Vooral de Democratische kiezers hebben het moede hoofd in de schoot gelegd.
In een artikel in Trouw wordt beschreven hoe deze mensen zich lamgeslagen voelen. Ze zijn apathisch geworden en bezig met rouwverwerking. En, waar de Amerikaanse media zich nogal focusten op het disengagement van zwarte vrouwen, concludeert de New York Times: … disengagement [of the liberals] appears to be a more widespread phenomenon, one not confined to Black women. De schrijver van deze op-ed raadt de lezers zelfs aan, als kop nog wel: Temporarily Disconnected From Politics? Feel No Guilt About It.
Je zou kunnen zeggen dat de Democraten een veertigjarige tocht door de woestijn voorzien.
Nu is een kenmerkend aspect van (democratische) verkiezingen dat er een winnaar is (of meerdere) en dat er een verliezer is (of verliezers). Dat is iets om te respecteren, zeker als verliezer. Dat is wat Trump ook kwalijk werd genomen in 2020 door diezelfde Democratische kiezers: dat hij zijn verlies niet kon accepteren.
Wel, dat is precies wat de Democraten nu tot uitdrukking brengen: ze hebben niet verloren, nee, het presidentschap is hen door boze, niet te stuiten machten ontnomen.
En de daarop volgende apathie van de Democratic leadership, de Pelosi’s, de Obama’s de Clintons, maar ook de congresscritters, zoals Schumer en Jeffries, of Raskin (die van de January 6th Committee) is overduidelijk. Ze reageren ook niet eens meer op kwestieuze handelingen als het door de knieën gaan van Disney/ABC voor een klacht van Trump vanwege defamation, of de aankondiging dat het House (Republikeinse meerderheid) op groot wild gaat jagen: Liz Cheney – dat vanwege haar prominente rol in het January 6th Committee.
als het om de “verloedering” van de Grand Old Party gaat
Eens even in de spiegel kijken Nancy, is dat misschien een idee?
No comments:
Post a Comment