De financiële problemen in het land waren voor de Griekse regering, als slaafse volgers van IMF en EU, de aanleiding om de spaarcenten van deze man "te stelen". Los van dat bedoelde journalist elders in het artikel een waardeoordeel uitspreekt over de straffe bezuinigingen die nodig zouden zijn - daar zijn de meningen over verdeeld - verdwijnen de werkelijke motieven van de man in zijn verslag.
Slordigheid of "embedded reporting"?
We zullen het nooit weten. Zulke dingen kan je niet vragen aan een krant, zelfs niet aan een kwaliteitskrant die slijpsteen voor de geest wil zijn.
Maar dat gezegd hebbende is niet hetzelfde als Dimitri Christoulas heilig verklaren. Ik heb grote vraagtekens bij zijn actie, en de daaropvolgende golf van verontwaardiging die naar aanleiding hiervan over de machthebbers is uitgestort.
In de eerste plaats doe ik iets wat niet mag: ik wantrouw de motieven van deze man. Ik weet dat je niet mag oordelen over de beweegredenen van een zelfmoordenaar. Ik zal er dus geen commentaar op geven. Ik beperk me tot de opmerking dat ik persoonlijk niet geloof in een economisch motief voor zelfmoord. Zeker niet op een moment dat, zoals de uitdrukking zegt, iedereen een blauwe hoed heeft omdat de hemel naar beneden is komen vallen.
Echter, tweedens, de holle retoriek van de man, die toch voor het nageslacht is bedoeld - die mag wel aan de kaak worden gesteld.
Zijn regering, in de haaienvijver waarin ze zwemmen onder druk gezet door grotere haaien, collaborateurs noemen; zichzelf in het hoofd schieten op een openbaar plein een waardige dood noemen; de jeugd als het ware oproepen om de zittende regeringsfunctionarissen op te hangen - je zou het een burleske vertoning kunnen noemen, ware het niet dat er werkelijk een dode is gevallen.
Als een zelfmoordenaar een briefje achterlaat dat hij het leven binnen zijn gezin niet meer kon verdragen, staan we paraat om het achterblijvende gezin te overtuigen dat zij geen schuld hebben aan zulk een tragedie.
In USA pleegt een jongen van 18 jaar zelfmoord: zijn gay zijn is openbaar geworden. Zijn roommate, die voor die openbaarmaking direct verantwoordelijk is, wordt schuldig bevonden aan allerlei smerige gedragingen: bias intimidation, invasion of privacy, hate crime. Deze roommate, een jongeman van 20 jaar, dreigt 10 jaar gevangenisstraf te krijgen en, omdat hij Indiër is, na zijn straf uitgezet te worden naar India.
Ik heb geen medelijden met de jongen, maar de straf wordt door iedereen, inclusief gay organisaties, als buitenproportioneel beschouwd, omdat zijn puberale gedrag, zeer representatief voor welke laag van de bevolking dan ook, direct gekoppeld wordt aan wat daarop volgde: de zelfmoord van de 18-jarige. De straf van deze jongeman mag vooral gezien worden als een excuus voor de houding van de Amerikaanse samenleving tegenover gays.
In het geval van Dimitri Christoulas worden de leden van de Griekse regering veroordeeld voor hun schuld aan diens zelfmoord. Maar ook hier geldt: als mensen in vuilnisbakken moeten zoeken om eten, is dat een maatschappelijk probleem.
Lang geleden, ik woonde in Amsterdam, vierden wij met ons gezin Kerst. Er was taart. Maar we hadden al zoveel gegeten dat het overgrote deel van de taart met de andere etensresten in de vuilnisbak dreigde te verdwijnen. Ik wist een betere oplossing. Laat een paar daklozen ook een leuke Kerst hebben, sprak ik. En ik nam de doos met taart onder de arm en plaatste die op zo'n groene bak waarin mensen het onhandige vuil -lege patatzakjes, maar ook plastic zakjes met hondedrollen - kunnen deponeren.
Is dat menslievend? Vast. Maar ik had ook een thermosfles met koffie mee kunnen nemen, of een jonge van Clarijn, en een dakloze kunnen opzoeken om voor enkele minuten een "gezellige Kerst" te beklinken.
Ik heb dat niet gedaan.
Hoe gênant, dacht ik, om een doosje met resttaart aan een dakloze te geven en dan zoiets zeggen als nou, fijne Kerstavond hoor.
Waarom schaamde ik mij?
Veel langer geleden, toen ik een kleine jongen was en nog op een dorp woonde, werd ik door mijn opvoeders op pad gestuurd: ik moest eetbare uien zoeken op de afvalhoop van een commissionair in landbouwproducten. Deze commissionair was tevens de vader van mijn schoolkameraad.
Ik deed wat mij was opgedragen.
Maar ik schaamde me rot.
Vreemde zaak. Volwassenen vroegen mij voedsel te verzamelen. De pot die op tafel kwam leverde een smakelijke hap.
Niemand die zich schaamde om waar het eten vandaan kwam.
Waarom schaamde ik mij?
Monday, April 23, 2012
Geert Brill of Paul Wilders?
Paul Brill schrijft in de Volkskrant (21/04/2012) over de verkiezingen in Frankrijk. Over de voorsprong van Hollande op Sarkozy, die er wel eens voor zou kunnen zorgen dat
Na een lange reeks van electorale nederlagen in Europa zou links weer eens zegevieren, en nog wel in het op één na belangrijkste land van de Europese Unie.
Na ons (?) herinnerd te hebben aan de mooie praatjes van Mitterrand en de desillusies die daarvan het gevolg waren ... je zou ook over de desillusies van het Obama-tijdperk kunnen schrijven, maar dat doet Brill niet omdat hij, geloof ik, wel in Obama gelooft ... die desillusies dus van een presidentieel tijdperk, en nadat hij geconstateerd heeft dat de marges voor nationaal economisch beleid smal zijn, waardoor Hollande's socialistische plannen toch tamelijk uitzinnig zijn zegt hij:
Sommigen zeggen sussend: de soep zal niet zo heet worden gegeten als ze wordt opgediend. Laten we het hopen - maar zou het niet veel beter zijn als de soep minder heet wordt opgediend en verantwoordelijke politici nuchter aangeven wat Frankrijk zich anno 2012 wel en niet kan permitteren? Want een nieuwe, grote desillusie klopt nu al op de deur. Een desillusie die maakt dat het vertrouwen in het democratisch proces nog verder daalt.
Ofwel 1) de linkse Hollande is geen verantwoordelijke politicus.
Ofwel 2) het wantrouwen in de democratie komt voort uit linkse desillusies!
Ik vermoedde het al langer, maar nu weet ik het zeker: onze Paul is in den Geert.*)
*) Met dank aan Ko "de Post" - postbode te Colijnsplaat - die bij het bijbellezen de klanken van de "g" en de "h" nog wel eens verwisselde en dan sprak van Hod den Geer.
Na een lange reeks van electorale nederlagen in Europa zou links weer eens zegevieren, en nog wel in het op één na belangrijkste land van de Europese Unie.
Na ons (?) herinnerd te hebben aan de mooie praatjes van Mitterrand en de desillusies die daarvan het gevolg waren ... je zou ook over de desillusies van het Obama-tijdperk kunnen schrijven, maar dat doet Brill niet omdat hij, geloof ik, wel in Obama gelooft ... die desillusies dus van een presidentieel tijdperk, en nadat hij geconstateerd heeft dat de marges voor nationaal economisch beleid smal zijn, waardoor Hollande's socialistische plannen toch tamelijk uitzinnig zijn zegt hij:
Sommigen zeggen sussend: de soep zal niet zo heet worden gegeten als ze wordt opgediend. Laten we het hopen - maar zou het niet veel beter zijn als de soep minder heet wordt opgediend en verantwoordelijke politici nuchter aangeven wat Frankrijk zich anno 2012 wel en niet kan permitteren? Want een nieuwe, grote desillusie klopt nu al op de deur. Een desillusie die maakt dat het vertrouwen in het democratisch proces nog verder daalt.
Ofwel 1) de linkse Hollande is geen verantwoordelijke politicus.
Ofwel 2) het wantrouwen in de democratie komt voort uit linkse desillusies!
Ik vermoedde het al langer, maar nu weet ik het zeker: onze Paul is in den Geert.*)
*) Met dank aan Ko "de Post" - postbode te Colijnsplaat - die bij het bijbellezen de klanken van de "g" en de "h" nog wel eens verwisselde en dan sprak van Hod den Geer.
Subscribe to:
Posts (Atom)