Alea iacta est

De President of the United States of America heeft zojuist besloten, in overleg met de machthebber in El Salvador, dat een man die ten onrechte gedeporteerd is naar de hel in El Salvador, niet teruggehaald wordt naar de VS, waar hij een vluchtelingenstatus had, en dat hij daartoe een zeer duidelijke, explicite opdracht van het hoogste rechtvollege van de VS, the Supreme Court, naast zich heeft neer gelegd.

Voor mij was het al eerder duidelijk dat Amerika aan het afglijden was naar een dictatuur, maar voor mij was het eigenlijk geen afglijden meer. En er zijn genoeg voorbeelden van besluiten en daden die regelrecht indruisen, of in ieder geval aanschuren tegen de bestaansgronden van een democratisch bestuur.
Je hoeft geen revolutie te beginnen om een ander regiem te vestigen, zeker niet bij zo’n mak volkje als de Amerikanen, die hun geschiedenis lang de mond vol hadden over de top democratie die USA zou zijn, maar die ze met regelmaat met de voeten traden ... als het zo uitkwam.

Die "omwenteling" is nu een voldongen feit.
En de plaats van handeling, the Oval Office, zat, toen ze klaar waren met overleggen, nog even vol als aan het begin van het overleg. Dat niet minstens driekwart van de aanwezigen uit protest brakend is weggelopen, gaande de zitting, geeft aan hoe ver we inmiddels verwijderd zijn van het vrije westen.

Het maakt me boos en verdrietig. Ook wel omdat ik bang ben dat daarmee het (Europese) voorland is bevestigd.



+ - + - + - + - + - +

Op een Amerikaanse site heb ik dit comment achtergelaten (ik ben zo verontwaardigd dat ik me niet druk heb gemaakt om de kwaliteit van het Engels).

Well, show us, America, if it is true that USA is … the land of the free / and the home of the brave.

For the moment, I’m glad for one thing.
You have made a law, not that long ago, against the International Court of Justice, and, because seated in The Hague, against the Netherlands, my homeland. Your marines should teach us a lesson if we ever, ever would try to imprison an American citizen, or a friend of America (e.g. Netanyahu). There would be in no time a bridgehead on the beach of Scheveningen and within a split of a second Netanyahu would walk a free man.

Well, apart from the fact that you weren’t able to create such a bridgehead to deliver aid to the people of Gaza … apart from that …
Trump is apparently very busy with trying to make America great again, and at this moment the status quo is that he cannot even bring back a man from the prisons of a dwarf state.

this country of fools

Dit kopje komt uit een reactie van een Amerikaan onder een column over Trump.
Voor de verkiezingen schreven alle USA columnisten, links en rechts, over “het fenomeen” Trump, en normaliseerden het zo, zoals in West Europa het fenomeen Wilders of het AFD genormaliseerd werden.
Nu, na de verkiezingen, schrijven die columnisten weer over Trump. Ook nog wel als fenomeen, maar de toon is toch wel veranderd, vooral bij de rechtse pro-Trump columnisten: een beetje onbegrip, ook wel pogingen tot goedpraten en relativeren, maar bovenal veel, heel veel misplaatste hoop.

En we hebben er van die mooie uitdrukkingen voor.
Answered prayers.
Ook wel count your blessings. Is trouwens het als blessing verpakte “surprise, surprise!” ook countable?

Waar zulke grootse concepten als Building Back Better en vette beschuldigingen als “van links is nog nooit iets goeds gekomen” (Geert Wilders) in de analyses een plekje moeten krijgen, weet ik ook niet.
En waar het faciliteren en goedpraten van het doodslaan van 50.000 (and counting) kinderen, vrouwen en onschuldige mannen verstopt moeten worden - ik kan het niet zeggen.
En misschien moet de klimaatangst, gesublimeerd in stromen klimaatvluchtelingen uit de derde en vierde - én zoveelste voor het westen vreemde werelden, ook maar ergens opgeborgen worden.

Krantenkop (NRC) uit 2018 die vanmorgen toevallig onder mijn ogen kwam: Ook in Nederland zijn de gele hesjes héél boos op alles. En de kop van de er naast geplaatste analyse: De vergeten burgers willen gezien worden.

Laten we hopen dat wij geen half millennium of zo moeten wachten voordat we een historica bereid vinden een boek te schrijven over de dwaasheden van de eenentwintigste eeuw - een analyse die zich dan vooral zal richten op de o zo nobele Trumps, en Wildersen en de nouveaux riches die zich met overgave in dat kielzog mee lieten zuigen. Jullie weten wel, die eeuw in welke in een paar maanden tijd de zegswijze “die moesten ze achter slot en grendel steken” veranderd is, haast ongemerkt, in “die moeten ze gelijk in een kooi dumpen”.

beschavingsoffensief

“Wat drift beheerst het woedend heidendom” vraagt de psalmist aan het begin van zijn dichtwerk.
En vele komende generaties van sociologen en politicologen zullen zich verwonderd afvragen: wat drift beheerste het woedend stemvee?

Die Amerikaan van hierboven, die weet het zo wel. Hij schrijft, anno 2025: This country of fools had no idea how good we had it.

niets had het NSC, de Amerikaanse versie van Omtzigt’s nieuw social contract, duidelijker kunnen schilderen dan deze CEO

Even leek het er op dat CEO’s vogelvrij waren verklaard in USA. Heel even. Door de actie van Luigi Mangione, de alternatieve Robin Hood die Brian Thompson, een CEO van de ziektekostenverzekeringsindustrie - die van de hoge premies en een lage uitkeringsgraad – op klaarlichte dag in New York dood schoot. In plaats van berucht werd hij populair en gezien als slachtoffer van die industrie.
Even leek het erop …

Maar nu hebben we CEO Kenneth DeGiorgio, en die tapte uit een heel ander vaatje. Een Trump-vaatje.
Zijn vrouw moest, in een openbare ruimte op een cruiseschip, toezien hoe een andere opvarende op blote voeten danste in diezelfde openbare ruimte, een salon. En dat kon ze niet hebben, dus ze verzocht de man zich fatsoenlijk aan te kleden.

Wat fatsoenlijk is, voor het andere geslacht, bepalen mensen als de Taliban en Ayatollahs. En ook wel de Joodse Taliban die nu op Amerikaanse universiteiten mogen bepalen wat gepast gedrag tegenover Joodse studenten is – zodat die zich niet in hun safe space aangetast hoeven te voelen - en bij afwijking daarvan Immigration and Customs Enforcement (ICE) mogen bellen. En nu dus ook vrouwen van CEO’s die de publieke ruimte van cruiseschepen, stadions, parkeerplaatsen en wat dies meer, mogen gaan schonen van onaangepast gedrag.

De dansende man was daarvan niet gediend en maakte dat de vrouw duidelijk, het heet “in niet mis te verstane bewoordingen”. Daar was de man van de vrouw, de bewuste CEO, weer niet van gediend. En zo krijg je oorlog, dat weten we allemaal. In dit geval moord en doodslag – het scheelde maar een haar of de dansende man had het leven gelaten.
Als gevolg daarvan heeft de CEO hutarrest gekregen, tot in de volgende haven, waar hij overgeleverd werd aan de Federale politie.

In a statement to The New York Times on Thursday, Mr. DeGiorgio’s legal team pushed back on allegations that he had been the aggressor. “Mr. DeGiorgio responded to the actions of an individual who harassed his wife, making her feel threatened and intimidated,” the statement said. “Although charged with a simple misdemeanor, Mr. DeGiorgio looks forward to being absolved of any wrongdoing.”

A simple misdemeanor!?
Ik ben bang dat het zo zal gaan.
Of erger nog.

Benieuwd of die moderne deugrakkers, de nieuwe orde, het verhaal nog zo weten te draaien dat de vrouw ontsnapt is aan de dood, dat haar man zijn leven in de waagschaal heeft gesteld, en dat het feit dat de dansende man geen zwaard in zijn handen had niet als verzachtende omstandigheid mag worden aangemerkt. De daad van Luigi Mangione werd ook afgeschilderd als terrorisme.
Er moet nog even een klein vuiltje weggewerkt worden. De vrouw verklaarde dat de man niks agressiefs heeft gedaan. Dat zal in de annalen nog wel worden aangepast, bijvoorbeeld dat hij tijdens het dansen Allahu akbar zou hebben geroepen.

Een Amerikaanse always-Trumper nam er in de sociale media alvast een voorschot op.

Great that he stood up for his wife agains (sic) that human garbage who thinks the rules dont apply to him.

Ik geloof dat er geen betere frasering gevonden kan worden voor de nieuwe sociale orde die over Amerika is gekomen, dan deze kleine geschiedenis.

Jerusalem, convertere ad Dominum Deum

Every now and again there is that question: does God exist.
Just a few hours ago, I was thinking: No!
Because, if there were a God, he would have sent ten plagues upon Israel, and more, asking them: let my people live.
And because Netanyahu wouldn’t listen the plagues would continue till …

And then I thought: yes, He exists, and He is a lot wiser than I am.
Because punishing the Israelian people, and with them the seed of Abraham the world over,
would deny the hole in their soul because of their suffering, their journey in the Diaspora, culminating in the Holocaust.
The Lord knew a better place to send his plagues.

Because the Americans did a good job in WWII they surmised they did a good job in Historic Palestine.
And because they surmised they did a good job in Historic Palestine they surmised they did a good job in Vietnam.
And because they surmised they did a good job in Vietnam they surmised they did a good job in Chili.
And because they surmised they did a good job in Chili they surmised they did a good job in Iraq.
And because they surmised they did a good job in Iraq they were damned sure they did a good job in the Gaza strip.

And the Lord saw their sins and he sent a plague.
He sent Donald Trump.
Yes, der Donald doesn’t know, but he became an instrument in His hands.

"ominous" is the word

Not his Lord.
Neither his evangelicals’ Lord
Thé Lord.
To punish all Americans, Republicans and Democrats alike.

But He made it feel more intense to the Democrats.
Because of their damned righteousness.
They had little daily problems, yes – and Gaza was just a pain in the ass - and because of that they thought
all the problems in the world originated in the republican realm.

So Hell broke loose in USA.

Once upon a time there was a God, and he cried out: let my people live.
But no one listened.
And the Lord turned on the American people.

Washington, Washington, convertere ad Dominum Deum tuum.
Because your days are numbered.

Mene, mene, tekel upharsin.

Hochrechnung

In Amerika is inmiddels (opnieuw) grote opwinding ontstaan over het (mogelijke) oorzakelijk verband tussen vaccinatie en autisme. Dat komt, ze hebben een nieuwe minister van Gezondheid aangesteld. Ene Kennedy. Jaja, een telg van dat beroemde geslacht. Een ongetwijfeld capabele man, zeer capabel, maar in een twijfelachtige hoedanigheid: hij is zo alternatief als de pest. En hij gelooft in dat oorzakelijk verband.
Tijdens de hearings over zijn nominatie heeft hij, desgevraagd, gezegd die overtuiging overboord te zetten, zodra iemand hem zou confronteren met cijfers die anderszins zouden aanduiden.

Hier past even een disclosure, want ik ga gevoelige, zo niet gevaarlijke dingen zeggen.
Ik heb niks tegen vaccinatie, maar ik wil daar wel zelf over (kunnen) beslissen. Mijn kinderen heb ik laten inenten, zelf loop ik er niet achter aan – de jaarlijkse griepprik laat ik aan mij voorbij gaan – maar voor Covid heb ik me laten inenten, noodgedwongen overigens: ik zou onmiddellijk als paria gestigmatiseerd zijn met praktische consequenties. Zo mocht ik niet eerder een restaurant binnen dan nadat ik aangetoond had dat ik de benodigde prikken had gehad.

Dat gezegd hebbende …
Kennedy heeft de daad bij het woord gevoegd en heeft een man aangewezen, om hem die betere cijfers te leveren. Een man die hierin niet neutraal staat: ene David Geier, data-analyst, die al zo’n onderzoek op zijn naam heeft staan - én daarmee in het voetspoor van zijn vader stapte, en tot de conclusie kwam: ja, dat oorzakelijk verband is er. Vandaar dat er behoorlijk wat kritiek is op deze actie: het heet dat deze man niet meer objectief kan oordelen.

Dat lijkt me een dooddoener. De man moet rekenwerk doen. Hochrechnung noemen ze dat in Duitsland, dat maakt het heikele hiervan wat invoelbaarder. Het is namelijk modellenwerk. Dat is waar ze bij klimaat zo goed in zijn, en dat is precies waar ik heen wil.

Terzijde: als de man dat rekenwerk doet, en zijn stappen goed documenteert en de eindresultaten, inclusief de methode en de tussenliggende stappen ter beoordeling van een ieder die daar verstand van heeft beschikbaar stelt, dan kan er met de objectiviteit niks mis zijn.
Daar zit een addertje onder het gras. En dat gras groeit op een mijnenveld. En dat is precies wat statistiek is: een mijnenveld.
Of dat aan de bedrijvers ligt of aan het systeem van Hochrechnung laat ik even in het midden, maar er is altijd gelazer over statistische uitkomsten, naar het adagium, toegeschreven aan Benjamin Disraeli: “There are three kinds of lies: lies, damned lies, and statistics”

En als er ergens gelazer is, dat effectief onderdrukt wordt, dan is het wel in de Climatologist Community.
Ik noem drie voorbeelden.

- de consensus van 97%, een onderzoek dat aan alle deskundigheidskanten is afgekraakt, maar sinds Obama zich er achter stelde niet meer te corrigeren
- de hockeystick van Mann waar, again, veel deskundigen zich met afschuw over gebogen hebben … de presentatie alleen al, een angstaanjagende piek door de tijdschaal flink in elkaar te drukken
- de WWA = World Weather Attribution, waar, tegen alle klimatologische principes in, incidentele dalen, maar vooral pieken, de zogenaamde heavy weather circumstances bekeken worden alsof het vanuit klimatologie, dat over een tijdsduur van jaren gemeten wordt, te verklaren is

Dit zijn drie zaken die in de statistische wereld niet welwillend bekeken worden, en dat is zachtjes uitgedrukt.
Ik zei: het rumoer daarover is tot nu toe effectief onderdrukt.

Als je bij het werk van vader Mark en zoon David Geier – en het werk van Andrew Wakefield niet te vergeten – vraagtekens moet zetten – en dat moet – dan mag je bij het werk van de klimatologische modelleurs – en de socaiaal maatschappelijke modelleurs in hun kielzog … Detlef van Vuuren bijvoorbeeld, modelleur van wereldwijde duurzaamheidsvraagstukken … zij die ons laten overstromen met klimaatvluchtelingen of onszelf als klimaatvluchteling zien zitten op een hoogvlakte in Duitsland – zeer beslist dikke vraagtekens plaatsen.
Helaas, hun voortbrengselen zijn blauwdrukken geworden voor de aanpak van onzichtbare - en onkenbare! – problemen, de invulling van de rijksbegroting en het opstarten van vreselijk kostbare projecten.

donk're wollken pakken samen
(evangelisatielied)

Hochrechnung!

Ik weet niet wat voor een Hochrechnung Trump en Musk hebben toegepast bij hun schatting van de opbrengst van de opruimoperatie onder federale ambtenaren, maar ik kan er niet van ondersteboven raken dat in dit soort tijdsgewricht een man als Kennedy wordt benoemd, die weer een man als Geier aan mag wijzen.

deal

Trump heeft aangekondigd dat de grondstoffendeal met Ukraine eraan staat te komen.
Soon!

Volgens Zelenskyy moet er nog wel iets geregeld worden.
Iets … een veiligheidsgarantie tegen Putin’s wellusten. Ah joh, zegt Trump, niet nodig joh, als wij zulke belangrijke zaken doen onderling, wie heeft er dan nog behoefte aan andere afspraken?

Je ziet de Godfather een ietwat onwillige bentgenoot de kamer uitbonjouren.

Ik ben niet zo’n Friedman fan, maar ik vind hem de laatste tijd zeer stevig bezig zijn met Trump in de New York Times – de les lezend, soms iets van een reprimande.
Zelenskyy zou één van Friedman’s laatste columns goed moeten lezen: I Don’t Believe a Single Word Trump and Putin Say About Ukraine. Drie dagen oud.

een veeg uit de pan

Wij hadden ooit een progressief kabinet met een confessioneel randje. Een van de progressieve ministers zei, over zijn christelijke collega’s: Als ik een confessioneel een hand heb gegeven, tel ik eerst mijn vingers na. Ik zou onze brave Volodymyr willen zeggen: Iedere keer wanneer die Amerikanen je de hand hebben gedrukt: het eerste wat je moet doen is je vingers natellen.

a concrete and steel pit

We hadden ooit het schip Argo. Ik doel nu niet op het sterrenbeeld dat in vroeger tijden als één van de wegwijzers de avontuurlijke reiziger thuisbracht. Nee, het schip Argo, een gevangenis door Vestdijk beschreven in zijn roman De Verminkte Apollo. Een onderaardse ruimte waar …

Beter acht gevend, zag hij nu overal tegen de ruwe rotswand lijken liggen, en stervenden en zieken. Ook hij lag tegen een rotsachtige muur, onder een vage overdekking. In de halve duisternis, de benauwde stank, deed het hem buitengewoon goed ook levenden, gezonden, te zien en te horen, zelfs in zijn onmiddellijke nabijheid. Zij zaten met de armen om de knieën ergens naar te kijken.

Uit die kerkers, deels natuurlijke kalkholen, voor een ander gedeelte door geduldig uitgraven ontstaan, kwam geen mens ooit levend terug. In het Schip Argo, waar nooit meer dan één fakkel brandde, leidde men een schimmenleven. Sommigen wenden eraan, vervloekten zelfs de aarde en de hemel boven hen. Het dagelijkse voedsel was een kroes water, slijmachtig groen aan de binnenkant en een korst brood. Een der twee lange muren was betimmerd met drie boven elkaar gelegen rijen van vier of vijf brede planken, waarop, de knieën hoog, achter elkaar de in vergetelheid achtergelaten gevangenen waren gezeten, als roeiers op een Grieks oorlogsschip.

Vormden sterke slaven een tijdelijke meerderheid in het Schip Argo, dan werd er alleen maar gedobbeld, gevochten en tegennatuurlijke ontucht beoefend door degenen wie dit natuur was, of tweede natuur, of die niet krachtig genoeg waren van zich af te slaan en in de vrouwengevangenis door te dringen. Deze laatste werd bewaakt door een wegens belastingontduiking ingesloten oude woekeraarster, die vroeger dansmeisje was geweest in Lechaion; deze tandeloze Meigaira moest eerst bewusteloos worden geslagen; die was niet strafbaar; eigenlijk was er zeer weinig strafbaar in het Schip Argo; de enige straffen waren honger en ziekte, zelden geseling.

Aldus Vestdijk, in zijn hallucinante beschrijving van deze gevangenis uit de oudheid, een paar honderd jaar voordat ene Jezus van Nazareth rondliep.

Inmiddels weet iedereen van de grootste openluchtgevangenis die Gaza heet, waar wel gegeseld wordt. Figuurlijk dan, de gevangenen krijgen opdracht om ergens heen te vluchten waarna daar bommen worden neergegooid en voedseltransporten worden tegengehouden. De beelden zijn de wereld overgegaan.

En nu hebben we dan San Salvador. Geweldige gevangenissen hebben ze daar, heel modern. Amerika huurt er nu ruimtes om de “volksverhuizing van crimineel volk” in andere banen te leiden. Het heet dat de nieuwe machthebber daar, Nayib Armando Bukele Ortez, de misdaad van de straat heeft geveegd. Zonder vorm van proces.
Mensenrechtenorganisaties hebben een iets andere kijk op deze ontwikkeling.
Het heet ook dat er niemand levend vandaan komt.

Nu Is Marco Rubio, de secretary of state van de USA, blij met San Salvador, en hun nieuwe son of a bitch met zijn for profit facilities for imprisoning. De waarnemer van de UNO, Miguel Sarre, zei er dit van: "[It] is a concrete and steel pit where there is a perverse calculation to dispose of people without formally applying the death penalty". Ook deze beelden gaan de wereld over, het lijkt wel of ze met enige trots getoond worden, als reclame voor een product made in San Salvador.

a concrete and steel pit

Ik moet denken aan dat nog niet zo oude San Salvador, zo'n veertig jaar geleden, waar een bisschop, Óscar Arnulfo Romero y Galdámez, vermoord werd, voor het altaar, terwijl hij de mis opdiende, door een bende gedekt door de regering. Hij was iets te vriendelijk voor het armere deel van de bevolking.
En aan de moord op vier Nederlandse journalisten, een paar jaar later, terwijl ze verslag deden van de verkiezingen aldaar. Eveneens vermoord onder de dekmantel van het toenmalige regiem.

2500 Jaar beschaving.
Hij is al oud, maar toch nog maar een keer Gandhi, toen ze aan hem vroegen wat hij van de westerse beschaving vond.
Zijn antwoord was helder: I think it would be a good idea.

doing a fantastic job

Bishop Mariann Budde was voor Trump niet de juiste man op de juiste plek.
General CQ Brown was voor Trump niet de juiste man op de juiste plek.
President Volodymyr Zelenskyy is voor Trump niet de juiste man op de juiste plek.

Secretaris-Generaal NAVO Mark Rutte is voor Trump de juiste man op de juiste plek.

toch wel een vreemde claque hoor,
dat groepje mensen waarvan Trump vindt
dat ze de juiste man op de juiste plek zijn

waar is António Guterres gebleven

Onze grote leider in de strijd tegen climate change, de tipping points en the cooking planet.
Toen wonnen de Republikeinen de verkiezingen, en voor USA was climate change afgelopen – en de MSM namen Guterres, klaarblijkelijk, niet meer serieus.

Hij was toch ook de wereldleider die, na enig aarzelen, het gedrag van Israël durfde te benoemen voor wat het was.
Daarmee vervreemde hij zich van het main stream denken – en bovenal van Netanyahu.
En opnieuw, Trump won de verkiezingen, en Trump en Netanyahu zijn dikke maatjes – jullie weten wel waarom: GAZA PALACE - en nu is Guterres nergens te bekennen.

En bij de schermutselingen tussen Trump/Vance en Europa lijkt hij niet meer op het toneel aanwezig – hij màg niet meer in de spotlights staan!

Ik neem maar even de New York Times als referentiekader - al had ik al lang, ook bij de vaderlandse pers, de idee dat hij genegeerd werd: de laatste keer dat zijn naam genoemd werd was 2 oktober 2024, de dag dat hij tot persona non grata werd verklaard door Israël.
En the Guardian: 12 november vorig jaar, over klimaat: global heating is super-charging disasters.

Arme Guterres.
Met climate change zat hij, mijns inziens, geweldig te overdrijven, en met zijn buiten de werkelijkheid staande onheilstijdingen was hij vooral een leider die mensen bang maakte voor de toekomst.

Wat Israël betreft was hij een verrassende, en aangename dissonant in het orkest van the powers that be.

ik wou dat het weer eens oorlog was

Toen ik een kleine jongen was las ik Reis door de Nacht, van Anne de Vries, een tetralogie … nou ja, een tetralogietje … over Nederland en de Tweede Wereldoorlog: De duisternis in / De storm steekt op / Ochtendgloren / De nieuwe dag. En die gelezen hebbende, zo'n tien jaar na die oorlog, zat ik op een zondagmiddag bij mijn vriend thuis, en riep plompverloren uit: ik wou dat het weer eens oorlog was.
Ik weet niet meer precies wat de vader van mijn vriend mij antwoordde, maar ik wist wel dat ik nooit meer zoiets stoms moest zeggen.

Opvoedkundig niet zo’n gekke aanpak, maar toch … had die vader doorgevraagd: waarom zeg je dat jongen – dan had ie misschien kunnen leren dat er toch een heleboel literatuur is – literatuur hier als een verzameling van geschreven verhalende teksten – dat in de geesten van mensen nostalgie oproept naar slechtere tijden: nou jongen, ik heb de crisis nog meegemaakt. En als die vader dat van mij gehoord had, en dat doorverteld had in de kerkelijke gemeente, en de dienstdoende ouderling had het meegenomen naar de classis, en de classis naar de synode … en de synode naar de ARP, en de ARP zo het kabinet Den Uyl in … een sneeuwbal die almaar groter mocht worden … wie weet?
Gemiste kans.

Toen ik een man was heb ik Voyage Au Bout de la Nuit gelezen - in de gelauwerde vertaling van Kummer - dat begint met Ferdinand Bardamu die zomaar de Eerste Wereldoorlog binnen stapt.
De Franse schrijver Louis-Ferdinand Céline tekende daarvoor, en die tapte uit een heel ander vaatje dan Anne de Vries

Notre vie est un voyage
Dans l’hiver et dans la Nuit
Nous cherchons notre passage
Dans le Ciel où rien ne luit

A pessimistic view of the human condition in which suffering, old age and death are the only eternal truths. Life is miserable for the poor, futile for the rich, and hopes for human progress and happiness are illusory zegt de Engelse Wiki-schrijver er van.
Als je dat eenmaal gelezen hebt, en daarbij ook nog Mort à credit in je bagage hebt, dan weet je dat je zo’n reis zelfs niet maar één keertje mee wil maken. Dan zul je nooit meer een opwelling krijgen om zoiets stoms te zeggen.

Veel mensen hebben vandaag de dag de indruk weer de duisternis in te gaan, voor zo’n lange reis.

De Democraten in Amerika in ieder geval. Ze hebben het ook wel over veertig jaren in de woestijn - met aan het begin niet verlossing uit de slavernij. En die veertig jaren zouden wel eens minder plastisch kunnen zijn, want ons Trumpje en ons Muskje hebben toch behoorlijke autocratische, zo niet dictatoriale neigingen.

Maar de Europeanen reageren niet veel anders. Leiders en influencers, maar ook briefschrijvers, zien het niet als een verlossing van de Amerikaanse politieke en culturele "onderdrukking" – wat (de blanke man in) Amerika zegt en uitstraalt is goed en wordt overgenomen. Nee, het is bijna een ramp.

En alom klinkt het refrein: ik wou dat het weer eens oorlog was.
Nou ja, ze zeggen het niet letterlijk zo, maar het blijkt uit alles. Rutte, Starmer, Macron, Merz – ze praten elkaar na en zingen allemaal hetzelfde liedje. Europa moet weerbaar zijn en de defensiebudgetten moeten flink omhoog … want dat we weer eens oorlogje gaan spelen, echt oorlogje gaan spelen, warm dus, nu met Rusland, dat staat als een paal boven water.
Én vergeet de Chinzen niet, roept er iemand.

Ik beschouw de wereld wel eens als een dorp. Op het dorpsplein heeft er eentje altijd het hoogste woord, een bully die steevast naar andere bully’s wijst. En nu is dat een beetje veranderd. En daarmee is het plein niet meer wat het vroeger was.
Had de vader van mijn vriend mij maar aangehoord, en het meegenomen naar het dorpsplein. Wie weet, als een steen in de rivier gelegd had dat ook zo maar het politieke discours kunnen veranderen.

Ik hoop op iets heel anders dan oorlog. Misschien gaan we daar waar ze altijd en continue over de straat rollebolden en rollebollen, zolang ik al leef, je weet wel, de straat waar die van I. en die van P. wonen, de boel eens anders beoordelen.
En misschien, heel misschien, is er in de Europese wijk ruimte voor: dat gelazer moet nou maar eens een keertje afgelopen zijn. Oh, als dat eens zou mogen: Europa dat een andere blik gaat werpen, een autonome blik, op het gedrag van Israël … wie weet?

op leven en dood

Dat is toch een raar gevecht hoor, daar in Roma, ospedale Gemelli, het ziekenhuis waar de Paus is opgenomen.
God die het wel welletjes vindt met zijn Stellvertreter, ’t heeft lang genoeg geduurd, en hij moet ook om zijn Kerk denken – die kun je niet laten beheren door een man die op sterven na dood is.

En Bergoglio die vindt dat hij het goed doet, en nog niet wil opgeven.

En rondom Bergoglio allemaal behulpzame handen, en buiten voor het ziekenhuis biddende mensen en nog veel meer gelovigen die in gedachten bij hem zijn, en iedereen probeert zo de bedoelingen van God de Vader te dwarsbomen.

🔔 Dio, abbiamo bisogno di lui 🙏

Je zou het haast vergelijken met Zelensky, die vindt dat hij voor de vrije wereld een zware taak goed aan het vervullen is, en Trump – die zichzelf toch inmiddels een soort God vindt geworden die toch al denkt dat iedereen hem tegenwerkt ... wij bijvoorbeeld, die onze Oekraïense vriend zo ongeveer heilig verklaard hebben - en zegt: ga jij nou maar uit de weg.

Het lot van veel trouwe dienstknechten: ze vinden dat ze hun werk goed doen en er nog lang niet aan toe zijn om toegezongen te worden als een Heilige, rustend na zijn werk, en de baas die denkt: sterft, gij oude vormen en gedachten, ’t is al erg genoeg dat ik mezelf altijd weer met zo’n “nieuwe” oude man laat opzadelen.

de Biden-tragiek

Hoe zal Biden zich nu voelen?
Hij is opgevolgd door een niet zo presidentiële figuur. Een man die tijdens de verkiezingen niet vriendelijk voor hem was, waar hij even op vriendelijke wijze een kopje thee mee gedronken heeft in het Witte Huis na diens overwinning – moet zo ongeveer geschetst kunnen worden zoals Wilders het kopje thee van Job Cohen met moslims heeft geobserveerd – waarna tijdens de inauguratie verwijten expliciet werden uitgesproken – onder het kopje reversing a horrible betrayal citeert een nieuwsbrenger Trump: My recent election is a mandate to completely and totally reverse a horrible betrayal, and all of these many betrayals that have taken place … overigens zonder zijn voorganger met name te noemen, maar dat lijkt me een zeer schrale troost: Biden moest, eerste rang zittend, het allemaal aanhoren, het hoofd machteloos gebogen.

En nu zit hij met zijn vrouw, in zijn Delaware home - en zal wellicht af en toe ook nog wel zijn buitenplaats opzoeken waarvan een andere nieuws outlet schreef Rehoboth Beach is no longer a presidential retreat …

plaatjes van "onder gewone mensen" bij zijn buitenplaats

… en mag mokken over vier frustraties:

- het verlies van de Democraten dat hem aangerekend wordt
- een opvolger die alles aan het afbreken is wat hij nagelaten heeft
- opgevolgd te zijn door een regiem dat misschien niet fascistisch genoemd mag worden maar er toch wel dik tegen aanschurkt
- de dood van 65.000 Palestijnse baby’s, kinderen, vrouwen en mannen, als collateral damage bij een – ijdele – poging van "zijn vriend" Netanyahu om het Hamas-bewind neer te slaan

Hoe zou die zich voelen?
En hoe rechtvaardig is het dat hem deze zaken aangerekend worden?

Ik heb na de verkiezingen niet meer veel pleidooien gezien om niet Biden de schuld te geven van het verlies van de Democraten, en dat is dan eufemistisch uitgedrukt. En dat verlies van de Democraten heeft de weg vrijgemaakt voor een puinruimer – zoals in Nederland de opvolgers van Den Uyl, toch ook een aardige vent, zich puinruimer noemden (en wij weten inmiddels dat dat puinruimen weer andere puinhopen heeft opgeleverd).
Erger, het verliezen van de verkiezingen heeft een (pseudo-)fascistisch regiem mogelijk gemaakt. Hoe lang zal het duren voordat het opbergen van vluchtelingen en migranten in concentratiekampen in Midden Amerika Biden in de schoenen zal worden geschoven, zo van: als jij maar niet zo'n slappe houding had gedemonstreerd tegenover die stromen van vreemdelingen die ons land in wilden dan had Trump zich niet zo lelijk voor hoeven te doen, dan hadden die mensen nu nog gezellig op een bankje voor hun hutje gezeten … pijpje rokend, wie weet.

Wel, wat die 65.000 dooie Palestijnen betreft ... lang geleden uit hun huis en van hun land verjaagd, om in de open gevangenis die Gaza heet van hot naar her gejaagd te worden, totdat de laatste “veilige” plek tegen de IDF-mannen de plek bleek waar ze vertrapt konden worden ... wat al die afgeslachte mensen betreft, er is, geloof ik, niet één Democraat die hem daarvan de schuld geeft. En er is geen Republikein die daarvan wakker ligt. En al die rechtse stemmers die Wilders, of Weidel, of Le Pen, en noem maar op, om zich heen verzamelen klapten in hun handen. Dat is een veilige vluchthaven voor een geest die zulk een last moet dragen.

Maar er zijn toch ook wel heel wat redelijke mensen die hem die schuld aanrekenen. Ik weet niet hoe groot die groep is, maar hij is er - ik reken mijzelf tot die groep – en hij is groeiende, zeker nu we weten hoe Trump het wil gaan oplossen. En als er straks geen Palestijn meer in het beloofde land woont, en er staan vakantietorens en casino's aan de kust van Gaza, waar rijke Israëliërs en Amerikanen én rijke Arabieren ... en ook nog wel rijke Duitsers, vast ... zich vermaken, dan mag Biden zich dat zwaar aanrekenen.
Vanaf het begin heeft ie meegedaan aan de leugens die deze oorlog heeft opgeleverd. Waaronder één van de eerste leugens, namelijk dat hij foto’s had gezien van onthoofde baby’s - toen hij dat later terug moest nemen was hij te laf om dat zelf aan ons te vertellen, dat liet hij aan een woordvoerder over. En tot het bittere einde heeft hij medeverantwoordelijkheid gedragen bij het onderdrukken van de waarheid.

Een verbitterd man?
Ik kan me vergissen, maar volgens mij is dat nog te zachtjes uitgedrukt.

niet gebraden haantjes

Een interessant berichtje op Teletekst:

En ik moest meteen aan de menselijke abortuspraktijk denken.

Opvallende mededeling is, wat dat betreft: het is steeds beter mogelijk om al in het ei het geslacht te bepalen. Okay, we tillen er in Nederland wat minder zwaar aan dan in de Verenigde Staten, maar toch: een abortus uitvoeren zonder dat je weet wat je aborteert … dat lijkt me zelfs in Nederland een brug te ver. "Steeds beter mogelijk", jaja, en ook het zogenaamde seksen van kippen is nog steeds een penibele aangelegenheid begrijp ik.

Maar wat te denken van deze zin: Haantjes worden dan uit het broedproces gehaald, zodat ze niet geboren worden. Als we dit nu eens als omschrijving voor abortus hanteren - okay, eufemistisch, maar toch – kunnen we er dan misschien wel, of beter mee leven: we halen de vrucht uit het zwangerschapsproces. Of: ik heb de vrucht uit mijn zwangerschapsproces laten halen, zodat het niet geboren hoefde te worden.

Maar goed, die haantjes. Ik moest ook denken aan climate change. En aan oorlogsvoering. Kun je dat gedrag – het misbruik van de planeet, of het gooien van bommen en het storten van bloed op een aardkorst die daar niet voor gemaakt is – aan haantjes toeschrijven?
Met climate change is dat misschien moeilijk – al meent de UNO dat vrouwen meer slachtoffer zijn dan dader én, duidelijker nog, dat women are uniquely situated to be agents of change (bold van de UNO). Zoals dit plaatje van Extinction Rebellion ook duidelijke taal spreekt.

women say NO

Nou ja, wat vechten betreft en bloed storten, durf ik zo wel te zeggen dat mannen daar toch wel een leidende rol in vervullen. De kersverse Amerikaanse minister van Defensie was daarover niet mis te verstaan.

Dus, is het misschien een idee … uh, suggestie hoor, om er over na te denken bedoel ik, meer niet … om, zoals we haantjes behandelen vanwege het gemis aan eierproductie, de menselijke haantjes te gaan behandelen vanwege hun production-driven behaviour (term uit een rapport van de European Union) of innovation-driven development (scholarly term) én een overschot aan vechtlust. Genoeg kinderen ter wereld brengen hoeft geen probleem te zijn, dat hebben de zaaddonornarcisten (term ontleend aan de Volkskrant) wel bewezen.

Ik vraag maar wat.

keeping up appearances

De United States of America heeft zichzelf altijd de meest hoogstaande democratie gevonden, het heilige der heiligen. A City on a Hill, een licht voor de wereld – daarmee verwijzend naar het evangelie van Matteüs. Ook wel: a beacon of hope.
Ook hier weer een flagrante ontkenning van de scheiding van God en de Staat.
Bovendien, ik heb dat altijd niet alleen overdreven gevonden, maar een (zeer) verwrongen beeld. Inmiddels zijn ze, als een schip op het strand, een baken in zee voor andere democratieën. Geen baken van hoop.

Ik zou het niet durven opschrijven als ik het zelf verzonnen had. Maar er zijn genoeg Amerikanen die daar ook zo over denken. Hier is zo’n mijmering daarover: America as the shining city upon a hill

“American Progress” by John Gast

Deze plaat komt uit de blogpost die aan bovenstaande link is verbonden. De schrijver daarvan is, zoals gemeld, ook zeer kritisch, en ik vind dat dat zichtbaar is in de gekozen illustratie. Er is wel shining, en er is ook wel een heuvel maar het ziet er toch niet naar uit dat er (al) een stad is. Er zijn in ieder geval donkere wolken.
De prominent aanwezige vrouwelijke figuur, eerder een mooie meid dan een goddess, zou de Manifest Destiny moeten verbeelden, de idee dat de blanke man door God geroepen was om het Noord Amerikaanse continent in te richten en te onderhouden.

Wel, mocht dat ooit zo zijn geweest, Amerika als hét lichtende voorbeeld voor de wereld … een Amerikaanse burger mag toch wel chauvinistisch zijn home of the brave de hemel in prijzen, al roept dit nu ook het beeld op van James Joyce’s Citizen: proffering a belligerent ultranationalist political philosophy, tinged with xenophobia, to anyone within earshot … het lichtende voorbeeld dus, dan wordt de verrotting die inmiddels heeft plaats gevonden, en zich manifesteert in het gedrag van Trump, ook en vooral gedemonstreerd in deze editorial van de New York Times: Now Is Not the Time to Tune Out

illustratie NYT bij dit artikel

Ze enumereren een heleboel “ernstige” overschrijdingen van drempels, wetten die met de voeten getreden worden, maar ook wel dingen waarvan ik me verwonderd afvraag: kan dat niet door de beugel?

Om een voorbeeld van de ernstige, angstige overschrijdingen te noemen, daar waar Trump, toch de hoogste gezagdrager, zich ernstig heeft vergaloppeerd: de gratieverlening aan alle Jan 6 insurrectionists. Officieel heeft hij die bevoegdheid, maar niet met de bedoeling vijanden van de democratie, die wetshandhavers aangevallen hebben en verantwoordelijkheid dragen voor de dood van enkelen van hen, vrij op de straat te zetten en ze aldus aan te moedigen.

En ook eentje die ik niet als overschrijding van zijn bevoegdheden zou willen aanmerken: Trump heeft zich een adviseur aangemeten. Musk. Okay, oogt niet als een sympathieke man, in ieder geval niet tegenover de harde werkers van de overheid. En iedere werker roept ach en wee, en ook alle democraten, leadership, kiezers en pundits altesaam. Die man is ongekozen zeggen ze, en ook niet gescreened. En ik denk: nou en, dat is in NL schering en inslag, voor ieder ministerie afzonderlijk, en daar zitten ook nog DEI-protagonisten bij.

Maar er is er ook een die de NYT niet noemt. Daar waar Trump als President van de Verenigde Staten, die shining city upon a hill, de moral guardrails aan zijn laars lapt, en helemaal met zijn eigen belang bezig is: zijn “gesol” met de Palestijnen en zijn “geinige plannetje” met Gaza wordt niet vermeld. Gesol is een eufemisme van jewelste natuurlijk, maar ik noem het maar zo, want onder Trump’s whatch is er in ieder geval, op het moment van schrijven, nog geen bom gevallen. Nog niet.

Wel, het is heel begrijpelijk van de NYT dat ze Gaza niet noemt, want op het moment dat ze dat zouden noemen, zouden ze zichzelf en de democraten een bijna verblindende spiegel voorhouden.
Daarmee gedraagt de NYT zich als de gemiddelde democratische kiezer, want die vindt nog steeds dat Biden/Harris ten onrechte is ondergegaan, en die wil in dit verband niet praten over het doodslaan van een kleine 65.000 Palestijnse vrouwen kinderen mannen.
Het is de schuld van de uncommitted dat Trump nu aan de macht is, vooral die van Michigan, die zijn daarmee begonnen en Biden is daarmee ten onrechte gestraft voor wat deze niet-kiezers wel Biden’s war hebben genoemd, waaraan verbonden wat de Palestijnen aanduiden als Biden’s legacy: de genocide in Gaza.

En van dat aankleven had in ieder geval een fatsoenlijke vrouw als Kamela Harris verschoond moeten blijven. Vinden de Democraten.

Gods wegen blijven toch onnaspeurlijk

Daar staan ze dan, de niet zo gelovige en zeker niet zo Christelijke (mijn observatie) President van de United States of America, en zijn zeer gelovige, Christelijke vice. Eerbiedig opgestaan, want de herder komt binnen.

Hij, Trump, weet nog niet wat hem te wachten staat.

En daar staat zij, Mariann Budde, op de kansel, en ze zal Trump aanspreken op de misschien wel belangrijkste van de Christelijjke worteltjes: mercy.

Wel, daarna zal hij, Trump, vast wel bijgepraat zijn, door zijn vice, Vance, over de Bergrede, de Barmhartige Samaritaan en over de naaste en hoe je daar tegenover te gedragen, in Christelijke zin dan – en als die er niet over begonnen zou zijn zal hij een elleboogstoot van zijn nog devotere echtgenote gekregen hebben, joh, ons wacht een grootse taak … zoals een hymne de gelovigen doet zingen.

Het gebeurde allemaal tijdens en na the Inaugural Prayer Service, een soort vierjaarlijkse biddag voor de nieuwe President en voor de nieuwe politiek. Zoals wij, jaarlijks dan, een biddag voor het gewas hebben, zeg maar.
Onze biddag voor het gewas is voor de boeren, daar krijgt de verhouding tussen regen en zonneschijn de aandacht, alsmede mogelijke plantenziektes - dat komt allemaal uit Zijn Vaderlijke hand. Deze biddag is voor de verlichting van de geest van de nieuwe machthebbers.
NB Ze hebben ook nog the National Prayer Breakfast, maar die is voor politiek én business. Leden van de sociale en business elite worden dan ook uitgenodigd om mee te bidden. Over scheiding van Staat en Godsdienst gesproken.

Het is hem niet goed bevallen, zoveel weten we wel. Hij heeft zijn zielepijn over het gebeuren, de impertinentie van deze bisschop, kenbaar gemaakt binnen zijn claque.

Maar, na enige weken nadenken, heeft hij ook deze knoop ontward. Achtervolgd door het Christendom heeft hij zelf het Christendom gered van dreigende achtervolging door een decreet uit te vaardigen om antichristelijke bias in de federale burelen uit te roeien. Wie weet, heeft ie, evenals Saulus van Tarsus, een groot licht gezien, is even met blindheid geslagen geweest, en gaat hij de Amerikanen en hun land weer in de handen van God leggen. Naar zijn eigen woorden

… the task force will fully prosecute anti-Christian violence and vandalism in our society and move heaven and earth to defend the rights of Christians and religious believers nationwide.

Zijn decreten, en andere oprispingen sinds de inauguratie, wijzen daar niet zo heel erg sterk op, maar we weten het allemaal door Bob den Uyl: Gods wegen zijn duister en zelden aangenaam.

Anti-Christian violence.
Moet ik dan denken aan Charlottesville, 2017?
Of aan January 6?

Ik wacht de komende gebeurtenissen af … als een ongelovige Thomas, wil ik daar onmiddellijk aan toevoegen.

from the sea to the river ... het komt er toch echt aan hóór

‘t Is toch eigenlijk te gek voor woorden.
Het is ook om gek van te worden. Het is nu al een paar weken in het nieuws dat Trump leuke plannetjes heeft met Gaza en, buiten een klein berichtje dat zijn ideeën meldde, geen bespreking er van, geen evaluatie … en al helemaal geen heilige verontwaardiging.
Zodat Trump veilig in een persconferentie kon aankondigen dat hij de Palestijnen een andere woonplaats gunt dan Gaza, en dan zal hij eens laten zien dat Gaza een plek kan worden waar mensen die in landen van melk en honing wonen even uit kunnen blazen van de vermoeienissen om die melk en honing in klinkende munt om te zetten.

En Netanyahu vond het, op dezelfde persconferentie – heel politiek! - worth pursuing this avenue.
From the sea tot he river.

Netanyahu glundert bij de gedachte
dat hij het verkiezingsprogramma van Likud 1977 kan gaan waarmaken

Trump’s ideeën over Groenland riepen meer verontwaardiging op!

Alice Weidel (Duitsland, AfD) gooit hoge ogen in de komende verkiezingen: geen migranten meer, en terugsturen wat je terug kunt sturen.
Marie Le Pen (Frankrijk, Rassemblement National) gooide hoge ogen bij de verkiezingen: geen migranten meer, en terugsturen wat je terug kunt sturen – en hoopt bij de volgende verkiezingen Macron er mee te verslaan.
Geert Wilders (NL PVV) gooide hoge ogen bij de laatste verkiezingen: geen migranten meer, en terugsturen wat je terug kunt sturen.
Dan hebben we nog Nigel Farage en Matteo Salvini … en wie niet nog meer.

Trump won er de verkiezingen mee, zelfs met het woord deportation.

Vreemdelingen zijn niet meer welkom, en worden ook als vreemdeling beschouwd. We willen ze niet.
Maar Trump wil wel dat twee en een half miljoen Palestijnen opgenomen worden door Egypte en Jordanië.
Die mensen, die op hun eigen plek al als vreemdeling worden gezien – eigenlijk al geen mensen meer, eerder menselijk wrakhout - die moeten maar verhuizen naar waar ze niet thuishoren. En de bewoners die daar wonen moeten die vreemdelingen – long term dus, migranten dus - maar accepteren.

de verdorvenen der aarde

Vindt Trump.
En Wilders is het daar voor honderdentien procent mee eens.
En ik denk niet dat Weidel of Le Pen, en ook Farage en Salvini daar één minuut van wakker liggen.

En niet naar Saudi Arabië natuurlijk, want daar doet schoonzoon Jared zulke geinige dingetjes.

Zelf geen vreemdelingen willen.
Een ander er wel mee opzadelen.
Niet ondenkbaar dat het er nog van komt dat Egypte en Jordanië dé opvangplek voor vluchtelingen wordt.
En de blijfplek! En dat Europa dat een aantrekkelijk idee vindt ... dat dan weer wel.

En de Paus, maar ook die “o zo moedige” Bishop Marian Budde? Ik heb ze nog niet gehoord.

from the sea to the river

Well, this was inevitable. Schreef mijn favoriete Amerikaanse journalist, en hij citeerde een Republikeinse hielenlikker, "Trump has proven himself to be the only figure in modern history …" volgt een onduidelijke kwalificatie, maar ... hij zou een derde termijn moeten kunnen hebben.
Zodat hij nog veel dingen recht kan zetten, ook in de wereld – de grootste open gevangenis die Gaza heet, bijvoorbeeld.

Nu heeft hij voorgesteld om de Palestijnen uit de Gazastrook naar andere landen te sturen, dan zal hij de puinhopen in Gaza wel even opruimen. Zijn schoonzoon Jared Kushner kan zulke dingen heel goed. Hij deelde dit mee in een persconferentie aan boord van Air Force One, en vertelde erbij dat hij dat al besproken heeft met de Jordaanse en Egyptische leiding.
En passant deelde hij mee dat hij opdracht had gegeven om de levering van de 2000lb bommen aan Israël , die door Biden was opgeschort, te hervatten. Ik denk om zijn dreigementen aan de Palestijnen kracht bij te zetten dat, als ze niet meewerken aan zijn plannen om de patstelling in het Midden Oosten op te doorbreken, de hel boven Gaza los zal barsten.

Well, that was really inevitable.
Eerst hebben we - wij in het westen, ja - van de Palestijnen beesten gemaakt, waardoor we ze weg konden jagen van de plaats waar ze leefden – naar de woorden van Churchill like a dog driven out of the manger - zodat ze het Zionistische plan niet konden dwarsbomen. Dat was de Nakba (volgens de Palestijnen overigens geen discreet gebeuren).
Toen hebben we, nadat we ze samen hadden gedreven in die open gevangenis, hun cellen in Gaza plat gebombardeerd, en gaande het proces 65.000 van die beesten geruimd – zal wel vanwege MKZ of de vogelgriep zijn gedaan.
En nu willen we van Gaza weer een land maken waar wij, die van het westen, trots op kunnen zijn – en wie zijn daar beter toe in staat dan Trump en zijn schoonzoon?
Volgens hem is Gaza a demolition site where people are dying. Dus de Arabische landen moeten maar huizen bouwen waar dat beetje mensen dat nog achtergebleven is in vrede kunnen wonen – let op: geen beesten meer maar terug getransformeerd naar mensen, Trump kan alles. Op de vraag van een journalist … whether the potential housing was temporary … was Trump’s antwoord … it could, or it could be long-term.

Dat wordt dus long term.
Die ame donders moeten opnieuw ophoepelen want die staan in de weg van andere grootse plannen.

Je deporteert Mexicanen, je lijft Groenlanders in, je stuurt the marines naar Panama en je geeft de Palestijnen een nog hardere schop onder hun kont. En tussendoor zet je nog even de gevangenisdeuren open voor niet zo’n klein handjevol criminelen die nota bene geprobeerd hebben de uitvoerende macht uit te schakelen … met niet zulke zachtzinnige middelen.

tens of thousands flee on foot
as UN says north of Gaza is hell on earth

Moet allemaal kunnen.
En een Amerikaan in Nederland, hoogleraar geschiedenis en columnist van Trouw, James Kennedy vraagt zich af in hoeverre zijn landgenoten zich daardoor laten beroeren. Nou, dat weet ik wel. Er is een handjevol Amerikanen dat middels ingezonden brieven laat weten dat ze diep, diep ongelukkig zijn met de situatie. In de kranten wordt het omfloerst besproken, maar geen heftige redactionele commentaren. De mannen en vrouwen in het Congres bedrijven politiek zoals dat hoort, waarbij de Republikeinen wel een lange neus trekken naar hun Democratische collega’s. De Republikeinse kiezer staat te juichen, en de Democraat ondergaat het gelaten.

Maar, hoe staat het met de rest van de wereld?
Toen Trump over het Panamakanaal en Canada en Groenland begon, protesteerde Macron. En ook Scholz, de Duitse kanselier die het zo moeilijk heeft met de Palestijnen, want ja, als je voorgeslacht verantwoordelijk was voor de Holocaust, mag je je nooit meer druk maken over ander onrecht, hé. Maar over Groenland kon hij nog zeggen: Das Prinzip der Unverletzlichkeit von Grenzen gilt für jedes Land … waaraan hij toevoegde dat … ein gewisses Unverständnis deutlich geworden [war], was aktuelle Äußerungen aus den USA angeht … Zo doe je dat, heel diplomatiek: ein gewisses Ünverständnis.

Maar de Palestijnen nog ontheemder maken dan ze al zijn … het is nu, op het moment dat ik dit schrijf, meer dan 48 uur geleden dat Trump dit toegezegd heeft, daarmee de meest rechtse politici in Israël, ook leden van de huidige Netanyahu-regering, hoop gevend dat het allemaal goed zal komen ... en er hangt een oorverdovende stilte over het ganse westen.

Ik durf er wel wat onder te verwedden dat dat geen valse hoop zal zijn voor de Zionisten. Die krijgen echt hun zin wel van Trump.
Daarom, ik zou zeggen: kies nu voor een toekomstvaste oplossing. Doe nou niet al te kinderachtig. Kijk hoeveel last jullie Amerikanen hebben gehad, en nog altijd hebt met die Indianen – over vervuilende oliepijpleidingen bijvoorbeeld en wat het dus betekent als je mensen waar je niks aan hebt, waar je mee zit, die je de keel uithangen, in reservaten stopt.
Doe niet zo moeilijk. Bulldozer al die Palestijnen en al hun rotzooi in één keer de Middellandse Zee in. ’t Is vervelend, je ligt er een paar nachten wakker van, er zullen wat mensen je op je geloof aanspreken, zoals Bishop Mariann Budde … nou ja, daar moet je een tijdje mee leven.
Trouwens, over de genocide op de Indianen hoor je ook niemand meer!

Ondertussen kan Jared Kushner mooie projectjes ontwikkelen in het nieuwe Gaza. Hij kan de Israëli’s helpen een nieuw Sharm El Sheikh te ontwikkelen, hoeven de rijkere Israëli’s niet meer naar Egypte voor een luxe vakantie.

En dan kan de wens van de Likud-partij bewaarheid worden: between the Sea and the Jordan there will only be Israeli sovereignty.
Je moet je handen er even vuil voor maken, maar je krijgt er dan ook wat voor terug.

mr. President, may I ask you …

Bishop Mariann Budde addressed Trump asking for mercy.

The vice President, sitting in the same row, is a very religious man. His wife is also a devout Christian.
The speaker of the House, Mike Johnson – history doesn’t tell if he was in the Washington National Cathedral at that heavy moment – is a very religious man. His wife is also a devout Christian.

So what did the spouse of Vance say to him, at the dinner table: tell your boss that the Lord has spoken to him!

And what did the spouse of Johnson say to him, at the dinner table, no doubt having heard what Bishop Budde had to say: tell your boss that the Lord has spoken to him!

Although not spoken, they heard the words of Jesus: … inasmuch as ye have done it unto one of the least of these my brethren, ye have done it unto me.

And I’m very sure the spouses will hear again the thundering voice of the Lord Jesus Christ, resounding through the vault, addressing the heartless souls on his left hand: Depart from me, ye cursed, into everlasting fire […] I was a stranger, and ye took me not in: naked, and ye clothed me not: sick, and in prison, and ye visited me not.

Gaza en Open Doors

Open Doors is een internationale foundation die let op het welzijn van Christenen in die delen van de wereld waar ze niet van Christenen houden. En daar rapporteren ze over. Zoals aan het begin van dit nieuwe jaar.

Ik vroeg me af, terwijl zich een gedachte over de barmhartige Samaritaan aan mij opdrong: zouden ze zich ook met Palestina, met de Gazastrook en de Westelijke Jordaanoever bezig houden.
En jawel.

Allereerst is daar iets heel positiefs te melden over deze vereniging. Want ze vermelden in een bericht over Israël dat na het niet te bevatten drama van de Holocaust veel Joden naar deze hoek van de wereld vluchtten terwijl daar andere mensen woonden (nu Dé Palestijnen genoemd) en dat dat spanningen opleverde. Voor wie het niet allemaal volgt: dat is al heel wat dat de aanwezigheid van niet-Joden in dat deel van de wereld rond 1947 toegegeven wordt. Dat doen mensen als Netanyahu niet of, als ze het doen, met ferme tegenzin.
Winston Churchill ging zelfs zover, daartoe uitgenodigd door de Peel Commission,

… the indigenous population has no more right to Palestine than a dog in a manger has the final right to the manger, even though he may have lain there for a very long time, and no wrong has been done to these people by the fact that a stronger race, a higher grade race, or at any rate, a more worldly-wise race, to put it that way, has come in and taken that place.

Zwerfhonden dus, die je een schop mag geven als ze ergens een schuilplaats hebben gevonden – niet bij de Allerhoogste natuurlijk, die is niet van de Palestijnen. Jaja, hoe de westelijke wereld denkt over Palestijnen hebben ze niet van een vreemde.

Verder weet Open Doors te melden dat er aan het begin van het laatste conflict tussen Israël en Hamas 1017 Christenen woonden. Los van of ze daar van Christenen houden of niet, dat vinden ze een gevaarlijke situatie voor die mensen. En ze zijn daar ook zeer bezorgd over, want a complete disappearance of the Gazan Christian community would be a very sad loss to the worldwide Church.

Wel, ’t is wat: 60.000 Palestijnen dood geslagen (meest recente schatting, die ik zeer aannemelijk vind) in een gezamenlijk optreden van de Christenen Biden en Netanyahu. En deze vereniging maakt zich druk over het verdwijnen van de kerk uit dat deel van de wereld.

Het beloofde land.
De Westoever en de Gazastrook vormen daar een onderdeel van. En het was toch in dat beloofde land dat een man, Jezus van Nazareth genaamd, rebel maar ook leraar, de gelijkenis vertelde van de barmhartige Samaritaan.

blue line establishes the promised land

Palestijnen worden van de Westoever afgetrapt, als ze aanspraak maken op een stukje land, en anders worden hun olijfbomen wel weggebulldozerd. Door, volgens Churchill dan, a higher grade race.
In Gaza worden ze naar believen platgetrapt.
Zwerfhonden hebben geen rechten.

Maar er is daar, bij mijn weten, nog nooit een barmhartige Samaritaan langs gekomen.

grafschennis

In Londen hebben twee vrouwen, van de activistische groep Just Stop Oil, het grafmonument van Charles Darwin in de Westminster Abbey bezoedeld. Ze deden dat uit protest tegen wat zij zien als een slappe houding van gezagsdragers en verantwoordelijken tegenover de dreigende klimaatcrisis.
Da’s nog eens wat anders dan een blik soep over een schilderij gooien of een snelweg bezetten.

Maar waarom het graf van Darwin?
De dames: We’ve done this because there’s no hope for the world, really. We’ve done it on Darwin’s grave specifically because he would be turning in that grave because of the sixth mass extinction taking place now.

Wel, dat er geen hoop is voor de wereld – de planeet Aarde zullen ze bedoelen, denk ik – is een opvatting die al vaker is verkondigd maar nog nooit bewaarheid is geworden. Ik ga er vanuit dat het deze keer ook wel mee zal vallen met de gevaren die ons bespringen, want, zoals de dichter ons leert …

De mens lijdt nog het meest
het lijden dat hij vreest
…
Het lijden is vaak minder zwaar
dan de angst voor ’t naderend gevaar …

Maar Darwin, turning in that grave?
Asjeblief zeg. Dat moet een schromelijke overdrijving zijn die oratorisch wel leuk klinkt, maar niet waar gemaakt kan worden. Darwin was een wetenschapper die geen moralistische bedenkingen had bij de struggle for life.
Hier een passage waarin hij heel nuchter de voedselketen en de ontwikkeling van een habitat beschrijft:

[...] Hence I have very little doubt, that if the whole genus of humble-bees became extinct or very rare in England, the heartsease and red clover would become very rare, or wholly disappear.
The number of humble-bees in any district depends in a great degree on the number of field mice, which destroy their combs and nests. […] Now the number of mice is largely dependent, as every one knows, on the number of cats; and Mr. Newman [de theoloog John Henry Newman?] says, “Near villages and small towns I have found the nests of humble-bees more numerous than elsewhere, which I attribute to the number of cats that destroy the mice.” Hence it is quite credible that the presence of a feline animal in large numbers in a district might determine, through the intervention first of mice and then of bees, the frequency of certain flowers in the district!

Darwin heeft wakker gelegen van Genesis en van zijn verhouding tot de kerk, en dientengevolge van zijn verhouding tot zijn vrouw.
Darwin heeft geen moment moreel wakker gelegen van de functie van natural selection en de slachtingen die dat met zich mee kon brengen. Hij heeft daar geen enkele morele hinder van laten zien of willen signaleren.

nogmaals: another abolitionist movement

Mijn vorige post ging over enkele atheïstische voormannen, waaronder Richard Dawkins, de vlagdragende protagonist van het atheïsme. Ze waren nogal gepikeerd over de weigering van een commentaar van één van hen (Coyne) op een tekst die onder de vlag van deze atheïstische beweging, de Freedom For Religion Foundation, de LGBTQ+ wokeness propageerde. Weigering … het was eerst geplaatst, maar onder druk van boze en “verdrietige” LGBTQ’ers weer van hun website verwijderd. Ofwel, het had er alle schijn van dat LGBTQ de macht had overgenomen en de nieuwe doelstelling was geworden. Dat maakte de maat vol voor de heren.

Je zou je af kunnen vragen: hebben deze intellectuele zwaargewichten wel goed nagedacht, hadden ze überhaupt wel in die honorary board moeten gaan zitten. Want, wat vermelden deze lieden aan het begin van hun introductie, hun preambule zeg maar?

The history of Western civilization shows us that most social and moral progress has been brought about by persons free from religion.

Waarbij, onder meer, als voorbeeld wordt genoemd the first to call for an end to slavery.
Wel, daar hadden deze heren, die de waarheid zo hoog in het vaandel hebben, wel hun bedenkingen bij mogen hebben. Bij mij gingen in ieder geval wat bellen rinkelen. De kerk heeft, als organisatie, wellicht veel kwaad gedaan, maar onder de gelovigen had je toch heel wat mensen die Jezus en zijn opvattingen zeer serieus namen, en daarmee de wereld een endje vooruit hielpen.

Ik heb het even gecheckt voor de afschaffing van de slavernij.
In Frankrijk is het begonnen met Bathilda, vrouw van Clovis II, die weliswaar alleen maar het welzijn van Christenslaven op het oog had (volgens wiki dan) maar toch. Zij wordt vereerd in de Katholieke kerk en is heilig verklaard.
In Engeland had James Oglethorpe een belangrijk aandeel in het ontwikkelen en verspreiden van het abolitionistische gedachtengoed. Deze man is door zijn ouders ter doop in de kerk gebracht.
In de Verenigde Staten was het Benjamin Franklin, een man die door zijn ouders voorgehouden werd een loopbaan in de dienst van God te volgen.

En dan heb ik het nog niet over de gedachte dat kunst ons verheft en dat je de kerk toch wel als initiator, opdrachtgever en schatkamer van de prachtigste verbeeldingen van de werkelijkheid mag zien. Kortom, een flauwekul preambule.

Voor Dawkins had deze ontwikkeling nog een vervelend staartje. Hij was nu doelwit geworden van de LGBTQ community – zijn opstappen had hem in het anti LGBTQ-kamp gebracht - terwijl verder conservatieve wereldse, maar ook Christelijke groeperingen vonden dat hij LGBTQ propageerde. Sterker, door zijn atheistische kruistocht had hij de mens een warm plekje voor God in het lijf ontnomen, maar aldus meegewerkt aan het ontwikkelen van een LGBTQ-spot in dat door God verlaten warme plekje.
De logica hiervan ontging Dawkins – mij ook, moet ik zeggen – en hij schreef een apologie en publiceerde die ook (in THE SPECTATOR), waarin hij nogmaals afrekende met de oorsprong van het geloof en het denken in Joods Christelijke worteltjes, en soortgelijke termen – de hem aangewreven Great Christian Revival bijvoorbeeld.

Het werd een categorische afwijzing van the myth of the God-shaped hole. Dat is de mythe dat God zichzelf een plaats heeft geschapen ergens in het binnenste van een mens, het hart of de hersenpan. En dat je als rechtmatige bezitter van die plaats God daarin kunt toelaten, maar dat God ook uit eigen initiatief die plaats kan bezetten. Niets of niemand anders mag die plaats bezetten!
Coyne, zijn medestrijder versterkte dat, als een soort roeptoeter, door de tekst daarvan over te nemen op zijn blog WHY EVOLUTION IS TRUE.

Dawkins moet dat als het zoveelste bewijs van onverstand van gelovigen zien. Voor Coyne moet het welhaast heiligschennis van de Evoltietheorie (jaja, met kapitaal) zijn: iets wat je materieel niet kunt aanwijzen, ook niet middels de paleontologie als artefact uit een ver verleden.
Ik sta wat dat betreft diametraal tegenover deze “opvatting” van beide mannen.

Laten we voorop stellen: God bestaat. God bestaat zoals er metafysisch denken bestaat, beoefend door grotere geesten dan ik. Zoals de Idee van Plato geaccepteerd wordt. En hij zit inderdaad in de harten en hoofden van mensen, en is zichtbaar aanwezig: materieel in architectuur en in kunst, immaterieel in de mores van alle dag.

Persoonlijk zou ik zeggen: hij zit in het hoofd, in de hersenpan. Opgeborgen in wat ook wel het reptielenbrein genoemd wordt, daar waar onze meest primitieve instincten hun oorsprong vinden. Zal zich wel bovenin de hersenstam bevinden.
Lang geleden – qua tijdstip dichter bij de eerste homo sapiens dan bij de moderne mens – heeft de mens zijn existentiële angsten gekend, voortkomend uit leed: ongelukken, rampen. Onbegrepen knallen voor je hersens van de werkelijkheid. Ik denk dat het heel lang geduurd heeft voordat hij geleerd heeft daarmee te leven.
Maar, die bange, onzekere mens moet ook gekend hebben dat wat wij nu zegeningen noemen. Ook onbegrepen. En ook daarmee heeft hij geleerd om te gaan, geleerd die vreugdevol te accepteren. En zo hebben angst en hoop zich ontwikkeld. En die angst betrof het boze, en die hoop betrof het goede.
Zo verklaar ik het ontstaan van de godenwereld. Vol met boze en met goede Goden, zoals bij de Grieken. Of, monotheïstisch, één Almachtige, en één Satan, die de kont tegen de krib gegooid heeft, zoals onder het Christendom.
En in het westen heeft dat niet geleid tot een Great Christian Revival – iets dat dan steeds opnieuw plaats zou moeten vinden – maar tot een redelijk logisch in elkaar stekende moraal, die niet altijd consequent wordt toegepast (het moet gezegd worden) gebaseerd op aanwijzingen van Mozes en Paulus – nee, niet Jezus! – om maar de meest prominente regelgevers te noemen.

Dat is geworden wat ik een printplaat noem. Geen shaped hole, maar een stukje functioneel weefsel. Zoals een laptop niet wordt afgeleverd zonder een graphic card zo is homo sapiens niet een compleet mens zonder die printkaart. Ouderwetse benaming, nu zouden ze het een integrated chip noemen. Maar ik benoem het ouderwets, zoals een printkaart bij de oercomputer hoort: veel dieper in de tijd dan sinds mensenheugenis is het ingebed in onze instincten.
Dawkins sluit zijn apologie af met: If I am to profess a faith here, it is a faith in human intelligence strong enough to doubt the existence of a God-shaped hole. Ik ben het niet alleen niet met hem eens, ik vind het zelfs naïef om dat te denken.

Coyne, Dawkins en ook Pinker. Vaandeldragers van het atheïsme. Zouden ze ook protagonisten zijn van de gedachte dat het beetje goeds wat deze wereld in menselijk opzicht geboden heeft en nog te bieden heeft uitsluitend en alleen kan gebeuren omdat er mensen rondlopen die God als een wolf in schaapskleren herkennen?

Deus homini lupus est?
Maar de Fransen zingen: Des ténèbres a jailli la lumière

waarom het oorlog is ...

In Amerika heb je de FFRF, de Freedom For Religion Foundation. Die dient twee doelen:
- zorgen dat religie iets van de privé-omgeving wordt … en blijft!
- zorgen dat God, welke God dan ook, geen vinger in de pap krijgt bij het handelen van de boven ons gestelde overheid

Het is een vereniging die netjes georganiseerd is, met bestuur en informatieve website en zo … die dingen. En ze hebben ook een honorary board waarin een paar zwaargewichten hebben plaats genomen – onder wie Richard Dawkins, evolutionist en science communicator, Steve Pinker, cognitief psycholoog en Jerry Coyne, bioloog, speciaal op het gebied van ecologie en evolutie.
En in die gelukkige cohabitatie is iets mis gegaan.

Een dame, Kat Grant, met een opleiding aan een law school, gespecialiseerd in Civil Liberties en LGBTQ+ rights – en voorstander van de harmonisatie van de persoonlijke voornaamwoorden - heeft een essay geschreven om voor genoemde website de vraag te beantwoorden: what is a woman.
Daar is ze niet uitgekomen. Het is hier nu even niet belangrijk wat ze allemaal opgeschreven heeft, maar haar slotconclusie was een daverende apotheose: A woman is whoever she says she is.

Was dit een belangrijke vraag?
Ik denk van niet. Ik denk dat het een luxe vraag is, een divertimento, om de oorlog in Ukraine, zo ver van het bed, even te laten voor wat ie is - én om daar in Amerika maar even helemaal niets te hoeven zeggen over de slachting in Palestina - en de climate wars, om de planeetbedreigende klimaatproblemen, ook te laten voor wat ze zijn, want dat is een gebed zonder einde. Overwegingen des harten dus die meer passen bij een retraite dan bij het dienen van een de maatschappij op zijn kop zettende beweging.

Nogmaals, is dat een belangrijke vraag?
Ik moet eerlijk bekennen: ik heb dat nooit als een vraag gezien. Ik wist altijd, zeker in vis-á-vis ontmoetingen, wanneer ik met een man of met een vrouw zat te praten. En ik weet ook nu nog, with hinsight, heel zeker dat de vrouwen met wie ik zat te praten wisten dat ik mij er van bewust was dat ik een vrouw tegenover mij had.

Volgens mij is het in Amerika helemaal geen probleem.

En in het Midden Oosten hebben ze er ook wat op gevonden.

[Ik weet ook zeker dat als dit een tentamen was geweest, afgenomen door de eerder genoemde vrouw, die van het onpersoonlijke voornaamwoord, ik, na deze benadering van de problematiek, met zo’n aanpak, mijn huiswerk over zou moeten doen ... nou, ik ben er eigenlijk wel heel zeker van dat ik uit haar zondagschoolklasje was geschopt.]

De vraag had uiteraard niet zoveel van doen met religie en de doelstellingen van deze club, en dat was de hierboven genoemde heren ook opgevallen.
Maar Jerry Coyne was daarbij allerminst pleased: voor hem, als bioloog en als evolutionst, is er geen enkele twijfel aan wat een vrouw is. Die wilde de vraag according tot he rules benaderen. Biologic rules, evolutionaire inzichten wel te verstaan. En, biologisch gesproken en evolutionair gesproken kan daar geen twijfel over bestaan.
Daar heeft hij een brief over geschreven en, als lid van de honorary board, doen publiceren op de website van wat toch ook zijn club was.

En toen had je de poppen aan het dansen. Leden van de LGBTQ gemeenschap lieten in niet mis te verstane bewoordingen blijken dat ze aan de wetenschappelijke opvattingen van Coyne geen boodschap hadden. Ze voelden zich, naar hun zeggen, zelfs bedreigd door de tekst van deze toch eerbiedwaardige man.
Zó niet mis te verstaan, deze mensen, dat de leiding van de organisatie besloot het schrijven van Jerry Coyne van haar site te verwijderen. Dat leverde weer ander gekakel op, waarop een drastischer besluit volgde: ook het stuk van dame Grant werd verwijderd.

Maar het kwaad was al geschied. Jerry Coyne stapte uit de honorary board, en ook Steve Pinker en Richard Dawkins verlieten de tent.
Hoe ze in de LGBTQ gemeenschap omgaan met dit soort dingen bleek wel uit de reactie van die kant: the trash took itself out. Dat wat we vroeger relnicht noemden mag daarmee vergeleken geen naam hebben.

Waarom het oorlog is … en ook iedere keer weer opnieuw oorlog zal worden.


PS toch nog maar een keer dat tegeltje van een paar dagen terug?